scrat

I tak też jest tam napisane - założenie jest takie, że tylko zmiana struktur poznawczych (cała książka o tym traktuje) jest skuteczna w 100%. Ale jeżeli coś może doraźnie pomóc, to czemu tego nie zastosować?

Mi też, tylko w inny sposób niż tu opisany - wstrzymuję i próbuję wytrzymać jak najdłużej. Nie wiem czy to zdrowe, wiem że mi pomaga :)

Jak leki nie pomogły to może musisz zacząć brać inne. Są różne sposoby na poradzenie sobie z atakami paniki bez leków, jedne działają na jednych, inne na innych... W sumie sfocę i wrzucę zaraz na forum parę stron z takiej książki. Może mnie za to nie zamkną. Zajrzyj tu: kilka-metod-na-pokonanie-l-ku-t18867.html

Z książki "umysł ponad nastrojem": http://www.gwp.pl/product/1237.html Może komuś się przyda.

Usystematyzujesz sobie wiedzę, nie zaszkodzi.

Na początku jak się uczysz to nie dostaniesz bo jest tyle rzeczy do ogarnięcia, że nie masz czasu myśleć o atakach. Świetny przykład na to że odwracanie uwagi działa. A co do samych ataków w drodze (już samemu, mając prawko)... Ja na moto raczej nie mam, bo zawsze mogę uciec, zawsze jest jakaś możliwość ruchu, nigdy nie stoisz bez wyjścia. W samochodzie czasem mam jak się źle czuję i stoję w korku.

A było dla mnie technicznie dużo prostsze niż B - tylko nerwicowo trudniejsze, bo jest więcej sytuacji że musisz czekać (najpierw kilka osób na placu i czekasz, potem kilka osób na mieście i też czekasz)... No ale dałem radę i to dużo lepiej i sprawniej niż na B...

Zawsze jak ja się do czegoś zbierałem to nic z tego nie wychodzi. Ale jak pewnego pięknego dnia po prostu pojechałem się zapisać i tyle, to... wyszło. Prawko nie jest takie straszne, jeździsz sobie spokojnie z sympatycznym kolesiem obok. który nie pozwoli żebyś zrobiła coś głupiego... I tyle.

Albo prawko Madzia zrób. (poważnie)

Sama musisz do tego dojść...

Jak są numerki to też?

Za ogromnymi przywilejami idzie ogromna odpowiedzialność.

Niemożliiiwe Gdzie?

Zależy w jakich sytuacjach odzywają ci się lęki. Mi właśnie na egzaminach. Czy trudniej... No trudniej. Leki to kontrowersyjna sprawa, ja brałem benzodiazepiny (alprazolam - 0,5 albo 1mg, różnie) i było trudniej, bo koncentracja wtedy siada, a na drodze trzeba ciągle zwracać uwagę na inne rzeczy - po benzo to trudne. Więc mimo że mi pomogły to nie mogę polecić, to ryzykowne. Ale zdałem (kat. A za pierwszym razem, B za ósmym) i nie żałuję, polecam wszystkim, którzy mają wątpliwości. Naprawdę warto się przemęczyć. Tym bardziej że moje katastroficzne wyobrażenia z tym jakie to musi być trudne i stresujące... Okazały się tylko wyobrażeniami. Jedyne co mnie stresowało to moja własna psychika, nic więcej.

Lenka :*

Czemu do sądu doxi?

Nerwica jest zaburzeniem a nie chorobą psychiczną. Poza tym nikt nie musi przecież wiedzieć.

To przełomowe badanie, sporo zmieniło w postrzeganiu seksualności przez społeczeństwo, choćby dlatego warto poznać.

Wieloma rzeczami się interesuję, tą tematyką akurat jakoś specjalnie nie - ale też nie jest mi zupełnie obca. Jeżeli ktoś wymyśli taką terapię (póki co nie ma dowodów na skuteczność żadnej z nich) to czemu nie. Pod warunkiem że będzie dobrowolna i nie będzie nawracaniem na jedynie słuszną orientację. Póki co są "jedynie" terapie ułatwiające zaakceptowanie swojej orientacji... W niczyje życie przecież nie wchodzimy... Nawet gdyby (teoretycznie) była to kwestia świadomego wyboru, to nic nikomu do tego. A to czy każda kobieta jest trochę bi, magdalenabmw... Był raport Kinseya, warto poczytać wyniki. http://pl.wikipedia.org/wiki/Raport_Kinseya

Możesz wyjaśnić związek swojego postu z tematem?

Z genów i gospodarki hormonalnej. Ale to tylko skłonności, nie wyznacznik orientacji. Równie dobrze te osoby z tymi skłonnościami mogły iść w stronę heteroseksualną i utrwalić sobie to swoimi pierwszymi doświadczeniami seksualnymi.

Ja zauważyłem dwie grupy, tą o której mówisz nazywam uke. Jest też grupa seme. Seme, która być może byłaby heteroseksualna z ciągotkami (bo genetyczne/hormonalnie miała uwarunkowany biseksualizm), ale z jakichś powodów (najczęściej dominującej matki i emocjonalnego braku ojca i co za tym idzie strachu przed kobietami w okresie dojrzewania) rozwinął się u niej homoseksualizm.

Ale też nie wykazano, że dziecko wychowywane przez parę jednopłciową będzie homoseksualne. Inaczej nie pozwolono by na adopcję, tam gdzie jest ona dozwolona. Nie mówię o obserwacji opiekunów. Tzn. nie tylko. Bardziej chodzi o kształtowanie wzorców, związanych z identyfikacją seksualną, przez otoczenie - niezależnie od seksualności opiekunów. Dysfunkcyjna emocjonalnie rodzina, problemy w grupie rówieśniczej, to wszystko może mieć wpływ na postrzeganie społecznych ról obu płci i własną identyfikację seksualną.

Naukowcy nie stwierdzili jednoznacznie jakie są przyczyny homoseksualizmu, nie stwierdzili też czy w każdym przypadku są takie same. Nie można wykluczyć wpływu czynników środowiskowych. Zrzucenie wszystkiego na geny i gospodarkę hormonalną w życiu płodowym to uproszczenie.

Bo tak się ich mózg ukształtował w życiu płodowym pod wpływem genów i hormonów Odważne stwierdzenie.