Postaram się streści długie posty mnie irytują. Jestem nerwowa:) Postanowiłam tu wejść z prostego powodu. Mam lęki napadowe, pewnie i nerwice nie wiem.....Leczę sie od wielu lat choć nie konkretnie z tego powodu. Kiedy szlam do psychologa borykałam sie z innymi problemami o stanach nerwicowych nie wiele wtedy mówiłam bo myślałam że jestem jakaś walnięta. Moje stany nie są najgorsze. Uczucie paniki, duszenie...stany agresywne ale nie zabijam:) Nie są najgorsze w tym sensie że widziałam i słyszałam o gorszych napadach. Jednak mam 26 lat i już jestem tym zmęczona. Odechciało mi się nad tym pracować. Trochę sie izoluję od ludzi. Rzadziej wychodzę z inicjatywą spotkań ze znajomymi.Nie pracuje obecnie po raz pierwszy od 6 lat. Nie bardzo mam z kim o tym pogadać. Ciągle czuję się jak debil kiedy komuś z bliskich o moich lękach mówię. Ludzie którzy tego nie przeżywają nie są w stanie zrozumieć co niestety jest ...zrozumiałe. Dzisiaj na wykładach siedząc znowu miałam lekki napad. Starałam się panować nad sobą mówiąc sobie że: jestem bezpieczna i spokojna. Pomagało, nie uciekłam z wykładu. I wiecie co !Miałam ochotę w pewnym momencie wstać i powiedzieć. "Przepraszam mam stan lękowy czy ktoś mógłby mi pomóc sie uspokoić?" A w odpowiedzi chciałam usłyszeć: "Oczywiście proszę się nie martwić jest pani bezpieczna to normalne że się tak pani czuje proszę być dobrej myśli " Takie marzenie, żeby czuć się normalna. Dlatego weszłam tutaj!
