KACHA

Pewnie nie doczytałaś mojego postu albo to ja mało dokladnie opisałam o co mi chodzi. Przez długi czas zastanawiałam się co robiłam nie tak... i długo nad ty pracowałam by to zmienić i moim zdaniem się udało, jedno co tylko mi zostalo do poprawienia to mówienia ludziom wprost z asertywnością wszystko a nie podtekstami. Tylko czasem mam wrażenie, że większość ludzi robi sobie ze mnie powiernika...np. mam taką znajomą, która godzine przekada ze mna przez telefon, wciąż ją słucham a ona nawet nie spyta się co u mnie, po prostu gada o sobie. Wiem, że ma potrzebe wygadania się ja czasami również. Kiedyś cieszyłam się, że tak jest ale zaczyna mnie to przerastać, oczywiście mam stałych znajomych ale oni mnie traktują jakbym była ich również psychologiem chociaż nim nie jestem... ciągle muszę się dostosowywać do kogoś, tylko gdzie w tym wszystkim ja jestem...W ogóle najbardziej mnie denrwuje to, że gdy mi pozwolą dojść do słowa mnie krytykują i oceniają. -- So sty 21, 2012 8:37 pm -- A może to faktycznie ja jestem jeszcze nie taka, może powinnam inaczej to wszystko rozwiązać, naprawdę prosze o wsparcie i to bardzo, ponieważ czasem czuję się ze wszystkim sama. ?????

Odpowiedzi i pytania do psychologa.

Wkleiłam temat do tego działu co nie chciałam jak go przenieść, miał znaleść się w dziale psychologa, a jest w depresji???

Nie radze sobie, mam wrażenie, że czujepotworną pustkę, chaos...jestem zagubiona. A najbardziej boję się samotności. Rok temu rozstałam się z mężem odeszłam od niego bo związek już nie miał szans na przetrwanie on miał schizofrenie i byl uzależniony od alkoholu a jego rodzina mnie szantażowała. W dzieństwie,wiele pobytów w szpitalch, w czasie szkoły odracanie przez rówieśników..potrafili mnie wykorzystać a potem odtrącić. Ale nigdy się nie poddawałam wciąż walczyłam o akceptacje innych, choć byłam zawsze inna i tak mnie spostrzegali. W liceum nauczanie indywidualne i brak kontaktów z innymi. Dwie koleżanki, które były gdy chciały. Wciąż szukalam milości, i najabardziej czego nie mogłam znieść to, że ktoś mnie oceniał i krytykował, nie znosiłam tego też gdy dawali mi do zrozumienia, że nie chcą mieć ze mną żadnego kontaktu. Tak jest do dzisiejszego dnia. Znajomi dzwonią, spotykają się ze mnągdyczegos najczesciej jaslucham i niezwazaja gdy mam cosdo powiedzenia. Denerwuje mnie to, że nie liczą się z moimi uczuciami,nie szanują mnie. Nie mam szcześcia w milości. Czuje pustke, czuje się sama ze wszystkim, nie potrafie zaufać ludziom, boje się czasem wyjść z domu. Kiedy szukam pracy i składam cv a potem mi mówią, że nie potrzebują nikogo do pracy, czuje się odrącona i płakać mi się chce. Mam myśli samobujcze, lęk. Często słyszę, że ktoś mi nie wierzy, że zmyślam czy jestem przerażliwiona, że przesadzam. Przesłam wiele terapii i na każdej czułam się w pewnym sensie odrącona i nie zrozumiana... Dlaczego ja tak muszę się, czuć, czasem nie chce mi się już żyć, czy kiedyś nie będzie mnie to tak wszystko boleć,może powinnam zmienić terapie, albo są na to jakieś leki...? To mi nie pozwala żyć normalnie..Prosze o pomoc, porade..?

Ja się postaram dostosować

Oj najwyraźniej chyba tak, co do spotkań w naszym mieście to szkoda, że ludzie się nie integrują ze sobą, bo jednak tego trochę brakuje.

Witam! Ja jestem ze Szczecina... tak chciałam zobaczyć czy nasze miasto jest chętne na poszukiwanie nowych znajomych.

Moja panika i lęki pojawiają się w zamkniętych pomieszczniech wśród tłumu ludzi, nie mogę jeździć autobusem a nawet tramwajem. Mam wtedy wszystkie problemy gastryczne w tym wymioty. Jeszcze na otwartej przestrzeni jest lepiej bo jest możliwość ucieczki i powrotu do domu. Najbezepieczniej czuję się w samochodzie to jedyny transport jakim mogę się poruszać. Też nie wiem skąd mam drętwienie rąk i wielkie osłabienie, no po prostu mi słabo i kręci mi się potwornie w głowie. Być może to, że odstawiłam benzodiazepiny ale na terapii grupowej mówią mi, że to również podwójne objawy somatyczne. Wiem skąd się wzięły te lęki, tzn myśle, że tak wiem, ale kurcze... najtrudniej jest się ich pozbyć.

Ja mam tak, że gdy dostaje ataku paniki...właściwie nie jestem wstanie nic zrobić ani dojść do toalety ani nigdzie indziej, co dziwne pojawia się ona powoli albo odrazu, najgorzej jest gdy podczas paniki pojawiają się wszystkie objawy somatyczne i to, że moja świadomość jest jakby po za mną, mam wtedy wrażenie, że świat jest nierzeczewisty i przestaje kontaktować. Jak sobie z tym radzę gdy jeszcze mam świadomość i jestem w domu kładę się i właczam głośno muzykę. A gdy jestem po za domem próbuje przeczekać ale i tak to jest straszne i przerażające...mam wrażenie wtedy, że świat się wali a moje ciało jest wtedy takie obce.

Ja też przerobiłam dwóch, pierwsza była okay a druga do kitu w sumie ta jest rewelacyjna teraputka. Czyli to co piszesz to normalne iż mam objawy i w ogóle np. złości, której wcześniej nie odczuwałam za bardzo albo płacz albo tym podobne rzeczy. Tylko to faktycznie jest straszne bo czasami myśle, że się cofam a tyle przecież zrobiłam dla siebie na terapiach i na tej obecnej mam wrażenie, że wracam czasem do początku. Moja teraputka powiedziała, że odrazu lepiej się nie poczuje. A ja bym chciała wszytko mieć odrazu, że tak powiem podane na talerzu... Piter79 jeśli byłeś tylko na kilku sesjach być może, możesz myśleć, że coś nie tak spróbuj ja tak uważam pochodzić do tego samego teraputy i jeśli stwierdzisz, że po kolejnych sesjach to faktycznie nie jest to, to zmień na innego.

Dołaczam do was po długiej przerwie. Ja skończłym terapię psychodynamiczną we wrześniu polecam wam bardzo. Teraz uczęszczam na terapię indywidualną mam bardzo dobrą teraputkę, jednakże mam pytanie do was: czy jak przerabiacie jakieś bardzo trudne tematy na sesjach macie objawy po nich czasem?

Ja się się ciesze, że nie pije mnie udało się odstawić, pomogła mi terapia jak pisałam we wcześniejszych postach ale nie ta AA. Zrozumiałam ile mogłabym przez to picie stracić i jak popaść na dno. A jakie fajne życie jest na trzeźwo i lęki mniejsze i nie ma się kaca. Trzymam za was kciuki, którzy też zrozumieli, że nie warto jest chlać.

Powiem wam, że wcześniej niż myślałam mogę skorzystać z tej terapii indywidualnej ale u swojej terapeutki, nie wiem czy dobrze zrobiłam idąc do niej ale jutro mam pierwszą sesje, i ona zna mnie z terapii może będzie wiedziała jak mnie z tego wyprowadzić co jeszcze powinnam zrobić. Wiadomo, że przez całe życie nie mogę żyć terapią, ale coś w tym jest ponieważ całe moje życie z dzieciństwa polegało głównie na pobytach w szpitalach......

Dołączam do was bo sama nie wiem co robić? Skończyłam w tym miesiącu terapie grupową trzecią ale zupełnie inną od poprzednich chociaż ta była naprawdę ciężka ale jakieś efekty zyskałam dla siebie. Nie wszystko jeszcze mi się udało moje emocje, które czasem powodują nawrócenie lęku. Ale ten problem jest już inny po trochu... Na tej terapii grupa dawała mi dużo i poczułam się jak w rodzinie. Do terapeutów również te same uczucie. Bo na tej terapii jest się bliżej z terapeutami można się przed nimi otworzyć. Ale mój problem to, że (chyba) uzależniłam się od tej terapii, bo czuje niedosyt, nie mogę znaleść sobie miejsca po tym jak ją skończyłam czuje jakby zagrożenie. Pomimo, że nieraz różne ciężkie informacje usłyszłam na swój temat ale dawały mi też motywacje, czasem zniechęcenie, a czasem jeszcze zupełnie co innego. Ale była tam wspaniała teraputka u której znalazłam autorytet przy której się otworzyłam, której zaufałam, i jestem w kropce... bo mi jej strasznie brakuje a nie mam kasy by do niej póki co chodzić ja tego potrzebuje i potrzebuje być przy niej by poczuć się bezpiecznie. Nawet zdobyłam jej numer telefonu komórkowego i bardzo bym chciała do niej napisać ale wiem, że nie powinnam . Wydaje się mi, że to ona mi najwięcej pomogła póki co robie wszystko by jak najczęściej tam na oddział przychodzić, choć skończyłam ale przychodzę do grupy na przerwy bo również ich potrzebuje. Nie wiem czy rozumiecie co chcę o przez to napisać, może jakoś nie tak pisze bo jak pisze o tym to powracają wszystkie emocje i poczucie bezradności.

Reptile dużo znajdziesz w internecie na temat terapii, tylko trzeba poszukać bo tak trudno jest wyjaśnić na czym to polega jak się nie jest psychologiem.