brid

oglądamy mecz Lechii

Witam drodzy użytkownicy forum. Kiedyś już tu byłem, niestety wróciłem, więc nie jest dobrze. Potrzebuje od Was rady. Mam problemu ze stabilizacją nastroju i w uczestniczeniu w życiu społecznym. Kiedyś brałem spamilan i anafranil przez rok, chyba w dość małych dawkach, ale sam z tego zrezygnowałem. Teraz kiedy rzuciłem pracę (5 miesięcy temu, w poprawczaku na nocną zmianę, prawie przez 3 lata), nie potrafię się ogarnąć, ruszyć do ludzi, znaleźć jakąś inną pracę. Mam kompletny odrzut od ludzi, nie chce mi się z nimi gadać ani przebywać. Nic mi się nie chcę i nie mogę ruszyć z miejsca. Moje pytanie, czy pakować się w jakieś psychotropy? Zanim bym się umówił na wizytę i tak pewnie ponad miesiąc czas trzeba czekać. Z jednej strony boję się otępienia lekami, a z drugiej no nie umiem się ogarnąć, przebywanie z ludźmi sprawia mi dużą trudność, a przecież trzeba jakoś żyć i uczestniczyć w społeczeństwie. Może akurat to mi pomoże, na start a później odstawie.. Uczestniczyłem w terapiach, ale to nie wiele mi pomogło. Bez leków pewnie jakoś też bym dał radę, ale będzie to życie na poziomie wegetacji, a mam 28 lat, coś już trzeba ze swoim życiem robić na poważnie.

pomyśleć że to się kiedyś skończy. co zjesz dobrego ?

np wbijanie jak młotkiem. słyszysz te głosy ?

tam gdzie się coś kończy wszyscy sie pozabijali ?

to że wstałem za późno jak zwykle. jest tu ktoś z dawnych lat ?

dominika92, to się napij:p

Svafa, jak rozpoczęłaś dzień ;> :)

hej, witam!

Nawet jak by istniał, jakie to ma znaczenie???

Sikorka77, ile masz lat jako moge zapytac?

kto mi powie, po co żyć ?

Candy14, ale może być ktoś dorosły i nieodpowiedzialny oczywiście

krótko, treściwie, bardzo celnie. Ważna odpowiedź dla mnie Amon_Rah,

ale czy sedno tkwi tylko w odpowiedzialności

widzę że skupiać się na temacie.

wydaje mi się że mężczyzna bierze odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale również za drugą osobę, dalej i za trzecią. a chłopiec - czasem nawet za siebie nie bierze ..

Mushroom, Marsal2, mało satysfakcjonujące wypowiedzi...

Marsal2, oczywiście że o psychiczną różnice, mentalną, czy emocjonalną. nie fizyczną

Jak myślicie, gdzie jest zasadnicza różnica ;>

zastanawia mnie jedno. jeśli rodzic który chciał dobrze, a wyszło mu źle, np nadopiekuńczość, czasu już nie cofniemy, ale jak sobie ułożyć relacje w dorosłym życiu z takim rodzicem, czy się chłodno zdystansować, czy próbować rozmawiać na te tematy (wydaje mi się że tłumaczenie nie ma sensu). żeby kiedyś czegoś nie żałować po wieki ...

tu jest chyba pewna esencja. twój chłopak mimo wszystko, że miał trudniej, ale wyszło mu to na lepsze. sam podejmował decyzje. nikt mu nie ingerował w wybory, ja chyba zostałem trochę wychowany w takich warunkach "cieplarnianych", przez co teraz wydaje mi się że robię wszystko pod innych, chyba chodzi o podświadomą akceptację. Przejmuję się pierdołami, i nie mam żadnego poczucia własnej wartości. Własnego zdania. ale chyba da się nad tym jakoś popracować

hej, jak myślicie od czego to zależy, że jedna osoba będzie się przejmowała wszystkimi pierdołami, aż osiwieje, a inna będzie miała za przeproszeniem na wszystko wyj*ebane. Przy zachowaniu pierwszego typu można się nabawić wrzodów - ogólnie mówią że stres zabija, drugi typ zachowania jest o wiele zdrowszy. Jak myślicie od czego to zależy, od wychowania czy może genów po rodzicach lub dziadkach Myślicie że, pracą nad sobą można zamienić pierwsze zachowanie na drugie??

bellabella, skąd jesteś taka pewna swoich przekonań ??

podobno daje :)