chojrakowa

wada - nieudacznik

shadow_no, brokenwing - brunetką byłam, ruda jestem aktualnie, ale co to za różnica - jestem tak popie przona, że czy tak, czy tak nikt ze mną nie wytrzyma

ona3566, asertin brałam króciótko ale nie dawał mi zupełnie NIC, natomiast mojej delikatnie zaburzonej koleżance pomogł, to antydepresant, co do tego drugiego leku nie podpowiem bo nie wiem. Jeśli chodzi o bezsennośc polecam hydroxyzinum i melatonine (ja melatonine biore w dawce ok. 20mg codziennie, ale teoretycznie max. jest chyba 5mg).

łzy - słabość

I ja się wkręcę z moim "kotkiem", wczesna wiosna, obydwoje jeszcze w zimowych kolorach.

katharsys - infectious

tragedia - cierpienie

Kochanie, bulimia to smutek. Smutek i nienawiść przede wszystkim, a dopiero później jedzenie i brak kontroli nad nim i nad czymkolwiek innym. Ja najpierw anoreksja, pozniej z glupoty bulimia. Mam dni, wiele ich jest, że nie wymiotuję, mam teraz inne problemy, chyba gorsze. Ale niestety są też takie, kiedy rzygam po 20 razy dziennie, nawet więcej. Przemyśl to wszystko i poproś o pomoc, u mnie np już nie chodzi tylko o jedzenie. Teraz każdy stres ciągnie za sobą chęć wymiotów, dla relaksu. Jeśli masz jakieś pytania albo chcesz pogadac en face - pw/gg, zapraszam.

ocean - titanic

Nienawidzę psychologów - zupełnie nie potrafię odpowiedzieć nikomu takiemu na pytanie 'jaki masz problem?'. Tymbardziej, ża zawsze węszę podstęp. Warto być szczerym, w końcu idziesz tam po pomoc.

Cóż, postanowiłam tu cokolwiek napisać tylko dlatego, że jestem córką alkoholika i dopiero teraz kiedy ja mam siedemnaćie lat moja matka postanowiła go zostawić. Bała sie tego co ty - bała się, że nie będzie miała za co życ, co sobie rodzina pomyśli, za co zapłaci w sądzie, jak to przetrwa, jak ja to przetrwam, czy warto.... ale zrobiła to. Teraz, mimo że mamy zdecydowanie mniej pieniędzy, jest ciężej, ona jest zupełnie inną osobą. zyje się inaczej. Nie matwimy się o której wróci i jaki, czy można kogoś zaprosić czy nie, czy zrobi awanturę czy nie. Widze moją matkę szczęśliwą pierwszy raz od bardzo dawna, a ja... Cóż. Szczerze mówiąc, jedyny żal jaki do niej mam to taki, ze rozwiodła się z nim DOPIERO teraz. Kto wie, może nie byłabym teraz takim wykrętem, jakim jestem? Po wielu latach picia wyzsze uczucia, logiczne myślenie zanikają, nie ma się co cackać tylko uciekać. Jeśli chodzi o dzieci to jedyną sznsa na to, aby miały dobry kontakt z ojcem jest według mnie i z mojej perspektywy własnie rozwód. Ja mojego ojca niewenawidzę, nie mogę na niego patrzeć, zbyt długo i za mocno mnie krzywdził, ale jesli Twoje pociechy będą się z nim widywać już niedługo tylko sporadycznie i TYLKO na trzeźwo - to przecież plus. Jeślui interesują cię szczegóły spraw sądowych i prywatnych przeżyć, pisz śmiało na pw, nie będę się tu uzewnętrzniać.

Jak u siebie mówicie... lepiej nie ; ) Ale miło mi naprawdę, że ktokolwiek się do mnie odezwał, to wiele dla mnie znaczy.

Nie wiem, gdzie to powinno być, po części pisałam o swoich odczuciach w czesci o lekach, ale chciałabymn rozwinąc temat i poradzić sie was w tej kwestii więc... Zacząć by należało od tego, że moje problemy zaczęły się od ed. Anoreksja - leczenie, którego nie rozumiałam i nie chciałam, i które przedwcześnie zakończyłam zaskutkowało przemianą choroby w bulimie z ogromna depresją. I tak mam w 'papierach'. Ale ostatnio czuję się marnie, marnije niż zwykle. Wszystko jest mi obojętne, boję się panicznie wszelkuich ruchów. Boję się zostać wykorzystana, boję się, że coś popsuję. Nie widze sensu brania udziału w czymkolwiek, robienia czegokolwiek. Odczuwam niepokój. Z jednej strony mam chęć schowac się i przeczekać to wszystko, a z drugiej nie mogę usiedzieć w miejscu. Nie chce mi się wychodzić z domu, wszyscy się na mnie patrzą. Patrza się na mnie i myślą sobie o mnie coś obrzydliwego, w końcu wyglądam okropnie, więc im się nie dziwie. Czegos ode mnie chcą, napewno niczego dobrego. Mam wrażenie, że na tym świecie jestem ja, dookoła mnie ogromne urwisko ogrodzone dźwiękoszczelną szybą i dopiero reszta świata. Niezauważam, niepoznaję ludzi, nieodrazu dociera do mnie to, co ktoś mówi. Wszystko biorę do siebie, bardzo łatwo mnie zranić. Wiele razy myslałam o samobójstwie, ale jestem beznadziejnym tchórzem więc nie mam nawet co myśleć, zreszta co to za róznica? Wymiotuję dla relaksu, nawet wodą, żeby mieć za co siebie neinawidzic. Nikomu nie ufam, niewiele mnie cieszy. Tak biorę leki. W środę mam wizytę u psychiatry i... i co ja mam jej powiedzieć? Bo znając życie, nie powiem nic. Czy to depresja? Jakieś zaburzenia lękowe? Co to jest, co we mnie siedzi....?

Ja po miksie topomaxu z eliceą nie mam apetytu WO GÓ LE, ale to tez chyba kwestia organizmu.

Feith, kiedy czytam twoje posty nie zadziwia mnie w nich obrzydzenia do swojej osoby, sa pełne ciepła i dojrzałości. Wydaje się, że rozumiesz terapię i chcesz wyzdrowieć. Ja przeszłam swoją terapię ekspresowo - bez cackania się, nie dbałam o siebie, jadłam na siłę, część wymiotowałam. I mam co mam. Najważniejszy jest spokój ducha, duch jest chory, ale przy odrobinie wytrwałości go uleczysz. Wiem, co to jest anoreksja, to lęk i panika przeszywane cienkimi nitkami złudnej dumy - jeśli masz ochotę pogadać - zapraszam na pw. Wierzę w ciebie kochanie, myślę, że jesteś na dobrej drodze.

Myślę, że ed jest nieśmiertelne. Do mnie też powraca, czas się chyba... pogodzić?

Na co...? Dobre pytanie. Najpierw było ED. Problem a tym, że leczyłam się z niego nie dlatego, że chciałam, ale dlatego, bo było mi strasznie szkoda mamy, zawsze bałam się o wszystkich prócz siebie. Więc ed sobie drzemie, ostatnio przekfalifikowano mnie na bulimię no a w bulimii depresja. O lękach i reszcie cyrku z terapeutką nie rozmawiałam, nie ufam jej. Boże, wiem jak to brzmi, ale nie ufam njej, nie pomogła mi z ed, nie pomoże mi w niczym. Sama nie wiem, obawiam się, że czuję się coraz gorzej, a nie coraz lepiej.

Tematu podobnego do tego nie znalazłam, ale nei twaierdze, ze takowego napewno nie ma, mogłam przeoczyć, za co z góry przepraszam i proszę o skasowanie tej bzdury jeśli to powtórka. Do rzeczy. Chciałam się dowiedzieć czy ktoś z was przyjmował kobinację leków jak w temacie? (Elicea i Topomax) Ja dostałam jakiś czas temu takiego miksa, elicea 5mg, topomax 50mg i... czuję się co najmniej dziwnie. Brałam już rózne leki m.in. Zotral i Seronil (do maksymalnych dawek) ale albo ja się wykańczam psychicznie albo te leki to robią. Zrobiłam się nerwowa, płaczlia, lękliwa - ergo powróciły stare nawyki od których cały ambaras się zaczął czyli wymiotowanie, mimo że apetytu praktycznie nie mam. Są to antydepresanty, a ja mam ochotę schować się pod łóżko i umrzeć, po prostu zasnąć i przeczekać to wszystko, a jak całe życie jest takie jak teraz, to mogę sie nigdy nie obudzić. Mam wrażenie, że ludzie, WSZYSCY ludzie chcą mnie tylko wykorzystać, chcą dla mnie jak najgorzej, patrza się na mnie i śmieją się ze mniew duchu. Mam problem z formułowaniem zdań, wyglądam jakbym sobie przyćpała - lekko ograniczony kontakt ze światem, jeśli powtórzysz mi 10 razy, istnieje szansa, że zrozumiem. Nie potrafię się cieszyć, nie potrafię już nawet płakać, po prostu mi się nie chce, nie widzę sensu. Mam 17 lat - i tu pytanie - czy te leki nie powinny jakoś... pomóc? Biorę je ponad miesiąc, z tego co wiem one dość szybko zaczynają się wchłaniać i działać a ja nie czuję... nic. Rady, propozycje, kondolencje?

Gdybym wierzyła w boga, modliłabym się za Ciebie, tylko kur wa nie wierze. Modliłabym się do czegokolwiek, ale w nic nie wierze. Kiepska sprawa. Podobno trzeba umieć podejmować ważne decyzje, ja nie umiem. Nie wiem, co mam napisać, pogratulować? *przytula ciepło* człowieku...

Znowu rzygam dla relaksu, znowu mam ochotę sie schować. Dlaczego kiedy miałam okazję umrzeć z chudości nie zrobiłam tego?!

Cześć. Cześć i... no właśnie, na tym się zwykle u mnie kończy. Jeśli zostanę na dłużej pewnie się poznamy, właściwie, chyba nie mam nic ciekawego do opowiadania. Pomyślałam po prostu, że może właśnie w takim miejscu jak to znajdę kogoś, kto będzie wiedział co znaczy, jeśli mówię, że się boję, albo ,że coś mnie boli. Może się mylę, zobaczymy. Nie wiem, co jeszcze mogłabym napisać, a pisanie czegokolwiek, byle tylko wypełnić pole mija się z celem. W każdym razie, miło mi was poznać.