piernikowa marta

Cześć, jakiś czas nie pisałam w wątku ale tak się akurat złożyło, że ostatnimi czasy mialam dwie duże imprezy nazwijmy je firmowe z potężną ilością alkoholu. Sama ok, trochę wypiłam ale nie tyle, by staczać się pod stół, natomiast jak zobaczyłam jak ludzie reagują na wódkę to aż mnie to fizycznie zabolało. Śmiejcie się lub nie, ale miałam ochotę się skulić, wcisnąć w jakiś kąt i nie wychodzić. Ale co ja zrobiłam - oczywiście, trzymałam głowę wymiotującym, pomagałam sprzątać, prowadziłam na siedzenie pasażera i zapinałam w pasy... Nie jestem w stanie sobie tego wytłumaczyć, dlaczego ludziom po alko włącza się opcja mega-prze-kozak tzn oni muszą się z kimś pobić, zdobyć jakąś laskę, która jest średnio chętna do zabawy czy uwaga hit.. przepłynąć rzekę z mega rwącym nurtem...

aardvark3 szczerze powiedziawszy też bym nie pożyczyła. To nie są drobne kwoty tylko spore sumy, oni sobie zbudują dom, a na Ciebie się wypną i co Ci zostanie? Nie będziesz miała żadnej umowy, świadków, a przecież jak sama piszesz, masz rodzinę. W ogóle się dziwię, że ludzie mają tupet prosić o takie rzeczy- jest tyle banków, instytucji pożyczkowych itd. Ale tam, trzeba pieniądze oddać i to z procentem i nie ma zmiłuj. Żeby nie było- nie znam Twoich znajomych i nie wiem co Ich skłoniło do takiego kroku ale ja byłabym ostrożna. Od ostrożności jeszcze nikomu nic się nie stało. W ogóle to się bardzo cieszę że wątek przypadł do gustu - pieniądze są zawsze trudnym tematem ; widzę to po znajomych, którzy nie mieli takich traumatycznych przezyć rodzinnych, a pomimo to potrafią być o kasę strasznie zazdrośni. Lubią wiedzieć jakim kto samochodem jeździ, ile kosztują kupowane przez niego ubrania, jakieś to dla mnie takie...

Słuchajcie, nie zakładałam nowego tematu, nie mam już na to wszystko sił. Wydawało mi się, że jakoś sobie z tym wszystkim poradzę ale ostatnio, nawarstwiło się tego aż do niemożliwości. To jest sytuacja nie do zniesienia. Nie chcę żyć tak dalej - nie chce przepłakiwać całych nocy, a potem śnić o swoim pogrzebie. Nie chcę być budzona odgłosami awantur o byle co, a potem martwić się w co też znowu wpakował się mój ojciec. Proszę, jeżeli znacie jakiegoś dobrego terapeutę dajcie namiar - interesuje mnie rejon centralnej Polski, może być Warszawa, Toruń, Płock, bez różnicy. Chyba już nie może być gorzej...

Candy14, żebym ja jeszcze wiedziała co mi sprawia przyjemność, to by było pół biedy. To nie jest tak, że ja uwielbiam gromadzić pieniądze, ja się po prostu w ten sposób czuję bezpieczniej. Uważam też, że tak jest lepiej dla mojej rodziny. Jakby coś, jest zapas, taka żelazna rezerwa. Za każdym razem jak mam ją naruszyć to mi przemykają przez głowę różne scenariusze, w których te środki są potrzebne na coś innego. Efekt jest taki, że wydaje max. kilkaset złotych na rzeczy absolutnie niezbędne, a i to z wielkimi wyrzutami sumienia. Zazdroszczę innym luzu i spokojnego podejścia do tych tematów, bo mi to całkowicie nie wychodzi. Potworzyłam jakiś czas temu różne "stertki" (coś jakby subkonta) z których jedna miała być na przyjemności. Tak, zgadliście, jest nietknięta...

Witam, ja - jak zwykle- z problemem... Od pewnego czasu trapi mnie moje podejście do pieniędzy. Dorastałam w rodzinie, w której zawsze ich brakowało, wszyscy o tym wiedzieli bo rodzice wielokrotnie musieli od innych członków rodziny pożyczać. Ja nie jeździłam na wakacje, chyba, że ktoś z rodziny zdecydował się mnie "przygarnąć" na te kilka dni. Jako osoba dorosła mam syndrom dusigrosza. Najchętniej bym składała. Jak byłam w liceum i na początku studiów lubiłam chodzić do galerii żeby coś sobie obejrzeć, wybrać, teraz mam totalny odrzut. Tylko sporadycznie zdarzy mi się kupić ciuch do pracy (czyli baaardzo potrzebny, dobrej jakości i często, dobrze wykorzystany) , a pomimo to mam wyrzuty sumienia. Nie mogę powiedzieć bym składała na coś konkretnego - na wakacje nie mam kiedy jechać, kupno nowych mebli odrzuciłam bo stwierdziłam, że wystarczy tylko lekko przerobić szafę. Może już do reszty ześwirowałam...Wy też macie podobnie?

Steviear, śnię o swojej śmierci ale w ten sposób, że nie widzę jej bezpośrednio.. to nie jest tak, że widzę nóż, topór czy szpitalne łóżko. Te sny wyglądają raczej tak, że jest rozmowa innych osób o mnie w czasie przeszłym, widzę jak trudno jest moim rodzicom finansowo i pod każdym innym względem - jak trudno im zorganizować życie, z płaceniem rachunków na czas, interesowaniem się pewnymi rzeczami itd. Te osoby, które rozmawiają na moim pogrzebie, są mi znane- wypowiadają się o mnie różnie, nie zawsze miło. Budzę się po takim śnie i już nic nie wiem. Rozmawiam z kimś z pracy rano, odbieram sms od znajomego i mam niejasne uczucie, że to co mówią czy piszą nie jest szczere.

Chciałam się spytać, czy zdarzają się Wam sny o śmierci, pogrzebie, a jeśli tak, to czy macie je często? Ja się nimi czuję strasznie przybita...

Przepraszam, że tak wprost spytam - czy to coś daje, że spytamy samych siebie po raz setny o to samo? Dlaczego właśnie ja, a nie np. sąsiad albo kolega z klasy ma takie porąbane życie? Jak się ma beznadziejny dzień, za oknem jest do bani, w pracy też nie bardzo, ktoś nas wkurza, to ja rozumiem, że komuś takie myśli chodzą po głowie...Ja nie staram się już tego jakoś rozpatrywać. Po prostu jest na świecie pula jakichś chorób, toksycznych rodziców , nieszczęść w postaci bycia ofiarą przestępstwa i ktoś tam z góry na oślep nas wybiera... Jakiś czas temu usłyszałam albo przeczytałam - możliwe całkiem, że nawet na forum, ale nie dam za to głowy- że jak ktoś jest dobrą piłką, to mocno kopnięty poleci daleko.. Tak to sobie należy tłumaczyć. Chyba.

O rany, temat dla mnie - tak pomyślałam, jak tylko przeczytałam tytuł wątku. U mnie jest tak, że kłamstwo to bezpieczeństwo. To własny alternatywny świat, który zbudowałam, żeby poczuć się lepiej. Inaczej w nim wyglądam, inaczej się zachowuję, inaczej odnoszę się do mężczyzn. Zostawiłam na szczęście zawód bo nie wiem po czym bym poznała, że ja to ja Ogólnie, ucieczka w kłamstwa zaczęła się w podstawówce, czyli mniej więcej wtedy, kiedy koleżanki zaczyna interesować dlaczego nie masz Furby'ego i gdzie jedziesz na wakacje- och, te moje wymyślone opowieści, gdzie to ja nie byłam i czego nie widziałam. Potem doszło jeszcze pisanie wypracowań na język polski, bo przecież każda pani polonistka ma szczególne upodobanie w tym , by pognębiać dzieci, które nigdzie nie wyjechały i jest im z tego powodu dość przykro, zadając temat wypracowania domowego "Moje wakacje". Nie wiem, czy u Was jest tak samo albo podobnie, ale u mnie faza kłamania bez sensu przeszła na etapie liceum i studiów w fazę kontroli absolutnej. Bardzo się tego wstydzę - chyba nawet bardziej niż tego, że tyle się w życiu nakłamałam, bez najmniejszej potrzeby. Mieszkałam ze współlokatorkami i z całych sił je kontrolowałam. Podobnie z pierwszym facetem. Naruszałam ich prywatność, wiem, że nie zasługiwałam na ich zaufanie. Doszło do tego, że zaczęłam się za to nienawidzieć - postanowiłam, że małymi krokami się od tego odzwyczaję, bo to "tylko bardzo zły nawyk", coś jak obgryzanie paznokci. Ustalałam sobie czas, np. dwa tygodnie, w którym nic nikomu nie przegrzebię. Jak mnie nosiło z niepokoju, to zwyczajnie do tej osoby dzwoniłam albo robiłam porządki we własnych szpargałach. Było bardzo, bardzo trudno. Czy u Was te fazy też ewoluują i jak z tym walczycie? Mi ze szperactwa trochę zostało.

Mateusz, proszę odpisz co i jak. Studia to tylko studia, profesorowie jacy są - to każdy z nas dobrze wie. Można mieć poprawkę za zły kolor długopisu albo tylko dlatego, że w kasie wydziału są pustki. Ja swoją 1. poprawkę baaaaardzo przeżywałam, dużo płakałam, wydawało mi się, że jestem beznadziejna. Ponieważ studiowałam równolegle drugi kierunek,a moja promotorka widziała, że się z czymś gryzę, to z nią na ten temat porozmawiałam. Szczerze powiem - nic mi tak nie pomogło :) Odnośnie przeprowadzki - podziwiam, chociaż nie wiem , jakie są jej okoliczności, ale zamieszkać z kimś kogo sie kocha, pod jednym dachem, obnażyć się przed tą osobą ze wszystkiego to duża odwaga. Dla mnie to.. to na tyle dużo, że kiedyś w podobnej sytuacji spanikowałam. Mateusz, napisz w szczególności jak w pracy. Mam nadzieję, że ta osoba, która napsuła Ci krwi zmieniła już swoje zachowanie. Niezależnie od wszystkiego, pamiętaj, że wszystko co złe przeminie, trzeba realizować własne pragnienia, widzieć siebie dalej i wyżej, nie patrzeć na to, co mówią dookoła, bo dużo w ludziach zazdrości i złych emocji. Życzę aby w 2014 roku wszystko było ok

Mam na myśli te sytuacje, gdy wszyscy od Ciebie oczekują, że coś zrobisz, najlepiej tak, żeby nie trzeba było nic płacić, nic mówić, nie narażać się na czyjąś interwencję, palcem małym nawet nie kiwnąć. W razie gdy mówię, że tak się nie da, zawsze można się na mnie wydrzeć. Bo przecież jestem tylko nic nie znaczącą osobą zamieszkującą z nimi pod jednym dachem, nic nie wiem, nie mam żadnego doświadczenia życiowego. Ach, no i oczywiście ja nie mogę mieć swoich planów, swoich marzeń, swoich oszczędności. Bo zaraz znajdują się pilniejsze potrzeby- jakiś mandat, jakaś kara umowna, jakieś wydatki na wesele, na którym się nawet pewnie nie pojawię bo wystarczy, że zasponsoruję sam prezent... Wydaje mi się, że nie jestem jakoś specjalnie przewrażliwiona, gdy tych sytuacji nie nagromadzi się milion pięćset w jednym czasie. Gorzej, kiedy występuje tzw. klęska urodzaju. Ale wtedy zawsze mam Was :)

Jakie macie recepty na takie właśnie sytuacje kryzysowe? Pytam, bo w ciągu ostatniego tygodnia miałam już takich kilkanaście... lekko licząc... różnego kalibru i szczerze powiedziawszy, nie mam naprawdę na to wszystko siły. Z każdym dniem czuję się coraz słabsza, coraz bardziej bezsilna wobec biegu wydarzeń. W pewnej części to są sytuacje sztampowe, spod sztancy, więc niby wiem, co po kolei powinno być robione tyle tylko, że z uwagi na .. nie wiem.. to zmęczenie materiału, chyba.. sama tracę głowę. Proszę o jakieś dobre rady bo lipiec i początek sierpnia są jak rodem z jakiegoś koszmaru...

Hm, jak napiszę, że nie ma prostych rad i prostych dróg, to się pewnie wkurzysz, że ktoś tu próbuje udawać mądrzejszego niż jest...Pamiętam jednak, że jak ja pierwszy raz napisałam na tym forum , to najbardziej liczyło się dla mnie, by chociaż ktoś te moje wypowiedzi przeczytał, coś odpisał,zainteresował się tym, co mnie tak codziennie dręczy.. Każdy z nas ma inaczej, więc nie wiem do końca czy Ty też tego potrzebujesz........ Odnośnie długów - ruchomości jakie są w domu i zostały kupione w trakcie trwania małżeństwa rodziców, nie podlegają egzekucji. Oczywiście, jak komornik albo aplikant przyjdzie z wizytą, to może je zająć ale wtedy są środki ku temu, by się od tego uwolnić , oczywiście, o ile są jakieś dowody np. faktury na to,kto kupił meble, telewizory itd. Podobnie z egzekucją z nieruchomości w wypadku współwłasności- wtedy przysługuje prawo złożenia sprzeciwu. Dodatkowo : podstawowy sprzęt i pewne przybory potrzebne każdemu człowiekowi do codziennej egzystencji są zwolnione spod zajęć - mowa tu o przyborach do nauki, pracy, sprzętach agd. Również ze środkami na rachunku bankowym nie jest tak, że z chwilą zajęcia komorniczego "przepadają" jak kamień w wodę. Wolne od egzekucji są alimenty, zasiłek dla osób bezrobotnych ( o ile komornik nie egzekwuje alimentów), najniższe wynagrodzenie wynoszące 1600zł brutto, zasiłki i renty z opieki społecznej. Rada dla mamy spłacającej dług- niech płaci bezpośrednio do wierzyciela- wtedy podobno opłata naliczana przez komornika wynosi 5%, a nie jak to często bywa 15%. Z drugiej strony, komornik też człowiek (naprawdę) i potrafi drugiego zrozumieć o ile widzi , że ktoś chce dług spłacić. Nie wiem, gdzie mieszkasz i czy masz jakieś oszczędności , a jeżeli tak to czy one wystarczą na zainstalowanie się w innym mieście. Mam nadzieję, że tak, bo warto oderwać się od problemów i chociaż popatrzeć przez chwilę na świat bez problemów. Życzę powodzenia i odezwij się

Mam wyrzuty sumienia, że zaglądam tu tak sporadycznie ale zawsze kiedy to robię czuję ogromną ulgę. Nie mogę się opędzić od takiej myśli, że ja się moich rodziców w pewien sposób , no jakby to powiedzieć , fizycznie brzydzę. Tyle przypominania żeby wyrwali spróchniałe resztki zębów, zapisali się w kolejkę po protezę a jak coś to im dołożę parę groszy i nic... Cały czas wysłuchuję o ich zmęczeniu - w związku z tym jak łazienki nie sprzątnę to sobie tam wszystko tak leży, dzień, dwa, tydzień. Nieważne brudne, ususzone, namoczone - wszystko przechodzi jednym odpychającym zapachem... Głupio mi za to poczucie wstydu względem nich ale nie wiem jak to zwalczyć. Małpko bubu - gratuluję, że znalazłaś kogoś na resztę życia, pomyślności:)

Mnie skakanie i tańczenie z jednej strony wydaję się bardzo fajne, a z drugiej strony obciachowe i dziecinne. Jakbyś mi to z najodleglejszych zakamarków głowy wyjął... Nie wiem dlaczego tak mnie razi widok nastolatek w mocnym makijażu, dlaczego kiedy byłam na studiach nie chodziłam zbyt często na imprezy, nie jeździłam na wspólne narty, sylwki itd i ciułałam te swoje stypendia w nie wiadomo jakim celu. Dziś sądzę, że gdybym była trochę bardziej zwariowana, miałabym przynajmniej piękne wspomnienia, coś do czego mogę się w myślach uśmiechać. Odnośnie tego, że DDA czują się młodsi niż są- czy to się nie nazywa przypadkiem "zamrożone emocje" czy jakoś podobnie??

Mnie skakanie i tańczenie z jednej strony wydaję się bardzo fajne, a z drugiej strony obciachowe i dziecinne. Jakbyś mi to z najodleglejszych zakamarków głowy wyjął... Nie wiem dlaczego tak mnie razi widok nastolatek w mocnym makijażu, dlaczego kiedy byłam na studiach nie chodziłam zbyt często na imprezy, nie jeździłam na wspólne narty, sylwki itd i ciułałam te swoje stypendia w nie wiadomo jakim celu. Dziś sądzę, że gdybym była trochę bardziej zwariowana, miałabym przynajmniej piękne wspomnienia, coś do czego mogę się w myślach uśmiechać. Odnośnie tego, że DDA czują się młodsi niż są- czy to się nie nazywa przypadkiem "zamrożone emocje" czy jakoś podobnie??

Odnośnie powrotu do domu, ja najgorzej czułam się tam podczas choroby i kiedy nie mogłam znaleźć pracy. Nie mogłam się wtedy dokładać do rachunków, czułam się jak najpaskudniejszy pasożyt chociaż oddam sprawiedliwość rodzinie, niespecjalnie wypominali mi że biorę jedzenie czy korzystam z opłacanych energii, wody itd. Uważam, że znalezienie konstruktywnego zajęcia jest w tym przypadku najlepszą receptą - jest się względnie niezależnym i co najistotniejsze, każdego dnia człowiek budzi się z określonymi celami. Może to być pójście na 9 do biura, napisanie pism i przesłanie ich mailem,umówienie terminów korepetycji czy posprzątanie łazienki. Wiem, że sytuacja na rynku pracy nikogo nie rozpieszcza i że kobietom trudniej jest podjąć decyzję o zmianach w życiu zawodowym (nie pójdziemy odśnieżać, pracować na budowie itd.) ale może jakaś firma internetowa. Nie ma z tego kokosów ale to chyba nie wielka kasa jest w tym wypadku najważniejsza.

Odnośnie powrotu do domu, ja najgorzej czułam się tam podczas choroby i kiedy nie mogłam znaleźć pracy. Nie mogłam się wtedy dokładać do rachunków, czułam się jak najpaskudniejszy pasożyt chociaż oddam sprawiedliwość rodzinie, niespecjalnie wypominali mi że biorę jedzenie czy korzystam z opłacanych energii, wody itd. Uważam, że znalezienie konstruktywnego zajęcia jest w tym przypadku najlepszą receptą - jest się względnie niezależnym i co najistotniejsze, każdego dnia człowiek budzi się z określonymi celami. Może to być pójście na 9 do biura, napisanie pism i przesłanie ich mailem,umówienie terminów korepetycji czy posprzątanie łazienki. Wiem, że sytuacja na rynku pracy nikogo nie rozpieszcza i że kobietom trudniej jest podjąć decyzję o zmianach w życiu zawodowym (nie pójdziemy odśnieżać, pracować na budowie itd.) ale może jakaś firma internetowa. Nie ma z tego kokosów ale to chyba nie wielka kasa jest w tym wypadku najważniejsza.

Mateusz, chcę Ci powiedzieć, że na forum zalogowałam się po raz 1. jakieś półtora roku temu i przyniosło mi to wielką ulgę. To dobrze, że dajesz sobie margines bezpieczeństwa - czas na sport, na realizację naprawdę Twoich marzeń. Ponieważ jesteś studentem prawa, a w branży robi się coraz " ciaśniej" i doświadczam tego codziennie, proszę byś pamiętał o tym, że wyboru drogi zawodowej trzeba dokonać względnie wcześnie. I jeszcze jedno- nie kieruj się zawsze tym co sądzą inni bo nikt nie będzie za Ciebie żył. Rozwój zawodowy jest czymś pożądanym ale nie rób tego proszę kosztem zdrowia, zszarganych nerwów itd. Nie jesteś jakimś komiksowym superbohaterem, który po 12h pracy pojedzie tramwajem do wynajmowanego mieszkania, w Biedronce kupi cokolwiek na kolację a potem będzie tylko czytał wpisy znajomych na facebook'u bo nie ma czasu na to, by spotkać się z nimi osobiście. Czasami lepiej się wycofać, by na wszystko spojrzeć z tej właściwej perspektywy:) życzę Ci wszystkiego najlepszego bo na to zasługujesz:) Keraj, świetny cytat- podkradam:)

Mateusz, chcę Ci powiedzieć, że na forum zalogowałam się po raz 1. jakieś półtora roku temu i przyniosło mi to wielką ulgę. To dobrze, że dajesz sobie margines bezpieczeństwa - czas na sport, na realizację naprawdę Twoich marzeń. Ponieważ jesteś studentem prawa, a w branży robi się coraz " ciaśniej" i doświadczam tego codziennie, proszę byś pamiętał o tym, że wyboru drogi zawodowej trzeba dokonać względnie wcześnie. I jeszcze jedno- nie kieruj się zawsze tym co sądzą inni bo nikt nie będzie za Ciebie żył. Rozwój zawodowy jest czymś pożądanym ale nie rób tego proszę kosztem zdrowia, zszarganych nerwów itd. Nie jesteś jakimś komiksowym superbohaterem, który po 12h pracy pojedzie tramwajem do wynajmowanego mieszkania, w Biedronce kupi cokolwiek na kolację a potem będzie tylko czytał wpisy znajomych na facebook'u bo nie ma czasu na to, by spotkać się z nimi osobiście. Czasami lepiej się wycofać, by na wszystko spojrzeć z tej właściwej perspektywy:) życzę Ci wszystkiego najlepszego bo na to zasługujesz:) Keraj, świetny cytat- podkradam:)

W odniesieniu do głównego tematu wątku- Bardzo chciałabym żeby było inaczej- ojciec przez ileś lat pił, a jak już przestał, to wieczne hece mu w głowie. Bez wykształcenia, bez stałej pracy, bez perspektyw. Wiecznie albo z kolegami albo na wyjeździe. Zawsze ze swoim zdaniem, które tylko narobiło mu wrogów. W stosunku do matki czuję się okropnie- uważam, że gdybym ja nie przyszła na świat, byłoby jej łatwiej. Nie musiałaby się wtedy związać z moim ojcem, żyć pod jednym dachem,wysłuchiwać i znosić wielu rzeczy. Prawdopodobnie nie zniechęciłaby się tak wtedy do wszystkiego,uzupełniła wykształcenie,znalazła lepszą pracę.... Jest tyle rzeczy, które chciałabym poprawić. Im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem skołowana.Martwię się o niskie pensje rodziców,o ich przyszłe emerytury,z których nawet nie opłacą czynszu za mieszkanie. Czasami jestem tym zmęczona- od 3 lat przekładam wyjazd wakacyjny, teraz to już urlopowy, obiecuję sobie, że może tu, może tam gdzieś tam pojadę ale zawsze kończy się tak, że pieniądze są potrzebne na coś innego.

Nigdy jakoś szczególnie nie zastanawiałam się nad swoimi snami. Może to wynika z tego, że z reguły niewiele z nich w całości pamiętam. Jedyne co mi przychodzi do głowy to to, że mam bardzo często deja vu. Sprawdza się zawsze, w 100% i to mnie właśnie przeraża. Wygląda to w ten sposób, że śni mi się jakaś fabuła i nagle trach,przerwa, inna sceneria, inne osoby najczęściej te mi znane. To nie trwa długo ale najgorsze jest właśnie uczucie zagrożenia, strachu,niepewności. Ostatnio "przywidział mi się" spacer- wracamy skąd późniejszą porą, idę z placu który dobrze znam, przechodzę z nieznajomą osobą ubraną w taką a taką sukienkę, jest ciemno ale rozładowały nam się telefony więc nie możemy zadzwonić po taksówkę, szukamy oświetlonych chodników, przechodzimy koło biedronki, kogoś słyszę, biegniemy i nagle na znajomym mi zakręcie się celowo zatrzymujemy , by ten rozpędzony ktoś za naszymi plecami nie zdążył wyhamować. Stoi przed nami, ja mam w ręku tylko parasol.... Sen się urywa, nie wiem co dalej, nie wiem kim są bohaterowie (chłopak i dziewczyna mi nieznani).

Z tym poczuciem winy, to jak z ugryzieniem komara- czujesz je, drapiesz je i swędzi jeszcze bardziej. Ja często myślę o sobie jako o tej, która nie powinna się urodzić- przyszłam na świat ledwie kilka miesięcy po ślubie rodziców i tak sobie kalkuluję, że gdyby nie ciąża mamy, gdybym nie przyszła na świat, to nie byłoby tego wszystkiego. Tego całego cyrku, płaczu, udawania przed rodziną, przed koleżankami w pracy,znajomymi ze szkoły, wstydu kiedy nie było nas stać na to czy tamto. Mamy jest mi w tym rodzinnym galimatiasie żal najbardziej- ciężko pracuje, przeze mnie nie skończyła żadnej dobrej szkoły (ma wykszt.średnie a z takim to praca teraz byle jaka) i dodatkowo zapadła na depresję. Zawsze kiedy krzyknę, tupnę, wyrażę swoje zdanie i zobaczę w jej oczach ten żal , mam natychmiast ochotę zwinąć się w kłębek. Szukam sposobu żeby z tym skończyć ale na razie idzie jak po grudzie.

Jej, wszyscy piszą o facetach, nowych związkach, a ja tak prozaicznie - miałam wielki problem , by zaufać osobie, którą początkowo uważałam za koleżankę... Bałam się co sobie o mnie pomyśli jak się wszystkiego dowie, jak będzie reagować. Nigdy nie zawiodła mojego zaufania, nigdy nie dała mi najmniejszego powodu, by myśleć, że mogłaby mnie skrzywdzić słowem, gestem, zachowaniem. Pomimo to jakieś dziwne myśli non stop krążyły... Dlatego jak przeczytałam tytuł wątku, zdecydowałam się napisać. Ja czekałam 5 lat, by opowiedzieć jednym zdaniem,że mam złe doświadczenia z ojcem alkoholikiem i mamą zapadającą na depresję. Kiedy to z siebie wydusiłam, było cicho, spokojnie, dużo lepiej. Moja powierniczka wie, że jej powierzyłam ten sekret jako pierwszej. Domyśla się też, że bardzo mi ciążył. Naprawdę ludzie chcą i potrafią wyciągnąć do Nas rękę tylko dajmy im na to szansę.

Przepraszam, spytam przez ciekawość. Chodzi mi nie tyle o zaangażowanie, co o przejście pewnego progu tkwiącego w mojej głowie. Ja mam wrażenie, że uciekam ilekroć jest szansa na coś poważniejszego, głębszego niż zwykłe spotykanie się. Boję się komuś wyznać, że jest mi bliski- w pewnych sytuacjach czuję się taka naga i bezbronna i skrępowana własnym strachem... Wiem, że brzmi dość dziwnie i pewnie to nie to miejsce na forum ale co mi tam... Może ktoś też tak ma albo miał?