Coel

Leżę na łóżku i próbuję zebrać się do ubrania. Nerwica mnie straszy, więc próbuję ją ignorować.

Dzis czuję się dziwnie. Nie wiem, czy to dlatego, że wzięłam esci o wiele później niż zazwyczaj, czy po prostu nerwy związane z pracą i wczorajszym dość pechowym dniem się dziś na mnie odbijają. W pewnym momencie poczułam takie uczucie ciepła, które znam z początku brania esci i niepokój.

Idąc do pracy, staram się dostrzec na trasie 10 elementów, których wcześniej nie zauważyłam. Gram w słowotwórstwo. Zmieniam co jakiś czas trasę do miejsca, w które mam się udać. Staram się robić zadania lewą ręką, zamiast prawą, jak zwykle.

Jakby coś, to mieszkam w RSl

Ostatnio tyle się dzieje, że aż przegapiłam, że to już miesiąc na esci. Efekty uboczne dawno wyginęły. Uregulowały mi się godziny snu. Śpię zwykle od 23.00 do 7.00. Od czasu do czasu zdarzają mi się drzemki popołudniowe, ale to w momencie, gdy nie mam zaplanowanego zajęcia. Jeśli już coś jednak zacznę, to nie robię tego z myślą, "O Boże, obym szybko to zrobiła", tylko biorę się za następne rzeczy. Mój apetyt bardzo się polepszył. Nie pomijam już żadnego posiłku. Raz na ruski rok odczuwam niepokój. Najlepsze jest to, że od wielu lat zmagam się (tak sądzę) z anhedonią. Nic mnie od dawna nie cieszyło, tylko denerwowało albo przerażało. A teraz zdarzają się takie przebłyski radości, chociażby z takiego głupiego powodu, że mój ulubiony program wrócił po pandemii. Trochę boję się rozpoczęcia pracy i zapamiętywania procedur. Ale to się okaże we wtorek.

Doświadczenia z pregabaliną nie mam, ale zastanawiałam się nad kupnem ashwagandy. Dzięki za odpowiedź.

Ashwaganda znosi działanie esci?

Ale ja biorę esci od kilku tygodni trochę mnie przeczołgało z początku, o czym wcześniej pisałam. Ale mam niedługo zacząć pracę i zastanawiam się, czy esci nie wpłynie na moje szybsze zmęczenie w niej

Jak mam opory przed tym, że muszę gdzieś iść, to myślę sobie "tylko ten jeden wysiłek na dziś, a potem mogę robić co mi się podoba". To działa. No i idę do psychologa nieco wcześniej niz mam wizytę, to zdarza się, że wychodzę wcześniej i mam więcej czasu po wizycie. A dziś radość sprawił mi mąż, gdy poprosił mnie o pomoc w cv.

Czy ktoś pracował biorąc escitil? Niedługo rozpocznę pracę i chętnie dowiem się, czy coś wam w tym przeszkadzało

To że wrócił jeden z moich ulubionych programów

Dziękuję Ci serdecznie to miłe. Staram się jak mogę. Jeszcze kilka tygodni temu mówiłam mężowi, że choć raz chciałabym umieć się z czegoś cieszyć, wstać z łóżka z ciekawością, a nie wystawiając środkowy palec spod kołdry. No cóż, to pierwsze coraz częściej się pojawia. Na drugie trzeba jeszcze poczekać. Muszę tylko być bardziej aktywna, by zwalczyć całkowicie natrętne myśli.

Oczywiście. Każda chwila spokoju jest cenna. W końcu mogę coś porobić, a nie tylko siedzieć i denerwować się. W końcu jakieś promyki szczerej radości, a nie wieczne lęki i anhedonia. Wiesz, byłam w czwartek na rozmowie kwalifikacyjnej. Zero lęku. Nie zacinałam się, zero stresu. Chcę jeszcze podbić ten efekt psychoterapią, mam w czwartek wizytę u terapeutki.

Stronę wcześniej napisałam jak się czułam z esci jeśli możesz, to zajrzyj.

Jezu... To był sarkazm.

No i tu jest pies pogrzebany. Bierzesz wszystkie kobiety jedną miarą. Wszystkie są interesowne, płytkie, chcą bogatego przystojnego męża z wielkim...domem, dobrą pracą. Masz tak spaczone podejście, a nie widzisz tego. I na wszystkie próby pomocy i porady wybrzydzasz. Zero zrozumienia własnych błędów. Tylko własne oczekiwania. Ludzie doświadczeni mówią Ci, jak jest, a Ty i tak wiesz lepiej. Najpierw poszukaj dobrego specjalisty, a potem weź się za prawdziwe życie. Idąc przez życie z nastawieniem wiecznie udręczonego, oczekując, że wszystko będzie tak, jak sobie wyobrażałeś, tylko spuszczasz sobie na łeb kolejne rozczarowania.

Grube szkła mam z powodu astygmatyzmu, na szczęście zręcznie ukryte w oprawkach, a wada zgryzu wymagała rozciągnięcia szczęki i dwóch lat noszenia aparatu ortodontycznego.

Po co jesteś żonie? Bo zobaczyła w Tobie cudownego człowieka. Ująłeś ją jak nikt nigdy wcześniej, więc powierzyła Ci swoje serce. To cały sekret. Ja wyszłam za mąż, mimo, że też jestem takim egzemplarzem powypadkowym. No i wcale nie byłam zbyt urodziwa, gdy poznałam swojego męża. Problem ze zgryzem, wada wzroku. A i tak mi się oświadczył. Po dwóch latach związku okazało się, że mam zaburzenia lękowo-depresyjne mieszane. Nie zostawił mnie. Cały czas się uczy, jak może mi pomóc. Kiedyś gdzieś przeczytałam taki cytat pomiędzy dwoma ludźmi "zostaw mnie, jestem uszkodzoną! Pozwól mi być taką. - Nie, nie pozwolę. Każdy z nas ma jakieś rysy" Nie ma się co czarować.

Sorry, że tak dosłownie, ale uszkodzone samochody też się sprzedają, a przecież widzimy, co z nimi nie tak. My też jesteśmy takimi... Egzemplarzami powypadkowymi.

No tak. Ale ja od dziecka szybko czytam (miałam 4 lata, gdy się nauczyłam), skończyłam też kurs szybkiego czytania, więc to nie był problem. A i tak na początku brania esci czytanie to była jedyna rzecz, którą chciało mi się robić, więc...

Pamiętam jak na początku esci przeczytałam cały ten temat kilka razy xD

Dziękuję za Twoje słowa Kiedy zaczynałam brać esci, znajdowałam tylko szczątkowe informacje, kto jak się czuł. Postanowiłam więc, że będę to spisywać, bo może ktoś będzie w potrzebie i kiedyś znajdzie ten post i pomyśli "o, tego mogę się spodziewać i nie muszę się martwić, tylko czekać". Mam też aplikację polecaną tutaj jako dzienniczek i spisuje, co robiłam, bo wtedy mam jasność, że jednak nie zmarnowałam dnia. Jest też tam "status" humoru i to też jest w porządku. Muszę nadrobić ostatnie dni, bo nie było mnie w domu.

Ok, jestem 23. dzień na całej dawce escitilu (26. w ogóle). Czuję się bardzo dobrze. Nawet mam chęci do robienia rzeczy, których nie robiłam, gdy byłam zdrowa. Minęły mi uboki. A czułam się tak: 1 tydzień - mdłości, odruchy wymiotne, uczucie ciepła w różnych częściach ciała, brak chęci do działania, zobojętnienie, senność, natrętne myśli, brak apetytu, trudności z jedzeniem; 2 tydzień - coraz rzadsze odruchy wymiotne, lepszy apetyt, mniej natrętnych myśli, szczękościsk, ustąpiło zobojętnienie i senność (w 9 dniu), pojawiły się chęci do działania, ustąpił lęk przed jedzeniem, raz lub dwa miałam atak paniki; 3 tydzień - brak odruchów wymiotnych, dobry apetyt, jeszcze mniej natrętnych myśli (ale polecam się czymś zająć), uregulowany sen, brak ataków paniki, nie ma też tego odczucia ciepła, wyszłam też po raz pierwszy sama na zakupy i sprawiły mi przyjemność, choć to tylko zakupy codzienne, natomiast cały czas utrzymywało się pocenie w nocy I ostatnie dni: jw., ustąpiło pocenie nocne, jeszcze mniej natrętnych myśli. Każdego dnia czułam się jednak psychicznie lepiej, każdego dnia pojawiał się postęp w różnych obszarach. Esci jest lekiem, któremu trzeba dać czas i być cierpliwym. I nie wiem czy ktoś zakwalifikuje to jako pozytyw, czy ubój, ale stałam się strasznie szczera, bo coraz mniej boję się mówić, co mi się nie podoba

Sprawiło mi radość, że pamiętano o mnie w kancelarii, gdzie składałam w marcu papiery. Zadzwoniono do mnie ponownie, jutro idę na rozmowę kwalifikacyjną ponownie.

Przepraszam, że tak ostro, ale brzmisz jak smutna buła, która emanuje smutkiem, rozczarowaniem i żalem do całego świata. I nadal się dziwisz, że nikt nie chce się z Tobą zaprzyjaźniać. Ludzie to czują i odsuwają się. Ja tak samo postępowałam, bo chciałam, żeby cały świat był podobny do mnie, a tak nigdy nie będzie. Nie, nikt nie każe Ci przeklinać, palić, pić i grać złodupca. Jak będziesz szedł uśmiechnięty, to i ludzie się do Ciebie uśmiechną. Jak będziesz szedł z wisielczym humorem, to nie spodziewaj się, że ludzie przyjmą cię z radością, a wokół będą wesołe jednorożce strzelające spod ogona tęczą. Nikt nie zada sobie trudu, żeby Cię poznać, skoro żyjesz za pancerną szybą składającą się z takich odczuć. I wiem, co mówię. Długo miałam takie podejście. Zero przyjaciół przez końcówkę podstawówki, gnębienie w gimnazjum i przez większość liceum. Nie rozumiałam, czemu nikt nie chce się ze mną zaprzyjaźnić, ale ja też nic nie robiłam, żeby dać się poznać. Nikt nic o mnie nie wiedział. A to, co widzieli, nie odpowiadało im, więc odrzucali mnie. I padło tu mądre zdanie: Jeśli idziesz na kurs tańca z myśleniem "jestem brzydką mielonką i czuję się jak analfabeta", to swoją całą postawą to manifestujesz i odpychasz w ten sposób potencjalne partnerki do tańca. Bo wiesz co? Moim najlepszym kumplem jest gość, który cierpi na padaczkę, twarz ma przeoraną trądzikiem, ubiera się na czarno, ma długie włosy, a jesli go ktoś nie zna, odstrasza lub denerwuje większość ludzi. A jakimś cudem zostaliśmy przyjaciółmi i przez całe studia ja, on i dwie inne dziewczyny, trzymaliśmy się razem. Bo jest mądry, ma cudowne spojrzenie na świat i jest mądry. Nawet teraz ze sobą gadamy.