( Dean )^2

Nie.Na prawde doceniam twoje słowa po prostu nie rozumiesz jak to jest.Całe życie byłem sam mimo że nie łysiałem i wyglądałem całkiem nieźle.Mimo to nikogo sobie nie znalazłem,co będzie jak wyłysieje.Będę już do reszty nieatrakcyjny i albo zostane starym kawalerem albo co gorsza ożenie się z rozsądku/strachu przed samotnością jak moi rodzice..... Są sposoby...majdan przeszczepił włosy za GRUBĄ forse,nie dla przecietnego cżłowieka...A Stasiak nosi perukę...,no comment>

[quote="Meg1985" Przesadzasz. A mieszkasz sam? Dlaczego rodzina by Cię wydziedziczyła za zmianę fryzury???? W akademiku ale nikog tu nie znam. No niepodobają im się łysi.Jak będę koło 30 to już jest inaczej ale taki młody łysy to nie bardzo..... Do jakiegoś klubu trzeba iść ale trzeba mieć z kim...;/ Wolałbym być otyły,z tym można wygrać,łysienia nie przeskoczysz.

Przedawszystkim nie mam z kim.A sam się boję iść.Wiem też że czeka mnie kolejny samotny weekend w domu.Obiecuje sobie że to ostatni raz,ale zawsze tak sobie obiecuje.Mam nadzieję zacząć od przyszłego tygodnia chodzić na kurs tańca,to przynajmniej tyle będę miał kontaktów z ludźmi ale samotne weekendy pozostaną. No nie duże mam te zakola,ale mam.Już fajnej fryzury sobie nie zrobie.Szczerze mówiąc już wolałbym się na łyso ogolić bo wtedy przestałbym o tym myśleć,ale rodzina by mnie wydziedziczyła.Boję się że jak wyłysieje do reszty to już nigdy nikt mnie nie zachce.Mam już tyle wad a jeszcze to dojdzie.Ciężko,no ciężko być mną.

Mam tak samo ja Ty Dean i tez się musze czemus poswiecic może to będzie siłownia , zaoczne liceum i praca tylko gorzej z ta praca bo mam leki przed jej pojsciem, Mam 25 lat wiec prawie jesteśmy w tym samym wieku i tak samo mysle ze najlepsze lata przeleciały niewiadomo kiedy depresje ,lęki , branie leków i otumanienie to wszystko mi zniszczylo a teraz niszczy dalej otylosc i osamotnienie umieram za zycia. No ja w sumie też planuje siłownie,może sztuki walki,zawsze to kochałem.Ale to dopiero za pół roku,teraz cięzko bedzie przetrwać,samemu,bez celu w życiu.Tak jak teraz,czwartek wieczór a ja siedze sam na forum o depresji...kto by pomyślał że tak się potoczy moje życie..lol

Poddaje się ciągle ostatnio...załamuje.Łysieniem,samotnością,brakiem życia.Uciekam w fantazje albo w sen,zawalam przez to studia,a potem załamuje się jeszcze bardziej bo mam problemy na studiach... Absurdalne błędne koło.....

Rozpadam się,totalnie się rozpadam.

No bo będę już absolutnie nieatrakcyjny.Łysy,biedny,samotny z depresją,studencina.Po prostu żal.Nawet nie będę chciał próbować,z resztą żadna przyzwoita dziewczyna nie zechce czegoś takiego. To nie prawda...w mojej grupie 90% ludzi ma świetne życie.Są z bogatych rodzin,dobrze się uczą,są w związkach,nikt nie łysieje...Włąściwie większosć ludzi ma spoko życie,garstka jak ja Nie mam 19 lat tylko 24....najfajniejszy okres mojego życia już przeleciał....upłynął mi na depresje.Nie mam po co żyć,naprawde. Muszę przestać o tym myśleć bo zaczynam się załamywać i znowu nie się nie ucze...

Nie nie nie to nie dla mnie,zdecydowanie nie dla mnie....szkoda mi bo mam takie poczucie że los mi wszystko odbiera.Zawsze mam pod górę,bieda,samotność,depresja i nawet włosy muszę tracić...no brak mi czasem słów.I sił. Jedyny plus że jakoś zaczynam się godzić z tym że raczej będę sam i powoli czuję się z tym już lepiej.

No to spoko,ja na razie szukam...niby mam studia,ale to mnie tak nie jara.Może jak pójde do pracy?Albo kick boxing,muay thai,za młodu to uwielbiałem....Teraz nie ma czasu.Może to pomogłoby mi nie myśleć tyle...

Miło słyszeć że tak sądzicie ale ja niestety wiem że zawsze wszyscy mi mówili zebym nie ścinał włosów bo ładnie mi w długich...a za parę lat nie zostanie mi nic innego poza ścięciem. Muszę jakoś się nauczyć żyć bez miłości,przestać jej potrzebować,skoncentrować się na studiach/pracy/hobby/zabawie...w tym kierunku teraz próbuje iść bo widze że szanse na szczęsliwy związek mam już baaaaardzo mierne.Jeśli ktoś mnie kiedyś zechce to będzie miłe zaskoczenie,ale nie nastawiam się już na to.Raczej muszę iść w kierunku tłamszenia tej potrzeby. Szczerze mówiąc to i tak sporo lepsze niż ciągłe martwienie się,czemu mnie nikt nie koffa,co jest ze mną nie tak itd. Muszę się wziąć za robotę.

Na razie mam nieduże zakola,zrobiły mi się jak mialem 19 lat ale mój ojciec jest łysy więc lepiej juz nie będzie.... Ech..nie wiem raczej myśle o przeszczepie jeśli kiedykolwiek uda mi się uzbierać tyle pieniędzy w co wątpie... Nie no chyba żartujesz,dredy do łysiny??!! Nie no ogoliłbym się i jakoś bym z tym żył ale wiem że za każdym razem gdyby dziewczyna mnie odrzuciła tłumaczyłbym sobie to tym że jestem łysy.

Mam zakola i strasznie mi wstyd z tego powodu....za parę lat wyłysieje...nawet teraz nie mogę sobie żadnej dziewczyny znaleźć a co dopiero gdy będę łysy.Na prawde zawsze mam pod górę..

Nie raczej nie,już na to nie liczę i nie próbuje nawet.Dobra praca czy dziewczyna są już poza moim zasiegiem,głównie ze względu na szereg moich wad psychicznych i fizycznych.Ale pozostaję mi jakaś średnia praca,hobby,przyroda,może psa sobie kupie i będę jakoś żył,nie będzie źle.

No powoli zaczynam się ruszać coś...nie wiem czy dobrze zrozumiałem twoją radę,ale zamierzam tak zrobić właśnie.Dociągać do innych,starać się nie odstawać,spełniać swoje obowiązki,jeśli nie jestem w stanie żyć szczęśliwie to będę przynajmniej żył jakoś normalnie,jak wszyscy.Nie mam już za bardzo nadziei na to że będę jakoś szczególnie szczęsliwy,na kariere czy dziewczynę to już raczej nie liczę ale znajdę sobie jakieś hobby,pracę i jakoś sobie będę żył. No czasem też tak czuję...ale to nie tak że nie lubie moich studiów,po prostu to mnóstwo stresu,wyścig szczurów,a ja słąby psychicznie jestem.No i do tego chodzę do grupy z samymi młodymi,pieknymi,bogatymi dzieciakami z kasą,wielkimi komórkami,młodsi ode mnie 3 lata a wszyscy w związkach,porównuje się z nimi i czuję się jak śmieć.

Kolejny dzień przejebanej depresji.....dawno nie byłem w tak złym stanie,nie tylko psychika ale ciało mi od niej szwankuje...nie jem,nie mogę się na niczym skupić,ciąglę jestem napięty i zestresowany chociaż nie mam czym.Nie uczę się,nie chodzę na kurs tańca,kolejne zajęcia dziś opuściłem!Skreślą mnie jak tak dalej pójdzie....no rozsypka. Pewnie tak,ale co to zmienia....

Znowu nic dziś nie zrobiłem..boże.

Chyba oba.Po prostu widzę że nie ma sensu próbować.Nigdy nie osiągne tego o czym marze,nigdy nie będę tym kim chciałem być,nie będę wygladał tak jak bym chciał,nie będę miał życia o jakim marze.Gorzej...nawet normalnego życia jak wszyscy nie będę miał.Samotny,kiepski student zmieni się kiedyś w samotnego kiepsko opłacanego pracownika,jeśli w ogóle znajdę pracę.Jestem cholernie zmęczny,całe życie próbuje się zmienić i to nic nie dało.Już nie chce,nie mam siły po prostu. Zdaję się że głownym powodem tego wszystkiego jest to że uważam że moje życie nie ma żadnej wartości.Żyje byle jak,nie dbam swoje życie i szczęście bo czuję że nie mam żadnej wartości i że po prostu nie warto się starać,troszczyć,dbać o coś tak małego i bezwartościowego jak moje życie. Nie wiem,nie rozumiem jak inni potrafią dbać i cieszyć się swoim życiem.Znaczy rozumiem sportowców,jakichś biznesmenów,celebrytów,polityków że dbają o siebie,ich życie coś znaczy,są kimś.Ale nie potrafie być takim szarakiem,żałosnym przeciętniakiem i jednocześnie wierzyć że moje życie i ja coś znacze.Nie umiem,czy nie chce się strać o coś tak błahego i bezwartościowego jak moje życie.

Rozpadam się i rujnuje swoje życie...totalnie się poddałem;/

Nic się nie uczę,siędzę na kompie i ciągle myśle o tym że moje życie nie ma żadnego sensu.

No i takie realcje też są toksyczne wiem po sobie,ta licytacja to prawda. Mam doświadczenie bo wdałem się już w kilka dłuższych relacji tego typu,ale jest dobra metoda żeby do tego nie doszło i żeby relacja była zdrowa-tj. nie gadacie o depresji,w ogóle.Jak się spotykacie to po to żeby coś robić,grać w siatke,biegać,tańczyć,oglądać filmy byle by nie po to żeby GADAĆ bo jak zaczniecie gadać to musi się skończyć na temacie depresji,licytacjach itd.

Totalnie zaniedbuje studia,zdrowie,życie,nic mi się nie chce,zrezygnowałem ze wszystkich moich zmian i postanowień,siedze całymi dniami na kompie i jestem jakby odurzony..Widać jednak nie mogę żyć bez leków co dobija mnie podwójnie.

Ostatnio dostaję napadów szału aż sam zaczynam się tym niepokoić...wyparłem praktycznie całkwicie smutek i zamienił się u mnie w ciągły gniew i frustracje.

A dziekować,dziękować:)

Moje urodziny,mimo wszystko coś tam mnie ucieszyły.

Właśnie sobie przypomniałem że jutro moje 24 urodziny....