little_girl

Dzięki, jestem umówiona na wtorek:)

Heh dzięki, tu jest "pies pogrzebany" że nie mogę spać w nocy...

Miałam podobnie przy niewyregulowanej niedoczynności tarczycy.

naprawdę nikt nic nie pomoże?

Bardzo proszę o szczere wypowiedzi! Staram się opisać jak najkrócej, zawierając ważne informację. Otóż borykam się z depresją i lękami. Testowałam różne leki - nie pomagają. Od ponad 3 lat jestem na SSRI. Od ponad 3 lat biorę codziennie benzo (obecnie klona). Od 2 lat biorę kodeinę. Ogółem depresję i objawy nerwicowe, coś jak fobia społeczna towarzyszyły mi od gimnazjum. Na 1. roku studiów próbowałam terapii, o kant d... rozbić. Na 2. roku lekarz przepisał mi SSRI i benzo (wtedy nie wiedziałam, że to uzależnia, cóż - peszek). SSRI to był przełom - zniknęły lęki i fobia społeczna, nastrój się wyrównał. Już nie mówię o benzo - przez całe życie odczuwałam w sobie niepokój, lęk, poczucie pustki, nic mi nie pomagało, a tu taki "balsam dla duszy"... Po nieco ponad roku działanie SSRI zaczęło słabnąć. Pustka zaczęła wracać. W końcu wyczarowałam sobie kodeinę, już po 1szym razie wiedziałam, że to będzie nałóg. Jeśli benzo to balsam dla duszy, to kodeina to hmm... kominek dla duszy? Ok, koniec z bzdurami. Tak więc bralam sobie SSRI, obecnie escitalopram, benzo i kodę przez cały ten czas, aż do teraz. Ponad rok temu zdiagnozowano u mnie sporą niedoczynność tarczycy, obecnie hormony są wyrównane, dawka leku dobrze ustawiona. Co ważne, parę tygodni przed diagnozą źle się czułam i pewnego dnia dostałam ataku padaczki typu grand mal (nie choruje na epilepsję, EEG później wyszło prawidłowe). Właśnie od czasu pojawienia się problemów z tarczycą zaczęłam się czuć: - zmęczona, wyczerpana, niewydolna - pojawiły się problemy z zapamiętywaniem i kojarzeniem - dostałam takiej depresji, przy której moje poprzednie to pikuś Zawaliłam jeden rok studiów i boję się, że teraz zawalę kolejny. Dodam, że robiłam też przeróżne badania w kierunku poszukiwania chorób somatycznych - nic nie znaleziono. Cierpliwości, zmierzam do końca. Lekarz psychiatra stwierdził że mam zachwianą biochemię mózgu poprzez benzo i kodeinę. Kazał szybko odstawić. Tydzień temu zaczęłam powoli redukować dawki klona. Proszę Was o opinie. W ostatnich miesiącach nawet wyjście po zakupy to dla mnie wysiłek psychiczny (pokonanie lęku) i fizyczny (jestem potwornie słaba, nie mogę też jeść). Właśnie wróciłam na studia po dziekance i panikuję, że będę musiała wziąć kolejną. Dziś wykład na 8 rano, nie kładę się spać bo jak zasnę, to już nie wstanę do 15. Jestem bezradna, lekarz nie chciał zamienić mi antydepresanta na inny, gdyż twierdzi, że to nie ma sensu, skoro biorę te "moje substancje". Wyjaśniam - chcę je rzucić, wspominalam, że redukuję dawkę klona. Ale przy tak, przepraszam, ch****ym samopoczuciu motywacja jest wręcz zerowa. Nic innego nie daje mi przyjemności, nie mam siły na ćwiczenia fizyczne. Tak, wiem, dużo sama zawiniłam. Ale chcę zwrócić na coś uwagę - najpierw była depresja, później prochy. Powiedzcie mi, czy według was, tak beznadziejny stan to wina tylko i wyłącznie moich uzależnień? Moim zdaniem jestem i uzależniona, i mam depresję, ale lekarzowi by chyba korona z głowy spadła gdyby mi wypisał nowy antydepresant.

Też zaczęłam odstawiać, konkretnie klona, moim zdaniem wart uwagi jest ten poradnik: http://benzo.org.uk/polman/index.htm

Kiedyś owszem, stawiałam sobie za cel więcej kontaktu z ludźmi... Ostro się przejechałam. Co do zdziwaczenia to chyba jestem zdziwaczała od urodzenia - ogółem lubię rozmawiać, ale na konkretne tematy. Nie znoszę plotkowania, gadania o pierdołach.... Nie mam umiejętności "społecznych", nie rozwinęłam ich chyba w okresie dzieciństwa i dojrzewania. Oczywiście potrzebuję tej jedynej osoby do kochania, ale wiem że nie zasłużyłam.... Taki los.

To znaczy konkretnie czego dawania? Opieki, kochania... No nie umiem inaczej ująć.

Nie napisałam że bliższe, ale już chyba mówiłam - jestem sama, rodzice daleko, przelewam miłość na moje koty, co w tym dziwnego? Czasem chcę z kimś porozmawiać a nie ma z kim, to do zwierzaka się odezwę Albo piszę tutaj.

Dodam jeszcze, że tym się różnimy, że mnie nikt jakoś wybitnie nie zranił, nie noszę w sobie urazy. Co jest najgorsze, mam silną potrzebę dawania miłości, chyba nawet silniejszą niż jej brania. Działam w wolontariacie, lubię pomagać, to jedyny ze mnie pożytek. I dla mnie to jest męczarnią, że nie mam nikogo "swojego" do kochania. Dlatego, tak jak wspominałam już, łykam prochy by to uciszyć. Pogodziłam się z tym, że nigdy nie będę miała nikogo, po prostu intuicyjnie to czuję. Przepraszam że post pod postem, ale nie mogłam edytować poprzedniego.

Rozumiem Ciebie, przynajmniej tak mi się wydaje - czytając Twoje posty miałam odczucia jakbym czytała o sobie. Długo się zastanawiałam, na ile problem ze znalezieniem miłości wiąże się z depresją. Doszłam do wniosku, że skoro masa ludzi z deprechą i innymi zaburzeniami jest w związkach, to nie w tym rzecz, chociaż na pewno te zaburzenia utrudniają życie w związku. Myślę że u mnie przeszkodą jest to, że właściwie mało wychodzę do ludzi, jestem bardzo spięta w kontaktach z nimi (resztki fobii społecznej). W dodatku niska samoocena robi bardzo dużo złego. Chociaż ja akurat jestem przekonana że jestem osobą złą, dziwaczną, trudną, bezwartościową, gorszą, do bólu nudną i zewnętrznie nieatrakcyjną. I nie wiem, czy cokolwiek to zmieni. Ćpam by nie myśleć o tym, jaka jestem beznadziejna i żeby uciszyć uczucia. Leki nie pomagają, jutro wizyta u psychiatry, może da mi w końcu lek który zadziała.... PS. przepraszam, nie pocieszyłam Ciebie Jestem w złym stanie, deprecha jakiej chyba jeszcze nigdy nie miałam. A Ty zawalcz o siebie, dobry psychoterapeuta podobno potrafi zdziałać cuda :) Mi psychoterapii odmówiono...

Przechodziłam przez to. Teraz jestem 'prawie' sama. Okropne chwile. Witam w klubie. No ja jestem prawie sama, są jednak rodzice. Tata cicho wspiera, mama codziennie trajkocze do telefonu że mam wziąć się w garść. Mam jeszcze koty, które szczerze kocham i ta miłość trzyma mnie przy tym moim "życiu".

Hej wam! Siedzę, nie mogę spać, jak to zwykle w nocy (przesypiam dnie, nie śpię w nocy). Jestem wkurzona i myślę o tym, że w dzisiejszych czasach (przynajmniej w moim otoczeniu) aby być akceptowanym trzeba być "cool", podążać za modą w znaczeniu ciuchów, "muzyki" (czyli tego szitu zalewającego kluby). Znać nowe bary, kluby, wiedzieć które są "lamerskie", które "glamour", wrzucać słodkie fotki na insta i być takim pięknym modnym sexy. Nieraz dano mi odczuć, że nie pasuję do jakiejś paczki, bo jestem "zwyczajna", nieatrakcyjna. Nie jestem brzydka, jestem przeciętna. Dbam o siebie (chociaż żadnego sportu nie uprawiam, nie mam na to sił). Czytam książki (tyle ile jestem w stanie się skupić), mam parę różnych hobby, które obecnie różnie realizuję (deprecha). I wiecie co? Pozostanę przeciętna, nie chcę być "glamour". Nie zafarbuję włosów na blond, nie będę nosić tipsów i nie będę polować na najmodniejsze ciuchy. Już mi ubywa znajomych, ale jakoś mi lżej. Taka moja luźna refleksja

Jako że jutro sylwester, mam pytanie o wasze doświadczenia z łączeniem lamotryginy z alkoholem. Normalnie w ogóle nie piję, ale jutro chciałabym wypić np. 2 kieliszki wina, lampkę szampana ... Jak to jest u was?

Hej wszystkim! Od wielu miesięcy dokuczało mi bardzo silne osłabienie. Zdiagnozowano wtedy chorobę Hashimoto. Na studiach wzięłam urlop dziekański, właściwie wyłączyłam się z życia. Minęły 3-4 miesiące, poziom hormonów doszedł do normy dzięki braniu Euthyroxu. A ja ciągle źle się czułam. Wykonałam wiele badań, nic nie stwierdzono, więc w końcu wysłąno mnie do psychiatry. Lekami SSRI leczę się od 3 lat i myślałam że żaden objaw depresji nie jest mi obcy.... A tu jednak od dwóch lekarzy padła diagnoza: depresja. Chciałam was zapytać, czy wy też doświadczaliście skrajnego fizycznego wyczerpania przy depresji? Mogłabym cały czas spać i płakać. Gdy rano dzwoni budzik i próbuję wstać, przewracam się. Ciągle jestem na urlopie dziekańskim. Zwykłe zrobienie zakupów to wielkie wyzwanie. Nie mam objawów typu kołatanie serca, duszności. "Tylko" wyczerpanie no i brak apetytu. Aż mi ciężko uwierzyć, że za to wszystko odpowiedzialna jest depresja. Obecnie biorę lamotryginę i escitalopram. Niedługo mam wizytę u jeszcze jednego lekarza w celu potwierdzenia diagnozy. Proszę, powiedzcie co sądzicie.

Bardzo proszę o pomoc! Lekarz przepisał mi lamotryginę, preparat Epitrigine 50. Na początek mam brać 2 razy po pół tabletki. I diabeł tkwi w tej połowie - w ulotce leku jest napisane, by nie przełamywać tabletek, oraz "nie należy nigdy przyjmować części tabletki". To co ja mam robić? Dzisiaj olałam i przekroiłam na pół, ale co dalej? Pomóżcie, jestem wykończona deprechą i bieganiem po lekarzach PRYWATNIE.... Pozdrawiam PS. przeczytałam ulotkę innego preparatu z lamotryginą - SYMLA - i jest napisane wytłuszczonym drukiem aby nie dzielić tabletek, by przełykać w całości... Może po prostu iść do rodzinnego z prośbą o Epitrigine 25 mg? -- 25 lis 2015, 01:23 -- Słuchajcie, znalazłam odpowiedź. Wklejam ciekawy artykuł, może komuś się przyda http://www.lekinacodzien.pl/2013/10/02/dzielic-czy-nie-dzielic/ Zdrówka!

ja mam podobnie... Zastanawiam się cały czas, co jest ze mną nie tak...Mam znajomych, ale każde z nich ma swoje życie (chłopak/dziewczyna) a ja jestem dodatkiem. Zawsze byłam otwarta, ogółem lubie ludzi, ale teraz zaczynam się wycofywać... Bo przecież "i tak nie spodobam się żadnemu facetowi", "na pewno mają już swoje życie i nie potrzebują nowej koleżanki".

Siedzę i ryczę, nie wiem z jakiego powodu. Nie mam z kim porozmawiać, siedzę w zimnym mieszkaniu, chyba centralne ogrzewanie uległo awarii. Chłód na zewnątrz świetnie współgra z tym, co czuję w środku. Nic nie umiem porządnie zrobić, moje zainteresowania i aktywność fizyczna tracą na znaczeniu, zazwyczaj nic mi się nie chce. Jestem uzależniona od kodeiny, marzę o skombinowaniu silniejszych opioidów, a w końcu o walnięciu złotego strzału...Wyobrażam sobie tę ulgę, koniec męczarni. Nie widzę przyszłości. Wzięłam 2 tabletki Relanium i zaczynają działać, na chwilę znieczulą, ale nigdy nie wypełnią tej pustki. Przepraszam, ja naprawdę nie mam z kim o tym pogadać.

ściślej to kodeina jest w około 10% metabolizowana do morfiny, niby z jakiej racji do etylomorfiny?

Może sama zgłoś się na izbę przyjęć do szpitala w swoim mieście. Powiedz że masz objawy załamania nerwowego i myśli samobójcze z którymi nie dajesz rady. Działaj! Też kiedyś byłam w podobnej sytuacji, był to koszmar, ale uwierz mi - jeszcze będziesz normalnie żyć :)

piotrunio2, czytałam że u wielu osób nie działa za pierwszym razem, bo potrzeba trochę czasu, by aktywował się enzym odpowiedzialny za demetylację kodeiny do morfiny. Inni mówią o tym, że receptory muszą się "wyrobić", w co ja nie wierzę, bo przecież receptory opioidowe są u każdego naturalnie stymulowane przez wewnętrzne endorfiny, enkefaliny, dynorfiny, więc są dostatecznie "wyrobione" moim zdaniem. Jednak nie radzę, byś kolejny raz próbował. Mówią, że w życiu trzeba wszystkiego spróbować... Ale opiatów, opioidów lepiej nie ruszać. Popiol, jak już musisz brać, to lepiej starannie przefiltruj Antka zamiast wcinać Thio. Sulfogwajakol w nim zawarty naprawdę niszczy żołądek!!!

:) marzę o powrocie do szarej codzienności. Ale jest jeszcze kolejne wyzwanie - sylwester...Znowu trzeba być radosnym i wesołym. Bo w końcu witamy nowy rok, ale wypas!!! :|

ja też. Boję się świąt, bo chociaż mam rodzinę z którą spędzam ten czas, przytłacza mnie ta atmosfera. Wolałabym się schować w wirze pracy.

Witam was, ja z całą pewnością jestem lekomanką. Obecnie jestem uzależniona od kodeiny, ale lubię też benzosy, czasem też większe ilości alko, w ostateczności MJ. Ja po prostu potrzebuję jakiegoś uspokajacza, czegoś, co uwolni mnie od ciężaru myśli. Kiedyś wystarczylo mi wziąć hydroksyzynę/slabe benzo wieczorkiem, teraz muszę coś brać w ciągu dnia, by jakoś przeżyć... Tak jak mówiłam, teraz głównie jest to kodeina...Martwię się o swoje zdrowie, ale aby nie zwariować, po prostu muszę coś łykać. Probuję nad tym panować, ograniczać... Ale jakaś wewnętrzna pustka i niepokoje sprawiają, że nie żyję, a wegetuję. Dlatego łykam prochy...

czuję, czuję :) wiem, że to małe dawki, ale bez tych małych dawek nie mogę funkcjonować... Nie myślę o odwyku, będę próbować rzucić samodzielnie :) -- 23 gru 2014, 03:30 -- Wstyd się przyznać, ale muszę to z siebie wyrzucić. Ostatnio nasiliła mi się depresja, "ból" jest tak silny że wróciłam do dawek 150mg +. I nawet nie myślę o rzuceniu, bo tylko kodeina sprawia, że życie bywa znośne... Marzę jedynie o silniejszych opioidach, które jeszcze skuteczniej uśmierzą ten ból. Teraz pytanie merytoryczne - co myślicie o poradniach leczenia uzależnień? Czy można się tam zgłosić bez żadnego skierowania? Sama nie dam rady z tego wyjść... -- 24 gru 2014, 00:48 -- up!