Becareful

Ooo ale szkoda, że opuszczasz pokład. Chyba byłeś jedną ze zdrowszych osób na forum. Ruch odważny i myślę, że dobry. Za długie pozostawanie w pewnych miejscach / sytuacjach może nie budować. Coś się musi zakończyć, żeby coś nowego się zaczeło

Hej, bardzo przykro się to czyta, to czego doświadczyłeś w swym życiu Współczuję, jakby nic nie jest w stanie tego wynagrodzić. Z jednej strony jesteś osobą bardzo pokrzywdzoną, z drugiej bohaterską. Jak się o tym czyta to się chce płakać. Opisywałeś może swoją historię / życiorys tak szczegółowo? Natomiast to co mi się rzuca w oczy, to wg mnie Twój system obronny. Jakby w każdym psychologu widzisz wroga. Kogoś kogo chciałbyś rozliczyć za swoją pracę. Tak jakby psycholog Cię krzywidził i specjalnie robił Ci na złość nie pomagając. Mam wrażenie, jakbyś wszystko wiedział najlepiej. Znał na każde pytanie odpowiedź. Podajesz przykłady, gdzie z jednej strony jesteś miły dla psychologa, z drugiej jakbys uważał, że się nie zna, nie potrafi postawić diagnozy, źle leczy. Jakbyś o wszystko musiał walczyć. Udowadniać, że potrafisz, że umiesz. Jakbyś miał przekonanie, że nikt w Ciebie nie wierzy i chce dla Ciebie gorzej. Odnośnie opinii, to wydaje mi się, że taką wydaje lekarz. Jak jesteś niezdolony do pracy, to pewnie wówczas tą opinią jest L4 i leczenie. Jak nie pomaga to może szpital. Dalej pewnie lekarz orzecznik. Nie wiem czy zawarłeś umowę z psychologiem? Jeżeli ktoś obiecał, że wyjdziesz zdrowy w określonym czasie, itp. to w sumie można rozliczać.

Hejka, jeśli byłby ktoś chętny na wyjzad do Zakopanego w trybie: jeden dzień spacer w górach, a drugi jakiś chill to zapraszam do kontaktu Oferta skierowana do osób głównie z Krakowa, ale też mile widziany ktoś z Warszawy / Wrocławia / Rzeszowa / Katowic i okolic... Genralnie nie musi to być wyjazd do Zakopanego, może być miasto, itp. tak aby każdy czuł się dobrze, bezpiecznie i komfortowo. Kwestia do ustalenia, fajnie byłby się spotykać raz w miesiącu. Tematy przewodnie to przede wszystkim nie związane z psychologią i schorzeniami Spotkanie wolałbym, aby miało charatker lajtowy Wszelkie propozycje mile widziane. Proszę o kontakt na Priv lub w tym temacie. Najchętniej chciałbym, aby było łącznie 3 - 5 osób. Proponuję na początek utworzenie grupy na messenger / whastapp, a potem spotkanie na Meet, żyby się poznać i jak będzie git, to ustalenie wyjazdu / spotkania

Problem główny był taki, że po pracy wracałem "zmęczony". Taki nie do życia, a czasami właśnie życie zaczyna się po pracy. Mówiła mi jedna osoba w pracy, że jak ja taki będę wracał do domu, to mnie dziewczyna zostawi. Po czasie to stwierdzenie, akurat było prorocze. Sam też czułem, że za bardzo nie może tak być, że takie życie w dalszej perspektywie nie ma za bardzo sensu. Ja byłem wykończony, więc za bardzo nie planowałem do przodu, tylko raczej była walka o każdy dzień. Pomimo tego, chciałem w tej pracy wytrzymać jak najdłużej, a dokładniej do zakończenia pewnego zadania. I ten jakby sukces osiągnąłem. Też nie chciałem się łatwo poddwać. Zakładałem, że im dłużej wytrzymam tym może coś się zmieni na lepsze, bo też na sobą pracowałem. Więc też jest to jakiś sukces, że w jednej pracy pracowałem prawie 4 lat. A również udało się wiele wypracować. Dużo się zmieniło dzięki zmianą w sobie. Pomimo tego, że zaczynało mi się lepiej pracować, to pewne rzeczy zaszły, więc aktualnie szukam nowej pracy / nowego zajęcia, być może bardzo zbliżonego do poprzedniej pracy w swym profilu zawodowym. Zadałem sobie pytanie - albo pozostać w tym czym byłem, hm w pewnym sensie środowisku, które mnie obciąża. Albo spróbować czegoś - w zasadzie nie wiem czego, ale czegoś co mogłby dać jakąś szansę dla mnie - na normalne funkcjonowanie. Wstałem, strzeliłem pięścią w stół, powiedziałem dość ! Idziemy stąd ! Potem się obudziełem Wiem, że mam jeszcze jakiś problem. Dużo problemów już naprawiłem, ale jest jakiś główny i najgorsze jest to, że na razie nie wiem z czym walcze. Jakoś nie mogę odnaleźć błędu i go naprawić. Być może właśnie to jest ten główny problem - brak akceptacji siebie, własnego życia, własnego ja, poczucia stałej wartości, braku konieczności potrzeby napięcia, narwów, stresu, żeby funkcjonować, przyjęcia tego co jest. Działam na terapii, terapetkę mam świetną. To jest akurat coś co mi się poszczęściło. Wybitna osoba, z którą współdziałam.

Hahah no właśnie ja też mam wrażenie, że jesteś ode mnie starsza z 10 lat Może po jakimś kontekście wpisów, ale czemu to nie wiem Ja jestem chwilę przed przed trzydziestką. Chciałem sprawdzić czy co jakieś kilka lat będę robił sobie pauzy i zaczynał życie od nowa, mam podejrzenie, że być może to jakieś błędne koło

Przerwę raczej mam na luzie. Głównie mam przerwę od pracy tym samym od kontaktów... z ludźmi.. Ogólnie nikt mi presji nie robi, tylko jedna najbliższa mi osoba. Robi to lekko nieświadomie, no ale nikt nie ma obowiązku rozumienia syndromów, itp. więc na to nie mam wpływu. ps. Ile masz tak mnie więcej lat? jeśli mogę wiedzieć

Hej, jakbym czytał o sobie... nawet nie wiedziałem, że ktoś może przeżywać tak świat jak ja i spotykać się z w zasadzie z takimi samymi sytuacjami. Ja miałem tak samo z pracą... to był chyba największy mój problem. Również na etacie koniec końców nie wytrzymałem, a okres na nim spędzony to istne szaleństwo. Z tą koniecznością robienia więcej i więcej, rozwijania się, które nigdy nie będzie na wystarczającym stopniu w miarę sobie poradziłem. To stwierdzenie w zasadzenie nieobecności w życiu, tylko ciągłe podążaniem za jakimś tzw. levelem - strasznie jest to u mnie obecnie - nie potrafię się tego pozbyć. Nie potrafię jakby normlanie żyć. Ja również, pewnie z barku już siły i chęci ciągnięcia 'tego wszystkiego' dalej zrobiłem sobie postój / pauzę. Podobnie pojawiło mi się zdezorientowanie. Pytania nawet kim jestem. Czy jest coś mojego. Itd. Jakbym nie istniał. Jakbym był tym wcześniejszym pędem, zaabsorbowaniem pracą, byciem nieobecnym, byciem - gdzieś. Podczas pauzy stwierdzam, że jakby mnie nie ma. Z jednej strony, żeby funkcjonować potrzebuję lęku, stresu, konieczności podnoszenia umiejętności, bycia na polu bitwy, z drugiej strony to wszystko wykańcza.

Zastanawiam się czy aby na pewno w naszym dzieciństwie było aż tak złe. Myślę, że z jednej strony tak. z tego co wiem lata 90 cechowały się generalnie mówiąc pijaństwem. Tak je pamiętam, różniły się z tym co jest teraz. Teraz np. nie widzę lokali typowo piwiarni w małych miasteczkach, a pamiętam że bywało ich kilka. Gdzie sobie przychodzili na piwko i działali.. Z drugiej strony, żeby nie było też tak, że świat odbieram swoimi oczami. Bo pamiętam, że wówczas organizowane były urodziny dzieci znajomych huczne jak te dzisiaj, a nawet bardziej. Bo dzieci chyba bardziej dawały w kości. Były rodziny poukładane, niealkoholowe i generalnie fajnie się u nich spędzało czas.

Moja siostra mam schizofrenie, tzn. tak określił jeden lekarz, a pozostali lekarze i psycholodzy nie stawiali przez lata takiej diagnozy. W każdym razie załóżmy, że tak jest. Poradziłem sobie z tą schizo w ten sposób, że zmieniłem siostrze warunki życia. Przeprowadziłem ją. Wynająłem mieszkanie, akurat brat się zgodził z nią zamieszkać i na początku ja też. Brat sobie dobrze to poukładał w sensie pracę itd. Siostrze mieszka się teraz dobrze. Chodzi normalnie do pracy, znalazła koleżankę. Po pracy gotuje obiad, czeka na brata, ma z kim porozmawiać. Ma swój kąt. Układ życiowy zminił się nie do poznania, a ogólny nastój się poprawił. Epizodów gorszych - nie ma. Codziennie chodzi do pracy. Czuje się potrzebna, lekko w centrum, więc nie może jakby znikać z życia, gdzieś się zaszyć. Ma swój lekko cieżki charater. Więc co do do zasady nie potrzeba doktoratów ani profesór, żyby radzić sobie z takimi zaburzeniami. Oczywiście, można tutaj zarzućic pewne kwestie. Dlaczego np. aż tak wchodzić w czyjeść dorosłe życie? Przecież tak nie można każdy jest samodzielny i sam ma podjmować decyzje... bla bla bla. Mnie też to trochę kosztowało zaangażowania, trudno, było minęło, już się z tej pomocy wylogowałem i niech sobie radzi

Jak tyle rzeczy w człowieku siedzi to nie ma co się dziwić, że jest ciężko Teraz jak widzę, jak dzieci są wychowywane to dla mnie science-fiction. Dziecko wbiera smak loda i koniec, ma czas, bez pośpiechu, pani ekspedientka, ludzie w kolejce mają czekać. Jak sobie wybierze to dopiero następna osoba. Jak dziecko chce nowe buty to jedzie się z nim specjalnie do galerii. Wybiera. Przymierza i przy okazji się nie kupuje czegoś więcej. Nie ogląda się innych rzeczy. Tylko buty dla dziecka, bo po to tutaj przyjechaliśmy. Więc kupujemy te buty i wracamy. Haha nie wiem, ale to są sytuacje z życia wzięte i dla mnie mimo wszystko jakieś wywołujace szok Dawniej jak był jakikolwiek lód na patyku... to już było coś. Może faktycznie trzeba skupić się i szukać pozytywnych aspektów życia

Kolejny temat dla mnie trudny.... w mojej opinii mieszkanie, swój kąt jest bardzo ważny. Trzeba mieć i chcieć wracać do domu, a może być z tym różnie. Ja akurat siedzę na wynajmie (wynajmuję pokój), mam znajomych w podobnej sytuacji, ale jak to każdy mówi to nie życie. Jest możliwość wynajęcia mieszkania, ale kasy już raczej nie odłożysz. 500+ mam wrażenie, że rodziną z dziećmi i rodziną średnio zamożnym - bardzo pomogło. Akurat dla nich to przez te lata była pomoc. Natomiast młodym osobą bez dzieci końcowo 500+ utudniło wręcz zaszkodziło. Ceny mieszkań, najmów poszły do góry. Jedyna opcja to dobra praca, dobrze płatna, ale ja z tego wysiadam. Często takie stanowiska wiążą się z odpowiedzialnością, presją, a to już nie dla mnie. Albo zostaje opcja za granicę do pracy, myślę okej rozwiązanie. Jednak psychterapetka nie uważa tego za dobrą opcję, domyślam się, że nie mówi tego na podstawie widzimisię tylko z doświadczenia..

Nie przekreślał bym opieki zdrowotnej, tym bardziej, mam nadzieje, jednostkowym zdarzeniem. Oczywiście na pewno można byłoby polepszyć wszystko ale są mimo wszystko dobrzy lekarze i dobre szpitale. Wracając do osób z zaburzeniami itp. Rozmawiałem kiedyś na ten temat i wg mnie ten temat jest pomijany przez państwo, społeczeństwo. Ludzie często ze schizofreniami są pozostawienie sami sobie. Podobno tez słabo jest z leczeniem psychiatrycznym dzieci. Terapii na NFZ w dużym mieście realnie nie ma

kebe1789 Właśnie jeszcze oprócz życia rodzinnego to jeszcze jest kwestia życia zawodowego. Chyba powinna powstać pewnego rodzaju debata na temat takich schorzeń w kontekście zakładania rodziny, życia zawodowego uważam temat za nie mniej ważny niż górnicy, czy parady równości, etc. Miałem się umówić na konsultacje z lekarzem, co prawda nie mam i nie miałem leczeni farmakologicznego, ale pewne schorzenia ograniczają moje zdolności zawodowe. Głównie stres wpływa na brak koncentracji, szybkiego myślenia, do tego problemy w pracy zespołowej, itd. i zastanawiałem się jak to powinno być, czy mogę pracować czy nie? Jeśli nie to L4, niezdolność do pracy? Nie spotkałem się jeszcze z ogłoszeniem o prace gdzie wymagane jest pełne zdrowie fizyczne i psychiczne. Co do zasady badania okresowe medycyny pracy chyba powinny sprawdzać też zdrowie psychiczne? Byłem kilka razy i nie przypominam sobie takowych weryfikacji. Co więcej z tego co czytałem nie ma konieczności informowania pracodawcy o swoich schorzeniach, problemach zdrowotnych. Wiec kto ma podjąć decyzje czy mogę pracować czy nie? Dla mnie jest to ważne, bo akurat ostatnie dwa lata pracy mnie strasznie sponiewierały. Wręcz sprawy zacierały o sprawy sądowe. Mówię o stanowiskach kierowniczych gdzie kieruje się ludźmi, organizuje miejsca pracy, a także podejmuje decyzje finansowe. Dlatego nie jest taki temat dla mnie śmieszny. A teraz zrezygnowałem z pracy i szukam odpowiedniego kierunku dla mnie

Chyba są to dylematy osób przed poważnym związkiem, ślubem, myślami o rodzinie... a po przejściach, przynajmniej u mnie tak jest jak planować przyszłość Ciekawe jest to, że byłem na weselu w weekend i taka uroczystość powoduje mieszankę emocji. Czasami smutek, cierpienie - jak widzisz, że komuś się układa, że jest fajnie, a u Ciebie lekko gorzej. Ciekawe jest to jak spotykasz rodzinę, zasiadasz do jednego stołu - można wszystko skonfrontwać, można o wszystko zapytać. Może się okazać, że strach ma wielkie oczy. To co się o kimś mówi, często się wyolbrzymia a w praktyce jest okej

Generalnie sam nie wiem, jak Kościół podchodzi do związków osób z takimi chrobami i jak ogólnie do takiej sprawy podejść. Z jednej strony fakt, zatajenie np. przed ślubem takiego faktu leczenia / chorowania, musi umożliwiać rozwiązanie takiego ślubu. Z powodu choćby takiego, że wiem jak się żyje z osobą w depresji (z własnego doświadczenia), jest to nieprawidłowe funkcjonowanie (nawet prawnie można mieć problemy). Więc jeśli ktoś się wyleczył, albo podleczył - bierze ślub, a potem ma gorszy stan i wychodzi historia leczenia, to w takiej sytuacji również uważam za zatajenie chorby, pomimo podleczenie / wylczenia. Więc wydaje się zdrowe podejści Kościoła do tego, Kościoła jako stażnika rodziny, przede wszytkim rodziny pełnowartościowej, z założenia dobrze funkcjonującej. Oczywiście pewnie można się spierać w tym temacie dalej. Ktoś może powiedzieć, wszytko ok, ale przecież pytali czy chcecie wytrwać w chorobie, w złej doli... aż do końca życia? Czyli wchodzi tzw. życie : ) Zkładamy, że są dwie osoby w pełni zdrowe i chcą założyć rodzinę. Były zdrowe, są zdrowe. Każdy zadolowny - niech biorą ślub, a czy taki osoby mogą poważnie zachorować? Myślę, że mogą. Więc jaka jest różnica? Jak będzie ta rodzina wyglądać? Czy życie jest idealne..

@Dalja Właśnie hmm podobne przemyślenie przeze mnie przeszło. Ogólnie nadano nazwy chorób / stanów - depresja, nerwica, trauma, zaburzenia, itd. Tymi nazwami się posługujemy. Niemiej jednak hm, te nazwy to często doświadczenie z dzieciństwa. Doświadczenia gdzie widziało się często krzywdę mamy, jej cierpienie, przykrość, płacz... Cierpienie ojca, bądź pewnie bardziej agresora. Mogło nastąpić w tym dzieciństwie wrażenia uczestnictwa w pewnej wojnie, walce. Bitew, które rozgrywały się kilka razy w tygodniu. W pozostałe dni wyczekiwanie, niemoc wytrzymania ze sobą, strach. Mogły pojawiać się dodatkowe problemy w szkole z nauką, w kontakcie z rówieśnikami, z wycofaniem, z poczuciem wstydu, nie akceptacją siebie, zamknięciem się w sobie. Wszystko mogło zostawać stłumione. Pozostawać w środku. Mógł być strach z zaproszeniem kogoś do domu. Mógł rozwijać się coraz większy strach, wręcz lęk, przerażenie. Ciągły niepokój. Wszystko zawsze kończyło się tak samo, czyli bitwą. Nigdy nie mogło się to skończyć, w końcu być dobrze. Chociaż na chwilę wszystko ok. Tylko ciągłe napięcie. Do tego jakoś trzeba funkcjonować, to udawanie w społeczeństwie normalności. Tylko czasami w normalnych sytuacjach jakiś atak lęku, jakiś paraliż - hmm nie wiedzieć czemu - występował. Jeżeli wraz z dorastaniem jeszcze pojawił się rozwiązania na te problemy typu jakieś używki, uzależnienia od substancji, czy internetu, porno, szukania kogokolwiek, toksycznych relacji, to efekty są zgodne z nadanymi nazwami chorób / stanów. Takie sytuacje, dzieciństwo, problemy z dorastaniem lub brakiem dorastania w dorastaniu trwały całe lata. To są lata. To jest rok, to jest drugi rok, to jest pięć lat, to jest siedem lat, i osiem, już dziesięć lat, teraz dwanaście lat, zaraz piętnaście lata, jeszcze chwila i dwadzieścia lat, może już dwadzieścia pięć lat, może dwadzieścia osiem. To są lata, to są miesiące, dni, to są godziny wyczekiwania, to jest siedzenie i czekanie i czekanie, czekanie czy usłyszysz dźwięk otwieranej klamki do drzwi. Dźwięk kluczy, otwieranego zamka, kogoś za drzwiami. Kogoś kto przyszedł i chce wejść. Czekasz. Już nie wytrzymujesz. To ojciec. A zaraz się dowiesz czy jest pijany. Twoja rola to dbanie o rodzinę, ochrona mamy, ochrona rodzeństwa. A teraz masz się skupić skoncentrować, pracować, żyć normalnie. Jest 2023 rok. Pójść do pracy, wrócić, zrobić zakupy, posprzątać, zrobić jedzenie, pójść spać. A Ty jesteś na wojnie. Ta normalność jest tak - dziwna - że nie możesz się do niej przyzwyczaić. Depresja jest naszym budulcem, ona płynie w naszych żyłach razem z krwią. Nerwica, lęki one nas ukształtowały, one nie są obok, one są naszą częścią zwartą w konstrukcji. Mózg jest zbudowany doświadczeniami, on tak pracuje - to jest - jego normalność. Nie zależy nam na sobie nawet w jednym procencie - tak, nie zależy.

Truskawki, a dokładniej naleśniki z truskawkami

Zakup aparatu fotograficznego - w ramach dnia dziecka

Według mnie nie ma znaczenia fakt odejścia ojca gdy miałeś 17 lat, ponieważ pewnego rodzaju odejście - tak się domyślam - mogło nastąpić dużo wcześniej. Dlatego przez lata mogłeś przywyknąć do braku relacji, więc to fizycznie odejście nie zrobiło na Tobie wrażenia. Natomiast odnośnie oceny relacji jako dobrej. W sumie jakbym z kimś mieszkał, nie kółcił się, nie nakazywał, zakazywał, czy coś takiego mocniejszego, to taką relację pewnie nazwałbym dobrą.

A tak ładnie napisałem No to inaczej mówiąć, na przykładach. Możemy zadawać sobie trudne pytania typu: dlaczego mi się przystrafiła depresja, natręctwa, a inni tego nie mają, mają znacznie lepszy start, mają wspracie w rodziacach, a ja go nie mam. Czemu mam zawsze pod górę? Mam np. 40 lat i zmarnowany świat, bo nie udało mi się z tym i tamtym, i tamtym... Są to pytania na które nie ma jakieś dobrej odpowiedzi, ale zadawanie takich pytań może mieć negatywny wpływ, np. pozbawiać energii. Analizowanie takich sytuacji może wprowadzać w taką ślepą uliczkę - bezczynności. Ponad to, właśnie może powodować, że "nie skupiamy się na codziennych czynnościach i sytuacjach", np. zamiast zadbać o siebie - o jedzenie, zdrowie, sport, wypoczynek, ubranie, czas wolny, hobby, zadbać o kogoś, o relacje na której nam zależy. To wspomniane analizowania / zadawanie trudnych pytań - może przysłaniać właśnie taką codzienność, która w przeciwieństwie, może dawać energię ale taką życiową. Kończąc wg mojej opinii, żeby to zrozumieć trzeba zmienić myślenie z takiego przypominającego ofiarę losu, na w pewnym sensie działanie, skupianie się nie na problemach tylko na codziennści, na rzeczach rozwijających

Hej, piszę informacyjnie o tym, że umiejętnością jest powściągliwość od niezdawania trudnych pytań, ograniczenia ilości przeprowadzanych analiz sytuacji trudnych. Natomiast sztuką jest skupienie się na codziennych rzeczach, czynnościach i sytuacjach, w których możemy robić swoje. Zrozumienie tej sztuki, nastąpi w zasadzie wyłącznie przez autopsje.

Hej, wiedzy niestety nie mam na temat rodzajów obiektów lękowych. Natomiast Twój wpis dużo dla mnie wnosi. Mając lęk przed czymś w zasadzie zaczynamy to mieć, czyli boję się, że będę miał depresje, po czasie ląduje w szpitalu z depresją To taki samo spełniający się lęk Pozdrawiam, Łukasz