S jak...

Wiesz Oddworld tak z mojego dllllugiego doświadczenia-im człowiek starszy tym...kurcze w sumie tak samo kiedyś jak i teraz wszystko mnie... pi pi piiiii. Tylko że teraz nie pozwoliłabym sobie na takie jazdy jak kiedyś-z czasem człowiek wyrabia w sobie pewna samokontrolę, która oczywiście czasmi gdzieś ucieka ale w sumie umożliwia egzystencję. Np kiedyś zamiast gadać o S... zrobiłabym to, a teraz wolę sobie pogadać i powoli schodzi powietrze. Im człowiek młodszy tym trudniej to fakt. Mam córkę w twoim wieku już wiem że sporo po mnie ma. ( nerwica, depresja) Jednak nauczyłam ją kochać życie mimo ze ja go nigdy nie kochałam. Myślę że brak Ci jednego, tylko jednego-solidnego podparcia.

He he he mnie to samo powiedziała. >>Masz pogodzić się z ograniczeniami<< pierdu pierdu srutututu. Prawdą jest ze gdyby nie hipo moje życie byłoby nudne jak flaki z olejem. Z drugiej jednak strony można tak się bawić jak nie ma się rodziny. Nie cierpię takiego stanu jaki teraz jest. Mój mąż też mawia ze robię się stara i nudna. Pewnie dlatego ze tylko raz życie wystawiło mu za to rachunek. Teraz jednak i tak bardziej absorbuje mnie inny problem- czy gdybym była "normalna" łatwiej radziłabym sobie z kryzysem córki. A tak wciąż w głowie kołata mi się myśl-czy nie przesadzam w jej przypadku tylko dlatego ze ja w jej wieku w podobnych okolicznościach postanowiłam wybrać się na tamten świat. Nawet nie wiecie jak cholernie trudno nosić taką odpowiedzialność za innego człowieka. Bo ja to ja-cokolwiek zrobię to ja. Ale jeśli przez moje ukochane uciekanie przed problemami w pragnienie śmierci skończy się tragicznie dla niej? Jeśli ona tez zapragnie przed problemami uciekać tak jak my tu wszyscy???

He he he mnie to samo powiedziała. >>Masz pogodzić się z ograniczeniami<< pierdu pierdu srutututu. Prawdą jest ze gdyby nie hipo moje życie byłoby nudne jak flaki z olejem. Z drugiej jednak strony można tak się bawić jak nie ma się rodziny. Nie cierpię takiego stanu jaki teraz jest. Mój mąż też mawia ze robię się stara i nudna. Pewnie dlatego ze tylko raz życie wystawiło mu za to rachunek. Teraz jednak i tak bardziej absorbuje mnie inny problem- czy gdybym była "normalna" łatwiej radziłabym sobie z kryzysem córki. A tak wciąż w głowie kołata mi się myśl-czy nie przesadzam w jej przypadku tylko dlatego ze ja w jej wieku w podobnych okolicznościach postanowiłam wybrać się na tamten świat. Nawet nie wiecie jak cholernie trudno nosić taką odpowiedzialność za innego człowieka. Bo ja to ja-cokolwiek zrobię to ja. Ale jeśli przez moje ukochane uciekanie przed problemami w pragnienie śmierci skończy się tragicznie dla niej? Jeśli ona tez zapragnie przed problemami uciekać tak jak my tu wszyscy???

O Weronice w skrócie 1. Próba samobójcza 2.Szpital psychiatryczny i druga próba 3. Wiadomość że na własne życzenie uszkodziła sobie serce i zostało jej parę miesięcy życia 4. Nagle odkrywa ze jeszcze ma tyle do zrobienia-i z >>postanawia umrzeć<< jest >>postanawia żyć<<. Z resztą sama książka jest banalna i sentymentalna. Mnie osobiście podoba się tylko przesłanie: Nie chcecie żyć póki macie życie, gdy jednak nagle niewiele wam tego życia pozostaje nagle odkrywacie że żyć chcecie Fajnie gdyby przemawiało choć jakoś nie przemawia. Chociaż zostaje pytanie: Co każdy z nas zrobiłby gdyby się dowiedział, że zostało mu kilka miesięcy życia. Ps. Reasumując te wszystkie nasze żale do świata- jeśli mnie dzieje się krzywda zawsze mam wybór ale co zrobić gdy krzywda dzieje się naszym bliskim? W tym momencie ja osobiście mam na myśli moją córkę-przemoc psychiczna w szkole, a od września znowu to bagno. W tym temacie jestem bardziej bezsilna niż w swoim własnym

Każda potwora znajdzie swego amatora: chłop, kobitka, książka i... Casablanca ( że też takie romansidło stało się filmowym klasykiem ) ach i jeszcze "Przeminęło z Wiatrem"

No tak. Ta czterdziestka Jesteśmy rówieśnikami-weteranami wojny my-reszta świata

Większości ludzi wystarczy silny impuls podobny do tego jaki przeżyli bohaterowie << Weronika postanawia umrzeć>> Byle by tylko było brak komplikacji jakie zaobserwowałam u siebie-im intensywniejsze odczucia tym większą cenę za to płacę. Tak jakby mój organizm jechał na rezerwie i każdy wystrzał adrenaliny, dopaminy i innych tam, powodował że moje ciało zdycha.

Intel...może masz i rację hmmm to tak jak z napięciem erotycznym-jak nie ma to organizm sam eliminuje nadmiar Kiedyś adrenalinka była mi niezbędna do życia i stosowałam ja sobie jak strzał w żyłę. Teraz nie stosuje już tego, a mimowolne strzały adrenaliny uwydatniają się w taki bardzo nie przyjemny sposób. -- 23 cze 2012, 18:27 -- Chillout-zazdrość nie jeden związek zepsuła i nie jednego człowieka zniszczyła. Zacznij od tego. A tak w ogóle to zawsze wydawało mi się, że zazdrość wynika z braku poczucia bezpieczeństwa i własnej niskiej samooceny.

Znam to uczucie niestety z autopsji. To nie jest PSYCHICZNY objaw. To objaw w 100% fizyczny, nieprawdaż? Chodzi o to, że typowy lęk odczuwasz głównie na poziomie emocji, psychiki i po trosze ciała. Natomiast to , o czym piszesz odczuwa sie typowo fizycznie. To nic innego jak bez uzasadnionego powodu i często uruchomiana reakcja "uciekaj lub walcz" polegająca na "wystrzale" adrenaliny. Poczytaj o tym W sytuacji podbramkowej taka mobilizacja często ratuje życie. Natomiast w czasie spokoju potrafi człowieka na dłuższą metę wykończyć. To tak, jakby kogoś nafaszerować stymulantami, a następnie skrępować kaftanem bezpieczeństwa Dokładnie Czytałam już i o adrenalinie i o noradrenalinie. Tylko za chińskiego boga jakoś nic mi nie pasuje, no bo czy jest możliwy niekontrolowany "wystrzał" zarówno jednego jak i drugiego neuroprzekaźnika? Piszę o tym ponieważ jest niemal 100% prawdopodobieństwo iż przez lekarza zostanie to uznane za objaw typowy przy nerwicy lekowej a na pewno to nie jest to. Dlatego próbuję znaleźć na to jakąś "chłopską" nazwę aby móc pogadać o tym z lekarzem.

lamotrygina 100mg

Mam do was pytanie z innej beczki. Na pewno wiele razy kogoś nagle was przestraszył. Znacie to uczucie. Cała reakcja organizmu trwa dosłownie kilka sekund. Ostatnio bardzo często mój organizm funduje mi taką reakcję. To nie atak lęku czy paniki. Nagle nadchodzi i błyskawicznie się kończy. Strasznie trudno to wytłumaczyć. W żaden sposób nie potrafię tego zidentyfikować a co dopiero przekazać to lekarzowi. Męczy jak ...jasna piwonia...(co by nie mówić brzydko). Co to za kolejna przypadłość? Wykluczam jakąkolwiek nerwicę. ( wiem jak w przypadku nerwicy organizm reaguje)

Sens do życia to może i nie. Jednak dzięki temu, choć z mozołem, pozbywam się egoizmu własnego, co prowadzi do tego, że jako tako żyję:)

Sens znalazłam: mąż szt.1; dzieci szt.2 ; psy szt.3 ; koty szt.3 acha i od kilku dni urocza panna rasy husky doszła do wniosku że u mnie znajdzie nowy dom Leżała pod płotem kilka dni. Dzięki bogu za dwa dni jedzie już do nowego domu bo już zakochałam się w jej niebieskich oczach Najgorzej jest jak mam ostatnio gdy leki przestają działać. Wróciły bóle ( bez przerwy 24 na dobę) Właśnie walczę z sennością i żeby wreszcie płot umalować i obiad dla męża zrobić....ale wreszcie córy mają wakacje. Chociaż już nie muszę do szkoły chodzić Własnie skończyłam szóstą klasę i wybieram się do gimnazjum

Z tym się nie zgodzę, choć jeszcze do niedawna myślałam tak samo i podświadomie robiłam wszystko by rodzinę rozbić. Czy nadajemy się do życia rodzinnego czy też nie zależy zapewne od tego jak u każdego z nas objawia się Hipo. Ja osobiście przejawiam agresję tylko wobec facetów ( cóż wynik wszelkich traum w wieku lat 13-17 ) A nałóg mam też taki, że co najwyżej skończyłby się rozwodem a nie klęską finansową czy inną towarzysząca alkoholowi lub narkotykom. Gorzej z depresjami ponieważ tutaj już trudno ukrywać przed dziećmi. Niestety moje dziewczyny w pewnym stopniu są obciążone genetycznie. Jednak moje doświadczenia pozwalają im wejść w świat bardziej świadomie i niesamotnie. Po prostu wspieramy się, gdy którąś z nas dopada depresja. Co ciekawa wszystkie miałyśmy pierwsze objawy w wieku lat 12 choć syndromy pojawiały się wcześniej zwykłą dziecięcą nadwrażliwością. Szkoda tylko, że mąż nie potrafi jakoś tego w żaden sposób zaakceptować. Szybko zapomniał że gdy kiedyś przeważały Hipo on to przypłacał depresją i to bardzo poważną. Jednak teraz tęskni za tymi czasami i nie cierpi moich stanów depresyjnych. ( choć myślę że najbardziej przeszkadza mu fakt, że ze względu na fobie społeczną jak na razie nie mam szans na znalezienie nowej pracy a jemu przeszkadza brak komfortu finansowego, który mu towarzyszył przez 18 lat małżeństwa) Ale cóż jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma:)))

No własnie w tym jest problem, ze tego nie widzisz. Trzylatek też tego nie widzi. Pięciolatek już i oweszem ale to już inteligencja wyższego rzędu I tego wszystkim panom psychopatom i "mochom" życzę

Walenie kotka za pomocą młotka. Chłopcy czas dorosnąć bo zachowujecie się jak trzylatki w piaskownicy bawiący się plastikowym pistoletem, który niby jest prawdziwy. Może to czasem urocze, ale częściej woła o litość. A najfajniejsze jest to, że im większy psychopatyczny macho tym mniejszy dzidziuś. Rozrobić błotko i bawić się nim.

Dawaj !! Lubię ostre "Babki" Ja nie jestem zwykłym "facetem". Ja jestem psychopatą i " nie ze mną te numery" Taaaa każdy tak mówił i wymiękał.

Hmmm Intel zaczynasz być po woli gwiazdą tego forum Ludzie jednak uwielbiają wszelkiego rodzaju kontrowersje. To tak jak reality show. Im mocniej tym lepiej. Cóż jestem taktowna tu na forum ale w realu prosto w oczka powiedziałabym Ci troszkę..... chyba robię to skutecznie ponieważ faceci raczej stronią ode mnie Znam twoje odczucia, zresztą większość znas je zna z własnej autopsji. I wiem,że gdyby mnie ktoś powiedział TO walnij sobie w łep zrobiłabym to w 10 minut nie myśląc o rodzinie i innych bzdetach. Dlatego tak unika się tego rodzaju wypowiedzi. Dlatego też skończmy tą bezsensowne gadanie. Niechaj ci zdecydowani zamilkną Ci bojący proszą o pomoc i tyle. Kurcze jakby tu z siebie zrobić gwiazdę???? Robię się sarkastyczna a to znaczy, że jednak leki tym razem g... warte. Wracają wszystkie wcześniejsze dolegliwości jak np 24 godziny przewlekły ból który wali o podłogę.

1) jeden na plusie 2) dwa na plusie 3) zero 4)zero 5)zero a teraz na odwrót 1) Powody dla ktorych nalezy odchodzic- oj bedzie 3) Rzeczy ktorych by mi nie brakowalo - oj wiele 5) Sprawy ktore nie mają dla mnie znaczenie też wiele Hmmm...lepiej tej listy nie robić:) Ale np.... ... fotka osoby której nie chcemy sprawić bólu...

Psychopata zabija innych nie siebie i to w sposób sadystyczny. A ty chcesz go zabić tak rachu- ciachu ( kurcze zaczęły mi się tworzyć obrazy jakby to mozna było zrobić ) -- 14 cze 2012, 10:11 -- Amon ja mam trzy koty i tylko jeden jest taki szczególny. Dwa inne przypominają sobie o mnie jak chcą jeść To kwestia więzi emocjonalnej właściciel zwierz.

A pomyślałeś skarbie o jednej malutkiej rzeczy? Duzo jeździłam w swoim czasie i widziałam jak wyciagają faceta z ciężarówki, znam też przypadek, że pan TIR osierocił 4 małych dzieci, oraz przypadek, że facet został kaleką. Zawsze powtarzam kierowcy- Pamiętaj prócz siebie zabijasz bogu winnych ludzi lub osierocasz bogu winne dzieci. Myślisz o sobie i martwisz się o portki Oj nie ładnie nieładnie. I tym optymistycznym akcentem...

Lamotryginia. To co teraz piszecie/my to jakaś bzdura ale fakt takie pisanie też swoje robi. Amon też jak miałam 13 lat postanowiłam sobie odejść do....ciekawe czego i to trzy razy. Za trzecim szpital i żeby urozmaicić sobie życie to trafiłam na zboczeńca salowego. Zresztą ..... jakoś miałam szczęście do zboczeńców jakbym przyciągała ich jak magnes. Później upajałam sie to myślą kupę lat dlatego Intel wierz mi TIR to najgorszy pomysł! Teraz mam sposób by myśli nie były tak natarczywe, prosta zmiana myśli na cokolwiek innego. Dzieci, piekny lazurowy brzeg lub po prostu pyszne wielkie lody. Nie jest to pomysł rewelacyjny, ale z perspektywy czasu myślę że myśli oswoiłam jak dzikiego konia. Już nie są takie nieobliczalne. Zresztą zabezpieczyłam się jeszcze czymś.....-mam kota który wyczuwa gdy jest źle i nie opuszcza mnie wtedy na krok ( ironia losu-mój mąż nigdy nic nie widzi prócz tego że straciłam pracę) i psa, który też dziwnym trafem wie kiedy i jak ma interweniować.

Pesymista. Szczęście, szczęście że wreszcie trafiłeś. Też mam długą listę-po większości właziłam nieświadomie w hipo i....(no jakoś wtedy super mi było) nabawiłam się pewnego ....lizmu. Teraz co jest trochę lepiej to po jakimś czasie jest jeszcze gorzej i gorzej. Od chwili diagnozy miałam już cztery razy zmieniany zestaw. A życie płynie dalej..........

Oczywiście, że żartem. Taki sposób jest NajgorszY. Intel szczęściarz z Ciebie ja od kiedy weszłam na setkę i skończyły się skutki uboczne wciąż mam stany mieszane. I jest coraz gorzej

A ja się zastanawiałam czy mogę napisać, że w sobotę ucinając sobie tak fest palca krojąc ciasto prócz strasznego bólu poczułam jak nagle ucieka ze mnie stres