Madame Erazma

Hit Barszcz z uszkami?

Nie A Ty?

Bankowość Studiować psychologię czy medycyne?

Tak Masz wiarę w numerologię?

Czasem Masz dużo ksiazek ?

Piję herbatę, słucham muzyki i palę elektronika

Hit Familiada?

Tak! Masz obrazy religijne?

Tak, właśnie na nim siedzę xD Masz jakiegoś pluszaka?

Wścibscy, blee! Znajomi, którzy obgadują, czy wredni?

Nie Masz ulubionego YouTube'ra?

Kanapka z serem żółtym i dżemem Oglądasz jakiś serial obecnie?

Nie Co Cię ostatnio rozśmieszyło?

Jak się natrafi kandydat, to może Jadłeś kiedyś coś dziwnego? Jak tak, to co?

Moja samoocena jest chwiejna, raz wysoka, raz niska. Przyczyny? Choroba. Nierealne spojrzenie na rzeczywistość, nieadekwatne reakcje. Nie mam pojęcia jak zawalczyć o normalną samoocenę. W moim przypadku, to chyba odpowiednio dobrane leki, bo to od mojego samopoczucia ona zależy. Jak jest git, to i myśli o sobie są spoko. Ale za wysokie też nie są dobre, bo odwalam manianę

Miałam podobnie jak Ty. Tzn... miałam ciekawe doznania, kiedyś jeszcze przed psychozą miałam "objawienie". Widziałam anioła i inne rzeczy. To było podczas pobytu w Medjugorie. Potem zaczęłam wierzyć w inne rzeczy nadnaturalne. Nie umiem tego wytłumaczyć. Teraz gdy się leczę staram się z całych sił to wypierać, bo mnie to przerasta Tak, lekarze są z reguły ateistami. A ja... Ja czuję, że jest coś więcej.

Zapalenie okostnej. Muszę wyrwać zęba Psychicznie dobrze, choć z rana było zle. Nie ogarniam siebie

Jestem w rozsypce. I chyba śmieję się do złej gry. Gdy widzę szansę na choć chwilę znośnego samopoczucia, to tryskam szczęściem. Udaje ciągle przed sobą, że będzie dobrze, a chyba wcale tak nie będzie. Ostatnio dość często zmieniałam leki, teraz niecałe dwa tygodnie na nowym leku. Wiadomo, że muszę jeszcze trochę poczekać, ale czuję się po prostu źle. Płacze od rana bez powodu. Same najgorsze własne cechy wymyślam. Czuje, że nigdy juz nie będzie w porządku.

Bóg z Biblii nie jest doskonały

Tak Jesteś gadułą?

Mam za sobą dziwaczny, ale pełen emocji związek, relację. Trwał około 9 lat, z jedną prawie roczną przerwą. Rozstania, potem jakaś specyficzna przyjazn z benefitami (jak to nazywał), potem znowu próba związku. Ogólnie ciężko mi się było w tym wszystkim połapać, bo ciągle nie wiedziałam na czym stoję. Zależało mi na tym gościu, więc w to brnęłam i brnęłam. Chyba stałam się w pewnym momencie uzależniona. Kochałam, albo tak mi się zdawało. Wszystko kręciło się wokół niego. Tak naprawdę bardzo cierpiałam. Potrzebowałam go. Pół roku temu dowiedziałam się, że ma kogoś, a ja jestem tylko przyjaciółką. Trafiłam niedługo po tym do szpitala. Nie odwiedził mnie ani razu, a co najciekawsze miesiąc póżniej lezałam z jego matką na sali xD I musiałam go tam spotkać. Nie chcę tutaj nikogo obarczać winą, ani jego, ani mnie. Byłam mocno zaborcza i obsesyjnie zakochana. Nie dawałam tchu. On mnie nie chciał, ale pewnie czuł coś skoro tyle ze mną trzymał kontakt. W sumie sama nie wiem co o tym myśleć. Minęło to pół roku bez niego, teraz piszemy, a właściwie on. Już się trochę wyleczyłam. Nie myślę, ale czasem się wzruszam i wspominam. Jestem teraz totalnie antyfacetowa. Nie chcę nikogo, mam jakiś uraz do relacji. Może kiedyś się to zmieni ( a już wszyscy pytają kiedy mąż - mam 29 lat).

Tak Masz spokojną ulicę/ osiedle?

Nie. Wierzysz, że mamy duszę?

Dziękuję bardzo musi być w końcu lepiej.

Dzień zaczyna się obiecująco. Wstałam o 4:30. Żartuje z domownikami od rana. Chcę zacząć się skupiać na robieniu czegoś. Może coś wymyślę...