majaks

nie był to pierwszy poważny związek, ale pierwszy który miał się skończyć małżeństwem. Odnośnie przyczyn to było ich sporo, dużo mojego strachu, brak zainteresowania z jego strony zarówno mną jaki i naszymi wspólnymi rzeczami, negowanie przez niego mojej terapii, jego życiowe nieogarnięcie i lenistwo , no i problemy łóżkowe - podejrzewałam nawet że może być gejem, negatywne nastawienie do wszystkich moich pomysłów. Jak się rozstaliśmy byłam pewna swojej decyzji, aż do zeszłego miesiąca gdy spotkaliśmy się żebym oddała mu jego rzeczy i nagle okazało się, że on żyje tak jak chciałam żeby żył ze mną. Myślałam, że mi przejdzie ale minął miesiąc a ja nie umiem się pozbierać, wątpliwości we mnie narastają, i cała pewność którą miałam odeszła. Po raz pierwszy biorę też leki, trochę jakbym z bardzo opóźnionym zapłonem przeżywała żal po rozstaniu.

myślę, że każdy z nas przeżył w życiu rozstanie. Rok temu rozstałam się z narzeczonym, brakowało nam 3 miesięcy do ślubu, rozstanie było moją decyzją. Wtedy byłam tego pewna, dziś nie jestem. Minął rok a ja każdego dnia myślę o nim, jest mi tym trudniej, że wydaje mi się że on poszedł już naprzód, nie wraca do tego co było i układa sobie życie beze mnie. I tu pytanie czy macie jakieś sposoby na tęsknotę, co robić żeby zapomnieć, nie wracać do tego co było, iść naprzód. A może jeśli po upływie tak długiego czasu uczucia nadal są obecne, spróbować jeszcze raz? Czy warto 2 razy wejść do tej samej rzeki?

ala1983, wiesz , w sumie możesz mieć rację. Musze pogadać o tym z moją terapeutką i zobacze co ona myśli na ten temat. Chociaż nie mam jakiegoś pociągu do lalek, nie kupuje ich nie bawie sie nimi a pewnie podświadomość gdzieś by mi jednak podpowiadała, że to jest to czego mi trzeba. Bonus, mam wrażenie, żen jesteś bardzo negatywnie nastawiony. Znam ludzi którzy przyjechali do mojego miasta w ciemno wynajęli pokój, znaleźli pracę i dają sobie nieźle rade. Wiadomo, że wymaga to odwagi i determinacji ale jeśli się bardzo chce, to można.

Lilith, myślałam o zmianie terapii, myślę o tym nadal. Tylko to jest takie chore nastawienie, że skoro 4 lata pracuje to ten przełom powinien być już blisko blisko, i jeśli teraz zrezygnuje to w sumie za dużo z tego nie wyniosę :/ *Monika*, czy poznanie przyczyn Twoich zachowań wpłynęło jakoś na Twoje funkcjonowanie? Udało Ci się wyeliminować złe schematy?

Bonus, a z czego to wynika? nie spotkales jeszcze odpowiedniej kobiety czy w czym jest problem??

ja tez tak mam, co gorsze nie potrafie sie przed tym bronic i robie to. Rzucam sie na pierwszego lepszego faceta który sie w moim życiu pojawi, żeruje uczuciowo na nim, a gdy emocje opadną te pierwsze najmocniejsze związane z zauroczeniem, rzucam go i odchodze do innego i tak ciągle.

Bonus, nigdy nie byłeś z kims w związku, czy nie potrafisz zostać w nim dłużej budując dobrą relację?

a ja czuje sie w tym wszystkim bardzo zagubiona. Chodze od 4 lat na terapie, i w sumie problem z ktorym przyszłam nadal wystepuje, nie zmienilo sie nawet jego natężenie. Nie oczekuje i nie oczekiwałam podania na tacy gotowych rozwiązań czy rad w stylu musi Pani zrobić tak i tak, ale wydaje mi się, że poznanie przyczyn danego postepowania w moim przypadku nie daje żadnej ulgi o możliwości ich zmiany nawet nie wspominając. wiem, że na efekty przy terapii psychodynamicznej tzreba czasami długo czekać, ale boje się że będe czekała nie wiadomo ile a i tak nic z tego nie będzie, tylko ja sie wykończe sama ze sobą.

matnia, no to widzimy sie za tydzien :)

matnia, dziękuję, postaram się zrobić co w mojej mocy. Będziesz jutro??

SadSlav, ja juz sie w ogóle pogubiłam, dziś tez miało być spotkanie. Odbyło się??

ech ja już sama nie wiem, jest piątek, koniec tygodnia, już sam ten fakt powinien wzbudzać pozytywne emocje... może jutro będzie lepiej. a gdybym mogła jakoś pomóc to jestem.

ech faktycznie na Fundusz może być ciężko coś znaleźć w weekendy, podpytam moja terapeutkę może wie coś na ten temat, bo rozumiem że o Poznaniu mówimy? Chciałeś ją przeprosić na skutek czegoś co na terapii dziś przepracowałeś?

SadSlav, bardzo Ci dziękuję. Mam nadzieję, że uda Ci się jutro choć na chwilę dołączyć. Transfuse, zatem mam plan na jutro: doczłapać na stary - daleko nie mam, może się uda.

Transfuse, może nie rezygnuj z terapii w ogóle, tylko poszukaj kogoś kto może z Tobą pracować w dogodnym dla Ciebie czasie. Nie wiem jak sie czujesz na siłach, ale skoro podjąłeś się juz jakiejs pracy to chyba warto ją kontynuować, nawet z innym terapeutą?

SadSlav, chętnie bym pogadała, ale dzis juz nie mam siły na miasto. może jutro się uda?

zrezygnowałeś bo osiągnąłeś juz cel??

no i jestem w kropce. chciałabym spróbować nowej terapii ale boje się, że stracę to co wypracowałam do tej pory. No i zawsze zostaje niewiadoma czy nowa terapia faktycznie będzie lepsza od starszej? nie jestem w stanie sama podejmować decyzji i kooło się zamyka, ech...

nie potrafie sie zgodzić z teorią agonista, rodzice jedynie w sytuacji zagrożenia życia powinni ingerować? A gdzie jakieś uczucia, poczucie bezpieczeństwa, ważności, czegokolwiek?? to takie pójście na łatwiznę, będe miała dziecko ale zbytnio sie nie wysile, po prostu dopilnuje żeby dożyło do 18 i już??

no i poległam, dawno nie było juz tak źle. W każdym razie ani dziś ani jutro nie dojdę, do zobaczenia w lepszych czasach.

a czy można łączyć terapię?? Chodzić na psychodynamiczną i np. raz w tygodniu na behawioralno-poznawczą. Można w tym samym czasie pracować w 2 nurtach, czy to raczej tylko szkodę może zrobić? Mam też pytanie do tych którzy chodzą na psychodynamiczną, czy ustalaliście na początku terapii jakiś konkretny cel? Czas jej trwania? Cokolwiek?

Saanna, ale odeszłaś z terapii bo czułaś, że jest Ci lepiej? Osiągnęłaś już cel i spokój i dlatego postanowiłaś odejść? Bo widzisz moja chęć odejścia zawsze pojawiała się po omówieniu jakiś ciężkich dla mnie rzeczy. Teraz też patrze na to jak na ucieczkę. Ja myślę że nurt w którym się pracuje jest bardzo ważny, ale w każdej terapii trzeba wytrwać do końca żeby osiągnąć zamierzony skutek.

vifi, ja też pochodzę z normalnej w sumie rodziny, żadnej przemocy, picia, w sumie wszystko co chciałam to miałam. Zabrakło tylko miłości, rodzice zabiegani nie mieli dla mnie za dużo czasu a ten który mieli poświęcali bardziej siostrze która ma taką naturę, że ciągle gada i ściąga na siebie uwagę świata. Ja raczej nieśmiała, wycofana, potrzebowałam więcej zainteresowania, jakiegoś wysiłku z ich strony żeby do mnie dotrzeć i poznać. Mama mówi, że zawsze myślała, że ze wszystkim sobie dobrze radziłam skoro nie zgłaszałam żadnych problemów, a ja zapadałam się w swojej samotności. I tak wyrosłam z gigantycznym głodem i potrzebą miłości, które pchają mnie w dziwne relacje i związki z których nie potrafię się wydostać. Sama myśl o tym, że ktoś może mnie zostawić wzbudza we mnie taki strach, że fizycznie nawet nie jestem zdolna do normalnego funkcjonowania:/

oooo no proszę, czyli jednak dzisiejszy skład jest troszkę większy. Ja postaram się dojść, ale będzie to raczej późno. Do zobaczenia!!

wiesz ja mieszkam sama, jakoś tylko nie bardzo wiem czy zabawa lalkami miałaby dla mnie uzdrawiające właściwości. Jakoś sceptycznie do tego podchodzę :/