patiiiiii

Dziekuje Wam :) Vasgues podziwiam sily psychocznej. Moja siostra ma nerwice lekowa, wiec wiem jak to wyglada.. Moje relacje z ludzmi.. hmm.. w stajni, wszystko jest swietnie, mam przyjaciol(choc nie takich ktorym wszystko powiem). Jest mi strasznie trudno zaufac ludziom. Od dluugiego czasu. W dziecinstwie(4-6 kl) przyjaciele mowili mi ze jestem gruba itp. Pozniej moi rodzice sie rozeszli. Moja mama wyjechala do Angli, a ja zostalam z tata, siostra i jej dzieckiem(wtedy rocznym). Wtedy nie przejmowalam sie zbytnio wygladem. Po wyjezdzie mojej matki, moj ojciec zaczal miec problemy z alkoholem.. nie pil codziennie, ale 2x w tyg i krzyczal wyzywal. Moja siostra sie wyprowadzila, wyszla za maz i to Ona jest moim najwiekszym wsparciem. Ona mnie bierze do psychologa. Teraz z ojcem mam dobry kontakt, ale ciagle sie denerwuje ze bedzie pil... Jesli chodzi o moj charakter to jestem dosc cicha i lubie obserwowac, choc czasami wymyka mi sie to spod kontroli i wmawiam sobie ze ludzie sie ze mnie smieja, czy mowia zle rzeczy, choc w gruncie rzeczy tak nie jest. Nie wiem co to jest za choroba, ale sa dni w ktorych po prostu jestem na diecie, a potem te gorsze.. dni obrzarstwa i dolka.. Feith, a jak dlugo walczysz z anoreksja? I jak dlugo Twoja kolezanka walczyla z bulimia, jesli mozna spytac. Dziekuje bardzo za wsparcie :)

Poszukam strony.. Dzieki za wsparcie :) Vasques, a jak dlugo byles w szpitalu? I to wlasnie przez bulimie? Co do ruchu, to codziennie rano biegam ok godziny, po poludniu cwicze ok godziny i potem na wieczor tez cwicze ze 30 min. Do tego jezdze konno i pracuje w stajni w weekendy, to jedyne miejsce gdzie nie mysle o wszystkim. Po prostu musze sie ruszac, bo jak nie cwicze i nie bola mnie miesnie to bardzo zle sie czuje(dziwne to jest). Mieszkam sama z ojcem, bo mama w Angli mieszka, wiec raczej na rzadne zajecia z nia chodzic nie bede. Chce isc do psychologa i pojde tam z pozytywnym nastawieniem, mam nadzieje. Dziekuje Wam bardzo, ze odpowiadacie :) To dla mnie naprawde duzo znaczy :)

Wiem o tym, ale nie wygladam tak jak bym chciala. Nawet jesli to jest dobra waga, to boje sie ze przytyje jedzac, no i nie moge powstrzymac napadów obrzarstwa.

Dzieki za odpowiedz :) Mierze 167 a waze 58kg. Ja nie moge spojrzec w lustro. Jest mi strasznie ciezko. Juz mam tego dosc.. Psycholog dopiero mnie przyjmie za dwa tyg, niestety(choc to zawsze cos). Dzieki za wsparcie :) Napewno mi sie przyda :)

Witam Was. Jestem nowa na tym forum i nie znam sie zbytnio na psychologi, wiec prosze Was o pomoc. Moja historia jest bardzo dziwna. Czytajac przezycia innych chorych ludzi nie znalazlam zadnego problemu podobnego do mojego. Mam 18 lat. Ucze sie w Liceum. Od zawsze mam problemy z akceptacja samej siebie, a od roku mam "bulimie'', a tak do konca to nie wiem co to jest, bo przez tydzien potrafie sie odchudzac( jesc 700kal dziennie) a po tygodniu miec napad glodu, a potem wymiotuje majac wyrzuty sumienia. Teraz ten stan mi sie pogorszyl, bo ataki mam prawie codziennie. Do tego wszystkiego, zaczelam kompletnie olewać szkołe. Nie moge sie skupic. Siedze w domu tydzien, wmawiajac sobie jaka jestem beznadziejna, brzydka i gruba. Chce chodzic do szkoly, ale boje sie. Boje sie tego, ze wszyscy beda patrzec i mowic na mnie zle rzeczy. Ja juz nie moge siedziec w zamknieciu. Mialam mysli samobojcze, a nie chce zrobic sobie krzywdy. Ide niedlugo do psychologa, bo juz nie moge wytrzymac psychicznie, choc boje sie, ze on mi nie pomoze. Nie widze powodu dla ktorego mialabym zyc, a jeszcze niedawno bylam taka szczesliwa