android

w roku około 330

nie ma

Udało mi się nie zasnąć o 2:00.

nie da się

Przegrywem? To jeszcze się tak mówi w 2020? Chłopie, obudź się, świat idzie do przodu, a ty dalej używasz haseł z poprzedniej epoki!

Ja akurat nie chodziłem nigdy do Proto, ale poznałem ludzi, którzy chodzili i wiem, że to często zagubieni ludzie, którzy używkami starają się wyjść poza "ja-tutaj" do "ja-nietutaj", ale zawsze to "tutaj" wraca, a od "ja" nie da się nigdy uciec, przez co potem samobójstwa i przedawkowania z powodu nadmiernego ryzyka (niezamierzone). ale na pewno nie można wszystkich wrzucać do jednego worka pt. narkomani, bo to tak jakby powiedzieć, że każdy, kto wypije piwo do meczu jest alkoholikiem. niestety świadomość dotycząca używek jest w Polsce znikoma, a najgłośniej krzyczą ci, co nie wiedzą na ten temat nic. to nie jest takie złe z tym Bogiem. nie chodzi o samą wiarę, bo ślepa wiara w boga niczym się nie różni od choroby psychicznej. ale zainteresowanie się ogólnie tematem sacrum i, dla poszerzenia horyztonu, kosmologią. jak się te dwie sprawy dobrze zacznie badać, to sobie uświadamiasz, ze twoje życie to jest głównie twoje wyobrazenie o tym wszystkim, co widzisz, a twoje istnienie jest tak nieznaczace, że spojrzysz na swoje problemy z zupelnie innym punktem odniesienia, dostrzezesz jak sa zabawne, niewyobrazalnie wyolbrzymione i sprowadzenie tego do poziomu absurdu pozwala na uspokojenie się.

Masz tu fajny cytat z "Kości dziecka", Yi Sanga, co to właśnie ostatnio czytałem na kanapowej kwarantannie, skojarzył mi się z Twoją potrzebą letargu: "Skoro mogłem bezczynnie i bez określonego celu spędzać każdy dzień, wszystko było w najlepszym porządku. Mogłem oddawać się lenistwu w pokoju, którym pod każdym względem odpowiadał moim potrzebom fizycznym i duchowym, niczym dobrze skrojone, wygodne ubranie. W tym lenistwie osiągałem stan całkowitego spokoju i zadowolenia - stan, który pozwalał mi wznieść się ponad takie doczesne sprawy jak szczęście i nieszczęście. Innymi słowy, osiągałem stan kongenialny. Podobał mi się ten stan". Jakbyś chciała się wyżalać, to zapraszam.

Nauczyłaś się pisać po polsku, co dla większości użytkowników tego forum stanowi problem nie do przeskoczenia. Masz poukładane w głowie, myślisz logicznie, dostrzegasz miejsca, w których robisz błędy, jesteś samoświadoma, wiesz, że używanie substancji psychoaktywnych w protokulturach i innych szpitalnych nie wiąże się bezpośrednio z byciem narkomanem, masz zaufanie do siebie na tyle duże, że potrafisz bez problemu powiedzieć rodzicom o tym, co czujesz i co robisz. Normalny, typowy człowiek po dwudziestce, któremu odbiło trochę, bo młodość jest zbyt łatwa w naszych czasach i naoglądał się Bojacka, bo przecież to jest tak bardzo o mnie, o bosz, jakie to prawdziwe, wypisz wymaluj nasze życie z tą różnicą, że nie jesteśmy aż tak bogaci.

W końcu jakaś normalna osoba na forum. PS Nie umiem ci pomóc, nie jestem specjalistą.

Co to za bzdury, Boże

Po co patrzeć na świat zwierząt, skoro one są zupełnie innymi stworzeniami. Jeśli zwierzę nie jest stadne, to inni przedstawiciele tego gatunku również nie są. Jeśli zwierzę jest stadne, to wszyscy przedstawiciele są stadni. I tak samo stadne zwierzę będzie odczuwać samotność, gdy będzie pozostawione samo sobie. Człowiek jest zwierzęciem, czy się nam to podoba, czy nie, stadnym i tylko umiejętność wmówienia sobie, że nie potrzebujemy ludzi (którą mało kto umie opanować) powoduje, że będąc samemu nie będziemy odczuwać samotności. Ja jestem samotny bezustannie w ostatnich kilkunastu miesiącach. Wszystkie moje znajomości podupadły, a nowych nie jestem w stanie nawiązać, bo albo trafiam na jakieś hermetyczne grupy, które niby przyjmują nowych członków, ale nie potrafią tego de facto robić, albo na ludzi, którymi nie jestem zainteresowany. Największym problemem jest to, że mnie kompletnie nie interesują ludzie i nie mam pojęcia, jak spotkać takie osoby, które mnie zainteresują. Wiem, że pisałem tutaj do niektórych osób, którym przestałem odpisywać. Jeśli tak było, to możecie wiedzieć, że zwyczajnie nie wiedziałem, o czym można z wami rozmawiać. Co gorsza, odczuwam z dnia na dzień coraz większy problem z odbiorem ludzi w codziennych sytuacjach. Spotykam tak przewidywalne i nudne osoby, że w zasadzie nie muszą się one odzywać, a ja i tak wiem, co powiedzą, bo wszyscy są tak do bólu schematyczni i powtarzalni, że zaczynam czasami myśleć, że panteizm to jest określenie dobre dla świata, bo że wszyscy mamy niepowtarzalną, indywidualną osobowość staje się dla mnie coraz mniej prawdopodobne. Kultura masowa, to, że wszyscy lubą to samo i robią to samo jest tak bolesne i wywołujące uczucie osamotnienia i zagubienia, że zacząłem rozważać wstąpienie do klasztoru. Jak rozwiązać ten problem samotności, jeśli to popularne: "wyjdź do ludzi", tylko go potęguje?

Naprawdę istnieją kobiety, które zamiast zarobić na swoje potrzeby (zbędne w życiu, nie chodzi przecież o pampersy), chcą by im kupował to partner? Skąd się biorą takie stereotypy? A co, jeśli to kobieta kupuje wszystko facetowi? I jak to jest w przypadku gejów, czy poliamorycznych związków?

Znajdź pracę i wyprowadź się do miasta, w którym studiujesz. Masz już 22 lata, nie ma na co czekać.

Seriale? Przecież nie tylko! Jestem fanem anime, ale głównie filmów pełnometrażowych. Nie przepadam ogólnie za serialami, bo nie mam na nie czasu. Moje ulubione filmy spod znaku anime to te Mizayakiego (szalenie oryginalnie, wiem), które są świetnym połączeniem myśli Wschodu z Zachodem. Dobre są też takie klasyki jak "Grobowiec świetlików", "Akira", "Perfect Blue", "Mind Game", "Angel's Egg" czy "Belladonna". Princess Moon natomiast to kreskówka mojego dzieciństwa. Dzisiaj raczej śmieszy, ale przecież to dobra rzecz.

Sukces i osiągnięcia to pojęcia względne. Tutaj panuje mania myślenia o sukcesie w myśl kapitalizmu. Zarabiasz 8 tysięcy jako team leader w zespole zajmującym się przepisywaniem danych z jednego excela do drugiego? Jesteś człowiekiem sukcesu! Przecież to śmieszne. Pieniądze nie powinny stanowić miary sukcesu. Liczy się to, co umiesz, co potrafisz zrobić, co robisz w wolnym czasie. W przypadku, na przykład wybuchu wojny, nikogo nie będzie obchodzić Twoje stanowisko w korporacji X, nikogo. Oczywiście trzeba zarabiać pewną kwotę, która stanowi minimum potrzebne do normalnego funkcjonowania, ale powyżej tej kwoty to już tylko fanaberie, wymysły i problemy psychiczne wynikające z konsumpcjonistycznego nacisku na jednostki.