Korba

-asiu-, jakie palnęłaś i jakie znowu? piszesz bardzo mądrze, jak zwykle.

gdzie masz zostać sam i czemu się boisz?

tylko ja bym jointa chciała do tego

piękne wiersze ma.... piękne i druzgocące...

tak i to bardzo poważnym kto mi pójdzie do Żabki po wodę mineralną?

no nie wytrzymam, nie wytrzymam....... nawet tutaj mnie ten krzyż dosięga, raaaatuuuunkuuuuuuuuu

ja samą Sylvią się zaczytuję. ona jest moją idolką.

skąd ja to znam...

helvetti88, to usuń w pierony ten plik. zapomnij... sorki, znowu chciałam dobrze, a wyszło jak zawsze.

mówisz, że zzieleniałam z zazdrości?

Topie-lica, wydaje mi się, że miałam taki okres przejściowy. nie wiem czy to było ptsd, czy otumanienie lekami, nie mam pojęcia. trwało to kilka miesięcy, a chodziłam wtedy na terapię 2 lata!

4-tym, wiem, za nisko lubisz półmrok?

nie, proste, chyba że po deszczu mi się jakaś fala zrobi lubisz świeżo wyciskany sok z pomarańczy?

nie mam pojęcia, bo nie jadłam ani śniadania ani obiadu oglądasz "Kapitana Bombę"?

Topie-lica, cierpienie takie samo z siebie, z życia, ze zmęczenia, poza tym odczuwam lęk, tępą, głuchą rozpacz. Biorę zarówno leki, jak i chodzę na terapię, od niedawna. Niestety wraz z odczuciami wróciły myśli samobójcze i potrzeba okaleczania się. Ale wszystko co odczuwam, to negatywne stłumione uczucia, takie jakby za mgłą, za szybą. Tak jak pisze Krwiopij, to, co odczuwam, jest okropnie przykre.

szklanyczlowiek, po raz kolejny mnie obrażasz, a ja Ci tylko 2 razy zwróciłam uwagę i to w grzeczny sposób.

szklanyczlowiek, powstrzymaj chamskie odzywki w stylu "odwal się", nie jesteś na podwórku pod blokiem. w pierwszym poście obrażasz autorkę tematu (tym samym oceniając), a w drugim zmieniasz ton i strofujesz, że ludzie robią off-top i oceniają. to rzeczywiście wiele wnosi do tematu ojoj, nie czytamy uważnie, bo nawet podzieliłam się własnym doświadczeniem.

brokenwing, ale czego nie wytrzymał konkretnie mój układ immunologiczny? dzięki

brak uczuć, takie otępienie emocjonalne występuje u mnie już od ok 3 lat, od śmierci mojej Mamy. Wcześniej miałam właśnie problem z panowaniem nad emocjami skrajnymi. Wydaje mi się, że zablokowałam się jakoś podświadomie, ze strachu, że skoro na co dzień cieżko mi nad tym panować, to w obliczu nieszczęścia emocje zmiotą mnie z powierzchni ziemi. Teraz powoli to wraca, ale w taki nieporadny sposób otwieram się na terapii. Zaczynam momentami, na chwilę, czuć bardzo silnie, ale niestety są to takie skrawki bardzo negatywnych emocji. Poza tymi krótkimi momentami jestem w stanie kompletnego paraliżu, otępienia, apatii.

bardzo fajnie, tak..... tak prawdziwie, do bólu prawdziwie, żadnej ściemy ani naukowego bla bla bla...

Pierwszy raz wrzucam załącznik [Dodane po edycji:] -asia-, dziękuję :), o, widzę, że mnie ubiegłaś. i dobrze, bo nie wiem gdzie jest mój załącznik

Monika1974, podziękowała :* helvetti88, mam ją w formie elektronicznej, spróbuję ją tu podłączyć

szklanyczlowiek wyluzuj człowieku..... ten temat Cię coś straszliwie ekscytuje...

helvetti88, to jest akurat z książki, na podstawie której powstał film. to są autentyczne zapiski bohaterki tego filmu.

Dziękuję Zielonku