mswm

Nie tylko o tym myślałam, ale też widuję to na co dzień, pracując w szpitalu psychiatrycznym. Jeżeli lekarz słyszy od pacjenta o myślach samobójczych, i są one mocno zaawansowane, to ma obowiązek dać mu skierowanie na oddział do szpitala (chyba, że jest wolne miejsce na oddziale, a rzecz dzieje się w szpitalu, wówczas jest przyjmowany od razu). Przez Twoje wypowiedzi przemawia bardzo powszechny mit, demonizujący szpital psychiatryczny. Szpital jest miejscem które z założenia ma POMÓC osobie z myślami samobójczymi, to nie jest żadna kara! Jest to miejsce, w którym taka osoba ma szansę uzyskać całodobową opiekę i dojść do siebie. Zapewniam Cię, że po żadną policję się wówczas nie dzwoni.

Pytanie o myśli samobójcze jest obowiązkiem psychiatry i niezbędną częścią diagnozy! Dzięki temu lekarz jest w stanie dobrać odpowiedni system leczenia (ambulatoryjny lub na oddziale) i lepiej pomóc pacjentowi. Zdarza się, że również i psychoterapeuta o to pyta, z tego samego powodu. Jest to wyraz nie tylko troski, ale i profesjonalizmu! Ponadto. Obecność myśli samobójczych ma duży wpływ na dopasowanie leków i ich dawki. Jeśli mamy myśli samobójcze, to lekarz nie przepisze nam leków mających działanie nisko antydepresyjne przy wysokim działaniu przeciwlękowym (bo wiadomo, jak może się to skończyć, gdy przestaniemy czuć lęk przed działaniem, bez szybkiej poprawy nastroju.) Co do tego, że "nikt normalny nie będzie się chwalił" - trzeba zadać sobie pytanie w jakim celu chodzimy do psychiatry i czy zależy nam na prawdziwej pomocy, jeżeli planujemy go okłamywać.

To jest trochę tak... każdy z osobowością unikającą wykazuje cechy fobii społecznej, ale nie każdy cierpiący na fobię społeczną ma osobowość unikającą. Można powiedzieć, że osobowość unikająca to skrajna forma fobii społecznej.

Na jaką przypadłość stosujesz tą sertralinę? Bierzesz dość dużą dawkę, więc w przeciągu tych dwóch dni możesz (ale nie musisz) odczuwać pewną zmianę - przy sertralinie to jest często takie "pobudzenie", uczucie lekkości w głowie, bezsenność. Ale raczej nie będzie to w bardzo nasilonym stopniu, jeśli w poniedziałek weźmiesz kolejną dawkę, to nie będzie tragedii. Chyba że masz skłonność do "samonakręcania się" - stąd pytanie na co ją stosujesz.

Natomiast objawy lękowe w stanie trzeźwości to po prostu głód alkoholowy, jeżeli mijają po wypiciu alkoholu.

Nie, nie ma takich rzeczy. W takim celu stosuje się leczenie odwykowe. Palacze mają więcej szczęścia.

Być może to nie jest odpowiedź jaką chciałabyś otrzymać, ale niestety muszę... jak najszybciej zgłoś się do psychologa. Nie tylko dla samej siebie, ale i dla swojego dziecka. Pamiętaj, że dziecko odczuwa wszystkie emocje rodzica, co będzie powodowało kolejne problemy emocjonalne - i jego, i Twoje... Jeśli nie masz wsparcia w mężu, to tym bardziej. Znalezienie bratniej duszy z tym samym problemem być może przyniesie chwilową ulgę, ale nie wiem czy wyciągnie Cię z obecnej sytuacji.

Na pewno musi to być bardzo męczące. Napisałeś że masz ten problem od jakiegoś czasu - czy pamiętasz może co się wówczas wydarzyło, co mogło to zapoczątkować? Czy bierzesz leki?

Aktualnie - ponad 1,5 roku. Terapia schematu.

Warunkowanie wzmocnione pozytywnie oznacza, że chcemy aby warunkowane zachowanie wystąpiło kiedyś ponownie. Na przykład: pochwała od szefa dla pracownika, za sposób wykonania zadania. Warunkowanie negatywne - chcemy dane zachowanie wyeliminować. Na przykład: zadawanie komuś bólu lub przykrości po zjedzeniu przez niego słodyczy.

Strach przed "zostaniem homoseksualistą" jest bardzo częsty przy zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych, podobnie jak myśli typu "jestem pedofilem", "a co jeśli całkowicie oszaleję", " a co jeśli jestem mordercą", i tak dalej. Jest to samonakręcanie się powodujące objawy paniki i sygnały fizjologiczne z ciała. Orientacja nie zmienia się w ciągu paru dni.

Dubito - przepraszam Cię, ale muszę to sprostować. Fobia społeczna jest tak naprawdę strachem przed oceną, przed kompromitacją, a nie przed skupiskiem ludzi. Jak najbardziej może objawiać się w sytuacjach "jeden na jeden", jedna osoba w zupełności wystarczy aby wywołać objawy fobii społecznej. Wystarczy, że będzie ona dla nas obiektem, który może nas w jakikolwiek sposób "ocenić". Vanheluk - nic z tego co napisałeś, nie wskazuje na urojenia ksobne... rzeczywiście masz objawy nerwicowe i objawy fobii społecznej, pytanie tylko - co było pierwsze i co nakręca "drugie". Myślę że przy tak nasilonych i utrudniających życie objawach nie ma sensu się męczyć. Jak najszybciej zgłoś się do lekarza i na terapię (ponieważ jest sporo czynników które mogły to wywołać i bez zrozumienia tego możesz mieć skłonności do wpadania w te stany z powrotem, gdy odstawisz leki). Powodzenia!

Terapię grupową prowadzi się zwykle właśnie w nurcie psychodynamicznym - i w takim jest ona najbardziej skuteczna, w przeciwieństwie do terapii indywidualnej, gdzie inne nurty trochę wysuwają się na prowadzenie (aczkolwiek jest to sprawa indywidualna, żadna zasada nigdy nie sprawdza się w stu procentach). Terapia grupowa jest specyficzną odmianą terapii, bo pozwala jej uczestnikom odkryć nieświadome procesy zachodzące między ludźmi, których są częścią, nie zdając sobie z tego sprawy. To taki swoisty eksperyment pod nazdorem psychoterapeuty. Warto spróbować, zwłaszcza jeśli terapia p-b nie przyniosła oczekiwanych rezultatów.

Jeżeli korzystasz z pomocy dietetyka i psychiatry, a mimo to problem nadal istnieje, to znaczy że to problem który trzeba rozwiązać za pomocą psychoterapii. Dieta i leki to w tym przypadku tylko sposób na "objawy". Kluczowe jest odkrycie dlaczego to robisz i co można zrobić, by to zatrzymać. Dobre efekty przy objadaniu się daje terapia poznawczo-behawioralna.

I tutaj jest właśnie pies pogrzebany.

Shine, trochę to brzmi jak fobia społeczna z objawami na tle somatycznym. U Ciebie akurat reaguje klatka piersiowa, ale różne części ciała mogą u różnych osób w taki sposób reagować. Zawsze to powtarzam i jest to bardzo ważne... przez pierwsze dni brania SSRI możemy czuć się o wiele gorzej, to jest naturalny proces. Nie oznacza to, że lek nam nie pomoże, zwłaszcza że te leki z reguły dobrze działają na objawy lękowe. Czy myślałaś o podjęciu terapii? W Twoim przypadku kluczową sprawą jest odkrycie dlatego czujesz lęk w sytuacjach społecznych.

Poczekaj jeszcze z tą decyzją i zwiększaniem. Biorąc leki często zapominamy, że człowiek to tylko człowiek, i nawet na lekach mamy czasami gorsze dni, gorsze samopoczucie, momenty osłabienia. Nie masz lęków - czyli lek nie przestał działać. Jeżeli taki stan depresyjny będzie się utrzymywał dłużej - wtedy zapytaj lekarza o większą dawkę.

Jak najbardziej Afranil może powodować takie objawy, zwłaszcza że jest to lek o przedłużonym działaniu i dość długo utrzymuje się w organizmie, więc podczas odstawiania mogłaś nie odczuć różnicy. Jak długo go bierzesz?

Bardzo mądra decyzja, gratuluję i trzymam kciuki :)

To chyba, zdaje się, ma coś wspólnego z tym... pamiętaj, że psycholog jest między innymi od rozumienia rzeczy, których rodzice nie zawsze rozumieją.

A dopuszczasz taką myśl, że ta teczka może Ci wręcz pomóc? I pomóc nowemu psychologowi który będzie poznawał Twoją historię?

Nerwica natręctw jest jedynie objawem, sposobem radzenia sobie z lękiem - jej podstawą i bazowym wyzwalaczem jest właśnie lęk. Aby zrozumieć skąd on się bierze, potrzebna jest psychoterapia. Tak jak mówisz, czasami ona jest, czasami jej nie ma. Nie oznacza to jednak, że w chwilach gdy nie masz natręctw, znika też pierwotny i bazowy lęk. Może on wówczas objawiać się inaczej, na przykład właśnie somatycznie.

Oczywiście, na NFZ również można skorzystać z dobrej terapii. Warto jednak zwrócić uwagę na to czy zapisujemy się do psychologa który jest wyłącznie psychologiem, czy do psychologa który jest również psychoterapeutą. Warto zapisać się do osoby, która jest psychoterapeutą. W poradni powinni uwzględnić taką prośbę. Z jakiego powodu przeraża Cię ta teczka? Czego się obawiasz?

Prawdziwa terapia to taka w którą jesteśmy w pełni zaangażowani, otwieramy się całkowicie przed terapeutą i ufamy drodze, którą nas on prowadzi. Być może któregoś z tych elementów zabrakło lub psycholog nie umiał dobrze zdiagnozować Twoich problemów. Powody mogą być różne, ale pod żadnym pozorem nie można tracić wiary w skuteczność terapii. Czasem sami musimy trochę dojrzeć, więcej zrozumieć, zanim przyniesie ona efekty.

Być może nie byłaś wówczas gotowa na prawdziwą terapię lub nie mogłaś się otworzyć przed tym konkretnym terapeutą - czasami tak się zdarza. Dobrym pomysłem będzie ponowne zapisanie się do innego specjalisty, jeżeli na dotychczasowej terapii nie czułaś się dobrze. Właściwie to musiałabyś dokładnie opisać co oznacza "padaka" w tym konktekście