Daniel Zalewski

https://youtu.be/RmQuTzyrPq0 Czy zdarzyło Ci się przy kimś nagle poczuć się bezradnie, choć „obiektywnie” nic takiego się nie dzieje? Albo przeciwnie — od razu chcieć kogoś ratować, chronić, choć dopiero go poznałaś/poznałeś? W psychoterapii ten niewidoczny „prąd emocji” nazywamy przeniesieniem i przeciwprzeniesieniem. • Przeniesienie to sytuacja, w której pacjent ― nieświadomie ― wnosi do relacji z terapeutą uczucia i oczekiwania ukształtowane w ważnych, dawnych relacjach (np. z rodzicem). Terapeuta zaczyna być traktowany „jak ktoś z przeszłości”. • Przeciwprzeniesienie to wewnętrzne reakcje terapeuty (myśli, uczucia, impulsy), które pojawiają się w odpowiedzi na pacjenta. Bywają częściowo „osobiste”, ale bardzo często mówią coś o świecie wewnętrznym pacjenta — są jak lustro, w którym odbijają się jego niewypowiedziane lęki, potrzeby i konflikty. Dlaczego to ważne? W życiu codziennym podobne mechanizmy tłumaczą, dlaczego przy jednych ludziach czujemy się dziwnie winni, a przy innych spontanicznie opiekuńczy czy rozdrażnieni — to „stare scenariusze” odtwarzane w nowych relacjach. Ref: Colli A, Tanzilli A, Dimaggio G, Lingiardi V. Patient personality and therapist response: an empirical investigation. Am J Psychiatry. 2014 Jan;171(1):102-8. doi: 10.1176/appi.ajp.2013.13020224. PMID: 24077643.

Jest bardzo dużo stereotypów w naszym społeczeństwie... niestety, to one sprawiają, że chorujemy, za miast szybko szukać pomocy.

Przepraszam, ponieważ czuję się wywołany do odpowiedzi. Bo tu zaczyna się bardzo szeroki temat dotyczący tego, co pacjent / klient oczekuje od psychoterapii własnej. Czy terapia polega na tym by przypinać metki do osób nas otaczających? Czemu ma to służyć? A co jeśli ta metka nie pasuje?, kto wtedy odpowiada za przypiętą metkę i związane z tym konsekwencje? - pacjent który rysuje swój świat terapeucie, czy terapeuta, który stara się ten świat pacjentowi poukładać, nazwać, zrozumieć? Z moich obserwacji pacjent na psychoterapii pracuje nad zmianą siebie. Czyli m.im tego dlaczego boli jak ktoś go ugryzie?, co się stało, że dopuścił do tego by ktoś go ugryzł? i czy chce nadal dopuszczać do podobnych sytuacji? Ostatecznie może znać odpowiedzi na wszystkie z tych pytań a i tak wybrać to co znane - czyli gryzienie - niż nowe i nieznane. Jest to jego wybór, niepodlegający ocenie. Nie jestem terapeutą - nie będę nazywał i interpretował czym są wysiłki, które prowadzą do tego by "udowodnić, że to innych wina". OK, może tak być i w dużej części to naprawdę jest wina innych. Ale terapia się na tym nie kończy, a może dopiero zaczyna... To, że nie jestem terapeutą, nie znaczy, że nie czytam i nie pracuję z terapeutami. Zaufajcie mi, wiemy co to jest narcyzm. Wiemy też to, że nasze wysiłki nie mają skupiać się na tym by kogoś zmieniać, kto tego świadomie nie chce i odmawia. Nasze wysiłki skupiają się przede wszystkim na tym, by pomagać ludziom, którzy przyjmują pomoc. A z tym roboty jest pod dostatkiem pozdrawiam

Zastrzeżenie / Disclaimer: Odcinek ma charakter edukacyjny i nie zastępuje porady lekarskiej. Omawiany Test Utajonych Skojarzeń, w którym zastosowano skojarzenia „ja =śmierć i ja = życie”, ma status narzędzia badawczego i nie jest standardem oceny ryzyka samobójczego w polskich izbach przyjęć; w codziennej praktyce korzysta się z innych procedur, mających na celu ocenę ryzyka, a Test Utajonych Skojarzeń – nawet w badaniach klinicznych – ma rolę wyłącznie uzupełniającą i nie może samodzielnie przesądzać o decyzjach dotyczących bezpieczeństwa. Jeśli przeżywasz kryzys, skontaktuj się z lekarzem lub psychologiem; w sytuacji zagrożenia życia zadzwoń 112. Wszystkie ważne telefony, które mogą być przydatne podczas kryzysu zdrowia psychicznego znajdziesz w https://forumprzeciwdepresji.pl/wazne-telefony-antydepresyjne lub poniżej: 800 70 22 22 Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym (czynny 7 dni w tygodniu, 24 h na dobę, połączenie bezpłatne) dla zainteresowanych czat dostępny na: https://centrumwsparcia.pl 22 594 91 00 Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji (czynny w każdą środę i czwartek od 17:00 do 19:00, koszt połączenia jak na numer stacjonarny wg taryfy operatora telefonicznego) 116 123 Całodobowy telefon zaufania dla osób dorosłych (czynny 7 dni w tygodniu, 24 h na dobę, połączenie bezpłatne) dla zainteresowanych czat dostępny na: https://116sos.pl 116 111 Całodobowy telefon zaufania dzieci i młodzieży (całodobowo, 7 dni w tygodniu, połączenie bezpłatne) dla zainteresowanych czat dostępny na: https://116111.pl/czatuj/ 800 12 12 12 Całodobowy telefon zaufania Rzecznika Praw Dziecka (całodobowo, 7 dni w tygodniu, połączenie bezpłatne) dla zainteresowanych czat dostępny na: https://www.czat.brpd.gov.pl 800 012 005 Telefon Pogadania (codziennie od 11:00 do 20:00, połączenie bezpłatne) POMOC DLA NAUCZYCIELI I RODZICÓW 800 100 100 Telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci (linia czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 12:00-15:00 i dodatkowo w czwartki w godzinach 16:30-20:30, połączenie bezpłatne) 800 800 602 Telefon kontaktowy dla rodziców i opiekunów dzieci w kryzysie (linia czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 15:00-19:00, połączenie bezpłatne) 801 140 068 Pomarańczowa Linia program informacyjno-konsultacyjny dla rodziców dzieci pijących alkohol i eksperymentujących z narkotykami (linia czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 14:00 – 20:00) POMOC DLA DZIECI I MŁODZIEŻY 116 111 Całodobowy telefon zaufania dzieci i młodzieży (7 dni w tygodniu, połączenie bezpłatne) dla zainteresowanych czat dostępny na: https://116111.pl/czatuj/ 800 119 119 Telefon i czat zaufania dla dzieci i młodzieży (linia oraz czat czynne codziennie w godz. 14:00-22:00, połączenie bezpłatne i wejście bez logowania na https://800119119.pl/czat-zaufania/) POMOC DLA SENIORÓW 22 635 09 54 Telefon Zaufania dla osób starszych (od poniedziałku do piątku w godzinach od 17:00 do 20:00, w każdą środę od 14:00 do 16:00 dyżur tematyczny poświęcony chorobie Alzheimera, koszt połączenia zgodny z taryfą operatora jak za standardowe połączenie stacjonarne) POMOC DLA OFIAR PRZEMOCY 800 120 002 Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie “Niebieska Linia” (telefon czynny całą dobę, dyżur prawny – środy w godzinach 18:00-22:00) 800 12 01 48 Anonimowa Policyjna Linia Specjalna „Zatrzymaj przemoc” (całodobowy i bezpłatny numer pomocowy) 800 120 226 Policyjny Telefon Zaufania ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie (czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 9:30 do 15:30, połączenie bezpłatne) POMOC DLA OSÓB Z UZALEŻNIENIAMI 800 199 990 Ogólnopolski Telefon Zaufania „Uzależnienia” (codziennie w godzinach 16:00-21:00, numer bezpłatny) 801 889 880 Telefon zaufania dla osób uzależnionych od czynności telefon dla osób cierpiących z powodu uzależnień behawioralnych, tj. uzależnienia od hazardu, internetu, seksu, zakupów, pracy czy jedzenia (codziennie w godz. 17:00-22:00, także w weekendy) dla zainteresowanych także poradnia internetowa z dyżurami terapeutów (poniedziałek i wtorek w godzinach 18:00-20:00, piątek: 8:00-10:00 oraz sobotę: 9:30-11:30), szczegóły na https://uzaleznieniabehawioralne.pl 574 734 814 INFOLINIA Stowarzyszenia MONAR| wsparcie w zakresie informacji i porad, jakie muszą podjąć osoby uzależnione lub ich bliscy, aby otrzymać pomoc; informacje na temat placówek MONAR (czynny od poniedziałku do piątku w godz. 14:00–18:00, koszt połączenia zgodny z taryfą operatora jak za standardowe połączenie stacjonarne) Referencje: Forecasting a Fatal Decision: Direct Replication of the Predictive Validity of the Suicide‑Implicit Association Test** — [https://doi.org/10.1177/0956797619893062](https://doi.org/10.1177/0956797619893062). The death‑implicit association test and suicide attempts: a systematic review and meta‑analysis of discriminative and prospective utility** — [https://doi.org/10.1017/S0033291721002117](https://doi.org/10.1017/S0033291721002117). The Brief Death Implicit Association Test: Scoring recommendations, reliability, validity, and comparisons with the Death Implicit Association Test** — [https://doi.org/10.1037/pas0000580](https://doi.org/10.1037/pas0000580). Implicit Identification with Death Predicts Suicidal Thoughts and Behaviors in Adolescents** — [https://doi.org/10.1080/15374416.2018.1528548](https://doi.org/10.1080/15374416.2018.1528548). * **Functional Imaging of the Implicit Association of the Self With Life and Death** — [https://doi.org/10.1111/sltb.12543](https://doi.org/10.1111/sltb.12543). Decomposing implicit associations about life and death improves our understanding of suicidal behavior** — [https://doi.org/10.1111/sltb.12652](https://doi.org/10.1111/sltb.12652). Implicit Measure of Life/Death Orientation Predicts Response of Suicidal Ideation to Treatment in Psychiatric Inpatients** — [https://doi.org/10.1080/13811118.2015.1004483](https://doi.org/10.1080/13811118.2015.1004483). Effects of Intravenous Ketamine on Explicit and Implicit Measures of Suicidality in Treatment‑Resistant Depression** — [https://doi.org/10.1016/j.biopsych.2009.04.029](https://doi.org/10.1016/j.biopsych.2009.04.029). Predicting suicidal behavior by implicit associations with death? Examination of the death IAT in two inpatient samples of differing suicide risk** — [https://doi.org/10.1037/pas0000980](https://doi.org/10.1037/pas0000980). Wrzucam przed urlopem. Film będzie publiczny w niedzielę. Proszę Was o feedback, pozdrawiam

to bardzo dużo pytań, zrobię więc kolejny odcinek. na chwilę obecną wiem, że mogę udzielić odpowiedzi chyba na wszystkie Twoje pytania ale chciałbym je poprzeć publikacjami, żeby samemu się trochę pouczyć

1 - Gdy stres wywołuje psychozę https://youtu.be/zcpgO4-TQOc Serię odcinków zainicjowano w następstwie codziennych obserwacji pacjentów poradni i oddziału psychiatrycznego, u których dużo trudności psychicznych i somatycznych wiąże się z przewlekłym, nadmiernym stresem obciążającym cały organizm. Uznano, iż zrozumienie neurobiologicznych skutków stresu jest kluczowe dla profilaktyki i leczenia, dlatego bieżący i kolejne odcinki poświęcono temu zagadnieniu. Niniejszy odcinek wyjaśnia, w jaki sposób długotrwały stres może doprowadzić do pełnoobjawowej psychozy, czyli stanu utraty kontaktu z rzeczywistością. Bibliografia 1. van Winkel R. i in. (2008). Psychosocial Stress and Psychosis: A Review of the Neurobiological Mechanisms and the Evidence for Gene-Stress Interaction. Schizophrenia Bulletin, 34(6), 1095-1105. – Przeglądowy artykuł ukazujący, jak stres psychospołeczny wpływa na ryzyko psychozy oraz mechanizmy neurobiologiczne leżące u podłoża tego zjawiska. 2. Varese F. i in. (2012). Childhood Adversities Increase the Risk of Psychosis: A Meta-analysis of Patient-Control, Prospective- and Cross-sectional Cohort Studies. Schizophrenia Bulletin, 38(4), 661-671. – Metaanaliza łącząca wyniki wielu badań wskazujących, że doświadczenie traumy (zwłaszcza we wczesnym wieku) istotnie podnosi prawdopodobieństwo wystąpienia objawów psychotycznych w późniejszym życiu. 3. Castagnini A., Galeazzi G.M. (2016). Acute and transient psychoses: clinical and nosological issues. BJPsych Advances, 22(5), 292-300. – Artykuł przeglądowy omawiający ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne (w tym psychozy reaktywne) z perspektywy klinicznej, epidemiologicznej i klasyfikacyjnej. Zawiera historyczne koncepcje (np. bouffée délirante, psychoza cykloidalna) i porównanie kryteriów ICD/DSM. 4. Goplerud E. i in. (2023). Reactive Psychosis: Discrepancy Between Nosological Concepts and Descriptive Categories. The Journal of Nervous and Mental Disease, 211(8), 627-633. – Najnowsze opracowanie analizujące pojęcie psychozy reaktywnej, ukazujące ewolucję definicji tego zaburzenia i rozbieżności między klasycznymi koncepcjami a współczesnymi kryteriami diagnostycznymi. 5. Howes O.D., Kapur S. (2009). The Dopamine Hypothesis of Schizophrenia: Version III – The Final Common Pathway. Schizophrenia Bulletin, 35(3), 549-562. – Kluczowa publikacja na temat roli dysregulacji dopaminy w powstawaniu psychozy. Autorzy przedstawiają zaktualizowany model, uwzględniający m.in. wpływ czynników środowiskowych (takich jak stres czy substancje) na nadaktywność dopaminową i rozwój objawów psychotycznych.

https://youtu.be/tQ7Kvbb68lY Dlaczego warto posłuchać tego odcinka? Poznasz konkretne fakty pokazujące, w których obszarach życia same leki zmieniają niewiele i dlaczego tak się dzieje. Dowiesz się, jakie elementy uzupełniają działanie farmakoterapii i podnoszą jakość życia z ADHD. Usłyszysz przystępne wyjaśnienia oparte na badaniach, bez trudnego żargonu medycznego. Odcinek pomaga zrozumieć, że proszenie o szersze wsparcie to świadomy krok ku skutecznej terapii, a nie wyraz słabości. To krótka, skondensowana dawka wiedzy i refleksji, która może stać się impulsem do kolejnych, korzystnych decyzji terapeutycznych. Najważniejsze publikacje: # Cortese S, Adamo N, Giovane CD, et al. Comparative efficacy and tolerability of medications for ADHD in children, adolescents, and adults: a systematic review and network meta‑analysis. Lancet Psychiatry. 2018;5(9):727‑738. Dlaczego ważne? – Największa dotychczas sieciowa metaanaliza leków na ADHD; pokazuje, że farmakoterapia skutecznie redukuje objawy, ale ma ograniczony wpływ na szersze funkcjonowanie i różni się profilem działań niepożądanych. # Faraone SV, Banaschewski T, Coghill D, et al. The World Federation of ADHD International Consensus Statement: 208 evidence‑based conclusions about the disorder. Neuroscience & Biobehavioral Reviews. 2021;128:789‑818. Dlaczego ważne? – Globalny konsensus ekspertów podkreślający konieczność multimodalnego (farmakologiczno‑psychospołecznego) leczenia ADHD, zwłaszcza u dorosłych z współchorobowościami lękowymi i depresyjnymi. # Safren SA, Sprich S, Mimiaga MJ, Surman C, Knouse L, Groves M, Otto MW. Cognitive behavioral therapy vs relaxation with educational support for medication‑treated adults with ADHD and persistent symptoms: a randomized controlled trial. JAMA. 2010;304(8):875‑880. Dlaczego ważne? – Klasyczne RCT wykazujące, że CBT dodane do farmakoterapii poprawia organizację, kontrolę emocji i funkcjonowanie społeczne lepiej niż sama farmakoterapia. # Philipsen A, Jans T, Graf E, et al. Effects of group cognitive‑behavioral psychotherapy compared with a wait‑list control in adult ADHD: a multicenter randomized controlled trial. JAMA Psychiatry. 2010;67(8):961‑968. Dlaczego ważne? – Wieloośrodkowe badanie potwierdzające, że grupowa CBT jako dodatek do leczenia farmakologicznego przynosi znaczącą, trwałą poprawę objawów i jakości życia, co wzmacnia przesłanie odcinka o konieczności uzupełniania leków interwencjami psychospołecznymi.

Dodałem parę nowych odcinków. Nie będę wrzucał każdego osobno. Kto będzie chciał to znajdzie. Tu jest cała playlista:

ADHD u dorosłych - Rozpoznawanie i regulacja emocji Część I https://youtu.be/6FBexG26zMs Dlaczego warto kliknąć „play” właśnie na ten odcinek? Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, dlaczego dorosły z ADHD potrafi w kilka sekund przejść od drobnej irytacji do burzy złości – i co dokładnie dzieje się wtedy w jego mózgu – ten odcinek jest dla Ciebie. Z gabinetu psychiatry przenoszę Cię prosto w świat najnowszych badań neurobiologicznych i poznawczych, pokazując, jak rozhuśtane emocje splatają się z deficytem uwagi. Dowiesz się: * dlaczego „gaz emocji” w ADHD jest tak czuły, a „hamulec” spóźniony; * jak nauka obala mit, że gwałtowne reakcje to „brak silnej woli”. Słowem – w 20 minut dostajesz solidną porcję wiedzy podaną, dzięki której inaczej spojrzysz na siebie lub bliską Ci osobę z ADHD. Kluczowe publikacje: 1. Shaw P., Stringaris A., Nigg J., Willcutt E.** *Emotion dysregulation in attention deficit hyperactivity disorder.* **Am. J. Psychiatry** 171(3), 2014. 2. Lenzi F. et al.** *Pharmacological treatment of emotional dysregulation in adults with ADHD: a systematic review and meta‑analysis.* **JAMA Psychiatry** 80(9), 2023. 3. Cortese S. et al.** *Toward systems neuroscience of ADHD: a meta‑analysis of 55 fMRI studies.* **Biol. Psychiatry** 79(10), 2016. Tagi: ADHD, dysregulacja emocji, ADHD u dorosłych, neurobiologia emocji, regulacja emocji, impulsywność, kora przedczołowa, ciało migdałowate, funkcje wykonawcze, deficyty uwagi, mind-wandering, terapia poznawczo-behawioralna, farmakoterapia ADHD, metylofenidat, atomoksetyna, emotional hyper-responsivity, sieć limbiczna, ACC, psychoterapia ADHD

https://youtube.com/playlist?list=PL7qFgJXYHsCV0q0_l9eNjGeFKcL-19D3l&si=Bj7tdMZFI_ggj1o- W części pierwszej: Zastanawiasz się, dlaczego jedno dziecko dostaje etykietę ADHD, drugie autyzmu, a trzecie – żadnej, mimo że wszystkie zmagają się z podobnymi trudnościami? W tym odcinku odkrywamy ideę spektrum neurorozwojowego, która burzy kategorie DSM-5, łączy wyniki badań genetycznych i neuroobrazowych – i pokazuje, jak nowe spojrzenie może realnie ułatwić diagnozowanie oraz terapię. Posłuchaj, jeśli chcesz zobaczyć, jak jedno wspólne pasmo może wyjaśnić ADHD, autyzm i dysleksję – i dlaczego „jeden punkcik mniej” nie powinien pozbawiać nikogo pomocy. W części drugie: Czym naprawdę różni się mózg dziecka z ADHD od mózgu autystycznego – i czy w ogóle się różni? W tym odcinku pokażę Wam, że ADHD, autyzm, dysleksja i tiki układają się w jedno, spójne spektrum neurorozwojowe. Jeśli chcecie usłyszeć, jak ta perspektywa burzy tradycyjne etykiety i otwiera drzwi do lepszego wsparcia, zostańcie ze mną. Ref: Michelini G, Carlisi CO, Eaton NR, Elison JT, Haltigan JD, Kotov R, Krueger RF, Latzman RD, Li JJ, Levin-Aspenson HF, Salum GA, South SC, Stanton K, Waldman ID, Wilson S. Where do neurodevelopmental conditions fit in transdiagnostic psychiatric frameworks? Incorporating a new neurodevelopmental spectrum. World Psychiatry. 2024 Oct;23(3):333-357. doi: 10.1002/wps.21225. PMID: 39279404; PMCID: PMC11403200.

Doskonale rozumiem, o czym Pan mówi; niedawno sam stanąłem przed podobnym wyzwaniem. Trudno tu podać gotową receptę, a na horyzoncie nie widać szybkiej poprawy sytuacji. Na co jednak mamy realny wpływ, to podnoszenie świadomości zdrowotnej – zarówno swojej, jak i najbliższych. Jeśli ktoś od dłuższego czasu czuje się źle, a przyczyna nie jest jasna, należy zrobić wszystko, by ją ustalić. W kontekście leków i badań klinicznych warto pamiętać, że osoby zakwalifikowane do takich projektów przechodzą bardzo dokładną diagnostykę. Każde odstępstwo w wynikach jest skrupulatnie raportowane, a poważniejsze nieprawidłowości trafiają do niezależnej oceny.

Czyli nie jest to historia o witaminach a o pobycie w oddziale, ale dobra... Wyrównanie niedoborów niektórych witamin może trwać miesiące. Nie chodzi o sam poziom we krwi a regenerację układów, których funkcja została upośledzona. Jeśli pacjent miałby w tym czasie wskazania do hospitalizacji... oczekiwanie mogłoby tylko pogorszyć i utrwalić pogorszenie, a powrót do zdrowia lub stanu przed zaostrzeniem byłby bardzo trudny.

Czyli chodzi tu o tzw. odwracalnych przyczyn złego samopoczucia, do których należą też niedobory witamin i mikroelementów. Klasycznym przykładem jest witamina B12: gdy jej poziom spada, mogą pojawić się splątanie, drażliwość czy nawet objawy przypominające depresję, a wyrównanie niedoboru często poprawia stan psychiczny. Podobnie z witaminą D – niższe stężenie koreluje ze słabszym nastrojem, choć badania interwencyjne pokazują raczej umiarkowane efekty suplementacji, jeśli w organizmie nie ma wyraźnego deficytu. Niedoczynność tarczycy to kolejny problem. Jeśli jednak niedobory zostaną wyrównane, a objawy nadal spełniają kryteria zaburzenia psychicznego, konieczne staje się leczenie przyczynowe. Tu adekwatność rozpoznania ma kluczowe znaczenie: podanie samego antydepresantu osobie z chorobą afektywną dwubiegunową potrafi wywołać epizod maniakalny i paradoksalnie pogorszyć przebieg choroby. Lub wcale nie zadziałać - mimo, że zadziałałby świetnie u osoby z zaburzeniami depresyjnymi. Taki błąd diagnostyczny szkodzi konkretnej osobie, ale też podważa jakość badań klinicznych – jeżeli grupa pacjentów jest źle dobrana, lek „nie zadziała” i wieloletnia, kosztowna praca idzie do kosza. Właśnie na tę przepaść między ogromem badań nad mózgiem a niewielką liczbą skutecznych nowych terapii zwraca uwagę prof. David Nutt. Tam, gdzie niedoboru nie ma, dodatkowa suplementacja nie zastąpi farmakoterapii ani psychoterapii – efekty kliniczne są zwykle minimalne, co potwierdzają metaanalizy. W skrócie: witaminy wyrównują niedobór, lecz nie leczą schizofrenii czy choroby dwubiegunowej. Dlatego optymalne postępowanie wygląda następująco: najpierw identyfikujemy i korygujemy choroby / niedobory somatyczne, w tym witaminowe, a kiedy to nie rozwiązuje problemu – wdrażamy leczenie specyficzne dla danej jednostki chorobowej, najlepiej łącząc farmakoterapię z oddziaływaniami psychologicznymi. Suplementy są więc ważnym elementem higieny zdrowia, lecz nie zamiennikiem rzetelnej, dobrze dobranej terapii psychiatrycznej. Nie będę pisał jak wygląda rzeczywistość a jak wytyczne i nauka, bo to temat na inną opowieść.

Playlista do wszystkich części: Pozdrawiam serdecznie.

https://www.youtube.com/shorts/-YX9J-rYXaQ Część III: W mózgu uzależnionego – GABA, neuroadaptacje i układ nagrody Wstęp Już w pierwszych minutach nagrania przeniosę Państwa z nocnego dyżuru psychiatry prosto na leśną polanę, gdzie karminowe kapelusze muchomora czerwonego migoczą w świetle latarki. Jako lekarz, który zawodowo interesuje się działaniem Amanita muscaria, odsłonię kulisy tego internetowego trendu i pokażę, jak blisko od forum na Reddit do oddziału intensywnej terapii. Przy porannej kawie zestawiam setki entuzjastycznych wpisów o lepszym śnie z pustką w bazie PubMed i Analizuję, gdzie kończy się placebo, a zaczyna farmakologia, i czy czerwony kapelusz może być alternatywą dla benzodiazepin. Porównuję najnowsze modele zwierzęce tolerancji z pojedynczymi opisami arytmii po nagłym odstawieniu mikrodawkowania. Jeżeli chcą Państwo dowiedzieć się, jaką cenę neurobiologia każe płacić za obiecywane przez Amanita muscaria ukojenie, ten odcinek przynosi dane i kliniczne historie bez sensacji i bez lukru. Zapraszam do słuchania – wspólnie sprawdzimy, czy muchomor czerwony to domowe remedium, czy raczej mykologiczna ruletka. Przedstawione w niniejszym odcinku sceny mają charakter beletryzowanej rekonstrukcji zatrucia Amanita muscaria. Zostały opracowane na podstawie opublikowanych opisów przypadków i prac toksykologicznych; pełną listę źródeł umieszczam w opisie odcinka. Postacie pacjentów oraz zespołu medycznego, a także szczegóły otoczenia klinicznego, są elementem ilustracyjnym i nie dotyczą żadnej konkretnej osoby. Narracja pierwszoosobowa została wybrana wyłącznie w celu ułatwienia odbiorcy wczucia się w dynamikę zdarzeń; nie ma na celu wprowadzania słuchaczy w błąd. Wszystkie przywoływane parametry życiowe i objawy kliniczne odpowiadają zakresom opisanym w recenzowanej literaturze medycznej Referencje: • Michelot D., Melendez-Howell L. Amanita muscaria: chemistry, biology, toxicology, and ethnomycology. Mycological Research. 2003;107(2):131-146. • Pilipenko V. et al. Very low doses of muscimol and baclofen ameliorate cognitive deficits … European Journal of Pharmacology. 2018;818:381-399. • Winter C. et al. Pharmacological inhibition of the lateral habenula improves depressive-like behavior in an animal model of treatment-resistant depression. Behavioural Brain Research. 2011;216(1):463-465. • Tamminga C.A. Muscimol: GABA agonist therapy in schizophrenia. American Journal of Psychiatry. 1978;135(6):746-747. • Gajda M.H. Zawartość muscymolu i innych związków bioaktywnych w mycelium i owocnikach muchomorów Amanita spp. Praca magisterska; 2022. • Hosseini M. et al. [Intrathecal muscimol reduces neuropathic pain in a rat spinal-cord-injury model]. Badanie eksperymentalne; 2014. • Müller J. et al. Functional inactivation of the lateral and basal amygdala by muscimol prevents fear conditioning. Behavioral Neuroscience. 1997;111(4):683-691. • Turkia M. Psycholytic dosing or ‘microdosing’ of Amanita muscaria – a retrospective case study. Preprint, PsyArXiv; listopad 2023. DOI: 10.31234/osf.io/dve46. • Lamża Ł. Muchomory naprawdę są trujące – polemika… OKO.press; 27 sierpnia 2023. • Fernández P. et al. Human poisoning from poisonous higher fungi: focus on analytical toxicology and case reports in forensic toxicology. Pharmaceuticals. 2020;13(12):454. DOI: 10.3390/ph13120454. • Leas E.C. et al. Need for a public-health response to the unregulated sales of Amanita muscaria mushrooms. American Journal of Preventive Medicine. 2024;67(6):e183-e185. DOI: 10.1016/j.amepre.2024.05.006.

To dość częsty problem. Proponuję kolejno: Konsultacja u psychiatry lub neuropsychologa – ocena stylu funkcjonowania poznawczego i motywacyjnego, ocena funkcji wykonawczych etc. - neuropsycholog, a także ewentualnych czynników biologicznych czy interakcji ze środowiskiem; można eksplorować kilka użytych przez Ciebie sformułowań; różnicowanie z najczestrzymi zaburzeniami zdrowia psychicznego i somatycznego - tu psychiatra lub psycholog kliniczny. Praca z psychoterapeutą poznawczo-behawioralnym (CBT) lub specjalistą ACT – skupienie na budowaniu elastycznej motywacji, tolerancji dyskomfortu poznawczego i praktykowaniu tzw. aktywnego odpoczynku (krótkie spacery, techniki uważności, ćwiczenia oddechowe), zamiast bodźców o wysokiej intensywności nagrody. Trener rozwoju poznawczego / coach wykonawczy – pomoc w opracowaniu mikro-celów, stałej struktury dnia , oraz systemu śledzenia postępów, tak aby utrzymać poczucie sprawstwa i uniknąć wypalenia. tutaj zmiany utrwalają się po kilku miesiącach systematycznej pracy, pod warunkiem że "kontekst jest poukładany" - tego nie da się samemu ocenić. Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję, że dzielicie się z nami swoimi doświadczeniami. Jak sobie przypominam Pacjentów, którzy rozmawiali ze mną... jeszcze za nim podzielili się tym doświadczeniem - już od pierwszych chwil kontaktu - czuć było... że przeżyli coś co dało im pewien dystans do rzeczywistości. Ktoś to porównał do tego co przeżywają astronauci gdy widzą Ziemię z kosmosu.

przepraszam, miałem chwilę "poczucia bezsensowności" tego co robię i nie zaktualizowałem linku; zapraszam również na kanał

Temat, który Pan porusza, dotyka jednej z najstarszych i najważniejszych osi napięcia – między duchowością a materializmem, między mózgiem a umysłem. W psychiatrii coraz częściej dostrzegamy, że redukowanie człowieka tylko do zjawisk biochemicznych nie oddaje całej złożoności jego przeżyć, zwłaszcza w obszarze egzystencjalnym. Przykładem są doświadczenia bliskiej śmierci (NDE) – niezwykle intensywne stany świadomości, które wiele osób opisuje jako bardziej „realne niż rzeczywistość”. Neurobiologia sugeruje, że powstają one w wyniku krytycznych zmian w mózgu (np. niedotlenienia, wyrzutu fal gamma, zmian w układzie serotoninowym), ale to nie odbiera im głębi ani znaczenia. Niezależnie od przyczyn, wiele osób po NDE deklaruje radykalną przemianę w życiu, wzrost empatii, a nawet odnowienie wiary. Jako psychiatra uważam, że nie musimy wybierać między „duszą” a „neuronami” – warto szukać języka, który pozwoli nam opisać ludzkie doświadczenia takimi, jakie są: głębokie, wielowymiarowe i nie zawsze możliwe do pełnego wyjaśnienia tylko jedną metodą. Pozdrawiam serdecznie.

Proszę napisz co masz na myśli, ponieważ Cię w pełni zrozumieć.

https://youtu.be/EVfIXKXYkwc Doświadczenia z pogranicza śmierci - biologiczne podstawy Doświadczenia z pogranicza śmierci ( near-death experiences, NDE) to złożone przeżycia subiektywne, pojawiające się najczęściej w sytuacjach zagrożenia życia, takich jak zatrzymanie krążenia, ciężki uraz czy uduszenie. Klasyczne NDE obejmują wspólne elementy: poczucie oderwania od ciała (out-of-body experience, OBE), wrażenie przemieszczania się przez tunel ku jasnemu światłu, ustąpienie bólu i uczucie spokoju, spotkania z bliskimi zmarłymi lub istotami duchowymi, panoramiczny przegląd życia oraz zaburzone odczucie czasu i przestrzeni. Szacuje się, że odsetek pacjentów po zatrzymaniu krążenia, którzy zgłaszają NDE, wynosi od kilku do kilkunastu procent w zależności od kryteriów definicyjnych. NDE mogą mieć charakter pozytywny (mistyczny zachwyt, poczucie jedności, błogość) lub negatywny (intensywny lęk, wizje piekielne), przy czym relacje pozytywne dominują. Pomimo subiektywnej realności (często opisywanej jako “rzeczywistsza niż rzeczywistość”) tych doznań, współczesna nauka interpretuje NDE jako wewnętrzne fenomeny mózgowe powstające wskutek zaburzeń funkcjonowania mózgu w stanie krytycznym, a nie dowód istnienia świadomości poza ciałem.

https://youtu.be/4mbfrqv0UJA Posłuchaj tego odcinka, a w ciągu niespełna pół godziny dowiesz się, jak odróżnić osobowość antyspołeczną od psychopatii, dlaczego w więzieniach spotyka się kilkadziesiąt procent osadzonych z osobowością antyspołeczną. Poznasz wyniki pierwszej w Europie randomizowanej próby terapii opartej na mentalizacji, która obniżyła agresję o 25 % i zredukowała recydywę z trzydziestu pięciu do dwudziestu czterech procent, przy rocznym koszcie niższym niż miesięczny pobyt w zakładzie karnym. Usłyszysz też, jak wygląda naturalny przebieg tego zaburzenia osobowości, dlaczego część osób łagodnieje po czterdziestce oraz które czynniki środowiskowe mogą sprawić by podatność genetyczna do tego zaburzenia w ogóle się nie ujawniała. Na koniec dostaniesz praktyczne wskazówki: metody obrony przed manipulacją ze strony takiej osoby w miejscu pracy. Jeśli interesuje Cię neurobiologia zachowań antyspołecznych, skuteczne (i opłacalne) formy terapii oraz etyczne niuanse pracy z trudnymi pacjentami – ten odcinek jest właśnie dla Ciebie. Ref: Główny artykuł: Mentalisation-based treatment for antisocial personality disorder in males convicted of an offence on community probation in England and Wales (Mentalization for Offending Adult Males, MOAM): a multicentre, assessor-blinded, randomised controlled trial Fonagy, Peter et al. The Lancet Psychiatry, Volume 12, Issue 3, 208 - 219 Pozostałe: • Hare, R. D. (2003). The Psychopathy Checklist – Revised (2nd ed.). Toronto: Multi-Health Systems. • Blair, R. J. (2013). The neurobiology of psychopathic traits in youths. Nature Reviews Neuroscience, 14, 786–799. • Bateman, A. W., & Fonagy, P. (2016). Mentalization-based treatment for personality disorders: A practical guide. Oxford University Press. • Babiak, P., & Hare, R. D. (2006). Snakes in Suits: When Psychopaths Go to Work. New York: HarperBusiness.

Być może OCD rispoleptem w tej dawce chce podleczyć. Po prostu popatrz jak działają te leki i potem z nim pogadasz.

https://youtu.be/RnQNU84oyn8 Psychoza indukowana substancjami a schizofrenia. Zapraszamy do wysłuchania wyjątkowej rozmowy o tym, jak substancje psychoaktywne wpływają na mózg oraz dlaczego okres dorastania może być newralgicznym momentem w rozwoju zaburzeń psychotycznych. Dysklajmer Powyższa rozmowa ma charakter informacyjny i nie zastępuje profesjonalnej diagnozy ani porady medycznej. W przypadku zaobserwowania u siebie lub u osób z otoczenia niepokojących objawów psychicznych, należy skonsultować się z wykwalifikowanym lekarzem psychiatrą lub psychologiem. https://youtu.be/S_K2gMleLII - A jeśli psychiatra sam zachoruje? - Zespół Cotarda - depresja psychotyczna https://youtu.be/GIH_F6RyDJI - Mózg w opałach: poznaj najwrażliwsze obszary i chroń je Referencje: McDonald AJ, Kurdyak P, Rehm J, Roerecke M, Bondy SJ. Age-dependent association of cannabis use with risk of psychotic disorder. Psychol Med. 2024 Aug;54(11):2926-2936. doi: 10.1017/S0033291724000990. Epub 2024 May 22. PMID: 38775165. Tandon R, Shariff SM. Substance-Induced Psychotic Disorders and Schizophrenia: Pathophysiological Insights and Clinical Implications. Am J Psychiatry. 2019 Sep 1;176(9):683-684. doi: 10.1176/appi.ajp.2019.19070734. PMID: 31474121.

Dziś wiemy, że zaburzenia takie jak schizofrenia, depresja czy autyzm nie wynikają z jednej przyczyny ani z problemu w jednej części mózgu, lecz z wielu czynników wpływających na rozwój i zakłócających złożoną sieć połączeń między różnymi jego obszarami. W schizofrenii jedną z głównych hipotez jest tzw. hipoteza neurorozwojowa – zakłada ona, że choroba rozwija się na podłożu wczesnych nieprawidłowości rozwoju mózgu przy udziale czynników genetycznych i środowiskowych, czemu towarzyszą zaburzenia w chemii mózgu (np. w działaniu dopaminy). "kłopoty" z dopaminą to większość pacjentów, którzy z reguły odpowiadają na standardowe leczenie. Jednak u pozostałych ok. 1/3 mimo leczenia choroba postępuje. Nie możemy wiele poradzić na to co już się "zadziało", możemy natomiast poszukiwać innych rozwiązań, by spowolnić lub poprawić przebieg choroby - tutaj są wyszczególniane hipotezy glutaminergiczne, serotoninowe, zapalne etc. Badania kliniczne trzeciej fazy weryfikują te hipotezy. Depresję natomiast tłumaczy się wieloczynnikowo – od zaburzeń równowagi neuroprzekaźników (czyli tzw. chemii mózgu, na przykład serotoniny, noradrenaliny, czy również dopaminy), przez wpływ długotrwałego stresu na obwody regulujące nastrój, po wrodzoną podatność genetyczną. Wydaje się że depresja i zaburzenia lękowe nie są tak "toksyczne" dla mózgu jak schizofrenia. Autyzm z kolei traktowany jest jako zaburzenie neurorozwojowe wynikające przede wszystkim z czynników genetycznych + środowiskowych ==> tzw. epigenetycznych, które prowadzą do nietypowego formowania się połączeń w mózgu - już nawet w życiu płodowym, które najczęściej manifestują się we wczesnym dzieciństwie. Jeżeli spojrzymy na to przekrojowo to znajdziemy badania, które dowodzą że te zaburzenia "przenikają się na wzajem". Schizofrenia jest w dużej mierze podobna do spektrum autyzmu i choroby afektywnej dwubiegunowej, ta zaś do depresji a ta do zaburzeń lękowych. Wszystko to pokazuje, jak złożony jest ludzki mózg i ile pozostaje jeszcze do odkrycia. Dla wszystkich zaburzeń jest jeden prosty wniosek. Jeśli nie są leczone, mają tendencję do "utrwalania się", większej nawrotowości, gorszego leczenia a przez to rokowania. Niektóre wikłają się innym zaburzeniem - wtedy mówimy o współchorobowości np. depresji i uzależnienia lub - co bardzo częste - zaburzenia lękowe wikłają zdrowie somatyczne - nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, otyłość. Oczywiście, zaraz ktoś może napisać, że "nie leczyłem się i samo przeszło" - OK, takich ludzi jest jednak mniej. Pewnie duża część Forumowiczów swój udział na tym forum, traktuje jako pewien swój etap lub proces równoległy pomagający w zdrowieniu. Stąd też mój udział na tym Forum, bym mógł trochę w tym procesie współuczestniczyć. Stąd te filmy i wpisy. Pozdrawiam serdecznie.