robertina

Nie mogę bo w mojej okolicy nie ma innego a ja nie jestem mobilna. A prywatnie mnie nie stać, bo nie pracuję. Gdyby nie rodzice, to bym umarła z głodu.

Moim zdaniem to jest realizm. Jeszcze nie był sytuacji, w której ktoś, dowiadując się o mnie wszystkiego mnie zwyczajnie nie odepchnął, jak kogoś, kto niewiele sobą reprezentuje i nie mam im tego za złe, bo sama bym zrobiła dokładnie to samo. Szczerze mówiąc, nawet, gdybym miała teraz wybrać sobie studia, nie udałoby mi się, bo nie mam po prostu żadnych większych zdolności w jakiejś dziedzinie i interesują mnie tylko seriale. A serialologii raczej nie ma w ofercie uniwersyteckiej. Nie cierpię jakoś bardzo z powodu tych rzeczy, ale motywują mnie one do dążenia do wyleczenia, bo, gdyby się udało, mogłabym walczyć o zmianę sytuacji, bo zasady moralne i przekonania mam twarde i chciałabym się nimi dzielić. Nie powiem, że nie mam zalet - np. nie umiem patrzeć na krzywdę i chcę działać, żeby z nią walczyć na wszystkich poziomach. Często dostrzegam powiązania między ludźmi i wydarzeniami, których inni nie widzą a po kilku tygodniach czy miesiącach czytam, że takie samo spostrzeżenie miał jakiś specjalista w danej dziedzinie. Zawsze chciałam zrobić coś, co by pomogło ludziom prezentować różne punkty widzenia i szukać w nich wspólnych mianowników, bo to piękne. Nie jestem zerem i mam trochę do powiedzenia, tylko przez te lęki i sytuację nic nie osiągnęłam a takich ludzi się nie słucha. O to mi chodzi. I sama nie wiem, czy w przypadku tej krytyki ja się przejmuję - raczej chodzi o to, że nie lubię i nie umiem się bronić. Mam wstręt do dyskusji pełnych agresji i wolę przeprosić i się zamknąć, niż argumentować. Taka agresja boli mnie naprawdę bardzo, bo ja nigdy nie mam intencji się z nikim kłócić. A przez te ataki histerii, w końcu sama wychodzę na agresora i tak mnie postrzegają. Na terapię psychodynamiczną nie mam szans. Lekarz kieruje mnie tylko na taką i jego zdaniem to moja wina, że nie działa. Właśnie w zeszłym tygodniu zaczęłam nowy cykl z 9 już terapeutą i po prostu widzę, że jest to samo i znowu nie pomoże. Bo jak 10 razy mówię, że skupianie się na oddechu mi nie pomaga, kiedy mam ze stresu duszności a tylko je zwiększa słyszę ''wybacz, ale jest jedna metoda i jak nie pasuje, to nie umiem już pomóc''. I ciągła śpiewka, że ''może zaczekajmy aż będziesz gotowa na terapię, bo teraz nie jesteś''. No serio? Przeżywam męki od 23 lat, żyję tylko lękiem, łykam leki jak cukierki i marzę o tym, żeby mi ktokolwiek pomógł. A oni niczego po prostu nie robią a mi wmawiają, że to moja wina

Za każdym razem poznawczo-behawioralną, uważają, że ma mi pomóc. Ale nie pomaga. Dla mnie to tak, jakby uważali, że sama rozwiążę wszystkie problemy, bo mi powiedzą, że mam to zrobić. Ostatnio usłyszałam, że to, że odczuwam wstyd, jeśli pod wpływem lęku zachowam się w niekontrolowany sposób na ulicy to coś złego i mam sobie spokojnie uciekać i wrzeszczeć bo to nie mój problem, że to nie jest przyjęte społecznie, tylko ludzi, którzy to ustalili. No nie rozumiem do tej pory. A z samooceną miałam problem w wieku nastoletnim, ale od kiedy, mając 17 lat znalazłam odpowiedź na pytanie ''kim jestem'', w ogóle przestałam o tym myśleć. Nie ma ludzi gorszych czy lepszych. Ale faktem jest, że nie mam w życiu za bardzo osiągnięć - przez lęki nie skończyłam studiów, nie podjęłam pracy, nie mam też za bardzo talentów i umiejętności a moje zainteresowania są dziwne. Od czterech lat prowadzę bloga a do tej pory miałam chyba tylko trzy wyświetlenia postów. Dlatego oceniam to realnie - nie jestem osobą interesującą, ale to jest chyba głównie wina lęków, przez które nawet nie mam znajomych, bo ludzie wokół byliby dla mnie obciążeniem. W ogóle te samooceny i rozmowy o wartości człowieka to dla mnie teraz głupota. Nie jakaś mityczna wartość jest ważna a to, co człowiek sobą reprezentuje. Ja reprezentuję płacz i histerię i nie dziwię się, że każdy się ode mnie odsuwa - bo sama bym tak zrobiła, gdybym była zdrowa a był to ktoś inny.

Więc tak: jestem nadwrażliwa. Ale nie tak zwyczajnie, tylko wręcz niezdrowo. Jakakolwiek krytyka, nawet, jeśli sama o nią poproszę, powoduje silny stres i dosłownie rozpacz. Czuję się beznadziejna i do niczego, bo innym wychodzi jakaś rzecz a mi nie, bo myślałam, że coś umiem i choć w jednej rzeczy jestem dobra a jednak nie. Jeszcze gorzej jest, kiedy skomentuję jakiś post w internecie i zaczynają się ataki z mową nienawiści (dużo tego ostatnio jest wszędzie). Potrafię po przeczytaniu takiego komentarza wybuchnąć płaczem, albo zerwać się i wybiec z domu i tak chodzić po okolicy przez godzinę aż ochłonę. Wszelkie pytania rodziny co się stało i dlaczego płaczę, powodują, że ten stres wzrasta i jedyna reakcja na jaką mnie stać to błaganie, że nie chcę o tym mówić. Ale moja Mama zwykle i tak usiłuje wyciągnąć ze mnie co się stało, co zwykle kończy się atakiem panicznego lęku i reakcją o której zaraz szerzej powiem... bo najgorzej jest, kiedy dostaję tzw. ''ochrzan'', zwłaszcza jeśli jest bezpodstawny, czy ktoś uparcie zarzuca mi złe intencje albo zrobienie czegoś, czego nie nie zrobiłam i nie rozumiem moich tłumaczeń - jestem w stanie tłumaczyć się może 10 minut a potem zaczyna się atak panicznego lęku i paniki, powodowany przez myśl, że jak to się zaraz nie skończy, to nie wytrzymam. Potem pojawia się reakcja, która też ma miejsce w poprzednim przypadku, jeśli ktoś wyciąga ze mnie czyjeś nieprzyjemne słowa - zaczynam ze strachu histerycznie płakać a w końcu krzyczeć i błagać, żeby ktoś zaprzestał ataku. Zachowuję się przy tym, jak niespełna rozumu i zdaję sobie z tego sprawę, ale ten strach jest zbyt silny, żeby go kontrolować. Bardzo bym chciała oduczyć się takiej reakcji, bo przez nią nikt mnie nie lubi a sąsiedzi mają za wariatkę. Ale nie umiem. Niestety, choć od 12 lat uczęszczam na terapię i miałam już przez ten czas 9 terapeutów, nikt nie rozumie mojego problemu i nie chce o tym ze mną rozmawiać. A, jeśli to wymuszam słyszę ''musisz sobie z tym sama poradzić''. No ale ja nie mogę. Nie umiem. Od lekarza słyszę jedynie, że leki nie są dla mnie i mam chodzić na terapię, żeby je ostatecznie odstawić, bo one nie leczą a są tylko doraźne. A kiedy proszę o coś więcej, on po prostu odmawia i powtarza tę samą śpiewkę - oddział dzienny, choć wie, że tam poszłam cztery lata temu i po 2 godzinach uciekłam z płaczem i atakiem lęku. Wtedy przyznał, że to nie dla mnie a teraz oficjalnie już umywa ręce. Czy macie może jakieś sposoby na ten paniczny lęk w momencie krytyki? To mi bardzo utrudnia życie Boję się przez to pójść do pracy, bo nie mam gwarancji, że tak nie zareaguję na ochrzan ze strony szefa...

Myślę, że tak, już nie pamiętam wszystkich nazw. Wszystkie leki nowej generacji brałam i nie działają.

Po SSRI miałam wymioty a mam emetofobię. Nie mogę brać żadnych leków z tej grupy. A żaden przeciwlękowy nie działał. Ja też świadomie wiem, że nie mam objawów wytwórczych, ale czasem boję się, że tak mi się tylko wydaje... ja mam w sobie taki strach przed tym, że oszaleję, że już nie jestem nawet pewna, czy to, co słyszę to sąsiad, który rozmawia na klatce schodowej, czy już omamy. Muszę pytać kogoś zawsze czy też słyszy i dopiero się uspokajam...

Przed Tiaprydem wypróbowałam ok. 30 innych leków - żaden nie działał nawet w 10%. Na maksymalnych dawkach tych leków nowej generacji, biegałam w panice po pokoju. Tiapryd został mi wypisany, kiedy skończyły się już wszystkie dostępne leki przeciwlękowe na zasadzie, że trzeba coś koniecznie zrobić, bo nie byłam w stanie w ogóle funkcjonować. Nie wiem jak, ale w ciągu trzech dni lęk i silne objawy somatyczne przeszły jak ręką odjął. I błagam nie strasz mnie, że mam psychozę, bo mam tak potworny lęk przed tym, że zwariuję, że śpię przy świetle, bo każdy przedmiot mi się wydaje już omamem...

No, mam do jesieni przestać go brać, bo już śpię normalnie, będę się chyba modlić, żeby pomogło, bo ja dzisiaj nawet nie umiem sobie przypomnieć, co robiłam rano... to jest przerażające. Jeszcze od czasu do czasu (od jakiegoś pół roku) łapie mnie takie uczucie oszołomienia, jakbym dostała czymś w głowę i nie mogę się skupić na jakiejś rzeczy, którą robię. No i boli mnie głowa w zasadzie codziennie i to bardzo. Dla mnie to są objawy guza mózgu, ale, że znam już działanie swojej nerwicy, staram się oceniać racjonalnie takie rzeczy i olewać te myśli... jestem już tak zmęczona po całym życiu w stresie i napięciu, że nawet mi to już nieźle wychodzi. Ale fajne to nie jest.

Ale dopiero po 9 latach? Wcześniej tak nie było - a pierwszy raz miałam przez około pół roku kłopoty z pamięcią jeszcze zanim zaczęłam brać ten lek...

Ja od przedszkola biorę jakieś leki, bo mam nerwicę od 4 roku życia, ale nigdy tak nie było... Tiapryd biorę już od 9 lat w momentach pogorszenia i nigdy nie powodował u mnie kłopotów z pamięcią. Te pierwsze problemy, 10 lat temu miały miejsce zanim zaczęłam go brać. A tego drugiego biorę bardzo mało i nie wiem czy mógłby mi aż tak zaszkodzić... ale biorę go krótko, może i tak. Czy, jeśli go odstawię (próbuję w tej chwili), to sytuacja wróci do normy?

Nikt mi nie pomoże? Ja już nie wiem co robić, czy iść do lekarza czy samemu szukać... już nie jestem się w stanie powstrzymać przed czytaniem...

Mam 27 lat, biorę Tiapryd dwie tabletki rano i po południu i pół tabletki Tisercinu na noc, na sen.

Choruję na nerwicę od najmłodszych lat, jeszcze w przedszkolu się to zaczęło. Zawsze miałam świetną pamięć, potrafiłam odtworzyć wydarzenia na kilka miesięcy do tyłu z fotograficzną dokładnością. 10 lat temu zauważyłam jednak niewielkie pogorszenie tej pamięci, ale na krótko, potem wszystko wróciło do normy. Problem powrócił rok temu a w tej chwili sama jestem przerażona tym, co się dzieje. Nie wiem, czym jest to spowodowane, gdyż teraz mam bardzo spokojny okres, zero stresów od ponad roku, wsparcie i tylko niewielkie objawy w porównaniu z tym, co było jeszcze kilka lat temu. Mam jakieś zaniki pamięci. Kiedy próbuję przypomnieć sobie, co robiłam dwa-trzy dni temu, nie potrafię, przypominam sobie wiele rzeczy dopiero, kiedy mi ktoś mi powie, że się to wydarzyło - potrafię zapomnieć istotną dla mnie rzecz, jaka stała się dzień wcześniej. Ludzie nie chcą ze mną rozmawiać, bo mówią, że opowiadam im to samo po trzy razy z rzędu a ja zupełnie nie pamiętam, że im już o tym mówiłam ani jak zareagowali. A dzisiaj... przypomniałam sobie, że przedwczoraj umówiłam się na wczoraj na spotkanie - nigdy takich rzeczy nie zapominałam. Jestem przerażona i nie wiem, co mam robić. Zawsze byłam hipochondryczką i cały czas mówiłam sobie, że panikuję i wymyślam, bo znowu odzywa się ten problem... ale teraz już jestem pewna, że nie. Nie chcę czytać w google na ten temat, bo znowu wpadnę w panikę, dlatego postanowiłam zapytać tutaj. Co się może dziać? Czy ja umieram?

Rozumiem. Teraz się tylko będę bała odstawiać... muszę chyba omówić to z lekarzem, ale będzie ciężko, bo on jest bardzo niechętny do rozmowy i w zasadzie oficjalnie dał do zrozumienia, że umywa ręce od leczenia mnie. Boję się, że jak mu o tym powiem, znowu karze mi iść do szpitala (robi to nawet, kiedy problem jest minimalny - dosłownie mówię mu, że jest lepiej, ale jedna rzecz jest nie tak a on "szpital byłby najlepszy", chociaż po pobycie tam miałam taką traumę, że przez rok robiłam pod siebie) i nie będzie chciał wypisać leków i rodzice znowu będą przechodzić koszmar rozmowy z nim - jeszcze ich czasem słucha. Chyba mu się zwyczajnie nie przyznam...

Dziękuję za odpowiedź. Teraz tylko nie wiem, co z tym fantem zrobićBoję się, że ten problem sam nie ustanie, jeśli odstawię ten lek kiedykolwiek a żyć z ciągłym odbijaniem to słaba perspektywa - nawet w kolejce w markecie wstyd byłoby stać...

Brałam pregabalinę dwa tygodnie - zero efektu. Lorafen też brałam - i też nic. Hydroksyzynę wzięłam w tabletce raz - było mi tak słabo i źle się czułam, że myślałam, że umrę. W syropie nie działa. Tiapryd to jedyny skuteczny lek na jaki trafiłam, niestety. Byłam. Zostałam tam pobita i okradziona i w ogóle znęcano się nade mną tak, że nie chcę o tym nawet mówić, bo mam traumę od tego. Potem przez prawie rok nie kontrolowałam potrzeb fizjologicznych i musiałam się wspomagać pewnymi rzeczami, żeby nie brudzić i nie moczyć spodni... Ja nie wiem - bo w zasadzie żaden terapeuta nie zajmował mi się konkretnie tą fobią - jakoś ją dziwnie traktowali, jakby to nie było ważne. Bardziej im zależało na wyciąganiu ze mnie traumy z podstawówki, gdzie nauczyciele się nade mną znęcali i tłumaczenie tym tego, że nie mam znajomych - co nie jest prawdą, bo ja znajomych mam, ale nie obok siebie - mam dwie bliskie przyjaciółki, które mieszkają teraz w innych miastach, ale są w podobnej sytuacji, co ja i w zasadzie dni spędzam głównie na rozmowach z nimi online - to nie jest samotność. Może by mi to doskwierało, gdyby nie to, że ja bym nie dała rady teraz znieść czyichś odwiedzin "na żywo" - powiem "ale wyjdź teraz, bo mi się zaczyna lęk"? To bez sensu. Tamte zabiegi nie wiązały się z przedmiotem fobii i, wydaje mi się, że ja ją miałam już wcześniej, bo zawsze bałam się tej jednej rzeczy - te zabiegi wywołały nerwicę. To był dla mnie ogromny stres i trauma i do tej pory boję się być w centrum miasta, kiedy jest ciemno i świecą wszystkie bilbordy, bo to się wiąże z bardzo traumatycznym wspomnieniem. Ale fobia była od zawsze, od kiedy pamiętam. Ps. Wiecie może, czy ona mogłaby być powodem do zaakceptowania zdalnych studiów i egzaminów? Ja mam lekooporną chorobę lokomocyjną o dużym nasileniu a do uniwersytetu musiałabym dojeżdżać i nie jestem w stanie studiować...

Dokładnie, mi trzeba powiedzieć wprost. Jak ktoś mi mówi, żebym zrobiła jedną rzecz ale liczy, że przy tym zauważę inną i też zrobię a potem ma pretensje, że nie zrobiłam, to też jest trudna sytuacja, bo ja uważam, że jak mi ktoś coś powiedział, to chce ode mnie właśnie tego. "Odwieś płaszcz na wieszak" - to odwieszam. Potykam się o buty w przedpokoju, ale nie powiedziano mi, żebym je schowała, może ktoś je chce wyczyścić, może idzie wyrzucić śmieci i będą mu jeszcze potrzebne. A za parę minut: "ale dlaczego ty tych butów nie schowałaś, jak miałaś odwiesić płaszcz to nie widziałaś? Potknąć się można." No widziałam i nawet się potknęłam, ale skąd miałam wiedzieć że mam schować? To jest dla mnie dziwne. Inni naprawdę tak zgadują, czego się od nich chce?

Z tym, że po każdym wystawieniu na lęk mam takie zaostrzenie, że co najmniej dwa miesiące albo tylko leżę, albo biegam po mieszkaniu od rana do nocy. Parę razy się przez to otarłam o szpital. Nie wiem, jak ja mam robić te konfrontacje w tej sytuacji Nie chcę świadomie marnować sobie całych miesięcy przez jedną próbę... ja jestem chyba jakaś dziwna, u mnie wszystko jest inaczej Ale, ja nawet w rozmowach jestem głupia, bo nie umiem czytać między wierszami i słabo rozumiem sugestie...

Zdaje mi się, że tak. Ja już nie próbuję bo to nie ma sensu. Lekarz powiedział, że jeśli to w miarę działa, to niech zostanie, bo przy innych lekach jest natychmiast gorszy stan.

Za droga... ja nie mam własnych dochodów a rodzice już na emeryturze...

Nie, nic. Zgadza się wypróbowałam wszystkie grupy leków, nawet poważniejsze psychotropy, których sam lekarz wpierw nie chciał wypisywać, ale już nie był nic innego do wyboru. Teraz od 2014 roku biorę Tiapryd w gorszych okresach. Efekt jest taki, że znosi mi on niepokój i panikę, ale samych objawów fobii i kłopotów z układem pokarmowym już nie. Z tym, że i tak odetchnęłam, bo wcześniej w zaostrzeniach nie dawałam rady funkcjonować a teraz, kiedy jest w danej chwili lepiej, robię co chcę.

Nie mówił, sama się dowiedziałam, kiedy przez rok uczyłam się w prywatnym studium na kierunku terapii zajęciowej, żeby cokolwiek skończyć. Tam psychologia była jako przedmiot. Wielu rzeczy o działaniu lęku dowiedziałam się właśnie stamtąd. Niestety, nie skończyłam tego studium, bo jedna z głównych wykładowców zagięła sobie na mnie parol i stres powodował zaostrzenie objawów. Już potem nigdy w 100% nie przeszły i nie mogłam wrócić.

Ja nie mam kłopotów z tożsamością, poradziłam sobie już dawno z samooceną i tylko brak mi dojrzałości w kwestiach społecznych, ale, być może to wynika z izolacji i udałoby mi się to nadrobić, gdybym nie miała już fobii. To po prostu trwa tyle czasu, że straciłam nadzieję. Ja nawet na studia nie mogłam pójść, bo musiałabym dojeżdżać a mam chorobę lokomocyjną... i nie mogłam się uczyć...

Tak, jakoś miałam podejrzenia, że nikt tego nie zrozumie, bo jak dotąd nikt nie rozumiał... ale widzę, że jest inaczej. To wiele dla mnie znaczy... zmagam się z tą nerwicą już od 23 lat, więc tak, nie wierzę za bardzo, że uda mi się ją pokonać... Moim problemem jest mega silna emetofobia + nudności przy każdym większym stresie. To jest mieszanka wybuchowa. Nie da się z tym żyć...

Ja wiem, że MI NIC SIĘ NIE STANIE. ABSOLUTNIE NIC. I to jest problem bo nikt tego nie rozumie. Ja w momencie, kiedy to się dzieje myślę, że to wcale nie jest takie straszne, ale mijają dwa dni i wolę umrzeć niż znowu to zrobić a objawy zaostrzają się tak, że przez miesiąc nie wychodzę z łóżka. Ja chyba mam jakąś inną konstrukcję emocjonalną. Nigdy nie miałam myśli, że coś mi się od tego stanie, N I G D Y. Ja się po prostu boję samego tego uczucia. Nic więcej. Od kiedy w wieku 4 lat musiałam przez kilka miesięcy jeździć na niewyobrażalnie bolesne zabiegi. Od tej pory trwa i końca nie widać.