Cała aktywność

Mam pytanie: jesteś lekarzem psychiatrą? I to tolerancji

Ciekawy artykuł, niestety za paywallem. Dosyć trudny angielski. https://www.newyorker.com/culture/cultural-comment/the-problem-of-marital-loneliness Załączam treść, może kogoś poruszy (miniserial, o którym mowa (oryginał Bergmana) to moim zdaniem arcydzieło, każdemu polecam): My husband is really into geometry, and once he’s mastered a complicated proof he likes to go through it with me in exacting detail. If he sees my eyes wandering, he commands me to pay attention. In general, the kinds of conversations he enjoys are the ones in which he expounds his latest cognitive treasure, be it scientific, historical, or some fine point about how to interpret an obscure ancient text. I, on the other hand, gravitate toward paradoxes, and enjoy conversations in which I am the one who sets the terms of the problem and I am the one who gets to push all the simplest answers aside. Recently, I tried to spark a debate: Why isn’t it permissible to walk up to strangers and ask them philosophical questions? As I probed for the deeper meaning behind this prohibition, my husband was frustrated by my ignoring the obvious: “Literally no one but you wants to do that!” Occasionally, the point he wants to explicate magically lines up with the one I want resolved, but much of the time there is a decidedly unmagical lack of complementarity between his love of clarity and my love of confusion. Of course, we compromise: by taking turns, and by putting up with the fact that one of us is, to some degree, dragging the other along for the ride. But we can also tell that we are compromising, and that makes each of us feel sad, and somewhat alone. Conversation is only one example of the various arenas in which we routinely fail to connect; broadly, he’s considerate and unromantic, whereas I’m romantic and inconsiderate. Marriage is hard, even when no crises loom, and even when things basically work. What makes it hard are not only the various problems that arise but the lingering absence that is felt most strongly when they don’t. The very closeness of marriage makes every bit of distance palpable. Something is wrong, all the time. Ingmar Bergman’s “Scenes from a Marriage,” from 1973, is the greatest artistic exploration of the vicissitudes of marital loneliness. It consists of six roughly hour-long episodes, in which a married couple—Johan and Marianne—try and mostly fail to connect to each other. Marianne is a lawyer, and early in the series we see her counselling an older woman who is seeking a divorce after more than twenty years of marriage. The client admits that her husband is a good man and a good father: “We’ve never quarrelled.” Neither has been unfaithful toward the other. “Won’t you be lonely?” Marianne asks. “I guess,” the woman answers. “But it’s even lonelier living in a loveless marriage.” The client goes on to describe the strange sensory effects of her loneliness. “I have a mental picture of myself that doesn’t correspond to reality,” she says. “My senses—sight, hearing, touch—are starting to fail me. This table, for instance: I can see it and touch it, but the sensation is deadened and dry. . . . It’s the same with everything. Music, scents, faces, voices—everything seems puny, gray, and undignified.” Marianne listens in horror: the woman represents the ghost of her own future. It is a profound insight on Bergman’s part to notice that loneliness involves a detachment not only from other people but from reality in general. As a child, I had trouble forming friendships, and turned instead to fantasy. I could imagine myself into the books I read and, by embellishing the characters, supply myself with precisely the sorts of friends that I’d always longed for. If you have engaged in this kind of fantasizing, you know that the thrill of creativity eventually collapses into a feeling of emptiness. This is the moment when loneliness hits. You’ve prepared yourself an elaborate psychological meal, and you realize, belatedly, that it can never sate your real hunger. One is often loneliest in the presence of others because their indifference throws the futility of one’s efforts at self-sustenance into relief. (If you spend a party reading in a corner, you come to see, no matter how good the book, that you are not fooling anyone.) In a marriage, this loneliness manifests in the various ways that couples give each other space, demarcating spheres in which each person is allowed to operate independently. If I allow my husband to hold forth and he allows me to go paradox-mongering—if we humor each other—the very frictionlessness of the ensuing thoughts infuses them with unreality. “My husband and I cancel each other out,” Marianne’s client says. She means, I think, that we sap the reality from one another’s lives by way of our lack of interest, our noninvolvement, our failure to provide the constraining traction that is needed for even the most basic sensory experiences to feel real. Bergman uses the brief scene with Marianne’s client as a backdrop to the very different trajectory of Johan and Marianne’s marriage. Instead of reaching mutual accommodation, they become increasingly—and violently—intolerant of their failures to connect. In the opening episode, the couple is being interviewed for a magazine story that presents them as the picture of bourgeois marital contentment. As the series develops, they bicker, learn that they have cheated on each other, come to blows, divorce, and eventually, having both remarried, cheat again, with each other. The closing of the final episode, titled “In the Middle of the Night in a Dark House Somewhere in the World,” finds them huddled together in a remote cottage for a lovers’ weekend. Marianne has woken from a nightmare that evokes existential fears; Johan quiets her sobs, and the series ends. Bergman wrote, of this ending, that the two are “now citizens of the world of reality in quite a different way from before.” Having come to understand that they really do have something to offer each other, they are also forced to see how much less that is than they had initially expected. They have traded the illusion of a happy marriage for a genuine connection that is painfully limited in scope. Marianne’s nightmare reflects this hard-won knowledge: “We were crossing a dangerous road. I wanted you and the girls to hold on to me. But my hands were missing. All I had left were stumps. I’m sliding around in soft sand. I can’t get ahold of you. You’re all up there on the road and I can’t reach you.” The small real comfort that Johan is able to provide her doesn’t negate the insight: “I can’t reach you.” Marriages are enclosed by an opaque shell; we don’t tend to talk, publicly, about how they reverberate with the buzz of disconnection. “Scenes from a Marriage” cracked open this shell, exposing—and here I borrow Bergman’s own phrasing—how the married couple responds to each “dimly sensed rift” with “makeshift solutions and well-meant platitudes.” Viewed by roughly half of Sweden, the series was reputed to be responsible for a rise in the country’s divorce rates. Evidently, not all of Bergman’s viewers were prepared to be shown what lurks behind the marital façade. Hagai Levi’s remake of “Scenes from a Marriage,” now airing on HBO, is heavy with the air of homage. It’s often deeply faithful to the original, down to details such as the dream with stump arms. But Levi updates and Americanizes the story: Johan becomes Jonathan, a Jewish philosophy professor played by Oscar Isaac; Marianne becomes Mira, a tech executive played by Jessica Chastain; and the gender dynamics are reversed so pointedly that one can say Mira is Johan and Jonathan is Marianne. These and other modernizing touches are the superficial differences between the two series. The deep difference concerns their treatments of the problem of loneliness. Levi’s series totals five episodes rather than six. The missing episode—Bergman’s second—is the one with the encounter between Marianne and her client. It also includes scenes in which Johan and Marianne paper over the communicative gaps between them, culminating in a discussion—and display—of the couple’s sexual disconnection. Levi’s cutting of this episode corresponds to a more general softening of Bergman’s conflicts. It is a striking feature of Johan and Marianne’s fights that the one being attacked often fails to notice just how harshly they have been spoken to; even in moments of intense emotion, they talk past each other. Jonathan and Mira, by contrast, are immediately sensitive to the ways in which they hurt each other. Although Levi includes some discussion of sexual dysfunction, he cuts the scene displaying it, and, at a crucial moment in the plot, inserts a tender sex scene absent from the original. If Jonathan and Mira’s relationship seems better than Johan and Marianne’s, it must also be acknowledged that Levi sets his couple an easier problem. Bergman suggested that marriage was meant to address a metaphysical need: our connection to reality. Levi, by contrast, sees marriage as a way of navigating one’s place in the economic and social order. Child rearing features much more saliently in his characters’ lives, as does the management of a shared household. Whereas Bergman chose a range of locations for his scenes, Levi grounds every one of his in the home, which becomes a focus of both visual and intellectual attention throughout the series. The shift is telling. If marriage is composed of a set of tasks or projects—a career, parenting, keeping a home—its failures can be displayed as extrinsic to the question of how spouses connect. Levi’s diagnosis is something like: these people have different priorities. This means that their lives can succeed to a greater extent than their marriage does. What was, in Bergman’s hands, a horrifying picture of the limits of human contact becomes, in Levi’s, a set of increasingly independent journeys of personal growth. By the end of the remake, Jonathan, Mira, and their daughter are flourishing, and even part of their house has been renovated. In Levi’s vision, the problem of loneliness can be addressed by adjusting the pragmatics of mutual dependence; at first, these changes are painful, but eventually everyone is better off—which is to say, better at achieving their goals. For Bergman, connecting is the goal, and it’s not clear that we can do it. It is when Johan and Marianne realize this that they become “citizens of reality,” a loss of innocence from which they cannot recover. Can any marriage survive an honest reckoning with itself? Can you get close enough to any person for life to feel real? These are Bergman’s questions; Levi doesn’t ask them.

Ja w liceum przez mój infantylizm chyba

No cóż,przez internet dużo łatwiej ludziom znosić trudne zachowania innych. Gdybyśmy wszyscy spotykali się np. codziennie w realu, to zaraz porobiłyby się grupki i stronnictwa. Ktoś by był wykloczony, ktoś by stał się kozłem ofiarnym, ktoś gwiazdką itp itd. Nie wiem czy jest cel grupy konkretny. Jak każdej terapii grupowej. Próba polepszenia swoicj relacji z innymi. Ja już miałem etap udawania, na siłe chcialem być w centrum uwagi. To było bardzo mędzące. Potem znów miałem etap izolacji i dewaluacji ludzi i potrzeb z nimi związanych. Ale i tak w środku czułem gdzieś tę pustkę i brak przynależności. Najlepiej wspominam chyba czas studiów na wydziale filozofii. Czułem się trochę częścią czegoś większego, taką tam też byłem troszkę gwiazdką, ale nie towarzysko już, tylko na zajęciach, w dyskusjach. Towarzysko tam ludzie raczej byli dosyć zamknięci w sobie. Tak, podaj mi ten tytuł, może przeczytam w wolnej chwili, choć nie przepadam za szkołą psychoanalityczną w psychologii.

Skąd ja to znam. Przybijam 5

A ta kokardka we włosach to rzeczywista, czy filtr?

No tak... te objawy negatywne...

Ja pomimo uśmiechu czuję apatię i anhedonię i to nie ma związku z tym , co czuję.

Jestem wesoła, ale smutna w środku, nawet gdy jest dobrze. Mam wrodzony smutek i melancholię. O! Akurat leci piosenka Lany Del Rey - Sad Girl! cóż za przypadek

Widziałam na poprzednich fotkach te gwiazdeczki na ścianie Ja też się często uśmiecham, ale jest to jedynie maska.

A bo wymieniłam wszystkie leki, a tu temat o neuro xD SOrry, No to z neuroleptyków kwetiapina głównie bo flupentiksol w dawce nie przeciwpsychotycznej tylko na dodanie sił.

A bo mam kosmiczny zrzut na pokój. Są kolorowe przejścia kosmiczne, i latające laserowe gwiazdki, dlatego tak się zmieniały kolory twarzy plus jakieś filtry. Dziękuję! Na co dzień się dosyć często uśmiecham, ale jak sobie robię fotki to nie umiem się uśmiechnąć. I wychodzą takie posągowe

Cześć

Lany del rey, jakaś składanka

Dzięki na pewno ogarnę.

@cynthia Czasem lubię się zachowywać jak świr, bo ja jestem świr xD - to cytat z jakiegoś filmu. Dziękuję. Przekażę jej telepatycznie i duchowo Twoje życzenia. No cóż. Choroba psychiczna zabiera w sumie całe życie. Cały czas cierpienie, a nikt tego nie rozumie i nie chce rozumieć, poza wyjątkowymi ludźmi oczywiście Twojej cioci też ślę życzenia Ech. Moja mama wiele przecierpiała. Tak jak i pozostali z domowników i jakaś część rodziny. Ciągłe szpitale. Ileś razy szukała mnie policja z psami, bo uciekałam z domu w nocy, myśląc, że mam ważną misję do wykonania. Przez jedną ucieczkę, dano mi dopalacz, mówiąc, że to olanzapina na uspokojenie, bo gość widzi, że mam manię. No i potem mnie znalazła policja i szpital (to tego roku, wiosną). Najdłuższy pobyt w szpitalu był tamtego roku - 3 miesiące. I też na początku byłam gwiazdą szpitala. Tu palarnia, tam faceci, koleżanki. Przyjaźniłam się ze starszą panią, która latała czasem nago xD Ona była udana, hahha. Jak ją wspominam, to nawet ciepło mi się robi. No ale każdy tam cierpiał. Po około 2 miesiącach tam, dostałam psychozy, bo jeden facet namawiał mnie na niebranie leków, które wypluwałam ukradkie do swojego kubka, który mogłam od razu zakręcić. I psychoza. pasy. Horror. Gdy doszłam do rzeczywistości, a stało się to bardzo szybko. Nowe leki, ale lit brałam dalej, to dostałam okropnej depresji. Wszyscy mnbie wkurrr.... Załatwiłam sobie epeta żeby nie musieć chodzić w te tłumy na palarni. Siedziałam w pokoju i czytałam, lub robiłam kursy. Nie chciałam leżeć tylko w łóżku, bo bym oszalała. A w tej nowej sali miałam okropne osoby. Na szczęście po psychozie szybko dosyć wyszłam, gdy doprowadzili mnie do jako takiego stanu. Tzn to nie była taka wielka depresja jak napisałam, sorki. Jednak największa była po wyjściu. Jakiś czas po... trauma po szpitalu i depresja, która ciągnęła się rok! Po tej ostatniej psychozie było łatwiej. NIe miałam duże depresji, ale obniżony nastrój. Poza tym ja często mam mieszany ChAD. Czyli w jednym momencie nadmiar energii, pobudzenie, może być też bardzo zmienny nastrój w ciągu dnia, irytacja też często, zaburzenia ze snem. Męczące bardzo, bo od nastroju zależy wszystko. Cały dzień, relacje i ogólnie całe życie. To już do końca życia choroba. Nawet leki jeśli pomagają, to i tak będą bieguny zmieniane, ale lżej. Prawdopodobnie. Obym już nie przechodziła tej cholernej manii i psychozy, depresje też straszne. Hipomania jest najfajniejsza. Twórczość się kręci, towarzyskość, pewność siebie, lekko skrócony sen - tak do 6 godzin, kreatywność, energia i pełno pomysłów. No i euforyczny wręcz nastrój. ALe wtedy moja gadatliwość wszystkich męczy xD No to mamy podobne postanowienia. Z tym, że ja nie zamierzam rzucić palenia, bo wiem, że mi się nie uda. Dwa razy rzuciłam równo 3 tygodnie, bez wspomagaczy. No ale ciągnęło diabelnie. I pierwszy papieros, drugi. I teraz po paczce dziennie. Przykro mi z powodu tej cukrzycy. Ja nabawiłam się insulinoopornośći. Nie pamiętam czy Ci to pisałam, jeśłi tak to sorka. Też nie miałam nie tak dawno pół roku okresu przez solian. Teraz wróciło to do normy, po zmianie leków. dziękuję Cynthia z Ciebie też No właśnie. Tez tak myślę. WYjątkowi ludzie są w mniejszośći, wiadomka. I może już dorosłam do tego poczucia dobrej samooceny. Kiedyś czułam, że inni tylko mną gardzą. Teraz ja gardzę żmijami. Czaję. Odmóżdżyć się warto. Ja lubię wydurniać się z dziećmi. W domu często robimy to razem z bratem i tatą. To mi zawsze poprawia humor. Mamy szaloną, wesołą rodzinkę. ALe zgrzyty bywają. Czasem potrafię mocno dolać oliwy do ognia. Ale szybko wraca to do normy. Tato tańczy i śpiewa, brat też śpiewa jakieś głupoty, ja gadam od rzeczy.Serio, mój dom to kabaret. Mama scroluje w tym czasei Tik Toka xDD ALbo politykę. OJ tak.... dobrze, że jesteś na tym świecie. Jesteś bardzo ciekawą osobą, masz coś w sobie intrygującego. Widać, że duż o przeszłość i masz ogromną wrażliwość. Ja najbardziej żałuję tych chwil, gdy rodzina cierpiałą, bo ja cierpię w szpitalach, albo jak umierałą ze strachu, gdy uciekałam z domu. Mam straszne wyrzuty sumienia i flashbacki, że musi to przechodzić, ale bardzo mnie wspiera w chorobie.

Ja skakałam nawet i o 100mg z dnia na dzień, ale u mnie to nie powodowało niczego, żadnego przejściowego pogorszenia czy jakichkolwiek turbulencji. Dlatego właśnie mój lekarz uważa, że to jest lek jakby stworzony pode mnie. Mogę z dnia na dzień wejść z 0 na 100mg i tego nie odczuć w negatywny sposób, w ten sam sposób zejść i też gra, a działa przy tym na to na co ma działać. W sumie jak go brałam to każda moja wizyta zaczynała się od pytania ile ja w sumie biorę aktualnie sertraliny, bo to co on miał wpisane jako dawkę zaleconą, rzadko się zgadzało z tym ile brałam przy okazji następnej wizyty - lekarz w dawkowanie totalnie nie ingerował, miałam sobie sama ustalać dawkę tak żebym się czuła dobrze, a jaka ta dawka będzie to już mu wisiało (oczywiście w terapeutycznym zakresie dawek). Jednym słowem przy tym leku była zasada - "róbta co chceta" konsultowałam tylko smsowo jak miałam wątpliwości czy przy jakichś pogorszeniach itp. w dobrym kierunku myślę np. o zmniejszeniu czy zwiększeniu dawki, ale to bardzo rzadko, bo ja nie przy każdym pogorszeniu od razu manipulowałam dawkami, bo jednak często w ogóle nie było takiej potrzeby i samoistnie wracało wszystko do normy. Nie, nawet jak brałam 200mg to wszystko w 1 dawce. Branie popołudniu może zacząć powodować problemy ze snem. I nawet nie wiem co te 25mg brane popołudniu miałoby sprawić, bo z punktu widzenia czasu działania leku to nic nie zrobi poza ewentualnym spowodowaniem problemów ze snem.

no coś Ty! Jest nawet strona navoica.com z darmowymi kursami. Po polsku i po angielsku. Są tam różne kategorie. To na tej stronie zrobiłam kurs psychologia społeczna, a na płatnej stronie z kursami (ok. 100zl) zrobilam kurs Psychologia osobowosci i dostalam nawetod nich pocztą dyplom i oczywiście certyfikat. Na navoica.pl dostajesz tylko certyfikat, ale musisz sama go wydrukować z tego co kojarzę. Ja polecam. Już kilka osób z forum korzysta z navoica.pl. Może Ci się coś tam spodoba.

Jak kolorowo wszystkie kolory tęczy! Piękna jesteś! Tylko więcej uśmiechu proszę.

Moja ciocia też ma urodziny w Wigilię. W takim razie życzę twojej dużo siły i wytrwałości! Naprawdę szkoda mi Twojej cioci, widać, że ciągle walczy. Żyje, bo walczy. To najważniejsze. Może kiedyś wyjdzie gdzieś dalej, sama. Tego jej życzę. Tak. I dlatego uważam, że CHAD jest cięższą do zniesienia chorobą niż schizofrenia. W CHADzie masz wszystko: depresja, mania, psychoza. To musi bardziej męczyć człowieka. Na oddziale jak teraz byłam była taka dziewczyna w silnej manii, wszędzie było jej pełno a jak wpadła w depresję to z łóżka wychodziła tylko na posiłki i do łazienki. Nie do poznania osoba. Nawet na palarnię nie chodziła, chociaż wcześniej ciągle na niej przesiadywała. Ja też muszę schudnąć. Odkąd leczę się na schizofrenię przytyłam ponad 30 kg. Leki, brak ruchu, pomimo, że wcale źle i dużo nie jem. No ale jak się człowiek zamknie w pokoju i nie ma siły wyjść do sklepu to się tyje. Błędne koło. U mnie to schudnięcie, spacery, też chcę sobie postanowić, że co najmniej godzinę dziennie spędzę na czytaniu. Zaniedbałam trochę to, ale ja wiecznie jestem nieusatysfakcjonowana w tej kwestii. No i fajki. Najlepiej jakbym rzuciła, ale raczej to nie przejdzie. może uda się ograniczyć, albo przerzucić na e-peta albo na iqosa. No i się nabawiłam cukrzycy insulinoniezależnej. Kurde ja mam takie problemy z okresem przez leki, że masakra.Bywało, że pół roku nie miałam i żadne leki anty nie pomagały. Teraz mi się w miarę uregulowało. Wracaj do zdrowia! Na pewno ważne jest to, że ją rozumiesz i wspierasz. Dobra z Ciebie osóbka. Jesteś wyjątkowa, bo masz dobre serce i tak, w pewien sposób jesteś lepszą osobą, bo więcej widzisz, więcej czujesz. Rozumiesz. Świat i ludzi. I to sprawia cię osobą lepszą od motłochu, który chodzi po tej ziemi. Bez empatii, bez serca. Uchhh też tego nie rozumiem ale u mnie nie porusza się tematów politycznych i religijnych. Dzięki Bogu A o pierdołach w taki czas to lubię pogadać. Odmóżdżam się i nie myślę o tym całym gównie. no i bardzo dobre podejście! Ja tak siedziałamw czoraj i sobie myślałam... co by było, gdyby mamy zabrakło, gdyby nie przeżyła, co by było, gdybym ja jednak rzuciła się pod ten pociąg... zrobiło mi się tak smutno... naszły mnie wyrzuty sumienia. Mama żyje, ja żyję. I jesteśmy bezpieczne. Przynajmniej w tej chwili.

Najlepiej brać najmniejszą dawkę działającą na daną osobę. Z zasady nie pakujemy w pacjenta max dawek dla idei, tylko najmniejsze skuteczne.

Ja lamotryginę biorę 200 mg ale to jest chyba stabilizator nastroju.