agniesia01

A jak wiele wizyt za Tobą, że zauważasz brak poprawy? Lekarze, nie odwalają całej roboty za nas, trzeba chcieć i też z siebie dużo dać. Same leki też wszystkiego nie załatwią a bez dodatkowego leczenia (nie tylko farmakologii) możesz sobie tylko zaszkodzić.

19Marcin87 Co do Twojej dziewczyny...daj jej czas. Pewnie to również dla niej ciężka sytuacja i nie wie jak Ci pomóc. Zazwyczaj jeżeli ktoś nie miał do czynienia z takimi zaburzeniami to nie ma pojęcia jak się zachować. Postaw na rozmowy, rozmowy i jeszcze raz rozmowy. Jeśli nie zrozumie (tak, wiem-brutalne) ale nie jest Ciebie warta. Jednak głowa do góry, miłość potrafi przetrwać dużo. O ile jest miłością

Nic. Wieczorem się napcham. Jaki kolor przeważa dziś w Twoim ubraniu ?

Chyba macie rację. Podjęłam decyzję. To będzie sprawa moja i Pana D. Dzięki, utwierdziłyście mnie, że zrobię dobrze.

Widzicie dziewczyny....mój partner jest tak wychowany, że , każdy wszystko wie-o każdej wizycie u lekarza, o dokładnej godzinie przyjazdu...W taką rodzine weszłam, jest to dla mnie dziwne bo ja takiej rodziny nie mam i nigdy nie miałam-jednak szanuję to i staram zrozumieć. Co do popołudniowych wizyt to też do końca nie jest tak. Mój partner pracuje w nocy (jakkolwiek to zabrzmi) i do rodziców jedziemy czasem nawet o 11.00, choćby po to, żeby nasza córa posłuchała opowieści dziadka którego tak uwielbia W sumie racja-nie muszę się tłumaczyć jednak coś wewnątrz mówi mi - Aga, nie będziesz fair.

Nie pamiętam jak to się zaczęło, ale odkąd pamiętam bałam się kiedy widziałam jak ktoś wymiotuje. Czy to na kolonii czy na imprezie. Jednak nie było to paraliżujące, byłam normalną imprezującą dziewczyną. Miałam za sobą 3 lata buntu kiedy byłam nastolatką, nie stroniłam od alkoholu, piłam i balowałam. Nigdy nie wymiotowałam-byłam znana z silnego żołądka i śmiano się, że że mogłabym zjeść bigos z lodami popijając Pepsi i nic by mi nie było. Pierwszy raz zwymiotowałam po weselu mojej szwagierki-2 lata temu. Od tamtej pory nie biorę alkoholu do ust. Boję się. Unikam imprez, kiedy już muszę-siedzę w kącie-nie piję i źle się bawię. Kiedy ktoś się upije i pojdzie do łazienki-nasłuchuje czy nie wymiotuje. Od tamtego czasu błagam wręcz partnera, żeby nie pił nigdy i nigdzie, nawet piwa-bo boje się, że będzie wymiotował. Kiedy miał grypę żołądkową płakałam przez 3 dni jak siedział w ubikacji. bardzo mnie to męczy, nie mam znajomych, wszystkich unikam bo nie chce spotykać sie przy piwie. Wszyscy unikają mnie bo z imprezowej zrobiłam się szara. To straszne

Pinkii fajnie, że rozumiesz. Ciotki właśnie mnie tu najmniej obchodzą, tylko kwestia świąt, urodzin czy innych głupot. Chciałabym, żeby jego mama wiedziała, tylko zastanawiam się jak to powiedzieć. Yyyy przepraszam, że mnie nie było ale jestem na lekach psychotropowych, mam nerwicę lękową i nie pijcie przy mnie alkoholu bo mam emetofobię? Czarno to widzę Jednak ile można tłumaczyć się okresem, wizytą koleżanki czy inną głopotą? Monika1974 Jak najbardziej masz rację, tylko chodzi o to że to nie są wizyty raz w miesiącu tylko raz, dwa w tygodniu. Zabieramy "teściową" na zakupy, odwiedzamy JEGO rodzeństwo itp. Dlatego czasem jest się z czego tłumaczyć

No i znalazłam wymówkę, zostałam w domu Czuję się winna, czuje się beznadziejnie. Chojrakowa dołączam się do twojego dnia

Mam pytanie-jak w temacie. Mój partner ma dużą rodzinę, jest również osobą bardzo rodzinną i zżytą z rodzeństwem. Mamy częsty kontakt, jednak nie należę do osób która uzewnętrzniają swoje problemy. Krótko mówiąc sprawiam przy nich pozory, że nic mi nie jest, że jestem wiecznie zadowolona. Zaczynam terapię na Dziennym Oddziale Leczenia Nerwic, często bedą omijały mnie rodzinne spotkania, a zależy mi na zachowaniu zdrowych relacji. Co powinnam powiedzieć? Czy powinnam się tłumaczyć? Jak to rozwiązać?

Jak najbardziej potwierdzam. Niestety uzależnia.

Nie będę oryginalna. Musisz wybrać się do lekarza. Jeśli chcesz z tym walczyć. Porównując Twoje objawy z moją własną wiedzą i doświadczeniami w temacie mogłabym (pewnie większość by mogła) napisać co Ci jest. tylko po co? Po co masz się nakręcać przez internetową hipochondrię ? Najlepsze co możesz zrobić to pomóc sobie wizytą u specjalisty. Pozdrawiam, Agnieszka

"Jęczarnia" więc się wyjęczę...nikogo to nie obchodzi więc napiszę przynajmniej tu. Jestem zdołowana i zestresowana bo za 3 godzinę wybieram się na urodziny szwagierki. Już szukam w głowie wymówki, wysłuchuje co mi jest, żeby tylko pokłócić się z moim D. i nie iść. Znowu będzie tyle ludzi i znowu będę nerwowo patrzyła na zegarek, kiedy to się skończy. Mam ochotę zamknąć się z łazience i udawać, że mnie nie ma

Moja nerwica była ze mną od małego (tak stwierdził lekarz) jednak uaktywniła się na dobre po porodzie. Niestety to trwa już 2 lata i 3 miesiące .

Znowu nie dałam rady wyładować inaczej złości. Brzuch pocięty.

Rozmowa z nowo poznanym "przyjacielem" w 2 dni przed terapią.

Na początku brania Seronilu-normalka. Tzn. jeśli chodzi o mnie. 3 tygodnie to naprawdę mało, cierpliwości. A jeśli po dłuższym czasie nie zauważysz poprawy to zawsze możesz poradzić się lekarza i być może zwiększyć dawkę.

Dziewczyny drogie, głowa do góry! Przez tą cholerną nerwicę, przez 3 miesiące okres spóźniał mi się po 3 tygodnie i też miałam trzaski....Będzie dobrze! Pocieszyłam :) ?

Ciężko-popieram...Ręka już się goi, ale jak na nią patrzę to tak bym chciała...... Wczoraj byłam u mamy i zapomniałam opuścić rękawów po myciu rąk. Pytanie mamy pt. "ooo ciachałaś się?" po prostu mnie rozwaliło :/ Jak to ludzie nic o nas nie wiedzą

Guzki, znamiona nie oznaczają zawsze raka. Na jakiej podstawie twierdzisz, że go masz i to z przerzutami? Rozumiem twój lęk, jednak jest jedno wyjście: LEKARZ i to jak najszybciej. Pokonaj swój lęk dla swojego dobra, a pewnie okaże się, że nie było tak źle jak być mogło. PS. Sama miałam znamię, które na pierwszy rzut oka wygląda na raka. Zmieniało kolor, kształt i wielkość. I co? Wycięli, zbadali-normalny dzyndzel; stwierdzili. także głowa do góry

Jak najszybciej uciekaj od benzo póki się nie przyzwyczaisz. Dzięki doraźnemu braniu po 8 latach powróciły do mojego życia samookaleczenia.

A ja miałam dziś zły sen. Moja mama miała wypadek.

Mówią, żeby niczego w życiu nie żałować, nie rozpamiętywać porażek...Jednak dla mnie "wylanie" żalu jest pewnego rodzaju oczyszczeniem. Może dla Was też? Mam nadzieję, że temat będzie również chwilą na wyciągnięcie wniosków i nie powielanie swoich błędów i błędów innych. Jeśli macie ochotę dołączcie się i napiszmy czego w życiu żałujemy? Czego byśmy nie zrobili gdyby można było cofnąć czas? Na początek ja: -żałuję, że unikam moich dawnych przyjaciół, bo nie chcę ich zadręczać swoimi problemami -żałuje, że wcześniej nie postanowiłam się leczyć Te sprawy chodzą mi teraz po głowie i na tym na teraz poprzestanę.

Powiedz Drogi autorze tematu: jesteś w trakcie leczenia? Bierzesz leki ? Jeśli tak-poczekaj, na efekty trzeba poczekać, a jeśli nie-czas poszukać dobrego lekarza, który pomoże. Uda się-powodzenia!

Wzbudzasz we mnie niechęć. Przypominasz mi moją matkę. I w związku z tym... współczuję twoim dzieciom. Scroll czy Ona jest winna temu podobieństwu do Twojej matki? Masz podstawy, żeby ją osądzać w taki sposób? Nie jestem niczyim adwokatem, jednak Twoje słowa wydają się nie na miejscu. Kobieta ewidentnie ma kłopot i raczej na nic zda się Twoja niechęć.

Dołączam się do klubu DDRR. Co tu więcej o tym mówić...Ciężko się z tym żyje. W moim przypadku dochodzi ciągłe uczucie tęsknoty za ojcem który urwał ze mną kontakt 3 lata temu. Wiecznie myślę jakby tu się odezwać, porozmawiać z nim i wypłakać. Dodatkowo ciągle boję się, że moja córeczka kiedyś będzie przeżywała to co ja, jak nie daj Boże rozstanę się kiedyś z obecnym partnerem.