Julixes

Monar - Kiedy bylem w szpitalu, od razu przydzielili mi psychologa - bo przeciez widzieli te reke. W rozmowach doszlismy do wniosku, ze nie mogac ukarac swoich przesladowcow/winnych mojego popadniecia w depresje, nie mogac pogodzic sie z tyloma kleskami i porazkami - probuje tym samym karac samego siebie, upatrujac w sobie przyczyn zaistnialego zla. Uslyszalem, ze musze pojsc na oddzial specjalistyczny terapii nerwic, poniewaz opisano mnie jako osobe z borderline - ale jako ze czeka sie tam miesiacami, juz sie nie zglaszalem, tylko leczylem dalej ambulatoryjnie. Pozdrawiam.

Ja bylem swego czasu bardzo od tego uzalezniony. Co prawda w gre wchodzila "tylko" zyletka - ale i tak ogrom zniszczen byl niemaly. Nawet nie wiem, jak sie to wszystko zaczelo. Dosc na tym, ze od jednego razu przeszedlem do calej serii ciec. To bylo juz w okresie, kiedy i tak depresja robila juz ze mna, co chciala, zaczalem sie ciac okolo 7 lat temu, pozna jesienia, kiedy i tak chodzi sie w dlugich rekawach i nikt nic nie widzi. No tak - ale rezultaty widac do dzis i czesto zalewam sie latem wstydem. Co prawda ludzie nie sa az tak wscibscy, aby bezczelnie pytac, na pewno sami sie domyslaja, co to bylo, tylko raz jeden kolega w pracy (w zawodach medycznych ludzie nie sa przeciez glupi) powiedzial do mnie w szatni: "A, masz za soba autoagresje..?" Ja sie probowalem glupio i na szybko usprawiedliwic, ze wpadlem dawno temu na szybe i sie pokaleczylem - ale on sie tylko usmiechnal i rzekl: "Tak, tak, wszyscy tak mowia. Po zderzeniu z szyba jedzie sie do szpitala i reka jest zszywana - a u ciebie widac, ze blizny same sie zrosly i to tak nieregularnie, wszedzie widac kolagen". Tak, bylem od tego uzalezniony. Bywaly takie dni, ze nawet dwa razy w ciagu dnia rozcinalem gleboko reke az po miesnie. Potem splukiwalem krew, wpychalem w rane grube zwitki z gazy, bandazowalem reke i... kiedy po ilus godzinach juz wszystko zakrzeplo - odwijalem i cialem zaraz obok. Jakos nie docieralo do mnie, ze robie potworna glupote, bedac po medycznym kierunku wiedzialem, ze mozna przeciez dostac koszmarnych powiklan lacznie z utrata reki, ale cos mnie tak kusilo, podobnie jak komar, ktory leci w strone ognia, choc i tak splonie. Lekarz byl przerazony, kiedys musial mnie kiedys osluchac i - sila rzeczy - musialem zdjac wszystko. W koncu po kilku miesiacach jakos wszystko samo ustapilo. Zreszta nie chce mi sie juz o tym wszystkim pisac. To jedna z najgorszych kart w mojej historii, do tej pory cierpie wewnetrznie, kiedy tylko pomysle o tym i niemilosiernie mi wstyd. Zuzylem juz tyle tubek kremow przeciw bliznom - ale i tak nigdy nie uda mi sie tego zatuszowac. :-/

Gdansk jezyk niemiecki czy francuski?

To ze przespalem cala noc po raz pierwszy od 4 dni - co prawda z tabletka, ale zawsze.

19. rok zycia to byla taka jakby przedzapowiedz, ze cos niedobrego sie zacznie dziac. A od 26. roku zycia bylo juz na 100% jasne, ze mam silna depresje, mysli samobojcze, do tego doszlo jeszcze samookaleczanie sie. Autoagresja ustapila tak nagle, jak sie zaczela - ale blizn nie udalo sie wybielic i nieraz musze sie wstydzic. Ale dobrze mi tak. A z depresja jest roznie - ale jak to juz powiedzialem kiedys doktorowi - jestem jak posklejany dzban - posklejal pan lepiej czy gorzej moja dusze tymi antydepresantami. Ale rysy pozostana - i na pewno nigdy juz nie bede sie czul tak, jak kiedys...

Mnie benzodwuazepiny uzaleznily chyba bardziej psychicznie niz fizycznie. Zaczelo sie od moze pochopnego eksperymentowania jeszcze w LO. Czesto sie balem, czy zalicze to czy tamto - z moja chora ambicja trojka mi nie wystarczala, juz wtedy mialem niemale leki o moja przyszlosc. No wiec czasem zazylem Nitrazepam. Gorzej bylo na studiach - wszystko skupialo sie wokol nauki, czesto uczylem sie tego samego po 2-3 razy, bo chcialem za wszelka cene wypasc dobrze. Rozregulowalem sobie kompletnie spanie. Potem moje poczatki w pracy byly bardzo zle, relacje z kolegami/kolezankami nie byly dobre, czulem sie tam intruzem a wiekszosc dawala mi to jasno do zrozumienia - ze sie raczej nigdy nie zaprzyjaznimy. Dodatkowo konczylem kolejny kierunek studiow, tym razem zaocznie, wszystko sie rozregulowalo, caly spokoj, caly sen, etc. Coraz silniejsze napady depresji. Zaczalem wiec dosc regularnie zazywac te benzodiazepiny, tym bardziej ze nie mialem wtedy wlasnego pokoju i ani mi sie snilo wiercic w ciemnym pomieszczeniu do 02:00 w nocy i liczyc barany, bez mozliwosci zapalenia swiatla. A potem bylo jak w wiekszosci przypadkow - zazywalem, poniewaz bylem przekonany, ze jezeli tego nie zrobie - to na pewno nie zasne. Najlepiej dzialal na mnie Dormicum - poniewaz rano nie bylo tego uciazliwego kaca - ale bylo drogie i jezeli od razu nie poszedlem do lozka, zasypialem w fotelu/przy biurku, albo robilem jakies glupoty - pare razy ocknalem sie w nocy np ze sloikiem dzemu, ktory zjadlem prawie w 90%, przy czym nie moglem sobie przypomniec, abym wstawal i szedl do kuchni. Albo przy zapalonym komputerze z olowkiem w reku - choc pamietalem dobrze, ze wcale tam nie siedzialem, tylko na lozku. A jednak. Taka amnezja. Zatem Dormicum zaczalem sie bac i poszlo w odstawke. Potem bazowalem dlugo na dwoch preparatach - Zomiren i Estazolam. Do tego leki przeciwdepresyjne, poniewaz zaraz po ukonczeniu studiow napady depresji staly sie nieodlacznymi towarzyszami mojego zycia, wszystko sie walilo jak na zawolanie. A teraz? Teraz jest roznie. Bywaja noce, kiedy przychodze z pracy i jestem tak zmeczony, ze moge zasnac bez zadnych lekow. Ale bywaja i takie, ze do 04:00 nie ma mowy o spaniu. Zomirenu juz od dawna nie biore. Czasem ratuje sie Estazolamem albo Diazepamem. Ale i od nich chce wreszcie sie uwolnic.

Wlasnie bede sie o nia starac, poniewaz same leki to, powiedzmy, 2/3 sukcesu... Mam nadzieje, ze znajde jakiegos terapeute, ktory mi pomoze - bez takiej skakanki jak dotychczas. Sprobuje teraz zasnac - moze sie teraz uda, po Estazolamie.... :-/

Tak, wlasnie depresja zniszczyla spora czesc mojego zycia. Bylo duzo lekarstw. Bylo duzo dramatycznych przezyc. Bylo i kilka pobytow w klinice. Byly i proby samobojcze. Byla autoagresja i widmo smierci. Zawsze tylko gratulowalem sobie, ze zadne uzywki nie mialy nade mna wladzy. Co prawda palilem - ale papierosy traktowalem jako "lekarstwo" - nie smakowaly, ale pomagaly rozjasnic myslenie. Kawy nigdy nie lubilem i jezeli juz wypije to podobnie jak kiedys z papierosami - natomiast alkoholu nie cierpie. Tak z przyczyn smakowych jak i etycznych. Nie udalo mi sie z kolei umknac lekozaleznosci. No ale to dosc logiczne - jezeli ma sie hustawki nastrojow, leki, panika, radosc i apatia przeplataja sie wzajemnie, a do tego czesto nie ma mowy o normalnie przespanej nocy - to kiedys nastepuje ucieczka do tych roznych "-zepamow". Teraz tez wzialem Estazolam przed godzina - moge spac do 10:00, mam na 2. zmiane - no tak, znow sztuczny sen, ale przynajmniej sie spi a nie przewraca w lozku z bolem glowy. Moj podpis byc moze blednie przetlumaczylem - mialo byc: "Nigdy wiecej nie chcialbym doswiadczyc zycia bez Twojej obecnosci".

Witam ! :-) Ja mieszkam za granica.

Monar - francuski to moja wielka milosc, ktora niestety zaprzepascilem, po roku nauki w LO wstawiono nam angielski, a tego jezyka nie lubie i to bardzo (mam nadzieje, ze nie oberwie mi sie teraz od anglistow :-) ). To juz blizsze byly mi suche zajecia z laciny. Moimi ojczystymi jezykami sa polski i niemiecki, poniewaz moja mama byla z Niemiec a ojciec z Polski. Ja od lat zyje w Niemczech. Gdyby nie praca na zmiany i nekajaca mnie od 10 lat choroba - juz dawno bylbym sie zmobilizowal i skonczyl jakies solidne kursy francuskiego. No ale w koncu wszystko jeszcze przede mna... :-)

Monar - to prawda. W LO trzeba bylo znosic wszystko. Ja bylem w klasie biol-chem, 5 h biologii i 4 chemii tygodniowo wydawaly sie poczatkowo rajem - ale bylo tez oczywiste, ze nie wszystko bedzie sie lubic. Botaniki nie cierpialem, takze nie wszystko z zoologii lezalo w kregu moich zainteresowan. Biologii mialem dosc, historia absolutnie nie wchodzila w gre, wiec zdawalem matematyke. Dopiero po maturze mialem anatomii zatrzesienie, 10 h samej anatomii tygodniowo, nie wspominajac o innych zajeciach - patologia, farmakologia, etc. Pozdrawiam.

To, ze pierwszy dzien w pracy po 2 tygodniach zapalenia oskrzeli minal spokojnie. Zlapalem od razu grunt pod nogami i obylo sie bez zgrzytow - o dziwo kolezanki i koledzy byli ok i nikt mnie nie ugryzl. A to u nas raczej rzadkosc...

I skad ja to znam. Sam przez to przechodzilem i w identycznym zestawieniu. Ale anatomie kocham do dzis, w sumie to przeciez czesc mojego zawodu, po to sie uczylem. A co teraz robie? To co zawsze o tym czasie - martwie sie, ze po raz n-ty nie moge zasnac. Dobrze ze jutro znow mam na 2. zmiane do pracy... Jakkolwiek kiedy po nieprzespanej nocy jade o piatej rano do pracy po mocnej kawie czy Red-Bull, dosc szybko przytomnieje, ale co to za rozwiazania... :-/

Nie Czy masz oboje rodzicow?

Ja sie od zawsze balem wymiotowania. Panicznie. Jako dziecko wymiotowalem oczywiscie co jakis czas, dzieci czesto mieszaja rozne rzeczy naraz, zapominaja moze umyc rak - i o rezultat nietrudno. Pamietam ze w wieku 11 lat po jakiejs nieprzespanej nocy i porannym zwracaniu dostalem takiej nerwicy na tym punkcie, ze pierwsza odpowiedzia na kazdym posilku bylo: "Nie zjem, bo moze mi zaszkodzic i bede znowu wymiotowac". To bylo przerazajace. Czasami musialem wychodzic z lekcji czy z kosciola, poniewaz mialem wrazenie, ze w kazdym momencie moge zwymiotowac. I tak bylo chyba do 18 roku zycia. Przy stole wybuchaly klotnie, ze wmawiam sobie choroby - a ja po prostu sie balem. W koncu doszlo do tego, ze jadlem - ale przed kazdym posilkiem bralem "na wszelki wypadek" Metoclopramidum albo Torecan. Mimo ze teraz nie przykladam wagi do tego, jak jem i co jem, wymiotowanie nadal budzi moje negatywne skojarzenia, jakkolwiek juz nie w takim stopniu jak kiedys. Ostatni raz wymiotowalem 6 lat temu i to na wlasne zyczenie, po przedawkowaniu lekarstwa.

Jak bylo/jest u mnie: No wiec Fluoxetinum biore juz nieprzerwanie od 1,5 roku. Poczatkowo jadlem bardzo duzo i nieregularnie (glownie przez rozne zmiany w pracy), stopniowo przytylem z moich stalych 80-84 kilogramow na 98. Przy wzroscie 184 cm nie jest to kwestia jakos specjalnie rzucajaca sie w oczy, poza zmiana rozmiaru spodni denerwowala mnie tylko moja ociezalosc i wyrazne poczucie, ze jest mnie po prostu "za duzo". Poniewaz Fluoxetinum moze byc stosowany tez w zaburzeniach laknienia (zwl. bulimia), zdecydowalem sie przed 2 miesiacami podniesc dawke z 20 na 40 mg. Problem sie skonczyl, jem teraz normalnie, jak kiedys, a reszty dopelnia moja praca, gdzie jestem stale w ruchu. Spadlem na 94 kg poki co. :-/

Jak mozna normalnie funkcjonowac przy tej przypadlosci, kiedy (jak to zazwyczaj w depresji bywa) - rano jest sie zmietym i znuzonym - forme odzyskuje sie dopiero poznym popoludniem i wieczorem, np. teraz odczuwam pelnie sil i narastajace napiecie, zasne pewnie jak wczoraj, kolo 03:30. Kiedy mam na ll zmiane nie jest to w zasadzie problemem - ale kiedy musze wstac o 04:30, 1-2 h plytkiego snu to malo.

Dziekuje Wam za mile slowa. Postaram sie udzielac i moze z biegiem czasu cos ze mnie bedzie... :-/

A czemu wprost nie poprosić psychiatry? Jak długo bierzesz juz fluo? Poniewaz nie mam poki co zadnego. U mnie czeka sie po 3 miesiace na wolne miejsce, kiedy jakis pacjent wypadnie z kolejki - lekarz cie poslucha, przepisze co chcesz (ale najczesciej nie) - i tyle go ogladasz. Nastepny termin u innego za kolejne 2-3 miesiace. A moj lekarz domowy jest ogolny, nie jest specjalista od schorzen psychicznych. Tutaj nie ma podzialu na lekarzy "panstwowych" i "prywatnych" - mozesz isc do kazdego lepszego, placi kasa chorych, nie placi sie za wizyty (no chyba ze to cos, czego kasa chorych nie refunduje). Problem tylko w tym, ze psychiatrzy, psychologowie sa tak przeladowani, ze nawet gdyby ktos chcial za dodatkowa oplata, to lekarz odmawia. Nie maja nawet czasu wypisac atestu. Moga dac zwolnienie do pracy - ale tego nie chce, chce pracowac. Wiecej o sytuacjach pisalem w swoim watku w dziale "przywitaj sie". Pozdrawiam.

Moj dzisiejszy dzien byl podobny jak tamten sprzed 2 tygodni, kiedy wszystko zaczelo raptownie jechac w dol. Strach, duszacy mnie zaraz po przebudzeniu, lzy cisnace sie same do oczu i olowiana kula w gardle, ktora trudno przelknac. Zjadlem jogurt i moje 2 Fluoxetinum i potem spalem jeszcze jak kamien do 14:00, obudzil mie telefon z pracy z zapytaniem, czy jutro juz przyjde. Tak, moja szefowa jest bardzo dobrym czlowiekiem, kolezanki juz nie. Sa zawistne wobec siebie i wobec mnie tez, szkoda slow. Musze sie zebrac w sobie i jakos przezyc ten dzien, kolejne juz sie jakos potocza... To ostatnie minuty, kiedy panika spada do 30%; rano wczesnie siegnie zenitu i zablokuje mnie na pewno do godzin poludniowych. Chcialbym sie przestac bac, chcialbym popatrzec w jutro normalnym a nie tym nieprzytomnym z przerazenia wzrokiem pelnym lez i leku. No tak, wymagam jak zawsze chyba zbyt wiele.

Fluoxetinum bylo moim pierwszym preparatem, jaki dostalem przepisany po stwierdzeniu depresji. I jedynym, jaki sie u mnie sprawdzil. Poczatkowo w kombinacji z Clomipramini, ale okazalo sie, ze Clomopramini mnie usypia i sam odstawilem - biore teraz samo Fluoxetinum i jest znacznie lepiej. Tylko bywaja takie okresy - jak wlasnie teraz - kiedy jedynym rozwiazaniem jest chyba po prostu przeczekanie tych duchowych "turbulencji". Moze powinienem brac jakis lek anksjolityczny, cos na rozluznienie - ale nikt mi takiego nie zapisuje, Diazepam biore sporadycznie przed snem, natomiast w ciagu dnia nie mam zadnego "kola ratunkowego", kiedy ogarniaja mnie leki.

Mianserin/Tolvin byl niestety najwieksza porazka w mojej historii. Po zazyciu zaleconej przez lekarza dawki wieczorem spalem jak po jakims leku narkotycznym nawet do 11:00 w poludnie.

Witam wszystkich Nie chcialbym wiele pisac na swoj temat, a juz na pewno nie dzis. To taki typowy wieczor, jak wiele innych - wszystko we mnie skacze, trzesie sie, wzialem znowu tabletke Diazepamu aby noc byla w miare normalna i wiem, ze obudze sie jutro calkiem mokry, po kolejnym koszmarze, z dziura w glowie i przerazeniem w oczach, jak ja przezyje ten kolejny dzien. Ja juz od lat mam stale ataki depresji, ktora objawia sie tym, ze rano i do popoludnia paralizuje mnie stala niemoc, panika i wyczerpanie (nawet jezeli spie 12-14 h), wieczorem nieco sie rozkrecam, po czym po polnocy rozpoczyna sie jazda w dol. I kolo sie zamyka. Rano bedzie to samo. Przy czym ta deprasja nie ma raczej podloza por roku - a wiec moze mnie dopasc tak samo wiosna jak i zima. Biore juz od 1,5 roku Fluoxetinum, ostatnio nawet sam sobie zwiekszylem dawke z 20 na 40 mg/dobe, ale nie wiem, czy to strzal w dziesiatke. Inne leki jakos nigdy sie nie sprawdzaly tak jak Fluoxetinum, totalna porazka byl Lerivon, Moclobemid, Asentra i Anafranil. Kiedy wezme cos na sen, spie, ale wiem, ze jest to sen nienaturalny - nawet kiedy przespie (kiedy mam wolne w pracy, jak teraz) 14 h czuje sie zmeczony, poniewaz ten lek (a biore tylko dwa, w zaleznosci od sytuacji - Estazolam lub Diazepam) otumania i sila rzeczy wywoluje stan sztucznego zmeczenia. A kiedy nic nie wezme (w zaleznosci od zmiany, musze czasem wstawac o 04:30 do pracy), noc jest prawie nieprzespana, ewentualnie podziurawiona licznymi pobudkami, do pracy wychodze jak pogryziony i wypluty ochlap. Pragne tez tutaj zaznaczyc, ze od lat mieszkam za granica, mam podwojne obywatelstwo, ale tu na Zachodzie nie wszystko jest w swietle rozowym. Kasy chorych nie finansuja wielu badan/terapii, psychologowie/psychiatrzy/terapeuci sa przeladowani do granic mozliwosci, skacze sie po lekarzach w zaleznosci ktory ma wolny termin, nie ma nic stalego. Jeden chcialby zapisac mi taki lek, kiedy powiem, ze nie bedzie dzialal, bo ja juz go znam, obraza sie, inny od razu chcialby zapisac inny lek, wychodzac z zalozenia, ze "jego" preparat bedzie lepszy, a przeciez to nie sa srodki doraznego uzytku, jak proszki na bol glowy. Trzeba odczekac do 6 tygodni. Fluoxetinum/Diazepam dostaje od swojego lekarza domowego, a to nie jest specjalista w tym kierunku, Estazolam jest w moim kraju niedostepny, nie figuruje na liscie lekow i przysyla mi go od czasu do czasu znajomy z Polski. No wiec po co tu na forum jestem? Nie wiem. Chce chyba zepchnac z siebie ten ciezar, opisac chorobe, ktora nie daje mi normalnie zyc, cos jakby prowadzic taki pamietnik. Tutaj, na Zachodzie, jest wielka presja spoleczna, jak w twierdzeniu Darwina, ze "przezywaja tylko organizmy najlepiej przystosowane", podobnie jak w Japonii - wszelka slabosc jest widziana bardzo niechetnie. Jezeli ktos ma depresje/jest od czegos uzalezniony - musi jakos radzic sobie sam, ale tylko nie zdradzic sie z problemem, poniewaz od razu zacznie sie proces jego eliminacji z grupy. Jest co innego zlamac noge i lezec w domu - a co innego miec depresje. Ja pracuje, robie dzielnie dobre miny do zlej gry, ale obawiam sie, ze w koncu dojdzie do tego, ze choroba tak scisnie mnie za gardlo, ze w koncu kaze sie przepisac na chorobowe. Juz raz tak zrobilem, ale w domu mozna rownie dobrze odpoczac, majac 1-2 dni wolne w tygodniu, dluzsze wolne/urlop nigdy mi nie sluzylo. Nie mam agorafobii, nie boje sie pracy, choc jest ciezka i odpowiedzialna, jezeli juz, to boje sie wstretnych jezykow kolezanek i ich obgadywania, poniewaz tym potrafia wyrzadzic wiele szkody; nie potrafie sprecyzowac swoich lekow i fobii. Czuje sie ostatnio po prostu potwornie zmeczony, tak, jakbym mial 65 lat i mial jeszcze dociagac ostatnie miesiace w pracy przed emerytura. Czy istnieje jakies wyjscie z ucisku leku, czy mozna sie bedzie kiedys obudzic wyspanym, ze swiezym umyslem, z glowa pelna radosci i zapalu i nowych, optymistycznych wizji/planow? Pozdrawiam i przepraszam za to przydlugie wypracowanie.