Marta Żurowska

Tak, oczywiscie to jest sedno tej choroby, ze sam chory wie, ze mysli sa irracjonalne. Natretne mysli czy rytualy biora sie z leku. Zazwyczaj dokladna analiza zycia Pacjenta pozwala dowiedziec sie skad ten lek. Jednak jak to z lekiem bywa trzeba sie z nim oswoic i go ujarzmic. Oczywiscie to nie takie proste i wymaga czasu i pracy. Jednak to po prostu wymaga terapii. Wiem, ze specjalista w tej dziedzinie jest dr Anita Bryńska. Przyjmuje w CBT na ul.Pieknej 68 w Warszawie.

trudno powiedziec skad bierze sie ten lek, trzeba do tego troche sie dowiedziec o Tobie. Lek oczywiscie moze byc jednym z objawow depresji. A jakie leki bierzesz? Bez watpienia jednak powinienes wybrac sie na terapie, jesli oczywiscie chcesz sobie pomoc.

Byc moze sa emocje w Tobie, ktorych nie potrafisz nazwac, uswiadomic sobie. Opisujesz swoje zachowanie, ze denerwujesz sie, bijesz itd. ale czy np zaobserwowalas co sie dzieje zanim tak sie zdenerwujesz, w jakich jest to sytuacjach? to jest jedna bardzo wazna sprawa, a druga to co myslisz, co takiego przychodzi wtedy do glowy, ze doprowadza Cie do takiego stanu. Jako psychoterapeuta poznawczo - behawioralny, najwieksza uwage przykladam do mysli. Emocje sa skutkiem interpretacji sytuacji, naszych mysli.

dokladnie tak, chociaz wiem, ze jest to trudne, nawet bardzo. Szkoda, ze nasze zdanie o nas samych, tak naprawde czesto nie jest nasze tylko takie jak ma o nas ktos inny. Jesli odbudujesz wlasne poczucie wartosci i zobaczysz, ze jestes wartosciowa osoba to nie bedzie mialo az tak wielkiego wplywu to, co mysli ktos inny. Specjalnie napisalam "zobaczysz, ze jestes wartosciowa osoba", a nie "uwierzysz, ze jestes wartosciowa osoba". Bo czesto ten obraz siebie jest inny niz jest w rzeczywistosci. Spostrzegasz byc moze siebie gorzej niz faktycznie jest. Nie chodzi mi tez o to, ze nie nalezy sluchac innych. Czesto inni maja trafne wskazowki. Zawsze czlowiek ma cos nad czym moze pracowac, cos poprawic. Jesli np. czuje sie zle, bo nie umie j.ang, to byc moze nalezt zaczac sie uczyc. Czasem potrzeba pomoc sie zorganizowac, ulozyc plan dzialania. Jednak w sytuacji z mezem, ktora opisujesz to Ty siebie dolowalas, upatrywalas w sobie bezwartosciowosc, to ze jestes gorsza. A tak racjonalnie patrzac - to Ty zostalas z dzieckiem, opiekowalas sie, potem potrafilas przebaczyc, to naprawde jest sztuka i mysle, ze nalezy Ci sie podziw. Byc moze bedziesz potrzebowala jeszcze czyjejs pomocy, ale naprawde warto. Warto uwolnic po prostu siebie z tego znieksztalconego patrzenia na siebie...

Poniewaz mialas takie zycie, jakie mialas to wytworzylas sobie takie przekonania, ktore pomoga Ci poradzic sobie w tym Twoim swiecie. Nauczylas sie, ze nie mozna miec zaufania do ludzi, ze nie nalezy ujawniac swoich uczuc, bo ktos Cie wysmieje, ze trzeba uwazac na innych ludzi, ze nie mozna pokazac swoich slabosci bo skrytykuja. Zobacz ze te reguly byly takie, bo tego nauczylo Cie zycie. Jednak teraz kiedy juz jestes dorosla prawie osoba i wyszlas z domu to te reguly po prostu przeszkadzaja Ci w normalnym funkcjonowaniu. No bo nie mozna zyc i byc szczesliwym czy nawiazywac zdrowe relacje z innymi, kiedy gdzies z tylu glowy myslimy, ze inni nas skrzywdza,ze osmiesza, skrytykuja. Teraz ktos powinien pomoc Ci zrozumiec te przekonania, ktorymi kierowalas sie do tej pory i wypracowac nowe i zauwazyc, ze te nowe sa lepsze, bo dzieki nim bedziesz szczesliwsza. Najlepiej byoby jesli udaloby Ci sie pojsc na psychoterapie, bo pomoc specjalisty naprawde jest potrzebna. Tak jak ktos sie polamie, to potem musi przejsc rehabilitacje, tak osoba, ktora zostala duchowo "polamana" powinna przejsc terapie.

tak, to sa dla wszystkich bardzo trudne chwile i tymbardziej dla osob lekowych. Jednak trzeba sie starac nie zamykac w tym bolu. Mysli, uczucia, ktore sie dzis pojawiaja sie na wszystkich wplywaja bardzo przygnebiajaco. Jesli bedziemy sami tkwic w tych trudnych myslach to bedziemy sie dobijac, strasznie meczyc. duzo lepiej jest z kims o tym porozmawiac, starac sie czyms zajac, zorganizowac sobie czas. Ja z tego tragicznego wydarzenia wynosze tez taka nauke, ze niezwykle wazne jest jak przezyjemy to zycie, co zrobimy, co zrobimy dla siebie i innych...

byc moze jest tak, ze czujesz, ze nie masz ochoty i najchetniej bys sobie zrobil wolne, jednak nie do konca jestes przekonany, ze to jest w porzadku. W zwiazku z tym z jednej strony chcialbys odpoczac od tego ciaglego "poczucia powinnosci" a z drugiej strony nie wiesz czy to ok. Poza tym chyba tez masz problem z komunikowaniem swoich potrzeb, co Ty bys chcial, a czego nie, wyslania jasnego komunikatu. moze trudno odmowic Ci czegos i w zwiazku z tym wolisz nie odebrac telefonu niz odmowic komus czegos? Mysle szczerze mowiac ze to jest objaw zdrowy, ze czasem masz ochote po prostu nie miec ochoty na cos, jednak komunikowanie tego objawu (czyli niechec do rozmowy) jest malo (psychologicznie mowiac ) adaptacyjne. Bo trzeba popracowac nad konstruktywnym rozwiazaniem tej sytuacji. To jest troche tak jak np z nastolatkiem - buntuje sie, ze nie chce np wracac do domu o 20 - i to jest zdrowe, bo po prostu dorasta i chce miec swoje zdanie, swoje granice; Jednak zamiast obgadac to, to np oszukuje, spoznia sie, itd, i to juz jest niekorzystne zalatwienie sprawy. Takze mysle, ze dobrze, ze zaczales chciec zadbac o siebie, zadbac o swoje granice, jednak moze potrzebujesz pomocy w tym jak to osiagnac i nie miec wyrzutow sumienia czy nie czuc zlosci:) pozdrawiam cieplo:)

MiniSD, czy zagadales z ta Pania?Ja bym jednak doradzala Ci zebys udal sie po prostu do psychoterapeuty. Mysle, ze psychiatra nie jest potrzebny. Jesli chodzi o to czy ktos sie dowie o tym, ze chodzisz na terapie, to nikt sie nie moze dowiedziec, bo nie ma skad, chyba ze sam powiesz. Jako psychoterapeuta wiem, ze nawet gdyby zadzwonila najblizsza osoba mojego pacjenta z pytaniem, czy tu przychodzi np maz, to nie mam prawa udzielic takiej informacji. Takze mozesz byc zupelnie pewny, ze tylko Ty decydujesz kto bedzie wiedzial o Twojej wizycie. Mysle, ze problem, ktory opisujesz jest glebszy, ze to, co teraz czujesz - przygnebienie, bezradnosc, brak poczucia sensu, jest efektem tego, co sie dzialo wczesniej w Twoim zyciu. Naprawde daj sobie szanse i pozwol pomoc sobie. Pozdrawiam cieplo:)

Seba, na schizofrenie to nie wyglada. Poniewaz dales bardzo duzo szczegolowych informacji to po Twojej wypowiedzi mozna poznac takie typowe dla hipochondrii. Jednak zaznaczam, ze to jest jedynie zdanie oparte na Twojej wypowiedzi, a wiec musialabym normalnie przeprowadzic dokladny wywiad i dopytac o kilka rzeczy. Mowisz glownie o leczeniu farmakologicznym. A czy probowales psychoterapii?Na zaburzenia hipochondryczne wskazana jest terapia poznawczo-behawioralna. pozdrawiam cieplo [Dodane po edycji:] nie bylabym taka pewna co do depresji. Nie mozna wszystkiego wrzucac do jednego worka, albo depresja albo nerwica. Jest tyle zaburzen, ze naprawde jest kilka hipotez. Najbardziej prawdopodobna jest hipochondria. Wazne jest dobre rozpoznanie, diagnoza, bo od tego zalezy leczenie. Na forum nie ma szans postawienie diagnozy, mozna spekulowac.

babyblue, czy udalo sie zapisac na wizyte?pozdrawiam

Ozim, faktycznie sytuacja obiektywnie jest trudna. Jednak Ty naswietliles ja jako kompletnie beznadziejna. Czy jest cos, co powoduje, ze jednak nie jest tak tragicznie?czy potrafisz znalezc cos takiego?postaraj sie prosze i napisz to tu na forum. Zauwazylam tez jeszcze jedna tendencje u Ciebie. Zobacz ile razy zanim zaczales opisywac swoja sytuacje, napisales, ze Ci sie nie uda dobrze opisac. Tymczasem zrobiles to swietnie. Pelna emocji i konkretow wypowiedz, oddaje wiele Twoich mysli, logicznie ulozona. Wiec juz samo myslenie katastroficzne : "nie uda mi sie", "zle to zrobie" - strasznie doluje i na pewno nie motywuje. wypisz sobie na kartce wszystkie mozliwe rozwiazania tej sytuacji, wszystkie, czyli te ktore wydaja sie nierealne, niechciane, wyidealizowane tez. ok? i rowniez napisz nam o tym pozdrawiam cieplo:)

babyblue, czesto w zaburzeniach odzywiania pojawiaja sie zaburzenia nastroju. Byc moze u Ciebie tez tak sie stalo. Mysle, ze nic tak bardzo nie pomoze Ci w podjeciu decyzji o wizycie u psychologa, jak wypowedzi innych tu osob, ktore byly i ktore wiedza jak bardzo jest pomocna terapia. Mowisz, ze boisz sie reakcji bliskich. Pamietaj jednak, ze wcale nie musisz mowic im o swojej decyzji, a dobra terapia powinna miedzy innymi zmniejszyc u Ciebie ten lek. Wierze, ze dasz rade...Nie mecz juz sie tak bardzo, zapisz sie na terapie i pozwol sobie pomoc. Pozdrawiam Cie bardzo cieplo.

Jak sama to swietnie zauwazylas, Twoj smutek ogarnia Cie w pewnych sytuacjach, jak np. kiedy patrzysz w lustro, kiedy odpowiadasz przy tablicy, kiedy kolezanka sie przesiada. Dlaczego w tych sytuacjach pojawiaja sie takie trudne emocje: smutek, beznadziejnosc, brak jakiejkolwiek motywacji? Dlatego, ze w Twojej glowie pojawiaja sie takie mysli na swoj temat, ktore wywoluja te emocje: "jestem brzydka", "nikt mnie nie lubi", "robie z siebie glupia" itd. To te mysli sa winowajca Twojego zlego samopoczucia. I to z nimi trzeba zrobic porzadek. A jak to zrobic to powinien juz wiedziec psycholog. Ty nie wiesz jak sobie z tym poradzic, no bo niby skad. Wiesz, ze jest Ci ciezko i potrzebujesz pomocy. Uwierz mi, ze z tym sobie mozna poradzic i czesto lekarstwa wcale nie sa potrzebne. Dlatego nie trac swojej mlodosci i swojego czasu tylko szybciutko zacznij walczyc o siebie. :) jestes juz wprawiona w bojach, bo bylas na terapii, jednak z doswiadczenia wiem, bo mam takich pacjentow, ze sa albo jednoczesnie na grupowej i indywidualnej, albo najpierw jedna potem druga. Po prostu nie kazdy jwst w stanie na forum tak mowic o sobie. Czesto potrzebuje najpierw terapii indywidualnej, zeby otworzyc sie:) goraco pozdrawiam

refren w 100% sie z Toba zgadzam i mam nadzieje, ze to zmotywuje i pomoze Zagubionemu w podjeciu psychoterapii. Naprawde lekarstwa nie zalatwia problemu. One pomoga w objawach byc moze ale trzeba dotrzec do przyczyny i zrodla, a nie tak powierzchownie. Ona pomoze np. w zmniejszeniu objawow, np. lęku, po to, zeby moc, w ogole byc w stanie zajac sie ich leczeniem, czyli terapia. No bo trzeba zrobic z tym glebszy porzadek, ile w koncu mozna brac leki?

megusia, tu na forum chyba wszyscy sie zgodza, ze musisz isc do lekarza. Moze to anemia, wtedy pobierzesz zelazo, pojesz miesko i bedzie ok. Nie zakladaj od razu najgorszej wersji. Jest zdecydowanie wieksze prawdopodobienstwo wielu innych przyczyn niz guz mozgu. Pozdrawiam

a czy faktycznie masz problem z cieciem sie?jesli tak, to moze razem postanowcie wybrac sie do psychologa. Jesli to sie nie uda to moze sam fakt, ze Ty wybierzesz sie do specjalisty bedzie dla niej przykladem?

Zagubiony w sieci, nie obawiaj sie prosze isc ani do psychiatry ani do psychologa czy terapeuty. Wiadomo, ze do tych specjalistow zgkaszaja sie ludzie z takimi problemami. Ja bym sie mocno zdziwila, gdyby ktos przyszedl i mowil, ze w sumie to nie ma problemu. Zareczam Cie, ze po pewnym czasie pracy zupelnie nie dziwi juz wiele. Kazdy moze zachorowac. Czemu nie wstydzimy sie choroby serca a wstydzimy sie choroby natury psychicznej?tak samo moze dotknac kazdego. Chcialabym jeszcze zwrocic uwage, ze w ZOK istnieje problem z kontrola. Tzn. osoba z ZOK pragnie miec duza kontrole jednak ma poczucie niskiej kontroli. Zobacz tez na to, co piszesz. Byc moze jest to nadinterpretacja, jednak przy dluzszej rozmowie to by sie okazalo. Jednak bardzo starannie zabierasz sie za wybor specjalisty (chec kontroli), lek przed niechciana ciaza (znowu olbrzymia potrzeba kontroli), nie wierzysz w psychoterapie (byc moze dlatego, ze boisz sie, ze nie bedzie tam mozliwosci takiej kontroli, lekarstwa ok - bo poczytasz ulotki, dokladnie sie zaznajomisz i bvedzie wszystko pod kontrola). Pomysl o tym, co napisalam, bo to wazne, zeby zajac sie przyczyna, bo natrectwa to objaw, to sposob w jaki Twoja psychika sobie "radzi".

a czy poza jedzeniem ma jeszcze jakis problem natury emocjonalnej, np. jest przygnebiona albo nie moze porozumiec sie z matka, albo ma problemy w nawiazywaniu kontatow?chodzi o to, ze moze warto troche odejsc od tej pomocy ze wzgledu na anoreksje, a skupic sie na innych objawach, w ktorych pomoc tez by byla wskazana. Anoreksja to zazwyczaj juz wtorny problem, zazwyczaj wszystko zaczyna sie albo od nieakceptowania siebie albo od nadopiekunczych czy kontrolujacych rodzicow. Gdy natomiast skupimy sie wylacznie na jedzenie to nie osiagniemy poprawy.

ciesze sie bardzo, ze podjelas decyzje o poszukaniu pomocy. Zobaczysz, ze beda efekty. Tylko wlasnie rowniez zgadzam sie z przedmowczynia - pomysl o psychoterapii. Tu mysle, ze po prostu farmakoterapia nie bedzie pomocna. Pozdrawiam i ciesze sie, ze jestes tak silna:)

Lalinka, przeszlas w zyciu bardzo bardzo wiele. Gdy czytalam Twojego posta to az dech mi zaparlo, jak wiele w sobie masz emocji, przezyc, trudnych, bolesnych doswiadczen. Wspaniale, ze w tym wszystkim mialas kochanego Dziadka, do ktorego nawet gdy juz nie zyl, moglas sie odniesc, pomyslec, ze jest ktos kto mnie kocha, dla kogo jestem wazna. Jednak, jak sama dobrze zauwazylas, zwiazek, w ktory sie zaangazowalas, upokarza Twoja osobe. Rowniez zachowania tego chlopaka jeszcze gdy byliscie razem pozostawiaja duzo do zyczenia i mnie osobiscie niepokoja. Napisalas, ze chcialas go naprawic. Ale czemu Ty mialabys miec za partnera osobe, ktora trzeba naprawiac?Ty zaslugujesz na milosc osoby, ktora da Ci poczucie bezpieczenstwa, szacunku, ktora bedzie Cie kochac, dbac. Kazdy na to zasluguje i Ty takze. A powiedz szczerze czy tak bylo w tej relacji? Zapewne czytalas badz slyszalas, ze osoby z rodzin dysfunkcyjnych maja tendencje do wchodzenia w taki rodzaj zwiazkow, w ktorych niestety jest albo alkohol albo przemoc. Bierze sie to stad, iz doswiadczone tyloma upokorzeniami nie mysla, ze zasluguja na cos innego. Chca sie poczuc wazne, wyjatkowe wiec robia to np.poprzez "ratowanie" z nalogu partnera. Jednak potem sie okazuje, ze tak sie nie da. Wiem, ze Ty takze mozesz miec problemy w dogadywaniu sie w relacji, bo to jest dosc czeste w podobnych sytuacjach. Jednak nad tym mozna pracowac, to mozesz starac sie poprawiac. Mozesz pracowac nad swoja samoocena, najlepiej gdybys zglosila sie na terapie. Jesli nie mozesz pozwolic sobie finansowo na prywatna to sa rowniez bardzo dobre refundowane przez nfz. Pamietaj jestes wyjatkowa i nie musisz "poswiecac" sie dla milosci. To ma byc radosc, zrodlo sily, szacunek obojga, wsparcie. Pozdrawiam :)

suzanne, mysle, ze niestety to, ze nie czujesz sie pewnie ze swoim narzeczonym, to znaczy ze bedzie z Toba pomimo wszystko wzmaga objawy. Porozmawiaj z nim o tym co czujesz, o tym jak waznym jest wsparciem, ze potrzebujesz poczucia bezpieczenstwa, po prostu spokojnie porozmawiajcie. Wysluchaj rowniez jego, czego on sie obawia, powiedz mu o swoich uczuciach do niego. to powinno wiele wyjasnic. Czy udalo sie juz zrobic badanie krwi? Trudno jest powiedziec cos jedynie na podstawie posta, w ktorym opisalas objawy. Potrzebna bylaby dokladna rozmowa. Jednak tak w polu hipotez diagnozy, tylko zaznaczam, ze to hipoteza, bardziej to wyglada na nastroj depresyjny. Mam prosbe abys teraz gdy tylko dopadnie Cie taki nastroj ktory opisalas, zebys zanotowala jakie mysli Ci przychpodza do glowy?a moze jakies obrazy?czy o czyms moze sobie przypomnialas?czy czyms sie martwisz co bedzie?zapisz wszystko o czym pomyslisz. Pamietajmy jeszcze,ze na nasz nastroj maja bardzo duzy wplyw hormony? czy regularnie miesiaczkujesz?czy bierzesz tabletki antykoncepcyjne?oczywiscie nie musisz odpowiadac na forum na te pytania. chce tylko zaakcentowac takie mozliwosc zrodla problemu. pozdrawiam :) [Dodane po edycji:] stream to co opisujesz najprawdopodobniej jest spowodowane olbrzymim lekiem i stresem. rozumiem, ze masz takie poczucie jakby swiat byl nierealny, oddalony, obok, tak? Jest to jeden z objawow, gdy jest mocno nasilony lęk. Poza tym Twoje fizyczne dolegliwosci takze wygladaja na lekowe. Koniecznie zglos sie do psychologa, gdyz po pierwsze temu mozna zaradzic a po drugie im szybciej tym lepiej.

Psychiatra nie jestem dlatego nie moge stwierdzic czy leki ich dawki itd to dobre wyjscie. Zakladam, ze lekarz wie co robi. Ja jednak bardziej jestem zainteresowana tym konfliktem, tym co doprowadzilo do tego zalamania. Co wtedy sie w Tobie zadzialo?Bo jak widzisz sam, w sytuacjach stresowych tak reagujesz i istotne jest dlaczego, co sie wtedy dzieje w Tobie. Po pierwsze jest sytuacja i jest emocja - u Ciebie byc moze smutek, strach, gniew. Jednak zanim dojdzie do tej emocji, w Twojej glowie musi powstac jakas mysl, cos co sobie w danej sytuacji pomyslales. To sa szybkie mysli, czesto trudne do wychwycenia. Ale to wlasnie one powoduja ta dana emocje. Gdy to zrozumiesz to zobaczysz ten mechanizm powtarzajacy sie w Twoim zyciu. Bedziesz mogl wtedy konkretnie wiedziec, co potrzeba zmienic u siebie.

ale chodzisz do psychiatry na konsultacje co jakis czas czy na terapie?to wazne, gdyz osobom chorym na bulimie potrzebny jest bardzo ktos, kto bedzie wspieral w tym i czuwal. No i przede wszystkim pracowal nad tym sednem choroby, czyli nie tylko nad objawem. A jaka narzucilas sobie diete?czy sama czy ktos Ci ustalil?Moze jest zbyt restrykcyjna i za malo jesz, co powoduje napady glodu?

Zajmuje sie terapia indywidualna doroslych w nurcie cbt. Najpewniej czuje sie w zaburzeniach nastroju, zaburzeniach lekowych, odzywiania, z niskim poczuciem wartosci i pasjonuje mnie terapia zaburzen osobowosci. Generalnie staram sie nie zamykac jakos w waskiej grupie, bo wiadomo, ze rozni Pacjenci przychodza. Gdy czuje, ze nie bede skuteczna, to szukam innego terapeuty. Nie czuje sie dobrze w zaburzeniach psychotycznych.

a czemu utrudnia to funkcjonowanie Pani i Narzeczonemu? w czym Narzeczony widzi problem? Czy cos sie zmienilo w Pani zyciu? Czy cos sie bedzie zmieniac w najblizszym czasie?czy czegos Pani sie obawia?