New-Tenuis

Jeżeli ojciec wyzywał Cię od kurew i dziwek, nie miał racji. To on miał problem, a nie Ty. Co konkretnie zrobiłaś Hani? [Dodane po edycji:] Vi., czyli, że Twój tato mówi jedno, a myśli drugie?

Zastanawialiście się kiedyś, co spowodowało, że macie zaburzenia osobowości? U mnie to był chyba tato. Nie dorósł do tego, żeby być ojcem i do dziś zachowuje się bardziej jak moje dziecko...

Widzicie, wszyscy się kiedyś (chyba) cięliśmy lub tniemy (ja mam blizny na przykład po tym, co zrobiłam na wakacjach tegorocznych), wszyscy nie umiemy sobie poradzić z emocjami, więc coś nas łączy. Myślę, że siedzenie samemu przytłacza nas, kiedy źle się czujemy, więc drogą elektroniczną możemy się zastanowić (choć to jest trudne) jak rozwiązać nasz problem. :-)

Zastanówmy się może wspólnie jak możemy sobie nawzajem pomóc, nawet na odległość. W pewien sposób mamy wspólny problem... Co wiele głów, to nie jedna.

Ze mną jest ogólnie taki problem, że mam chorą dumę i zwłaszcza z ta kobietą ciężko by mi było rozmawiać, że mi ciężko. Ale myślę, Asia, że masz rację, chyba tak zrobię, ale to najwyżej po Nowym Roku. Ja nie wiem, może się mylę, ale wydaje mi się, że Twoja terapeutka musiała popełnić jakiś błąd, jeśli tak Cię emocjonuje ona jako osoba. Musiała w jakimś momencie przerwać dystans, który powinien Was dzielić. Może to trudne, wiem, że to trudne, ale ja bym Ci odradzała dalszą współpracę z nią. Uważam, że nie jest dobrym fachowcem. Na Twoim miejscu chyba zgłosiłabym się do kogoś innego.

_asia_, wydaje mi się, że powinnaś zmienić terapeutę. Tak nie powinno być. Masz toksyczny układ z tą panią, lepiej to zakończ, bo to właśnie to Ci nie daje żyć. Ja mam podobnie z osobą, która wykłada na moich studiach. Jak mam u niej zaliczyć coś ustnie, to przed tym strasznie się nakręcam. A potem jak siedzę i widzę jej wzrok wbity we mnie, wszystko zapominam. Dzisiaj po czymś takim zamknęłam się w instytucie w kiblu i płakałam. A sęk nawet nie w tym, że ona jakaś niemiła dla mnie jest, tylko w tym, że czuję się przy niej jak nikt, czuję, że ona mnie nie zauważa, bo się nie lansuję tak jak jej ulubiona grupka studentów. Muszę przecież zaliczyć ten materiał, muszę przez to przejść, a nie mogę wytrzymać jej spojrzenia, zaczynam się od razu czerwienić i trząść i dukam, mimo że w domu wszystko pięknie umiałam i że dzisiaj specjalnie chora pojechałam do instytutu, żeby to zaliczyć. To jest jedyna osoba, która mnie uczy, która tak na mnie oddziałuje. Ze wszystkimi innymi daję sobie radę. Nie mogę sobie poradzić z emocjami z nią związanymi. Chciałabym być przez nią doceniona, ale równocześnie czuję złość jak ją widzę i słyszę... Czuję taką wściekłość, że mam ochotę zrobić coś sobie albo jej... Zamiast tego wzięłam dziś zbędne kartki i darłam je z wściekłością... Trochę się wyładowałam...

chojrakowa, nie bierz Xanaxu!!!!!! Nie bierz, ja miesiąc temu byłam od niego uzależniona, wiesz jaką straszną miałam odstawkę? Omamy, zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu... Sny na jawie... Strasznie się czułam. Wiem, że po nim jest lepiej, ale nie... Odradzam Ci, w dobrej wierze Ci odradzam! [Dodane po edycji:] Nie powinnaś odejść, co to to nie! Powinnaś sobie odpuścić, zająć się sobą i być dumną z tego jaka jesteś. :-)

chojrakowa, szarpać się nie warto. Ja już bym bardzo chciała Święta, jednak wiele obowiązków jeszcze przede mną. Nerwy... Ale całkiem dobrze poza tym...

paradoksy, tak, mija... Mija lub po prostu zostaje zakryte, a potem znowu wychodzi na wierzch. Ja tak przynajmniej mam. Zajmowanie się różnymi rzeczami mi osobiście nic nie daje. Daje mi natomiast dużo coś takiego: Siadam sobie nieruchomo i staram się o niczym konkretnym nie myśleć. Opuszczam ręce, żeby sobie luźno zwisały i siedzę tak przez godzinę. To jest na początku trudne, ale bardzo działa na uspokojenie psychiki. Wypisujesz się na chwilę z życia i potem do niego powracasz już uspokojona, a nie robisz sobie krzywdy. Na mnie to CZASEM działa (kiedy mam cierpliwość), więc polecam. :-)

niemądry, a jak wyglądał Twój pobyt w szpitalu? Mógłbyś go opisać? [Dodane po edycji:] Vi., zatnij się w sobie i skończ liceum. Odwagi!

Nie wiecie nawet jak Was rozumiem, kiedy piszecie o obawie przed szpitalem. Niedawno byłam o włos od skierowania. Wiecie co? Kiedy usłyszałam, że dostanę skierowanie na oddział, na drugi dzień już byłam wesoła, normalna i pozbierana. Mój psychiatra trochę się zdziwił... :)

Sorrow, to jest tak: Ja się panicznie boję wyjazdów ze znajomymi i ich unikam, bo nie moge na nich funkcjonować. Rozumiem Cię więc. Wydaje mi się, że dobrze byłoby, gdybyś stopniowo przełamywał obawy przed ludźmi. Zacznij na przykład coś studiować, znajdź pracę. Po maleńku, nie wielkimi krokami, ale malutkimi spróbuj z kimś nawiązać kontakt. Spokojnie, bez wielkiego wysilania się, tak ot, sobie. Wyjdź z domu. Miej w tym wyjściu jakiś cel. Najlepiej, żeby to było coś, co Ci przyniesie korzyść, dlatego myślałam o nauce bądź pracy. Jakie zaburzenie osobowości masz?

Nie, nie chcę się cały czas faszerować lekami. Moja terapeutka jest na urlopie macierzyńskim, a szczerze mówiąc z nikim innym jakoś z terapeutów nie mogłam się dogadać, więc od stycznia jesteśmy umówione na wizytę.

Po krótkiej nieobecności powracam na to forum. Źle się czuję. Mam ostatnio wrażenie, że ze wszystkich stron się ode mnie za wiele wymaga, nie mogę sobie poradzić z nawałem obowiązków studiowych/pracowych/życiowo-organizacyjnych. Niedawno doszło mi do tego przeładowania wrażenie, że najbliźsi przyjaciele mnie opuszczają, nie chcą ze mną utrzymywać kontaktu, że mnie unikają, zwodzą. Ja wiem, że to wszystko to jedynie wymysł mojej zaburzonej i chorej wyobraźni, tłumaczę sobie, że tak nie jest. Na co dzień jakoś udaje mi się opanować ten narastający "ucisk w dołku", wściekłość, poczucie bezsilności. Jednak czuję się tak, jak bardzo nie lubię się czuć, czyli jakbym ścigała się z ogarniającą mnie depresją (co jest dość paradoksalne, bo przecież biorę leki na depresję od sierpnia 2009. roku i nawet ostatnio zaskoczyły po zmianie leczenia, a teraz znów wpadłam w dołek). Właściwie, nie wiem za bardzo, czego mogłabym oczekiwać po Waszej odpowiedzi. Jednak może jako osoby, które już jakiś czas borykają się z zaburzeniami osobowości (ja mam diagnozę "osobowość chwiejna emocjonalnie"), macie jakieś swoje domowe i w miarę sprawdzone sposoby jak sobie radzić z takimi schizami i jak odpoczywać, żeby naprawdę odpocząć?