Filomatka

O rudegirl, fajnie że jesteś Jak tam Jacobson i ćwiczenia oddechowe?

Gabcia, nie chodzę na psychoterapię, walczę z nerwicą wspólnie z moim chłopakiem, chociaż dziś jest bardzo trudno. Mam dziwny stan, polękowy, apatyczny i otępiony. Przeglądam sobie forum bo nie wiem co innego robić... Przeczytam o tych lekach, dzięki wielkie. Pozdrawiam.

Oglądał ktoś horror "Sierociniec"? Jakie macie wrażenia po tym filmie?

A jesteś po lękach? Ja czuję takie zmęczenie psychiczne i fizyczne, jeśli jestem po bardzo intensywnych napadach, trwających parę dni. Wczoraj byłam wypompowana... I na dodatek jestem wtedy apatyczna. Dodatkowo dostałam bólu gardła i to jako objaw somatyczny do nerwicy. Kiedy się bałam że mam AIDS bolało mnie gardło, jak przestawałam się bać to przechodziło. Wczoraj całkiem przeszło.

Często dla neurotyków styczność z medycyną jest ciężka. Ja po nauce biologii na maturę dostawałam istną korbę Wmówić sobie malarię to dopiero porażka Podziwiam cię, ja nie umiem od tego czasu czytać nic, bo mi się wydaje że wszystkie choroby, o których czytam mam. Zazwyczaj jeśli czytam o czymś, to widzę objawy u siebie, jak obalę to, że one są, to wydaje mi się że choroba się utaiła, a objawy miałam 3 lata temu, albo 10 lat temu a teraz wirusy śpią Idealnie działają na mnie straszaki w postaci HIV. Ja tą nazwę piszę, ale za chiny jej głośno nie wymówię... Martwi mnie to powoli. Nie wyobrażam sobie 10 lat oczekiwania aż się coś ujawni. Mam wrażenie, że szybciej padnę na zawał a potem wyjdzie że to ze stresu i nic mi poza tym nie było...

Ja trochę inaczej na nią patrzę niż mój chłopak. Dla mnie coś co jest niewybaczalne, dla niego jest dowodem mojej desperacji i cierpienia. Nie wiem czemu tak się wszystko potoczyło. Staram się zaakceptować przeszłość ale to trudne. Jednocześnie wiem, że czasu się nie cofnie i nic w niej nie zmienię. Gdybym była wtedy mądrzejsza i widziała to co teraz

Midaa, przez przypadek odpowiedziałaś mi opisem co do mojego zapytania o przeszłość, czy powracać do niej Lepiej nie myśleć o chorobach wywoływanych przez stres, bo wtedy pojawia się zdenerwowanie i robi się zamknięte kółko.

No zawiasy, takie stany otępienia. Dziwnie się w nich wtedy czuję, pojawiają się wtedy, gdy jestem po silnych negatywnych emocjach.

Może to znowu któraś z moich fobii i hipochondria... Ale dziś zauważyłam, że oprócz tego że nie mam linuli na paznokciach, to jeszcze są one blade i mają takie jakby miejsca niedokrwienia Czy coś mi może dolegać? Boję się.

Nie, dziecko nie wie wcale, że to żart, traktuje to bardzo serio i w dorosłym życiu czuje się winne z byle powodu. To tak jakby ktoś powiedział "jesteś zły, zobacz co się ze mną dzieje przez ciebie". Odsyłam do książki "Wychowanie bez porażek" Thomasa Gordona, tam jest zarysowana psychika dziecka i sposób odbierania przez niego słów.

A ktoś z was się boi, że mimo udanego związku kiedyś partner odejdzie? Ja się boję bardzo i to nie jego wina. Robi wszystko, żeby zapewnić mnie że jestem dla niego ważna i nie odejdzie. Ufam mu, ale czasami zaczynam panikować i dostawać na tym punkcie lęków.

jak to szkodzi? Nie zauważyłam objawów

Ja podczas ataku mam węzeł w gardle Czasami nawet nie mogę mówić. Dokuczają mi też mimowolne skurcze mięśni i odrętwienie karku. Oddycham płytko, ale zauważyłam że wdechy i wydechy mi pomagają

A to są leki na receptę? Jak działają, tak delikatnie czy otępiają? Ja się ratuję tylko dziurawcem

Mi się wydają straszne. Cała moja przeszłość jest żałosna

Prawie każdemu z nas zdarza się przekonanie, że w przeszłości nie wszystkie wybory były trafne. Poczucie winy często wywołuje stany lękowe, przynajmniej tak jest ze mną... Wy też to macie? Problem w tym, że przed poznaniem mojego chłopaka nie do końca wiedziałam co jest dobre, a co złe, wiele błędów narobiłam, ale nie mam pojęcia co z tym robić. Przeszłości nie da się zmienić, próbujemy rozmawiać, ale każdą taką rozmowę odchorowuję. Najchętniej chciałabym zapaść na amnezję. Naprawdę momentami o tym marzę, żeby nie pamiętać siebie z tamtego okresu - zagubionej, nieszczęśliwej, wierzącej we wszystko co do mnie ktoś powie. Cięłam się i tylko obmyślałam jak nieistnieć. Dodatkowo bardzo żałuję moich poprzednich związków, z których uciekałam zresztą bardzo szybko. Nie potrafię pogodzić się z wyborami które miałam, gdzieś mnie męczą. Niedawno zdałam sobie z tego sprawę. Jak zrobić żeby mówienie o przeszłości mniej bolały? Wy rozmawiacie ze swoimi partnerami o tym co było, czego się wstydzicie?

Ja zaczęłam wierzyć od kiedy jestem ze swoim chłopakiem. Przed nim było samo dno, o którym wolę zapomnieć

Ja cię rozumiem, sama tak mam Z piętami też. Ale tak myślę że to bardziej nerwica niż depresja. Czasami też się drapię jak jestem zdenerwowana. Wyjątkowo głupio to wygląda ale to nie moja wina przecież Jak wypiję dziurawca i się uspokoję przestaje. Dziurawiec jest super

IceMan, może ona właśnie teraz spędza więcej czasu z dzieckiem niż przed kompem? Rzeczowe argumenty były, zresztą Gavril wskazał jej sposób na wyleczenie bpd, poradnię psychologiczną. Atakujesz użytkownika, który być może jako jedyny naprawdę jej coś uświadomił. Zresztą mając sprawę do kogoś mógłbyś pogadać o tym z użytkownikiem na privie, jeżeli wg ciebie obraził kogoś, jesteś w końcu moderatorem. Nie trzeba od razu podburzać forumowiczów do kłótni.

Gabcia, a co bierzesz na lęki? Myślę, że wakacje to dobry moment na odstresowanie się i ważne żeby przebywać wtedy z ludźmi, którzy działają na nas kojąco

Też tak mam To wynika z niskiej samooceny I wiem jak boli. Nie przyjmuję krytyki dotyczącej mojego wyglądu, mojego postępowania. Dla mnie powiedzenie "źle to zrobiłaś" = " jesteś głupia, do niczego", powiedzenie "garbisz się, wyprostuj plecy" = "już ci się nie podobam, jestem brzydka" Na pracodawcę trudno wpłynąć, ale dziewczyna może ci pomóc. Pomaga rozmowa, zapewnienie, że cię kocha, ale nie spodobało się jej co zrobiłeś w tej chwili. W naszym związku to pomaga. Jak poczujesz wsparcie w dziewczynie, to łatwiej ci będzie uodpornić się na stres w pracy. Tak mi się wydaje.

Kazia też ci dokucza swędzenie? Myślałam że to z moimi uszami coś nie tak, ale nie wiązałam tego ze stanem psychicznym. Myślałam, że to takie przypadkowe ale coś dużo tych przypadków było Czasami wycierałam uszy pałeczkami ale nie pomagało

Na pewno będzie lepiej Mej. Powodzenia.

Ja na wakacjach czułam się bardzo dobrze :) Z dala od patogennego środowiska Czasami nachodziły mnie lęki ale były krótkie.

Też tak robię. Chyba nie ma żadnej innej możliwości