Gods Top 10

niemądry, na jakiej podstawie twierdzisz, że moje teorie są nieżyciowe ? Tylko dlatego, że mijam się z "Twoją wersją prawdy", czy z jakiegoś innego powodu ?

A co zrobisz, gdy się od Ciebie "uzależni" jako od jedynej osoby, wobec której może sobie pozwolić na śmiałość ? Albo gdy się rozbestwi za bardzo w tej śmiałości ?

Uznajemy remis, zgoda ?

A to okrutnie kręci Na prawdę ? Wg mnie czyjaś "nieobecność" byłaby pociągająca tylko do pewnego stopnia, dopóki nie okazałoby się, że dzień w dzień trzeba praktycznie wszystkie informacje "wyciągać" z takiego człowieka, godzić się z tym, że rzadko kiedy coś trafnego odpowie - a to byłoby już uciążliwe.

I kto tu kogo zawstydza ?

Zamknięcie tego etapu nie będzie to łatwe (nadal będę się z nią dosyć często widywał), ale będę do tego dążył. Dzięki. Nie znasz mężczyzn ? I tak by się nie przyznali do tego, jakie wrażenie na nich wywierasz. Zamiast tego funkcjonują jakby byli nieobecni.

Nie przekonuje Cię to, że związki zawierane właśnie przed 20-25 rokiem życia najczęściej się rozpadają ? A właśnie w tym wieku atrakcyjność (postrzegana głównie przez pryzmat fizycznej urody) jest największa. Tym co przyciąga do siebie większość osób mających lat czterdzieści, pięćdziesiąt i w wieku późniejszym, to bogactwo, piękno, które zbudowali przez swoje dotychczasowe życie we własnym wnętrzu. Chodzi o bogactwo doświadczeń, życiowej mądrości, różnorodności (np. poglądów, spojrzenia na dany problem), tolerancji na inne zdanie... A tak definiowane bogactwo i piękno człowieka nie dość, że nie przemija, to jeszcze powiększa się (i zarazem procentuje) z dnia na dzień. Może dla Ciebie to i obrzydliwe, gdy osoby mające "stare, zniszczone ciała" uprawiają seks, ale większość spośród nich nie zamieniłoby swoich partnerów na młodszych. Właśnie dlatego, że seks z ukochaną osobą (kochaną przez ileś-dziesiąt lat) jest dla nich nieporównywalnie cudowniejszy, niż seks z "młodym ciałem".

Chyba bardziej byłby odpowiedni czas przeszły - byłem zakochany. Bez wzajemności.W tym wypadku chyba nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Teraz tylko przegnać motylki z brzucha, odsapnąć od euforii i energii zakochania... i za jakiś czas będę (prawie) jak nowy. Myślę, że mimo wszystko mężczyźni w Twoim otoczeniu wolą być zawstydzani takimi oczętami i takim uśmiechem, niż gdybyś miała stać wśród nich z zamkniętymi oczami i bez uśmiechu. Literki same w sobie nie muszą mówić wiele, za to ich układ coś już może znaczyć... chyba, że za dużo nadinterpretuję.

1. Źle bym się czuł, gdybym po niedawnym zakochaniu zaraz poszukiwał kolejnej dziewczyny. To byłoby nie fair wobec niej i wobec mnie samego. 2. Mimo wszystko chyba za bardzo oczekuję związku. Niesłusznie, stwierdzałem same fakty. Z Twoich postów, na które trafiałem - takie na mnie sprawiają wrażenie.Poza tym fakt, że w niespełna 3 tygodnie obecności na forum już jesteś moderatorką, również świadczy o Twojej chęci pomagania (a chyba trudno pomagać bez ciepła i serdeczności). A masz o sobie inne zdanie ?

A może chemia i podobieństwo fizyczne również wynikają ze wzorców wyniesionych z domu ?

Czyli jeszcze długo, długo nic ? Wychodzi na to, że miłość jest jak "czarny charakter": niespodziewanie podchodzi i łubudu... w samo serce. A to podobno mężczyźni są wzrokowcami. A tak na poważnie: przy takich oczętach, przy takim uśmiechu i tak wielkim cieple, serdeczności, które w sobie nosisz, to nie powinno potrwać długo.

Panno_Modliszko, dziękuję za pocieszenie, ale gdzie i kiedy mam spodziewać się "tej innej" ?

Dałem tę szansę jej i sobie, ona natomiast nie. A teraz jest mi przykro bardziej ze względu na powód (który odebrałem jako nieszczery) odmowy, niż z powodu samej odmowy.

Akurat mnie nie trzeba przekonywać o sile kobiet. Pytanie tylko co z kobiecej siły wynika dla mężczyzn, jak kobiety chcą tę siłę spożytkować, a jak na spożytkowanie tej siły zareagują sami mężczyźni ?

Na jakiej podstawie dobieramy partnerów ? Charakterologicznie prawie zawsze na podstawie obserwacji rodzinnych, na zasadzie jaką miałeś matkę, taką wybierzesz sobie partnerkę i jakiego miałaś ojca, takiego wybierzesz sobie partnera. Choć czasem bywa to bardzo szkodliwe, gdy chce się zerwać z tym schematem, a mimo to mniej lub bardziej świadomie poszukuje się cech rodzica w partnerze/partnerce. Wtedy to już pozostaje chyba tylko terapia, bo te wzorce są w człowieku zakorzenione chyba gdzieś pomiędzy odruchami bezwarunkowymi, a warunkowymi.

Wg mnie to nie jest tak, że stosujemy się do narzucanych nam norm społecznych. Bardziej chodzi chyba o to, że te normy pokrywają się z tym, czego wielu ludzi pragnie, czyli stabilizacji.Myślę, że takie konfrontowanie napotkanych atrakcyjnych osób z aktualnymi partnerami/partnerkami przypomina nieco konfrontowanie marzeń z rzeczywistością. Gdy widzi się atrakcyjną osobę na ulicy, to czasem może zacząć pracować wyobraźnia na zasadzie "co by było gdyby": "jaki mógłbym być szczęśliwy z tą kobietą". A na nic zdają się takie konfrontacje, gdy już jest się szczęśliwym, spełnionym w związku. Gdy mam świadomość, że w związku jesteśmy dla siebie wsparciem w bardzo ważnych dla nas chwilach, gdy oboje wiemy, co każde z nas lubi, a czego nie, gdy jesteśmy już przyzwyczajeni (choćby częściowo) do swoich zachowań, wad, zalet, przyzwyczajeń, nawyków, gdy możemy ze sobą rozmawiać godzinami a i tak czujemy niedosyt rozmowy itd... - tego wszystkiego nie ma się od razu w przypadku podrywania kolejnej kobiety, ma się tylko wyobrażenia jak mogłaby wyglądać ta relacja... a to tylko (nie aż !) wyobrażenia... Może właśnie w tym tkwi sekret, że takie wyobrażenia nie stają się motorem do działań, gdy trafiają na "niepodatny grunt", czyli na osobę spełnioną i szczęśliwą ?

LOST3377, może zachowanie Twojego narzeczonego można wytłumaczyć jako uciekanie przed porażkami ? Może narzeczony boi się, że konfrontując się z problemami, mógłby pokazać się jako "przegrany" ? A najwidoczniej w jego mniemaniu bycie "przegranym" to coś gorszego, niż uciekanie od problemów, nie dawanie oparcia Tobie. Tę hipotezę może potwierdzać to, że jak sama zauważyłaś, narzeczony sam prowokuje do sprzeczek - byś to Ty odepchnęła, zraniła jego, a nie on Ciebie. By znów pozornie wyglądało tak, że "porażka" (rozstanie) nie była z jego przyczyny. Myślę, że najlepiej byłoby, gdybyś z nim spokojnie porozmawiała i zapytała, czy takie zachowanie mu przeszkadza, czy chce to zmieniać. Jeśli tak, to warto by wybrał się do specjalisty. A jeśli nie, to zastanów się, czy chcesz by właśnie tak wyglądało Wasze dalsze życie (a szanse na to, że "samo" coś się zmieni są znikome). Poza tym, jeśli sama czujesz się wypalona taką sytuacją, pomyśl o pomocy dla siebie. Im szybciej, tym lepiej, tym łatwiej będzie przez to przejść. Powodzenia !

Conessa, ciężko zgadywać skąd wynika dystans Twojego partnera. Czy tak jak napisałaś, w ten sposób Cię chroni przed wiadomościami, które mogłyby Cię zasmucić ? Czy może broni sam siebie przed Twoją emocjonalnością ? Albo też może nie ma "we krwi" okazywania uczuć w tak intensywnych, jak Ty tego oczekujesz ? Czy też jeszcze z jakiejś innej przyczyny ? Jaka by nie była tego przyczyna, najlepiej, byście o tym porozmawiali, wyrazili (i wsłuchali się) w swoje wzajemne oczekiwania, a później wspólnie odnaleźli sposób ich spełnienia. Poza tym metaforę ze stołem można rozumieć również szerzej: nie tylko może brakować uczuć, ale też innych wartości takich jak rodzina/związek, hobby, praca zawodowa, przyjaźń itp. Na wielu "nogach" warto oprzeć swoje życie, nie tylko na uczuciach względem partnera czy rodziny.

U mnie to jest tak, że gdy chciałem związku, to nic z tego nie wychodziło. A gdy wreszcie poznałem interesującą mnie dziewczynę, to włączył się u mnie parszywy mechanizm obronny, który podsuwa mi myśli "nie masz prawa dokładać jej kolejnego problemu - siebie"... Tak źle, tak niedobrze. Co to choróbsko potrafi z człowiekiem nawyczyniać...

Skąd taka pewność ? Mało u nas głupawego prawa ? W pewnym stopniu już tak jest - kto ma dość zdrowia, sił i/lub pieniędzy (a czasem i znajomości), by dożyć (i przetrwać) do pielgrzymki po lekarzach, ten może liczyć na leczenie...

Zgadzam się z wypowiedziami poprzedniczek. asia26, może Twój syn nie chce się ubrać, bo gdy widzi Cię zestresowaną (tym, że się spóźnicie), to spodziewa się jakiegoś nieznanego mu bliżej zagrożenia ? W związku z tym może warto byłoby sprawić, by ubieranie się przebiegało w atmosferze zabawy ? A dalej można przekuć tę zabawę w jego samodzielność podbudowywaną pochwałami "jak bardzo syn pomaga mamie, gdy sam się ubierze". A może syn dokonuje "próby sił" przy ubieraniu ? Być może ulegasz mu (Ty, albo ktoś inny, np. dziadkowie) w innych sytuacjach (np. nie musi zjeść całego obiadu lub nie musi sprzątać po sobie zabawek), a on przyzwyczajony do tego, chce sprawić, byś zawsze ulegała jego woli, również przy ubieraniu ? W tym wypadku przydałoby się wprowadzić np. takie zasady: 1. informowanie czego od syna oczekujesz, 2. co się stanie, gdy będzie pomagał (pochwała i dodatkowo np. nagroda w postaci smakołyku), 3. a jakie będą konsekwencje, gdy nie będzie pomagał (np. poinformowanie, że skoro sama bez jego pomocy musisz pozbierać zabawki, to zabawa będzie musiała trwać krócej, bo sama wszystkiego nie zdążysz zrobić). 4. A później konsekwencja i sprawiedliwość w realizowaniu tego, co powiesz, co obiecasz. Nie bój się pochwalić syna, gdy zrobi coś dobrze, ale również i sprawiedliwie wymierzaj kary (ustawianie do kąta, szlaban na tv, brak deseru, słodyczy itd.), gdy zrobi coś źle.

Teoretycznie psychoterapeuta powinien szanować autonomię klienta, czyli nie narzucać mu niczego.Poza tym, gdyby po kilku sesjach okazało się, że nie znajdujesz wspólnego języka z psychoterapeutą, to warto poszukać innego. Przy czym i tak skuteczność psychoterapii najbardziej zależy od Ciebie, od Twojej gotowości do pracy nad sobą.

Skłamałbym, gdybym napisał, że tego typu pomysły naszych "elyt" zaskakują mnie. W końcu to nie pierwszy i nie ostatni raz, gdy podchodzą do problemu wybiórczo stosując "prawo kija i marchewki", wybierając głównie kija. Pomijając niemałe koszty wychowania dziecka, to brak rozwiązań systemowych dla wychowywania dziecka. Nadal kobieta nie może być pewna miejsca pracy w przypadku ciąży, a nie w każdej rodzinie jedna pensja wystarczy... Włos się na głowie jeży, gdy rok w rok słyszy się o bataliach o miejsca w żłobkach, przedszkolach czy szkołach. A nierzadkie już są przypadki zapisywania dziecka do przedszkola, tuż po jego narodzinach ! Dalej, jeśli ktoś ma "szczęście" mieszkać w dużym mieście (lub w pobliżu), to jego dziecko ma szansę na ukończenie wymarzonych szkół, a nie tylko tych do których może dojechać na czas przy stale kurczącym się transporcie publicznym (kolej, pks-y). A nasi posłowie myślą, że to tak z wygody/lenistwa rodacy nie chcą mieć dzieci.

W naszej kulturze wciąż pokutuje niestety dorozumiane przyzwolenie na to, by facet miał 'cichą kochankę na boku'. To potwierdza atrakcyjność faceta, podbudowuje jego ego, więc tak ten mechanizm działa. Gdy wysyłasz im wyraźne sygnały, okazujesz zainteresowanie, myślą o sobie ( nie o swoich żonach, a nawet - tu Cię pewnie rozczaruję - nie o Tobie ). Pojawia się odkrycie: ("patrzcie, jaki jestem wspaniały, seksowny, atrakcyjny, niezwykły, niepowtarzalny, jak dobrze mi z Tym") Z pewnością łatwiej jest ogólnie wskazać mężczyzn jako winnych zdradzania, niż uznać jako winnych zdradzania i mężczyzn, i kobiety, którym po prostu czegoś brak w związkach. Tyle tylko, że w przypadku tej drugiej opcji trzeba by spojrzeć bardziej krytycznie na siebie i czasem przyznać się do własnych zaniedbań w związku. Osoba osamotniona, niedostrzegana, pomijana w związku jest zdecydowanie łatwiejszym "kąskiem" do podrywu, niż osoba szczęśliwa w związku. I to chyba tak jest: poderwać, skłonić do zdrady można praktycznie każdą osobę, tyle tylko, że jest to tym trudniejsze (bardziej długotrwałe), im bardziej ktoś jest szczęśliwy w swoim związku. Dlatego najskuteczniejszą obroną przed zdradami zdaje się być trafne (zgodne z oczekiwaniami obojga) staranie się, pielęgnowanie uczuć każdego dnia... Femme Fatal, nie postrzegasz swojego zachowania względem żonatych mężczyzn jako zdobywania uwagi, zainteresowania, którego brakowało Ci ze strony ojca ? A może przy okazji jest to forma zemsty na kobietach - tak jakby na matce, która "zawłaszczyła sobie Twojego ojca dla siebie" ? Na te hipotezy mogłyby wskazywać: dbałość o wygląd zewnętrzny (która jak rozumiem, jest już dla Ciebie męcząca) oraz niechęć do kobiet. Jakby nie było, książki Cię nie uleczą. Za to specjalista może to zrobić.

Lyyynx, witaj na forum Zastanawiam się, jakie są przyczyny takiego zachowania Twojej partnerki. Pierwsze, co mi przychodzi do głowy, to pytanie, czy Ty czasem w jej oczach nie jesteś tak bardzo "doskonały", że aż irytujący ? Bo o ile wielu ludzi marzy o idealnym partnerze/partnerce, to życie z kimś, kto w wielu sprawach "jest lepszy", pewnie jest źródłem ogromnej frustracji. Inną przyczyną może jest testowanie Ciebie ? Tak bardzo się na kimś zawiodła, że stworzyła istny tor przeszkód - jeśli przez niego przebrniesz, to w jej mniemaniu okażesz się być wartościowym partnerem. Problem, który często pojawia się przy tego rodzaju "testach", polega na tym, że z czasem testowanie staje się celem samym w sobie, który trwa do końca związku. A może jesteś karany za Twój największy "grzech", czyli to, że nie jesteś Jej Exem ? Natomiast zastanawia mnie najbardziej, dlaczego trwasz w tym związku ? Z Twojego opisu wynika, że dajesz z siebie niemało, a otrzymujesz w zamian... no właśnie, co otrzymujesz ? Jakby nie dość tego, to czujesz się zazdrosny o jej Exa. Dlaczego trwasz w takiej relacji ? Przyznam, że nie wierzę w aż w tak silną miłość. Bardziej dostrzegam tu poczucie winy (do dziś żałujesz jakiejś swojej decyzji, zaniedbania ?). A może uważasz, że na nią nie zasługujesz ? W każdym razie najlepiej byłoby porozmawiać z nią o tym, co jest przyczyną jej pretensji. Przy czym, jeśli kłótnie dotyczą drobiazgów, zazwyczaj mają "jakieś drugie dno". A jeśli takie rozmowy nie przynosiły efektu, lepiej, by któreś z Was miało odwagę odejść. I to najlepiej zanim któreś z Was zostanie emocjonalnym wrakiem. I to właśnie jest sposób na wyprowadzanie z równowagi - ustalić przyczynę zachowań, które to powodują, by je zmienić... lub zupełnie się od nich odciąć. Ponadto myślę, że warto byś się zastanowił, dlaczego współtworzysz relację, która odbija się na Tobie niekorzystnie.