Kirian

Obecnie? Od Coli Zero. Od czego byłam? Aż boli wymieniać... papierosy, alkohol, tabletki nasenne, odchudzanie... a nawet głupie krople do nosa, bez których nie mogłam oddychać. Niestety bardzo łatwo się uzależniam

Kolejna Łodzianka na pokładzie.

29. Przeraziło mnie jak wiele młodych osób jest na tym forum. Coraz młodsi ludzie zmagają się z depresją i nerwicą, to koszmarna sprawa

Przy moim pierwszym załamaniu (początek roku 2008) psychoterapia pomogła mi bardziej niż farmakologia. Szczerze mówiąc przez źle dobrane leki zafundowano mi arytmię, odstawienie Effectinu było koszmarem. Psychoterapia pozwoliła mi pozbierać się jako tako do kupy i funkcjonować zupełnie nieźle do jesieni 2009. Niestety w tym momencie coś się zawaliło, a moja psychoterapeutka (której naprawdę mnóstwo zawdzięczam) stwierdziła, że nie widzi powodu bym wróciła do niej na stałą terapię. Usłyszałam, że jestem silna i dam sobie radę. Nie dałam, jestem znowu na lekach, szczęśliwie tym razem (jak sądzę) dobranych z większym sensem przez inną psychiatrę. Niemniej jednak - psychoterapia naprawdę może pomóc.

Psychoterapia to chyba najlepsze rozwiązanie. Dzięki rozmowie ze specjalistą można łatwiej zrozumieć powody sięgania po jedzenie i przyczyny "zajadania" emocji czy problemów. Nie wiem czy z zaburzeń odżywiania można wyleczyć się na własną rękę (ja wybrnęłam z tego, choć na pewno nie wyzdrowiałam - wciąż jedzenie bywa dla mnie trudnym tematem). Lepiej porozmawiać o tym z kimś, kto jest w stanie pomóc, bo ma w tym doświadczenie. Ja też będę musiała poruszyć ten problem na psychoterapii, dotąd go nie omawiałam, bo inne problemy były bardziej aktualne, niż moje kłopoty z jedzeniem. Ale jeśli masz możliwość pójścia do psychoterapeuty, to nie zwlekaj. Im szybciej coś z tym zrobisz, tym lepiej. Pozdrawiam.

Mnie pomogła kiedyś książka "Jak przestać się martwić i zacząć żyć", której autorem jest Dale Carnegie. Jest to naprawdę mądra lektura, ułatwiająca zrozumienie różnych mechanizmów powiązanych z lękiem i opisująca metody walki ze zmartwieniami. Nie zdziała cudów, ale może pomóc w innym spojrzeniu na niektóre sytuacje. I w jakiś sposób dodaje otuchy.

Witajcie. Z depresją i nerwicą zmagam się od około 5 lat, choć lęki i poczucie wyobcowania towarzyszą mi właściwie odkąd pamiętam. Mam już za sobą leczenie Effectinem, które skończyło się dla mnie nasiloną arytmią. Powiedziałam sobie wówczas "nigdy więcej", ale niestety od pół roku czułam się coraz gorzej, obniżenie nastroju postępowało szybko i wolałam nie czekać, aż na nowo pojawią się myśli samobójcze czy autoagresja. Skonsultowałam się z psychiatrą i od tygodnia znów jestem na lekach (tym razem na Citalu). Mam nadzieję, że wybrnę z tego. Pozdrawiam wszystkich forumowiczów i życzę jak najwięcej siły w walce z przeciwnościami.

Cital biorę od kilku dni. Wprowadzony został bardzo stopniowo - 4 dni brałam 1/4 tabletki, dziś jest drugi dzień na połówce. Ze skutków ubocznych zauważyłam suchość w ustach, problemy z zasypianiem (co mnie martwi trochę, bo dopiero niedawno wygrałam z trwającą 4 lata bezsennością i nie chciałabym znowu przez to przechodzić). Dziś pojawiły się też mdłości. Nasilenia lęków, odpukać, raczej nie ma. Na tej 1/4 (ku własnemu zaskoczeniu) czułam się naprawdę dobrze, funkcjonowałam prawie normalnie i nie mogłam zrozumieć jakim cudem - przecież tak niska dawka nie mogła chyba dać mi kopa? Tak czy owak - od wczoraj jest już 1/2 tabletki i czuję się nieco gorzej, ale zobaczymy co będzie dalej. Nie oczekuję cudów, rozumiem, że na efekty trzeba poczekać. Wierzę, że uda mi się wyjść na prostą i że znowu zacznę poznawać samą siebie.