nadiee

Nie da się z tym żyć... Najgorzej, gdy jestem w fajnym towarzystwie, śmiejemy się, mam perspektywę lepszej przyszłości, a ja już obmyślam czarne scenariusze.

Serwus, jestem kolejną nową znerwicowaną. Od dłuższego czasu czytam Wasze wpisy, gdyż mnie to na swój sposób leczy. Brzmi być może egoistycznie, ale... Po prostu się uspokajam. Również przypisuję sobie najróżniejsze choroby, ale jakoś trudno mi chodzić do lekarzy, bo przy okazji hipochondrii mam chyba jakąś mini fobię społeczną, kontakt z obcymi ludźmi przyprawia mnie o swoisty strach, nawet takie kwestie, jak bank czy poczta wywołują go we mnie. Chociaż kilka miesięcy temu wkręciłam sobie raka skóry, najlepiej od razu czerniaka z przerzutami, dlatego poszłam do dermatologa. I co? I nic poza egzemą. Wszystkie znamiona są piękne i zdrowe. Teraz mam wkrętkę na choroby mózgu i od kilku dni mam specyficzny ból głowy... Co ciekawe, wczoraj miałam ustną maturę, również bolała mnie głowa, ale jakby inaczej, jakby z ciśnienia lub stresu, o tamtym poprzednim bólu niejako zapomniałam. Wrócił, gdy już byłam w domu... Śmieszne, bo bóle głowy mam już od wieeeelu lat i dopiero jakiś czas temu zaczęłam się nimi przejmować. Kiedy dokładnie? Kiedy coś zaczęło się w moim zyciu układać, bo do tej pory wszystko było nie tak. Problemy z rodzicami, alkoholizm jednego, ciągłe awantury, ciągłe słuchanie, że jestem beznadziejna, że nie można na mnie polegać, że jestem egoistką, że moje problemy są niczym. W okresie przedszkolnym byłam traktowana przez opiekunki jako gorsze dziecko z biednej rodziny, tym bardziej, że bawiłam się najczęściej z koleżanką, której rodzice są majętni. Do dziś pamiętam sytuację, jak spadłyśmy obie z huśtawki, a wszystkie panie tylko nią się zajęły. Mnie powiedziały, że to moja wina. Miałam wtedy jakieś 5 lat. W podstawówce też mi dokuczano. Potem też wielokrotnie zawiodłam się na ludziach, byłam takim awaryjnym przyjacielem - gdy chorowała jakaś osoba, można było mnie do towarzystwa wypożyczyć. Kaleczyłam się, o czym praktycznie nikt nie wiedział, na pewno nikt z mojej rodziny. Skąd mogli wiedzieć, skoro ze mną nie rozmawiali, lecz tylko zbywali, mówiąc, iż są zmęczeni... Pamiętam też, że od dziecka boje się o moje zdrowie. Jako dzieciak przed snem czułam ucisk w gardle i bałam się zasnąć z myślą, że się uduszę. Też były inne tego typu sytuacje, z różnymi chorobami... Coś usłyszałam w telewizji i już strach. No i tak mi pozostało do dziś... Myślę, że po prostu nie zasługuję na szczęście, toteż gdy coś się właśnie układa, wyczekuję tragedii w postaci chociażby choroby. Od kilku dni codziennie z tego powodu płacze, jestem już po prostu zmęczona... Nie mogę spać w nocy, od kilku miesięcy budzę się około 3-4 godziny. Czasem miewam wówczas napady strachu, serce mi wali, jakby przebiegła sprintem kilometr, a do głowy cisną się przerażające myśli. Czasem totalnie absurdalne, jak wyjście postaci mordercy z filmu haha. Nie wiem ,co z tym zrobić... CHodziłam kiedys do psychologa, ale było jeszcze gorzej. Nie umiała ze mnie wyciągnąć informacji, a ja czułam, iż nie powinnam mówic o swoich problemach, bo to faktycznie błahostki, miałam wyrzuty sumienia po każdym płaczu...