jeannette

dlaczego spanikowałaś? co się stało?

niech nazwa mojej wioski zostanie tajemnicą ja chodziłam do "Dąbrówki" na Asnyka, byłam (i nadal jestem) bardzo zadowolona - i z wizyt u psychiatry, i z terapii, na których tam byłam. Tam też trzeba trochę czekać, chyba że jest się bywalcem i ma się grubą kartotekę hehe komosa a Ty? pozdrawiam w dniu po strasznej burzy (ale ślicznie się wczoraj błyskało)

Ja właściwie nie jestem z samych Gliwic, tylko z okolic. Ale do Gliwic mam blisko i często tam bywam Na pewno są miejsca w Gliwicach, gdzie można znaleźć coś dla siebie, ale mojej wioski nie zamieniłabym na Gliwice ;D A co do tramwajów, to podobno mają zostać... :) Pozdrawiam w ten upalny dzień! p.s. leczycie się w Gliwicach?

adam_s dlaczego niestety?

brałam cloranxen dokładnie 14 dni, po odstawieniu na trzeci dzień zaczęły się problemy, tj. straszne drżenie rąk i nóg (jak u alkoholika na głodzie!), tępy ból w głowie, drażliwość na hałas, dotyk, dźwięk, ogólna dezorientacja i jeszcze większy lęk pomieszany z paniką - czyli po prostu nie da się normalnie funkcjonować ratuję się hydroksyzyną i propranololem na te drżenie, ale na tydzień po odstawieniu nie widzę dużej poprawy. mój organizm chyba nie lubi benzodiazepin, bo po odstawieniu medazepamu też miałam odlot :/ gdybym wiedziała, że się będę tak męczyć, nie brałabym tego - choć przez te 14 dni czułam się w miarę dobrze... boję się, czy aby to nie jest uzależnienie psychiczne... kurczę, jeszcze tego by mi brakowało w tej chol**** chorobie!

Mam tak samo, idę ulicą, nagle spojrzę na osoby idące naprzeciw i przez moment łapię ostrość. Byłam u okulisty i wszystko ok. To wszystko nerwica p.s. czasem już nie wiem, co jest objawem nerwicy, a co nie... bo na razie wychodzi, że wszytko jest

witajcie :) mi się nigdy jeszcze nie zdarzyło zemdleć czy omdleć w trakcie ataku lęku, ale... panicznie boję się, że zemdleję za każdym razem, gdy mam atak wiem, że to irracjonalne, ale niestety tak mam kiedyś jedna psycholożka powiedziała mi, że w trakcie ataku lęku podnosi się ciśnienie i nie ma bata, by zemdleć... ale jednak omdlenia się zdarzają, więc już sama nie wiem... co do lęku przed lękiem, to u mnie to jest tak samo, jak u Victorka - po ataku nakręcam się na kolejny, i chyba coś w tym jest, że czasem przez takie myślenie sama go wywołuję

witaj livin musisz się zebrac w sobie i iść do psychologa. Zobaczysz, poczujesz się lepiej! Najgorsze jest to, by się zebrać i iść, bo wtedy włączają się myśli takie, jakie zacytowałam z Twojej wypowiedzi. Ja się też tak nakręcałam, ale doszłam do wniosku, że jak nie pójdę, to nie dam sobie szansy na to, by znów poczuć się dobrze, by wyzdrowieć!! To co, że się rozpłaczesz przed psychologiem - ile razy ja już ryczałam w gabinecie czy na psychoterapii, ale uwierz - to pomaga! to jest jeden ze sposobów wyrzucenia z siebie tego, co nas boli i jeśli Cię zbiera na płacz, nie hamuj emocji, a zobaczysz, że potem poczujesz się lepiej! nie traktuj tego jako słabości! Wiem bardzo dobrze, jak trudno jest zrobić pierwszy krok, jak trudno znaleźć w sobie siłę, by zacząć walczyć z chorobą. Paradoksalnie nie chcemy wyzdrowieć, bo do wyzdrowienia jest długa droga wzlotów i upadków, a upadki najbardziej bolą. "Po co walczyć, jak i tak się nie uda! Dziś czuję się dobrze, ale jutro na pewno znów mnie dopadnie lęk." - z góry zakładamy, że i tak będzie źle, więc po co w ogóle się starać! A to jest błędne koło, bo to ta chol**** nerwica każe nam tak myśleć, to ona kieruje naszymi myślami, dołuje, wykańcza!! Znajdź w sobie siłę na to, by jednak iść do psychologa - mimo, że być może na razie nie wierzysz, że może Ci pomóc. Daj sobie pomóc, bo życie jest piękne! Tylko że to piękno zakrywa nam nerwica i musimy znaleźć sposób na to, by to piękno nam się powoli zaczynało odkrywać! Powodzenia!

Dziewczyno_18 jak czytam Twoje słowa, to jakbym sama je pisała... wrażliwa psychika, niska samoocena, duszenie w sobie emocji, przejmowanie się dosłownie wszystkim, mało towarzyska etc... ja również dużo rozmyślam o życiu, porównuję się z innymi (to chyba mój największy błąd) i żyję we własnym świecie, który w konfrontacji z rzeczywistością jest powodem jeszcze większego doła Od dziecka taka jestem - nieśmiała, skryta, zamknięta w kloszu własnej wyobraźni, wrażliwa... Nic nie piszesz o lękach, atakach - może nie masz nerwicy lękowej, tylko szukasz odpowiedzi na pytanie "Co mi dolega? Jak to nazwać?". Piszesz, że nie wiesz, czy to nerwica, depresja, czy może chandra, podejrzewasz, że może to nerwica lękowa... myślę, że w odpowiedzi na to pomoże Ci psycholog lub psychoterapeuta. Sama nie przypisuj sobie żadnej choroby, bo wierz mi - to pogarsza sytuację i zaczniesz sobie przypisywać objawy, które wystąpiły u innych (znam to z własnego doświadczenia;)). A może psycholog miał rację - może JESTEŚ ZDROWA! Tylko w trudnym okresie w życiu, masz wrażliwą psychikę i nie wierzysz w siebie. Wydaje mi się, że leki uspokajające mogą jeszcze bardziej Cię przymulić, może po prostu potrzebna jest Ci spora dawka energii, uśmiechu i radości z życia! Podpisuję się pod słowami Victorka, że powinnaś znajdywać małe przyjemności, małe radości, coś, co lubisz robić i sprawia Ci to przyjemność. Ja np. kocham sport, z uprawianiem jest gorzej, ale uwielbiam patrzeć na mecze i różne sporty - to wywołuje u mnie radość, uśmiech, czuję się szczęśliwa, gdy moja drużyna wygra, czasem krzyczę i skaczę przed tv, ale to są pozytywne emocje! Co jeszcze... jak ostatnio spadł śnieg, to się tak ucieszyłam, że zaraz byłam na podwórku i ulepiłam bałwana to co, że był koślawy i szybko się roztopił - ważne, że przyniósł mi tyle małych radości ;] Na pewno Ty też znajdziesz u siebie jakieś pozytywne chwile, małe przyjemności, na które być może dotąd nie zwracałaś uwagi, że mogą być źródłem dobrego humoru! Obiecaj, że poszukasz takich u siebie!! Pozdrawiam gorąco

zgadzam się z waclawemjablonskim! parę dni temu byłam u psychiatry i poprosiłam o coś doraźnego, żeby móc dojechać na zajęcia i psychoterapię, a on od razu rach ciach wypisał receptę... z jednej strony ok - przepisał, bo poprosiłam, ale mógł nie wiem zapytać się coś więcej, doradzić może inny sposób, inny lek... w sumie to w gabinecie byłam z 5 minut... nie wiem, może gruba teczka historii mojego leczenia nie kazała mu się długo zastanawiać tak w ogóle to zaczynam w przyszłym tygodniu psychoterapię - trzymać za mnie kciuki! niestety na razie muszę żyć wiarą innych, bo moja wiara w wyleczenie ostatnio jest strasznie słaba - ale to dlatego, że nerwica mnie zdominowała - jak się poczuję lepiej, wróci mi chęć do walki po to m.in. idę na terapię :)

eee pierwszy najważniejszy krok masz za sobą - zarejestrowałaś się - czyli chcesz sobie pomóc. Teraz tylko musisz DAĆ SOBIE POMÓC Psycholog nie jest nadczłowiekiem, jest zwykłym człowiekiem z tą różnicą, że jest po to, by Ci pomóc. Mam tylko nadzieję, że trafisz na dobrego psychologa, bo to jest bardzo ważne. Ważne jest również to, byś czuła się swobodnie (na tyle, na ile potrafisz podczas pierwszej wizyty), a zobaczysz, że po paru chwilach poczujesz się bezpieczna i będziesz mogła się otworzyć. Najgorszy jest strach przed wizytą, bo nie wiesz, jak to wygląda, jak masz się zachować, co masz powiedzieć. Możesz poczuć się lepiej już po jednej wizycie, ale często trzeba dać sobie więcej czasu, ale warto! Moja rada - jak poczujesz się pewniej i psycholog wyda Ci się przyjazny, wyrzuć z siebie wszystko, nie kryj się ze swoimi odczuciami, bo te spotkania są po to, by Ci pomóc, ale sama też od siebie musisz coś dać! Będzie dobrze, zobaczysz! Trzymam kciuki :)

Oj jak ja to dobrze znam... to oszukiwanie, wmawianie sobie, a tak naprawdę gdzieś głęboko lęk siedzi, wkrada się w zakamarki umysłu, szuka luki, by nas zaatakować, zdołować, otumanić... Ale co nam pozostaje? Musimy jakoś walczyć, musimy wierzyć, że to cholerstwo przezwyciężymy! Często łapię się na tym, że sama się nakręcam złymi myślami, zaczynam myśleć, co będzie, co mnie w tej sytuacji może spotkać, jakie mam wyjścia z tej sytuacji (najczęściej ucieczka), a nagle wracam do świadomości i uświadamiam sobie, że przed chwilą mimo woli myślałam o tym i się nakręcałam :/ masakraaa! I pytam się jak Tofik - "Czy ja jestem jakaś dziwna??" Mnie też dużo dało to forum! Najpierw psychoterapia otworzyła mi oczy na to, że nie jestem sama z tym problemem, a potem to forum. Cieszę się, że tu trafiłam, bo to też jest w jakichś sposób psychoterapia choć czasem przeraża mnie to, że na większość postów na tym forum odpowiadałabym "Ja też to mam! Też się tak czuję!" W kupie raźniej Pozdrawiam

ja jestem z okolic Gliwic, ale widzę, że tu od dłuższego czasu cicho sza...

Wróbelku Elemelku, ale musimy wytrwać w tym postanowieniu!! Trzymam za Ciebie i siebie kciuki nie wiem, czy się śmiać, czy płakać, ale z wszystkich opinii, komentarzy czy sytuacji od lat dzieciństwa, zawsze zapamiętuję tylko te negatywne to blokuje mnie przed tym, by wyrazić własne zdanie, by podjąć konwersację w większym gronie, nie mówiąc już o zaprzeczeniu komuś i wysnuciu własnych argumentów, które przecież mogą okazać się właściwe! boję się, a ten strach paraliżuje mnie przed jakimkolwiek działaniem... macie też tak, że emocje najlepiej wyrażacie na piśmie? ja bym mogła napisać książkę o własnych uczuciach i emocjach, ale nie potrafię tego głośno powiedzieć! Strach przed ludźmi? strach przed kompromitacją i upokorzeniem?

dobrze jest być wrażliwym, wrażliwość to zaleta, a nie przekleństwo... być może nam nerwicowcom kojarzy się ze słabością i uległością chorobie, ale myślę, że chyba nie o to w tym chodzi :)... nie chciałabym być niewrażliwa, bo wtedy nie mogłabym cieszyć się drobiazgami i w pewien specyficzny, niepowtarzalny sposób doznawać życia być wrażliwym na piękno, na otaczający nas świat - to chyba pozytywne cechy nie? :) oczywiście nie można tego mylić z płaczliwością, jak napisał Victorek, ani ze słabością, bo wrażliwość jest siłą, darem, który posiadają tylko nieliczni i wyjątkowi a z tą artystyczną duszą to też coś jest na rzeczy... p.s. postanowienie noworoczne (które zaczynam już od jutra!) - mieć w dupie opinie innych!!

Nie ma co, dzieciństwo i to, co się z nami wtedy działo, ma znaczący wpływ na nasze dzisiejsze życie... i na nerwicę... jak tak cofnę się do przeszłości, to widzę wiele momentów, kiedy nerwica powoli wkradała się do mojego życia... pamiętam, ile nerwów i stresów kosztowały mnie lekcje polskiego... ile się nacierpiałam w domu, gdy ojciec znęcał się nad nami psychicznie... pamiętam, jak byłam zawsze zamknięta w sobie, kochałam samotność, ale z drugiej strony nienawidziłam siebie za swoją nieśmiałość... a potem, na studiach, zaczęła się nerwica, a nienawiść nadal pozostała... pamiętam, jak na psychoterapii wygrzebywałam demony z przeszłości i to pozwoliło mi inaczej spojrzeć na te, które dzisiaj mnie nękają, jednak nadal mam problem z sytuacją w domu, i nadal nie potrafię zaakceptować siebie... przede mną długa droga, ale mam nadzieję, że kiedyś poukładam to sobie :) Teraz tak bardzo brakuje mi kontaktu z ludźmi, a fobia społeczna nie daje mi szansy nadrobienia braków z dzieciństwa... nienawiść do ojca i samej siebie też nie jest dobrym doradcą przy nerwicy... ma ktoś sposób, pomysł na to, by pogodzić się z demonami przeszłości??

z ziołowych leków uspokajających, to dobrze na mnie działają te z firmy Labofarm, po 2 tabletkach czuje sie na tyle dobrze, by jako tako funkcjonować, ale nie jest całkiem dobrze... persen forte kupiłam wczoraj, nie próbowałam jeszcze (na szczęście nie musiałam!!), ale patrząc na skład, to te z Labofarmu maja dwa razy większą dawkę kozłka i melisy.. nie chciałabym znów wrócić do Luxety czy tym podobnych leków na receptę, ale nie wiem, czy mi się uda - na pewno będę walczyć :)

U mnie to wygląda teraz tak, że od dwóch miesięcy nie biorę żadnych leków (odstawiłam Luxetę) i teraz, kiedy lęki wróciły, łykam narazie tylko ziołowe uspokajające - nie wiem, czy to one mi faktycznie pomagają, czy ta świadomość, że jakieś leki wzięłam :/ na pierwszych studiach, cztery lata temu, kiedy zaczęła się nerwica, brałam doraźnie Tranxene, ale strasznie otępiał, więc nie radzę, a potem doraźnie Hydroksyzynę(Hydroxyzinum), która pomagała mi właśnie uspokoić się na kolokwium czy egzaminie.

Wróbelku Elemelku A czy osoba, z którą jesteś w parze, wie o Twoich problemach? Ostatnio miałam do przedstawienia referat, wprawdzie osób było 20, ale i tak przez cały dzień nie potrafiłam się uspokoić, a zajęcia miałam o 18ej Gdzieś pół godziny przed zajęciami już byłam gotowa iść do kobiety z ćwiczeń i powiedzieć, że się czuję fatalnie i nie będzie mnie na tym referacie. W głowie setki myśli, setki kombinacji, byle tylko nie referować tego przed grupą. Ale jednak zaparłam się i poszłam, władowałam w siebie leki uspokajające i mimo, że się cała trzęsłam, zaczęłam referat. Wyłączyłam się na innych, starałam skupić się na tym, co mam mówić. Świadomość tego, że dobrze się przygotowałam, pozwoliła, że z minuty na minutę czułam się pewniej i uspokajałam się. Nie potrafię zrozumieć, jak nasza psychika potrafi tak bezczelnie nami kierować, tak omotać nasze myśli, że jesteśmy w stanie zrobić wszystko, nie bacząc na konsekwencje, byle tylko jak najszybciej uciec z miejsca zagrożenia Jak człowiek musi być silny, by te dobre, pozytywne myśli zagłuszyły te złe???? Wróbelku, nie martw się na zapas, bo to najgorsze, co może być... taaa łatwo powiedzieć nie? może do grudnia uda Ci się dzięki spotkaniom z psychologiem, czy lekom, nabrać siły i zrozumieć, że ten egzamin nie jest końcem świata i że nic się Tobie na nim nie stanie! Może piosenki dla dzieci wpłyną na Ciebie pozytywnie i dzięki tańcowi i wesołej muzyce poczujesz powera

Witaj Moja metoda na przetrwanie na egzaminie to intensywne skupienie się nad kartką przede mną i niczym innym! Świadomość, że uczyło się na ten egzamin, pomaga mi, ale w trakcie często muszę wmawiać sobie, że jest dobrze, nic się nie dzieje, staram się uspokajać i spowolnić pisanie i myślenie i to na ogół pomaga. Zauważyłam też, że jak siedzę w pierwszej ławce i widzę przed sobą tylko profesora, łatwiej jest mi się uspokoić, gdyż nie widzę innych studentów, bo są za mną, a nie przede mną i nie przerażają mnie swą obecnością i liczbą. Nie wiem, czy te rady Ci pomogą, ale może akurat... :)

Kiedyś też chodziłam do pewnej pani psycholog, ale krótko, bo doszłam do wniosku, że nic z tych spotkań nie mam, tylko coraz to chudszy portfel potem trafiłam na super psycholożkę z kasy chorych, do której długo chodziłam i byłam naprawdę zadowolona. Robiła mi testy, rozmawiała ze mną, czułam, że mogę się przed nią otworzyć, a przede wszystkim mimo lęków chciałam tam chodzić i czekać czasami kilkadziesiąt minut na wizytę po pewnym czasie skierowała mnie jednak na psychoterapię (za co jestem jej baaardzo wdzięczna) i przestałam do niej chodzić. Kejti myślę, że powinnaś rozejrzeć się za innym psychologiem, na pewno w Twoim mieście jest jeszcze kilku, o ile nie kilkunastu ;] Po co marnować czas na spotkania z kimś, kto "nic nie gada" :) Pozdrawiam

Ataki lęku mogą się pojawiać kilka razy w ciągu dnia, ja tak niestety miałam, ale teraz najgorsza jest dla mnie nagła pobudka w środku w nocy z jednoczesnym kołataniem serca, poceniem i lękami. Gotuję się w środku i te myśli wariują w głowie... Jeżeli chodzi o wychodzenie z domu, to ja też miałam różne "akcje", kiedy wychodziłam sama . Natomiast gdy szłam z siostrą lub mamą, czułam się dobrze... to takie złudne zapewnienie sobie bezpieczeństwa przy najbliższych. Lęk przed tym, że zaraz coś się ze mną stanie, zemdleję, a w pobliżu nie ma nikogo, kto mi pomoże, był tak silny, że blokował mnie i po prostu wracałam do domu, w bezpieczne miejsce. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak psychika może zawładnąć człowiekiem, jakie głupie myśli mu podsuwać, ja to przyrównuje do wewnętrznego potwora, który gdzieś tam mi siedzi w głowie i robi takie spustoszenie w psychice... ba! w całym organizmie!

Cieszę się Gabciu81 , że się "odnalazłaś" w grupie Jeżeli chodzi o lęki, to mi w większości udało się od nich uwolnić dzięki terapii, wtedy to była najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć, dzięki niej wyszłam z najgorszego dołka wiadomo, nie wyjdzie się z wszystkiego, ale dużo, bardzo dużo pomaga :) trzymaj się cieplutko i nie poddawaj się!

Wydaje mi się, że każda psychoterapia grupowa jest inna i to wszystko zależy od ośrodka, w którym jest, no i od programu, jaki narzucą sobie terapeuci... ale nie wiem, może się mylę. Trzy lata temu byłam na trzymiesięcznej psychoterapii, zostałam ciepło przywitana, na początku było kiepsko, ale to dlatego, że ja byłam w kiepskiej formie psychicznej każdy miał czas, żeby wyrzucić z siebie swoje problemy, a - moim zdaniem - grupowa terapia jest tym lepsza od indywidualnej, że jest się w kręgu ludzi o podobnych przeżyciach i można do tego wszystkiego nabrać dystansu, zrozumieć lepiej siebie i poczuć, że nie jesteśmy sami na świecie z własnymi problemami u mnie akurat siedziało się w kółku :) w pierwszym dniu terapii obiecałam, że nie wyniosę na zewnątrz tego, co się dzieje na terapii, więc więcej już nic nie powiem ;P ale ogólnie psychoterapia wyciągnęła mnie z dołka, były momenty krytyczne, gdzie ryczałam w kiblu lub przy wszystkich, ale to naprawdę pomaga Gabciu81 - ja też nie byłam wylewna, ale oni mają na to sposób he he teraz jestem bardziej śmiała, otwarta i potrafię rozmawiać o swoich problemach :) trzymam kciuki jak coś to GG: 1010335 ale po dacie Twojego postu wnioskuję, że już chodzisz na terapię :) p.s. ja też od przyszłego miesiąca idę na psychoterapię

CITRIA ciesze się, że wyrzuciłaś to z siebie! To pierwszy krok do tego, żeby poukładać sobie życie! Moim zdaniem źle zrobiłaś, że nie poszłaś na terapię grupową. Myślę, że dużo by Ci dała, więc jeśli masz szansę, zapisz się, a przynajmniej idź do dobrego psychiatry - nie on-line, ale 'na żywo'. Sama nie dasz rady się z tym uporać, bo nienawidzisz siebie, a na terapii będziesz mogła wyrzucić wszystko z siebie i poszukać zrozumienia. I pamiętaj - nikt do Ciebie nie czuje obrzydzenia! Trzymaj się!