Brunhilda

Ja mam suczkę Mimozę. jest już bardzo stara (17 lat), więc boje się, że niedługo zdechnie (boję się tego juz gdzieś tak od 4 lat, a ona nadal żyje ). Jest strasznie, strasznie kudłata i słodka. Ostatnio myślę o złotej rybce, takiej w okrągłym akwarium. Albo o innym małym zwierzątku ... :

hm, skoro masz szacunek i zaufanie do swojej pani doktor i ona Ci doradza szpital, to pewnie jest to dobry pomysł. Nie chcę się tu mądrzyć, bo sama jeszcze w szpitalu nie byłam, chociaż był moment w moim życiu, że chciałam się tam znaleźć, żeby wreszcie ktoś mi pomógł (miałam ostre ataki paniki). Poszłabym na Twoim miejscu, chociaż bym się bała na pewno. A maturą na razie się nie przejmuj, najwyżej zdasz sobie za rok , zdrowie jest o wiele ważniejsze

Witaj

Chyba najważniejsze, żeby nic nie przyspieszać na siłę. I nie wszystko na raz. Kiedy się zdrowieje, to ochota na powrót do normalnego życia sama wraca. Ja np miałam tak, że w najgorszym okresie tylko w domu czułam się w miarę bezpiecznie i mało wychodziłam. Ale kiedy poczułam się lepiej, zaczełam się strasznie w tym domu nudzić, i czułam że ta nuda z powrotem wpędza mnie w depresję. No i to był właściwy moment, żeby pójść do pracy. ostatnio stwierdziłam, że sama praca już mi nie wystarczy i zapisałam się na lekcje francuskiego. No i tak stopniowo robie coraz więcej. W październiku pójdę na studia. Czyli co? Musisz czuć po prostu, że chcesz zrobić daną rzecz, że potrzebujesz tego i masz na to siłę. Nie ma co się spieszyć. Powodzenia, fajnie jest odkrywać świat na nowo tak, dokładnie tak

A kiedy trwa, to wydaje się, ze nigdy nie przejdzie :/ Ale jeszcze nie zdarzylo mi się, żeby w końcu nie przeszedł.

Iść do psychiatry/psychologa, to może być deprecha. Trzymaj się!

OK Też to mam. U mnie przy wszystkich nieprzyjemnych stanach zawsze występuje taki lęk, niepokój. I czasami czuję się tak, jakbym miała bardzo wyostrzone zmysły: drażnią mnie dźwięki, jaskrawe kolory itp. Nie mogę też oglądać zbyt "mocnych" filmów, czytać książek, bo wszystko przezywam trzy razy intensywniej niż zazwyczaj. To żałosne, ale np płaczę przy kretyńskim serialu, czy coś w tym stylu

Ja też takie coś niedawno miałam, koszmar. To była reakcja na stres. Najgorszy dla mnie był strach, że leki nie działają, terapia nie działa i mimo miesięcy pracy jestem znów w punkcie wyjścia. Ja musiałam chodzić do pracy w tym stanie, ciężko było strasznie. Ale mi przeszło po kilku dniach.

Może i tak. Może naprawdę kolega nie chciał nikogo urazić. Ale kiedy używa się takich słów, zawsze jest ryzyko, że komuś sprawi się przykrość. Więc chyba lepiej napisać to w inny sposób, łagodniej.

To bardzo dobrze, że jeszcze możesz! Ale dlaczego obrażasz ludzi, którzy są w takim stanie, że sami już nie dadzą sobie rady? Ty chyba nie rozumiesz, co to jest depresja: to jest choroba. Z tego się samemu nie wychodzi, to się leczy miesiącami. I nie możesz uważać się za lepszego i mądrzejszego od nas tylko dlatego, że miałeś szczęście i jesteś zdrowy, a my akurat mieliśmy pecha. Zastanów się, bardzo Cię proszę, zanim znowu coś takiego napiszesz! [ Dodano: Dzisiaj o godz. 9:47 pm ] Tak, poczujesz się lepiej, ale czy to, że przez to jedno słówko w Twojej cudnej koncepcji kupa ludzi poczuje sie urażona, nie zepsuje Ci dobrego nastroju?

God's Top 10 ma rację. Myśli są dobre, bardzo dobre, ale wszystko w nadmiarze szkodzi. Chodzi o to, że jeśli myśli zrobią się zbyt wybujałe, to powoli przesłaniają rzeczywistość, i człowiek zaczyna się gubić w tych myślach, kręcić w kółko, nic z tego nie wynika, no najwyżej frustracja. Co na to można poradzić? Kiedy czujesz, że myślisz za dużo i że to to działa na Ciebie destrukcyjnie, spróbuj złapać jak najszybciej z powrotem kontakt z rzeczywistością, mi najbardziej pomagają spotkania ze znajomymi i praca.

To nie wstyd iść do specjalisty. Boli Cię ucho, idziesz do laryngologa, boli psychika, idziesz do psychiatry, kiedy ludzie zrozumieją, że to normalne? Wiesz co, gadającymi ludźmi nie przejmuj się w ogóle, to oni powinni się wstydzić swojego zacofania! Czy jesteś w takiej sytuacji, że mam musi Ci załatwić wizytę, czy może możesz sama tym się zająć?

I jak zdobywasz? Chodzisz do szkoły i pracujesz?!

zazdroszcze:) ja mialam oplacanego psychiatre. mialam bo od kiedy zdecydowlam sie na psychoterapeute rodzice przestali mi cokolwiek finansowac mowiac ze " sama mam sobie w glowie poukladac". nawet nie wiedz jakie to trudne Ale wiesz, jak mi głupio, stara krowa ze mnie (21 lat), a rodzice tyle kasy co miesiąc wydają na moją terapię. Ostatnio poszłam do pracy i dokładam się do moich lekcji francuskiego i jest mi odrobinę mniej głupio.

Witaj i tak trzymaj

Ja mam super psychiatrę, każdemu życzę, żeby na takiego trafił. Mądry facet, a przy tym sympatyczny. Chociaż czuję przed nim respekt spory. U mnie wizyta zwykle trwa koło 30 - 40 min. I jeszcze dobre jest to, że psychologa i psychiatrę mam w jednej przychodni, więc się mogą konsultować i tak robią. czyli nie zdarzy się nic takiego, że lekarz zapisuje mi leki, a psycholog będzie kazał mi je odstawić. Tylko że to jest wszystko prywatnie. mam farta, rodzice mi to wszystko opłacają

Zdrowi ludzie często tak reagują, nie rozumieją, że to jest choroba, a nie jakieś lenistwo i wmawianie sobie różnych rzeczy. W sumie nie można im tego mieć za złe...Tez myślę, że powinnaś odwiedzić psychologa. Samemu bardzo trudno się wygrzebać z takich stanów, a specjalista pomoże :) Wiesz co, jak czytam o tym twoim lęku przed ośmieszeniem, to jakbym czytała o sobie. miałam dokładnie to samo: w gimnazjum mi dokuczali, bo "nie pasowałam", w liceum wszyscy byli super, a mój lęk mimo to nie minął. Ale teraz jest już OK. Tobie tez się uda na pewno!

zamiast zastanawiać się nad życiem - po prostu żyć Tak bym w skrócie opisała mój sposób na poczucie bezsensu. Tak. Uciekamy od tego jak możemy...

Chciałabym tak sobie powiedzieć "od jutra wierzę w Boga", obudzić się rano i wierzyć :)

Zgadzam się z obiema wypowiedziami. Opiszę swoje własne doświadczenie dotyczące tych spraw, może komuś pomoże. Chociaz tak naprawde myślę, że musi sam znaleźć swoje własne rozwiązanie. ja nad sensem życia zastanawiam się od paru lat, i im dłużej nad tym myślałam, tym wyraźniej czułam, że raczej nie dojdę do żadnych optymistycznych wniosków. Bardzo często przeżywałam silny niepokój egzystencjalny (tak, tak, lubię to mądre słowo ), aż któregoś dnia, z miesiąc temu, tak się wkręciłam w te (pseudo)filozoficzne rozmyślania, że poczułam się, jakby spojrzała bezpośrednio w tę ziejącą pustkę. To było takie...upiorne, nie wiem jak to opisać. Takie porażająca, pełna świadomość bezsensu. No i kompletny brak nadziei. Bo skoro poznałam prawdę, to nic juz mnie nie uratuje. Koszmar. Ale to zdarzenie okazało się przełomem. Kiedy juz w pełni zdałam sobie sprawę z całego absurdu i przypadkowości naszego życia, musiałam coś z tym zrobić: zaprotestować (jest jeden sposób...) albo jakoś się w tym odnaleźć. Doszłam do wniosku (stopniowo, wszystko się działo etapami), że wprawdzie życie sensu nie ma, i ja zawsze już będę to wiedziała, ale mogę tak żyć, żeby jak najmniej ten bezsens odczuwać: zamiast siedzieć, zastanawiać się i wciąż doprowadzać się do rozpaczy, mogę zająć się tym, co daje mi takie zupełnie subiektywne poczucie spełnienia i satysfakcję: mam kilka takich rzeczy. Tu nie chodzi o to, że chcę z nich czerpać poczucie sensu. Chodzi o zapewnienie sobie BRAK POCZUCIA BEZSENSU, to nie to samo. Bezsens/sens tak naprawdę maja dla nas znaczenie tylko wtedy, gdy się nad nimi zastanawiamy. Jeśli nie myslimy o bezsensie, tylko zajmujemy sie swoimi sprawami, wyznaczamy sobie cele, to tak jakby go nie było. W tym akurat wypadku tak jakby to naprawdę dużo.

michell witaj

michell mam to samo, zawsze, kiedy mam się z kimś spotkać, to czuję pewien niepokój, nawet jeśli jest to przyjaciel, któremu w 100% ufam. Ale jeśli się przełamię i spotkam sie z kimś, mimo, że nie wcale mam ochoty, że źle się czuję, to nigdy potem nie żałuję tej decyzji. Więc warto być wśród ludzi mimo lęku.

Na pewno byliby zrozpaczeni. To tylko deprecha każe Ci tak myśleć...

Też rodzina. Bardzo kocham rodziców i nie mogłabym im tego zrobić. No i jeszcze nadzieja, że będzie lepiej. Często czuję, że już zawsze będzie beznadziejnie, a jednak gdzieś głęboko tli sie ta iskierka.

Zgadzam się. Często ucieczka i samotność są potrzebne i dobre, i pomagają odzyskac równowagę ale w którymś momencie to zaczyna szkodzić. Łatwo przegapić ten moment, i się wkopać w jakieś nieprzyjemne stany, na własne życzenie właściwie. Grunt to umiar :)