Karola

jesli go nie kochasz absolutnie odradzam.. wiem coś o tym. z potrzeby bliskości robiło się różne rzeczy.. -- 18 lut 2011, 23:08 -- kasiątko, najlepiej obie :P:P ale to dla odważnych chyba nie lubie być nie w temacie i nie wiedzieć o co biega

zaczęłam czytać temat od nowa,ale jednak nie dam rady

Helvetti, chyba chodzi ci o takie napięcie nie? Ja miałam tak z tabletkami... nieraz przez pare dni próbowałam sie powstrzymać ale tak to za mną chodziło.. nawet jak zamkłam oczy to je widziałam.. dopiero jak sie nażarłam to to napięcie ustępowało. Tak sie wyładowywałam. i nie widziałam innego wyjścia żeby sobie ulżyć. nie wiem czy można to porównywać

kasiątko, napewno, chyba każdy potrzebuje. Tak mi sie wydaje

ja sobie nawet nie wyobrażam,ze mogłabym sie do rodziców nie przytulić... jestem przylepa jak pięcioletnie dziecko

z 6 lat temu krótko bo stchórzyłam

Helvetti, na zamku

nie chce się wymądrzać, bo nigdy tak nie miałam ale mi sie wydaje,że to można porównać do alkoholika. Gdy już jest świadom tej choroby i próbuje nie pić, jednak zapije.. choć wcale tego nie chciał

Helvetti, też byłam w Zagórzu kiedyś. Ale kilka dni. chyba 5. Teraz już sie uporałam z moimi lękami społecznymi ale wtedy bałam sie wyjść z pokoju. Kilka chamskich odzywek na powitanie od jednej osoby wystarczyło. Bałam sie zejść na posiłek i ani razu nie zjadłam obiadu i byłam piekielnie głodna przez te dni. Wspominam to okropnie. z 6 lat temu to było

Vi., jesteś w błędzie. ja sie pociełam tylko kilka razy w życiu, ale wiem że to może stać się jak nałóg.

paradoksy, tak widać? :P

kasiątko, dziękuje kocham kociaki właśnie jeden leży mi na pośladkach i sie ruszyć nie moge

no nie, ja już do seniorów hehe niestety:P

23 w tym roku bedzie

z Krakowa

może to tez od szpitala zależy. na jednym oddziale miałam poczucie, że rzeczywiście chcą mi pomóc, na dwóch innych,że mają mnie kompletnie w dupie. Nie mówiąc już o dzieciecym gdzie "terapia" polegała głównie na faszerowaniu lekami.. im bardziej hałaśliwe dziecko tym więcej.

Red92, wiem jakie to trudne... mi żaden szpital nie pomógł. . Ucieczka, azyl, nic więcej. nawet mnie nie zdjagnozowali pożądnie

kasiątko, nie mówie, ze misiępodoba.. to o co innego chodzi. Czuje sie tam bezpiecznie i gdy jużjestem boje się wyjść bo noje sie tego świata na zewnątrz.I tego,ze po wyjściu się nic nie zmieni

Red92, potem ci będzie jeszcze trudniej jeśli potraktujesz szpital jak azyl. mi było trudno. i nadal jest. potem łykałam tabletki byle tam wrócić, ale wtedy skierowali mnie do innego- Babińskiego i z tamtąd faktycznie szybko uciekałam

właśnie o to chodzi.. tam życie wydaje się łatwiejsze... Jak byłam kiedyś prawie 3 miesiące to codziennie się bałam, żeby mnie nie wypisali.. nie mówiąc już jak miałam 12 lat i byłam na dziecięcym 5 miesięcy, wtedy wyjście było masakrą, ale to było daaaawnoooo dzieciątko ze mnie było zupa cebulowa mi przypomniała, ze miałam się odchudzać , a znów byłam w McDonaldzie, masakra!

też macie czasem tak, że marzycie, zeby was zamkli w psychiatryku i już nie wypuścili... czasem mam ochote się naćpać tabletek,żeby znów znaleźć się w szpitalu

aaa teraz próbuje nie ryczeć :/

jak miło rozgrzebałam pare rzeczy na terapii, ale zamiast lepiej czuje sie gorzej :/ rozmawiałam o seksie i o tym jaką jestem łatwą dziwką ;/ no dobrze, terapeutka to by inaczej nazwała hehe ;p aaaaaa jak ja sie nienawidze

szmata ;/