Psychomedic.pl

Drogi Andrew7826893 , Objawy nerwicy prawdopodobnie zostały tymczasowo zablokowane przez leki, które przyjmujesz ale tolerancja organizmu osłabła i nerwica,a właściwie jej objawy zaczęły powracać. Farmakoterapia jest skuteczną metodą leczenia zaburzeń nerwicowych, lecz wskazane jest, aby była stosowana jednocześnie z psychoterapią. Tylko poprzez odpowiednio poprowadzoną terapie, można dotrzeć do źródła choroby by pozbyć się jej na zawsze. Rozumiem, że boisz się nawrotu choroby, wiem jak obawa przed kolejnym atakiem paniki może utrudnić funkcjonowanie. Gorąco zachęcam Cie do skorzystania z pomocy psychoterapeuty. Poszukaj w miejscu swojego zamieszkania poradni zdrowia psychicznego lub gabinetu terapeuty. Trzymam mocno kciuki i życzę odwagi i przede wszystkim zdrowia!

Panie Pawle, wszystko to ,co Pan opisuje i co Pan przeżywa jest jak najbardziej normalne. Rozumiem, ze ma Pan poczucie zmarnowanego życia, uciekającego czasu i wszechogarniającej samotności. Bardzo cięzkio żyć z takim brzemieniem, zwłaszcza, że jak wynika z pana postu obarcza się Pan winą za obecną sytuację. W ten sposób zapętla się Pan tylko w poczuciu winy, które stanowi pożywkę dla Pana objawów. Proszę nie być dla siebie takim surowym, pozwolić sobie na chwile słabości, przyjrzeć się swoim emocjom i odczuciom a następnie zastanowić się skąd one się biorą, jak sprawić by zamieniły się w pozytywy. Bardzo dobrze, że szukał Pan pomocy i udał się do psychiatry lecz myślę, ze w Pana przypadku najlepszym wyjściem byłoby spotkanie z psychoterapeutą.. W trakcie psychoterapii człowiek jest w stanie dokonać wielu zmian w swoim życiu ale przede wszystkim terapia pomaga w pozbyciu się objawów. Poprzez rozwiązywanie problemów drzemiących w nas głeboko, odblokowujemy to co nieuświadomione i pozbywamy się objawów. Zachęcam Pana do umówienia wizyty u psychoterapeuty w Pana okolicy, wieże głeboko iż przyniesie to ulgę i pozwoli odkryć piękno codziennego życia na nowo.

Depresja dotyka coraz większej liczby osób. Jej główne objawy to obniżony nastrój, poczucie zagrożenia, uczucie lęku i niepokoju. Pojawia się również brak zainteresowania niektórymi czynnościami, brak apetytu, problemy ze snem. Wykonywanie codziennych obowiązków sprawia spore trudności, czasem jest niemożliwe. Życie z depresją jest trudne, dlatego nie powinno się lekceważyć objawów i oczekiwać, że „samo przejdzie”. Warto porozmawiać ze specjalistą. Znalezienie terapeuty, któremu się ufa jest niezwykle ważne, ale na efekty terapii trzeba cierpliwie poczekać. Objawy depresji często pojawiają się lub nasilają w okresie jesienno-zimowym. Brak słońca, coraz niższe temperatury, coraz krótszy dzień niestety dają o sobie znać i mogą powodować obniżenie nastroju. Warto w tym okresie zadbać o dodatkową aktywność. Jeśli jest coś, co sprawia przyjemność, pozwala odciągnąć złe myśli i zredukować złe samopoczucie, warto się na tym skoncentrować. Poniżej przydatne linki: https://www.youtube.com/results?search_query=psychomedic+bakir http://psychomedic.pl/?s=depresj

Droga Tusio, opisanie przez Ciebie objawy mogą wskazywać na wiele przypadłości dlatego jak najszybciej powinnaś udać się do lekarza pierwszego kontaktu i poprosić o przeprowadzenie badań. Może okazać się, ze fizycznie wszystko jest w porządku i wtedy trzeba będzie przyjrzeć się objawom od strony psychicznej. Piszesz o strachu o swoje życie, co jest naturalnym odruchem, gdyby jednak okazało się, że przyczyną Twoich objawów jest nerwica a strach o swoje życie nadal byłby silny, wtedy zachęcam do udania się do psychologa. Psychoterapia jest najskuteczniejszą formą leczenia nerwic. Trzymam mocno kciuki za szybki powrót do zdrowia i dobrej formy!

Droga forumowiczko, nie ma nic złego w stanie w którym obecnie się znajdujesz. Każdy z nas miewa w swoim życiu takie momenty, gdy czuje się wypalony, zrezygnowany i nie ma motywacji do podjęcia jakichkolwiek działań W takiej sytuacji człowiek zbiera wszystkie swoje siły i szuka celu, problem pojawia się wtedy, gdy celu takiego nie potrafimy zdefiniować lub gdy stan stagnacji przedłuża się. Może to prowadzić do depresji albo nerwicy. Najlepszym wyjsciem jest rozmowa z kimś kto pomoże wyjść z marazmu, znaleźć cel. Taką osobą może być przyjaciel, ktoś z rodziny lub partner życiowy, a także psychoterapeuta lub coach. Zachęcam do rozejrzenia się, czy w Twojej okolicy znajduje się poradnia zdrowia psychicznego i pójścia, na jedno spotkanie na początek. Nie bój się kontaktu ze specjalistą, fakt udziału w psychoterapii nie świadczy o zaburzeniach psychicznych lecz o odwadze do rozwijania się i stawiania czoła przeciwnościom pozdrawiam

Coccinello! Wszystko opisałaś jasno na tyle, że wyobrażam sobie jak musi być Ci ciężko. Brak chęci i motywacji do działania na pewno znacząco utrudniają Ci codzienne funkcjonowanie. Przede wszystkim nie obwiniaj się. Sam fakt, że przy takim samopoczuciu udaje Ci się wypełniać swoje obowiązki i próbujesz różnych form działania całkowicie wykluczają Twoje lenistwo. Ewidentnie jednak nie radzisz sobie ze swoim problemem, czujesz się nieszczęśliwa, sama piszesz, że próbujesz się do różnych rzeczy zmuszać, ale to nie odnosi rezultatu. W związku z tym, zalecałabym Ci spotkanie ze specjalistą, który pokaże Ci jak radzić sobie z problemami. Nie będzie Cię oceniał, tylko spojrzy fachowym okiem na to, co Cię trapi, wskaże odpowiednią drogę. Jeśli masz złe doświadczenie z psychiatrami, może na początku warto spróbować spotkania z psychologiem? Jestem przekonana, że znajdziesz takiego specjalistę, który Ci pomoże i odzyskasz radość życia i chęć działania. Jeśli jednak masz jeszcze wątpliwości, polecam poniższy link: https://www.youtube.com/results?search_query=bakir+psychomedic Pozdrawiam serdecznie!

cheiloskopia, Irracjonalne przytłoczenie poczuciem winy, które opisujesz w swojej wiadomości, może jak najbardziej być jednym z symptomów zaburzeń depresyjnych. Przypisywanie sobie odpowiedzialności za bieg zdarzeń jest skutkiem tzw. zniekształceń poznawczych, jakie są dość typowe dla osób skłonnych do depresji. Jednocześnie taki proces „brania na siebie” nie zawsze musi działać na poziomie świadomym, jest efektem funkcjonowania wbudowanego schematu, wg którego działa nasza psychika. Najczęściej to zestaw przekonań zupełnie nieadekwatnych do rzeczywistości i odrealnionych, nie znajdujących obiektywnego odniesienia. Psychoterapia poznawczo-behawioralna jest nastawiona właśnie na walkę z takimi niszczącymi a wbudowanymi w nas przekonaniami i zastąpieniem ich bardziej zdrowymi i „lżejszymi”. Zatem autorko wątku, jeśli nie uczestniczysz w żadnej formie terapii, serdecznie polecam rozważenie podjęcia psychoterapii.

Sosnowa, Z Twojej wypowiedzi wynika, ze jesteś osobą bardzo świadomą własnych doświadczeń, lecz czujesz się nimi bardzo obciążona. O ile podobne rozterki życiowe są w pełni zrozumiałe i naturalne, wspomniałaś również o myślach samobójczych i poczuciu braku sensu życia. W takiej sytuacji być może warto by było potraktować to jako sygnał alarmowy i w wyrazie troski o samą siebie zastanowić się nad podjęciem psychoterapii. Z całą pewnością ten kłębek myśli, jaki Ci towarzyszy, mógłby być stopniowo i pod okiem fachowca powolutku rozplątany.

Lila, sytuacja, którą opisałaś, z pewnością budzi spory dyskomfort. Jednak sposród tego ogromu smutku, jaki bije z Twojej wypowiedzi, widzę też, że masz w sobie już najważniejszy krok ku poprawie - podjęłaś mądrą decyzję o poszukiwaniu pomocy, Gratuluję! To jest wielki akt odwagi. Rzeczywiście opisywane przez Ciebie sprawy mogą wskazywać na problemy natury lękowo-depresyjnej. Spróbuj jednak nie przejmować się tą pozorną etykietką i poszukać pomocy specjalisty - lekarza psychiatry i terapeuty - psychologa, aby wspólnie i dzielnie zmierzyć się z tym niewidzialnym wrogiem. Pamiętaj, że to on, wróg, jest od Ciebie zależny, ale Ty od niego już nie musisz. Trzymam kciuki!

Witaj, Sytuacja w której się znajdujesz jest o tyle trudna, że nie dotyczy Ciebie bezpośrednio, a co za tym idzie nie wystarczy tylko Twoje zaangażowanie. Rodzice bardzo często negują wszelkie zaburzenia u swoich dzieci, co wynika z różnych przeświadczeń i obaw. Czasami nie potrafią zrozumieć, gdzie popełnili błąd, że doprowadzili do cierpienia dziecka, a czasem łatwiej jest im wierzyć, że to tylko chwilowa trudność i zaraz wszystko wróci do normy. Zaburzenia odżywiania są szczególnie trudnym tematem dla rodziców, ponieważ bardzo często nie zdają sobie oni sprawy z tego, jak ta choroba wyniszcza, jakie są jej przyczyny i jaki wpływ ma na teraźniejsze i przyszłe życie ich dziecka. Bardzo możliwe, że różne zaburzenia, które zaobserwowałeś u swojej przyjaciółki mogły pojawić się z powodu postępującej i zaawansowanej bulimii. Przede wszystkim uświadom swojej przyjaciółce jakie są zagrożenia tej choroby oraz jaki choroba ma na nią wpływ - możesz posłużyć się przykładami, które zaobserwowałeś. Namów ją również na szukanie pomocy. Jeżeli zrozumie, że jest chora, to bardzo możliwe, że będzie chciała się wyleczyć, a to już ogromny sukces. Powinieneś również namówić ją na wspólną rozmowę z rodzicami. Jest szansa, że po przedstawieniu sytuacji z jej perspektywy zauważą, że problem jest autentyczny i zaangażują się w pomoc córce. Zawsze możecie również szukać pomocy na zewnątrz w zależności od Waszego wieku. W każdej szkole znajduje się psycholog, który służy pomocą i może pokierować Twoją przyjaciółkę w odpowiednie miejsce. Ponadto, powstaje coraz więcej darmowych grup wsparcia dla osób z zaburzeniami odżywiania się, które prowadzone są przez wykwalifikowanych specjalistów. Mam nadzieję, że uda Ci się pomóc przyjaciółce, a rodzice w końcu zauważą problem. Powodzenia!

Witaj, To, co opisujesz brzmi jak zaburzenie na tle bulimicznym. Objadanie się, które towarzyszy tej chorobie wbrew pozorom nie zawsze musi kończyć się prowokowaniem wymiotów. Rozróżniamy dwa typy bulimii - typ przeczyszczający oraz typ nieprzeczyszczający. Twoje doświadczenia sugerują, że możesz cierpieć na ten drugi. Po atakach kompulsywnego objadania się nie wymiotujesz lub nie przeczyszczasz się, tylko wybierasz głodówki i wzmożoną aktywność fizyczną. To, co aktualnie przeżywasz musi być dla Ciebie bardzo trudne i niekomfortowe. Niewątpliwe ciężko jest zmagać się z tym problemem każdego dnia. Niestety zaburzenia odżywiania się to trudna choroba i jedyną możliwością poradzenia sobie z nią jest skonsultowanie się ze specjalistą. Rozpoczęcie odpowiedniej psychoterapii z czasem jest w stanie przynieść pozytywne rezultaty i trwale rozwiązać problem. Dodatkowo możesz skorzystać z pomocy dietetyka, który ułoży Ci indywidualny program żywienia, dzięki któremu będziesz w stanie uniknąć ataków kompulsywnego objadania się. Trzymam kciuki, powodzenia.

Witaj, lęk przed śmiercią jest wpisany w naturę człowieka. Jako istoty obdarzone zdolnością do myślenia abstrakcyjnego mamy świadomość własnej śmiertelności. Świadomość ta, z jednej strony może budzić przerażenie, z drugiej może stać się motywacją do lepszego wykorzystania życia i cieszenia się każdą daną nam chwilą. Na co dzień zapominamy o śmierci. Pomaga nam w tym kultura, religia, a także wysoka samoocena. O własnej śmiertelności przypominamy sobie w zwykle w obliczu śmierci bliskich. Jednak u ok. 4% społeczeństwa lęk ten może przerodzić się w fobię, zwaną tanatofobią. (więcej http://psychomedic.pl/skad-sie-bierze-lek-przed-smiercia) Tanatofobia, charakteryzuje się stałym, chorobliwym lękiem przed śmiercią, który w znacznym stopniu obniża jakość życia. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić czy cierpi Pani na tę przypadłość, dlatego bardzo się cieszę, że podjęła Pani decyzję o rozpoczęciu terapii. Z tego, co Pani pisze wynika, że Pani lęk może mieć związek z trudnymi doświadczeniami z przeszłości. Utrata bliskiej osoby, jest uważana za jedną z najbardziej stresujących sytuacji, jakie mogą spotkać człowieka. Pani doświadczyła tej straty dwukrotnie, do tego w krótkim czasie i w bardzo młodym wieku. Dodatkowo, nie mogła Pani liczyć na wsparcie najbliższej rodziny. Być może nosi Pani w sobie nieprzepracowana żałobę. Doświadczenie żałoby, pozwala zaakceptować zaistniałą sytuację i uczy nas życia bez ukochanego człowieka. Jeśli jednak towarzyszą jej bardzo silne, obezwładniające emocje, które dodatkowo nie mogą znaleźć ujścia, może pojawić się wyparcie. Jest to powszechny mechanizm obronny, który ratuje naszą psychikę przed rozpadem i pozwala na dalsze funkcjonowanie. Należy pamiętać jednak, że wyparte emocje nie znikają, tylko zostają przeniesione do nieświadomości. Chociaż na co dzień nie zdajmy sobie z nich sprawy, mogą ujawniać się w sytuacjach kojarzonych z pierwotnym lękiem. W Pani przypadku np. emocje związane ze śmiercią ojca mogą pojawiać się w wyniku skojarzenia z szeroko rozumianą śmiercią: własną, cudzą, oglądaną na ekranie itp. W pełnym zrozumieniu tego mechanizmu na pewno pomoże Pani terapeuta. W trakcie terapii, w bezpiecznych warunkach, będzie Pani mogła na nowo doświadczyć wszystkich trudnych emocji. Czas dzielący Panią od rozpoczęcia terapii, może Pani wykorzystać na obserwację własnego lęku. Proszę postarać się zanotować w jakich sytuacjach pojawia się u Pani lęk przed śmiercią? Jakie wydarzenia lub myśli go poprzedzają? Co Pani wtedy czuje? Z czym się Pani kojarzy? Może się Pani spróbować uspokajać stosując ćwiczenia oddechowe, medytując lub powtarzając w myślach afirmacje typu: jestem bezpieczna, nic mi nie grozi. Pozdrawiam serdecznie, Zespół PsychoMedic.pl

Witaj, piszesz, że jesteś osobą niepełnoletnią, z czego można wnioskować, że jesteś właśnie w okresie dojrzewania. To bardzo trudny okres w życiu człowieka, o czym zapewne możesz się przekonać na własnej skórze. Zmianom ulegają nie tylko nasze ciała, ale również psychika. Zaczynamy więcej rozumieć, inaczej myśleć, jesteśmy bardziej świadomi. W okresie, w którym się znajdujesz, zupełnie normalne są wahania nastroju, płaczliwość czy niepokój. Jest to okres, w którym dużą wagę przykładamy do tego jak widzą nas inni. Staramy się dostosować do grupy rówieśniczej, zastanawiamy się czy wszystko z nami w porządku. Twoje lęki mogą wynikać z tego, że zaczynasz inaczej myśleć- abstrakcyjnie. Możesz sobie wyobrazić pewne zagrożenia, potrafisz myśleć pojęciami. Pamiętaj jednak, że są to tylko myśli, które nie muszą stanowić prawdy. W tym co piszesz widać dużo obawy o to czy wszystko z Tobą w porządku. To normalne, zwłaszcza w Twoim wieku, że potrzebujesz potwierdzenia ze strony otoczenia, że nie odstajesz od reszty. Pamiętaj jednak, że najważniejsze byś sama zaakceptowała siebie. Okres dojrzewania, to czas poszukiwania tożsamości, także seksualnej. To czas wzrostu popędu seksualnego i eksperymentowania na tym polu. Mogą pojawiać się fantazje erotyczne o charakterze homoseksualnym i heteroseksualnym. Jest to prawidłowy, naturalny proces, o który nie należy się martwić. Zachęcam Cie poszukania osoby dorosłej, z którą mogłabyś porozmawiać o swoich niepokojach. Może to być psycholog szkolny. Na podstawie Twojego opisu trudno stwierdzić czy to OCD, czy inny objaw nerwicy. Psycholog szkolny powinien w tej sprawie, przynajmniej wstępnej diagnozy pomoc, następnie pokieruje Cię dalej lub pomoże rozwiązać problem. Nie bój się rozmawiać z rodzicami, spróbuj im powiedzieć że to bardzo Cię meczy i czy mogliby Cię wysłuchać bo to dla Ciebie ważne. Pozdrawiamy serdecznie Zespół PsychoMedic.pl

To co przeżyliśmy w dzieciństwie ma ogromny wpływ na to kim jesteśmy i jak funkcjonujemy w dalszym życiu. Z Pani opisu wynika, że miała Pani bardzo trudne dzieciństwo. W takiej sytuacji najlepszym rozwiązaniem jest psychoterapia, pomaga ona „przetrawić” trudne sytuacje, które przeżyliśmy, żebyśmy mogli normalnie funkcjonować. W innym wypadku, nieleczone trudności mogą spowodować, że tylko Pani powtórzy te bolesne przeżycia wobec własnych dzieci. Pisze Pani że korzystała Pani z pomocy psychologa i psychiatry. W Pani trudnościach rekomendowałbym długotrwałą psychoterapię psychodynamiczną indywidualną lub terapię grupową. Jest wiele ośrodków oferujących bezpłatną pomoc dla osób ofiar przemocy seksualnej pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych lub będącymi dorosłymi dziećmi alkoholików (DDA). Zespół Kliniki Psychomedic.pl

Sytuacja, która Pani opisuje musi być dla Pani bardzo trudna. Warto zastanowić się dlaczego tak się dzieje, ponieważ w leczeniu nie tylko objawy są ważne, ale przede wszystkim przyczyny. Właściwa diagnoza jest bardzo istotna w zaburzeniach lękowych, pomaga dobrać odpowiednią metodę leczenia. Najczęstszym rozwiązaniem jest wizyta u psychiatry, który przepisze odpowiednie leki aby trochę zmniejszyć lęk, a następnie równolegle psychoterapia, połączona z treningami behawioralnymi np. podróżowania, ale o tym zadecydujecie wspólnie z psychoterapeutą jaka metoda pracy dla Pani będzie najlepsza i do zaakceptowania. Więcej o błędnym kole lęku : http://www.poradniapsychologiczna.org/wzmacniasz-objawy-lekowe-bledne-kolo/ Zespół Kliniki Psychomedic.pl