vyskokova

Na miłość trzeba zasłużyć - antyprawda no. 1 w moim świecie

Zapłaciłam zaległe rachunki

komputera; jakoś zniosę kilka dni przerwy i "abstynencji", ale brakuje mi go wtedy, myślę o tym, co robię i dlaczego nie jestem teraz przy komputerze, co by było, gdybym była. Abstynencja wybija mnie z rytmu, czuję niepokój, czuję się ukarana, pozbawiona poczucia bezpieczeństwa. Z komputerem jem, piję, relaksuję się, pracuję, podróżuję, ćwiczę, szukam inspiracji, rozwiązuję problemy lub je stwarzam. Aż mi siebie żal

mój brak jakichkolwiek złudzeń

Ciekawe, że tak wielu osób ten problem dotyczy. U mnie to wynika raczej z podświadomego lęku, że pewnie znowu nie sprostam, nie będę wystarczająco dobra, że to co zrobię i tak nie wystarczy, więc wolę nic nie robić, trwać w marazmie, przynajmniej daje mi to jakieś złudzenie kontroli nad sytuacją i może nawet wreszcie czuję pewną synchronizację z rzeczywistością, że nie odbijam się od ściany, nie będąc właściwie "dostrojoną" do oczekiwań. Nic nie robię w danym kierunku, więc nic nie osiągam, ale przynajmniej mój obraz siebie nie jest w tym lenistwie zakrzywiony przez sprzeczne w moim odczuciu mechanizmy, co często mi towarzyszyło w przeszłości, gdy dawałam z siebie 200% a i tak okazywało się to za malo lub po prostu zbędne, bez znaczenia, w konsekwencji czego spotykałam się z odrzuceniem, obojętnością lub krytyką.