ekspert_abcZdrowie

kajuta

perez5136, skoro studiujesz na II roku studiów, jesteś dorosłym mężczyzną. Nie musisz nikomu się spowiadać, że korzystasz ze wsparcia psychologa. To Twoja indywidualna decyzja i nic nikomu do tego. Nie musisz się nikomu z tego tłumaczyć. Masz prawo do swoich własnych wyborów i prywatności. Jeśli natomiast mieszkasz w małej miejscowości, gdzie wieści szybko się rozchodzą, możesz poszukać psychologa gdzieś indziej, w mieście najbliżej zlokalizowanym Twojej miejscowości. Może tam gdzie studiujesz? Trzymam za Ciebie kciuki! Sam fakt, że jednocześnie pracujesz i uczysz się świadczy o tym, że jesteś człowiekiem, który wiele potrafi. Głowa do góry!

boniek, strach przed ludźmi, brak przyjaciół, samotnictwo, lęk przed kontaktem twarzą w twarz sugeruje, że możesz cierpieć na fobię społeczną. Fobia społeczna uniemożliwia normalne funkcjonowanie w społeczeństwie i rzutuje na zachowanie osoby chorej. Człowiek taki unika niewygodnych i nieprzyjemnych dla niego sytuacji. W leczeniu socjofobii stosuje się leki i psychoterapię. Uważam, że powinieneś skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który mógłby Cię zdiagnozować i zaproponować najbardziej optymalną formę leczenia. Odsyłam Cię do linków: http://portal.abczdrowie.pl/fobie-spoleczne http://portal.abczdrowie.pl/terapia-fobii Pozdrawiam!

elektorat

Witaj Lexy! Jestem psychologiem na tym forum, ale przez Internet nie da się postawić żadnej diagnozy. Wirtualnie nikt nie postawi rozpoznania. Musisz skonsultować się z lekarzem psychiatrą. W oparciu o objawy, o jakich wspomniałaś, można podejrzewać i zaburzenia nerwicowe, i zaburzenia osobowości w postaci borderline. Jeżeli chcesz więcej wiedzieć na temat tych chorób, zachęcam Cię do przeczytania poniższych artykułów: http://portal.abczdrowie.pl/borderline http://portal.abczdrowie.pl/osobowosc-chwiejna-emocjonalnie http://portal.abczdrowie.pl/nerwica http://portal.abczdrowie.pl/nerwica-a-agresja Pozdrawiam!

zabytek - zwiedzanie

suwak

kurs

ojciec

aneks

carlosbueno, Twoi rodzice, robiąc wszystko za Ciebie, dali Ci odczuć, że nie wierzą w Twoje możliwości. To taki pośredni komunikat: "Musimy zrobić to za Ciebie, zrobimy to lepiej, bo Ty się na tym nie znasz". Nadopiekuńczość może poważnie zachwiać poczuciem wartości u dziecka. Dziecko staje się niesamodzielne, roszczeniowe albo zaczyna tracić wiarę w siebie, no bo skoro rodzice mówią, że tego nie umiem, na tym się nie znam, to faktycznie tak pewnie jest.

Aga52, przez Internet nikt nie postawi diagnozy, ale objawy o których wspomniałaś mogą sugerować depresję. Zresztą zasugerował to nawet psycholog, do którego chodzisz. Masz lęki, problemy ze snem, problemy z apetytem, koncentracją uwagi, motywacją. Złe samopoczucie utrudnia Ci normalne funkcjonowanie, a to już jest przesłanka, by koniecznie udać się do specjalisty. Mam nadzieję, że uda Ci się w jak najszybszym terminie umówić do jakiegoś lekarza psychiatry. Trzymam kciuki!

naprawa - konserwacja

prysznic13, trzymam kciuki, byś wytrwał w abstynencji i był "czysty". Pomagasz sobie, chodząc na jakąś terapię uzależnień? Więcej o amfetaminie i jej wpływie na organizm możesz przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/uzaleznienie-od-amfetaminy. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

perez5136, niska samoocena bardzo często powstaje na bazie deprecjonujących komentarzy, jakie się słyszy pod swoim adresem od osób znaczących, np. rodziców. Tak było w Twoim przypadku. Matka w dzieciństwie za wszystko Cię krytykowała. Rzadko kiedy albo nigdy nie słyszałeś pochwał. To sprawiło, że nie masz wiary w siebie, co również przekłada się na kontakty w relacjach damsko-męskich. Czy myślałeś o konsultacji u psychologa?

bubel - usterka

1. praca, wytrwałość, zaangażowanie 2. 13 lutego 3. uśmiech drugiej osoby 1. Kino czy teatr? 2. Twój sposób na nudę. 3. Nauka czy praca?

satelita

prokurator

areszt

wsparcie - ulga

rok szal

sesja

dobro - pomoc

mmmmm cos wyjatkowego - unikat