horror_iluzji

Cześć wszystkim! Ja mam te psychosomatyczne objawy zacisku gardła, ale staram się nie wpadać w panikę i pracować nad sobą dalej. Zdałam sobie sprawę, że to tak naprawdę nie zwymiotowania i odruchu wymiotnego się boję, ale jest to lęk zastępczy.

Cześć wszystkim! U mnie jazda od nowa. Mam emetofobię, która strasznie mnie frustruję i z którą próbuję walczyć już od lat. Trzy tygodnie temu dostałam jakichś psychosomatycznych objawów z powodu stresu, napięło mi się gardło. A że jeszcze wtedy leżałam w niekomfortowej zbytnio pozycji, to napięło mi się tak, że zinterpretowałam to, jak odruch wymiotny. Dostałam ataku paniki, zadzwoniłam do terapeutki. Atak minął, ale teraz cały czas odczuwam lęk antycypacyjny. Mam nadzieję, że w wyniku pracy na terapii uda mi się w końcu z tego wyjść.

U mnie znowu gorzej niestety. Jakoś trzy tygodnie temu, z powodu stresu i psychosomatycznych objawów, spięło mi się gardło, co zinterpretowałam, jako odruch wymiotny. Zadzwoniłam do psychoterapeutki z atakiem paniki, co mi pomogło, ale teraz cały czas odczuwam lęk antycypacyjny. No i jazda od nowa. A Wy jak się trzymacie?

Aaa, rozumiem. Trzeba przyznać, że znalezienie odpowiedniego terapeuty potrafi trochę zająć, ale zdecydowanie warto. No i oczywiście, bywa tak, że można poczuć się gorzej po pewnych sesjach. Będę w każdym razie trzymać za Ciebie kciuki, żebyś znalazła takiego terapeutę, który będzie dla Ciebie odpowiedni!

Czy mogę spytać, dlaczego? Czy te terapie były nieefektywne, czy podziało się coś innego?

Myślę, że to krok w dobrą stronę. Czy próbowałaś już wcześniej coś działać z terapią?

No tak, terapia potrafi bardzo pomóc. Oczywiście też odpowiednie podejście do terapii jest ważne - inaczej będzie wyglądać terapia, gdy potraktujemy ją, jako gotowe rozwiązanie, które odbierze od nas ból, a inaczej - gdy zwrócimy uwagę na nasz wkład i pracę, jaką wykonujemy pomiędzy sesjami. Co masz na myśli, że kręcisz się w kółko?

Miałam terapię, ale wymagało to też oczywiście dużo pracy z mojej strony nad sobą.

Cześć! Wracam po latach podzielić się moimi doświadczeniami. Emetofobia już mnie tak nie trzyma. Nadal boję się wymiotowania lub odruchu wymiotnego, ale przynajmniej nie panikuję z tego powodu. Nie zamartwiam się też zbytnio, gdy odczuwam jakieś mdłości czy ścisk w gardle (ostatnio tak mi się kręciło w głowie i mnie ona bolała, że myślałam, że zwymiotuję, ale o dziwo nawet mnie to nie zmartwiło. Pomyślałam sobie, że jeśli się to stanie, to się stanie i próbuję utrzymywać takie podejście). Nie wiem, czy pozbyłam się emetofobii, ale jest duża poprawa. Pomogło mi dotarcie do przyczyny istnienia tej fobii - u mnie emetofobia była "symbolem" traum i strachu, że się one powtórzą. Kiedy to sobie uświadomiłam, to wówczas ten lęk przed wymiotowaniem znacznie się obniżył. Pomaga mi również świadomość, że nie wszystkie mdłości i ściski w gardle kończą się zwymiotowaniem.

Witam wszystkich! Wróciłam na to forum po latach nieobecności. Po ciężkiej pracy udało mi się wrócić na (w miarę) prostą. Oczywiście, czasami jakieś lęki nadal mi się przytrafiają, ale radzę sobie znacznie lepiej. Zmieniłam się również całkowicie - jestem zupełnie inną osobą niż byłam jeszcze przed dwoma laty. Mam teraz po prostu nadzieję, że to cierpienie psychiczne, jakie odczuwałam, mi się już nie przytrafi. A jeśli się przytrafi - to będę umiała wykorzystać narzędzia, jakie mam, aby sobie z nim poradzić. Pozdrawiam wszystkich!

Kurs jest związany z pasją. Dzisiaj ochłonęłam i postanowiłam, że spróbuję. Bardzo się boję zwłaszcza podróży oraz tego, że zwymiotuję bądź dostanę odruchu wymiotnego przy profesorze. Przez ten lęk przez cały tydzień źle się czułam.

Cześć! Mnie emetofobia tak przygniotła, że nie dam rady pojechać na kurs i trochę mi smutno z tego powodu. Być może podczas wizyty dotknęłaś czegoś dla Ciebie bardzo istotnego, co jest może przyczyną Twojej emetofobii? Nic się nie dzieje, od tego tu jesteśmy, aby wzajemnie opisywać swoje doświadczenia oraz żeby się wspierać.

Po tych lekach czuję się dobrze. Escitalopram zaczął działać po miesiącu, a Pregabalina od razu.

Biorę Escitalopram oraz Pregabalinę. A jakie Ty zażywasz leki? Czy konsultowałaś swoje obawy odnośnie słabszego działania leków z psychiatrą?

Hej! Ja leki biorę od grudnia zeszłego roku i dzięki nim czuję się lepiej, choć nadal jeszcze nie jest najlepiej. Do tego nie wychodzę z domu, ale za niedługo to się zmieni. Jadę na kurs, który będzie trwał tydzień i boję się, że dostanę przy profesorze odruchu wymiotnego, poza tym trasa na ten kurs to półtorej godziny w jedną stronę, co nie ułatwia sprawy. Mam tylko nadzieję, że muzyka odciągnie moją uwagę i będzie dobrze. Terapeutka mówi, że u mnie emetofobia "zrodziła" się na tle lęków społecznych.