Cała aktywność

Wild turkey - do maturacji wykorzystywane są beczki o czwartym stopniu wypalenia

Duże dawki czyli jakie? Też czuję się normalnie. A jak próbuję odstawić to źle, więc znów biorę żeby było normalnie. Nie ma już takiego nakręcenia pozytywnego jak dawniej. Biorę jakoś od 3 tygodni Paro do tego.

Może wszyscy mają hipomanię, albo remisję i już nie potrzebują forum. Oglądam wywiad z Moniką Miler, która ma zdiagnozowaną dwubiegunówkę i ma również derealizację/depersonalizację. Mówi, że na początku podejrzewano u niej borderline w wieku nastoletnim. W wieku 20 lat trafiła do szpitala psych. i tam zdiagnozowano u niej ChAD. Nie mogła się pogodzić z tym, że ta choroba będzie już z nią do końca życia. Mówi, że ta choroba jest niezrozumiana przez większość ludzi. Mówi, że ostatnio często występuje u niej dysocjacja: że jesteś tu i teraz i zapominasz o tym. Czy to moje ciało itd. "Najbliżsi boją się nazywać rzeczy po imieniu. Wiele osób nie wie jak pomóc osobie z ChADem. Bliskim zaleca edukować się na temat tej choroby." (u mnie tylko moja mama jest w temacie, reszcie opowiadałam, ale chyba nadal nie rozumieją, gdy mam się źle) "Najważniejsze jest zrozumienie. Np. gdy osoba jest w manii i niszczy coś, bierze narkotyki i inne rzeczy robi, to wiadomo, że ciężko jest to zaakceptować. Najlepiej wtedy wziąć tą osobę za fraki i zaprowadzić do psychiatryka". No dobra, nie będę tego całęgo opisywać. "Zycie z dwubiegunówką. Monika Miller w walce z nieuleczalną choroba" kanał to tvn na yt. Powiem Wam, że jeśli widzisz kogoś w depresji i bezsilności, to nie mów mu, że ma się ruszyć i coś robić. Nie, to nie działa. Pogarsza sprawę i człowiek czuje się jeszcze bardziej osmatniony. ChAD dotyka tylko 2% ludzi. Jeśli ktoś ma jakieś materiały, filmiki, filmy na temat ChADu. Książki, opracowania. To proszę o wklejanie. Ja czuję się totalnie w tym sama. Mało ludzi to rozumie. Hipomania - wszyscy się tym cieszą razem z tobą, natomiast w depresji jesteś SAM.

Trochę lepiej. Zniosłem jedną pralkę, drugą wniosłem na trzecie piętro. Trochę kasy wpadło, a stara pralka będzie na złom

Wk.......

częściowo masz w rodzinie osobę bezrobotną?

jakoś na przełomie marca i kwietnia robiłeś/aś dzisiaj pranie?

kiedyś bardziej lubiłam, teraz tak średnio lubisz filmy Polańskiego?

Niby nie powinienem się wkurzać, bo darmozjad zaczął w końcu przynosić jedzenie (bynajmniej nie kupować) ale uwziął się na kiełbasę i tylko ją przynosi... Jadę na diecie kiełbasianej...

też, bo kocham biegać alfabet chiński czy arabski?

nr 3 Adam, Artur, Andrzej?

pistacje schody ruchome czy winda?

kit, chyba że starocie jak Paktofonika CB-radio w aucie?

żółw okulary czy soczewki kontaktowe?

nie szukasz obecnie pracy?

No to nie wiem co doradzić, bo ja już biorę duze dawki. Kiedyś zeszłam na miesiąc. Byłam całkowicie na zero. Ale czułam się fatalnie. A jak biorę to po prostu czuje się "normalnie". Nie czuję już euforii ani dobrego nastroju. A coś jeszcze bierzesz?

Ok Koniec

Wystarczy... @spidi dostałeś odpowiedź i potraktuj jako informacje @Dalila_ nieładne porównanie. Nie było to potrzebne. Miłego wieczoru.

Czy „poczucie obecności” zmarłego, krótkie „mignięcia” sylwetki albo szept imienia to objaw choroby, czy raczej typowa dynamika żałoby? W tym odcinku porządkuję fakty: pokazuję, kiedy takie zjawiska mieszczą się w normie, a kiedy stają się sygnałem ostrzegawczym; jak rozpoznawać wgląd i dbać o bezpieczeństwo; oraz jak o tym rozmawiać z bliskimi i pacjentami bez patologizowania. Odwołuję się do kluczowych badań, które wskazują, że podobne doświadczenia są częste i nierzadko kojące, o ile zachowany jest krytycyzm i nie dochodzi do dezorganizacji funkcjonowania. https://youtu.be/Kn8e9qnwR4U?si=HcS4BOSPar0DncZT Referencje: 1. Rees, W. D. (1971). The hallucinations of widowhood. British Medical Journal, 4(5778), 37–41. https://doi.org/10.1136/bmj.4.5778.37 2. Castelnovo, A., Cavallotti, S., Gambini, O., & D’Agostino, A. (2015). Post‑bereavement hallucinatory experiences: A critical overview of population and clinical studies. Journal of Affective Disorders, 186, 266–274. https://doi.org/10.1016/j.jad.2015.07.032 3. Kamp, K. S., Steffen, E. M., Alderson‑Day, B., Allen, P., Austad, A., Hayes, J., Larøi, F., Ratcliffe, M., & Sabucedo, P. (2020). Sensory and Quasi‑Sensory Experiences of the Deceased in Bereavement: An Interdisciplinary and Integrative Review. Schizophrenia Bulletin, 46(6), 1367–1381. https://doi.org/10.1093/schbul/sbaa113

A Ty co się wpieprzasz w nasz zwiazek

Odnośnie strat, trudno o tym pisać właśnie tu - z różnych powodów. Odnośnie motywacji do "tworzenia" - musze to poukładać i spisać. Omówić to z kimś bliskim. Trudno jest mi wyodrębnić, ponazywać i opisać powody tego, że nagrywam podcasty. Jest ich dużo. Ociera się to o poczucie sensu, koresponduje z wykonywanym zawodem za co jestem wdzięczny losowi, i parę innych powodów. Uznanie też jest wśród nich - czemu nie

omg

@Verinia Ja to głównie biorę kiedy czuję, że coś się psuje, więc bardzo nieregularnie, ale każdego dnia od bardzo dawna już. W ostatnich kilkunastu dniach to tak około południa. Czasem z rana, a nieraz się uda i o 17. Też wypadałoby to jakoś uregulować. Teraz sobie zjadam 150mg i czasem dodaje 75 na noc. Jednak to działa gorzej niż kiedyś samo 75mg raz dziennie. Już się przyzwyczaiłem do takich dawek. Trzeba byłoby zwiększyć, ale jeszcze się powstrzymuję. Na razie to pomaga mi przetrwać dzień i tyle. Dopóki coś pomaga to pociągnę dalej ile dam radę. Prawdę mówiąc teraz na tych 150mg czuję się tak jakbym jej w ogóle nie miał w sobie. Tylko, że każda próba odstawienia to gorszy nastrój, myśli, itd. a nie chce mi się z tym uporać teraz za bardzo. Mógłbym, bo to ze dwa dni gorsze i tyle, ale to innym razem, nie obecnie.

No chodź młody skaczesz xD

Nie oglądasz dokumenty na hbo max?