Margolka

Dzięki za słowa pocieszenia. muzyk - ja się nie dołuję, bo ogólnie na Esci bardzo dobrze się czuję. I to właściwie od początku czuję poprawę np, brak przysypiania popołudniu. Ogólnie jestem optymistką więc radzę sobie z sytuacją i zawsze staram się z kimś pogadać, żeby nie gnieść problemu w sobie. Ciśnienie zazwyczaj mam w normie albo za niskie potrafię się obudzić rano z 90/45. Wczoraj np było 130/75. Po Esci zmalał mi puls do granic właściwych tj 75,80. Normą było u mnie w ostatnich miesiącach 90-100 na minutę. A ta cała sytuacja była dla mnie dzisiaj tak zaskakująca, że zwyczajnie chwilowo się pogubiłam, czułam się jak bezbronne, bezradne dziecko.

Czternasty dzień Esci, od teraz powinno się poprawiać, a ja od rana depresyjny nastrój. Co gorsze popołudniu było zebranie u córki a przed nim spotkanie rodziców dzieci, które były świadkami pobicia koleżanki ze szkoły. Na spotkaniu zdarzyło się coś dla mnie niespotykanego, wiedziałam,że jestem nerwowa ale nie do tego stopnia. Pani pedagog mówiła o tym zdarzeniu a ja czułam się coraz bardziej niespokojna i rozdygotana. W końcu zrobiło mi się gorąco, a serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Chciałam tylko wytrwać do końca. Potem miało być właściwe zebranie a ja zwyczajnie zwiałam z tej szkoły, wsiadłam w auto i dwie przecznice dalej zatrzymałam się na parkingu. Musiałam ochłonąć. Stałam tak chyba z pół godziny, rozpłakałam się. Zachowałam się kompletnie irracjonalnie, czyżby to skutki uboczne? Czuję się jak idiotka kompletna, teraz będę musiała się wytłumaczyć jak to się stało, że będąc w szkole nie dotarłam tam gdzie potrzeba

A ja śpię w nocy koło 8 godzin. Przez dzień w ogóle odechciało mi się spać. Powoli zapominam o popołudniowym zamykaniu oczu i notorycznym ziewaniu I coraz więcej zapamiętuję ze snów, przyznam, że bardzo są interesujące. Szkoda, że telefon o 6 wyrwał mnie dzisiaj z objęć Morfeusza zapowiadało się intrygująco Ale cóż, do nocy niedaleko.... A tak z innej beczki. Nosiłam na szyi taką ozdóbkę, sporo czasu, żaden metal szlachetny, ale nic mi się nie działo. Po paru dniach zażywania Esci wyskoczyły mi na dekolcie czerwone krostki. Czyżby jakiś skutek uboczny? Oczywiście zdjęłam naszyjnik i wszystko się goi . Nigdzie indziej nie mam wysypki. Czy zauważyliście jakieś reakcje alergiczne na lek?

Jeszcze mam pytanie do Was. Jak wiadomo alkohol też poprawia nastrój. Ogólnie jestem abstynentką raczej, ale czasami napiłabym się kieliszek wina albo trochę piwa w towarzystwie. Pewnie wcześniej gdzieś już ten wątek był poruszany, ale nie chce mi się wertować, czy w czasie leczenia Esci pijecie alkohol?

Jeszcze małe słówko do offtopa U mnie było tak. Jak zrobiłam prawko nie wpuściłam już męża za kierownice. Jak jechaliśmy całą rodziną, zawsze ja prowadziłam, bo jak robił to on, to mi się wydawało, że nas pozabija i ciągle go strofowałam .Teraz nie mam tego problemu, bo mam faceta co nie ma prawa jazdy i nie chce mu się go robić. I jest tak jak być powinno, ja sie oddaję przyjemności prowadzenia auta a on zazwyczaj ukołysany zasypia Koniec, niech miłość będzie z Wami

Allah mam nadzieję,ze te "pipy" to odniesienie do złych kierowców a nie do płci, którą mam zaszczyt reprezentować . Mam prawko od trzech lat dopiero ale uważam się za dobrego kierowce, zdało się w końcu za pierwszym razem co w Krakowie jest nie lada wyczynem . Niestety mam tak jak Ty, głupota ludzka na drodze wyprowadza mnie z równowagi, wtedy nawet jak ktoś siedzi obok nie potrafię się powstrzymać by sobie nie powyzywać, normalnie uruchamia się we mnie niecenzuralny potok słów

Dopiero od niedawna ją leczę, ale myślę,ze to nie autyzm, ponieważ córka nie ma kłopotów z kontaktami międzyludzkimi, z wyrażaniem uczuć, choć z drugiej strony po przeczytaniu definicji łagodnego autyzmu znalazłam tez coś co pasuje, czyli zawężone, specjalistyczne zainteresowania, połączone czasem z obsesyjnym zainteresowaniem jedną dziedziną, tyle ze co jakiś czas ta dziedzina się zmienia. Przez długie miesiące była tak zafascynowana Kopciuszkiem, ze wszystkie jej działania były wynikiem tej fascynacji, ciągłe oglądanie tego filmu, czytanie książki, w domu wiązała sobie fartuch i kazała wydawać polecenia, przyznam,że to bywało męczące

A ja na chwilkę tutaj zajrzałam Na rymy Wasze z uznaniem spojrzałam Teraz mam taką w sobie ochotę By temat wiersza podnieść z powrotem Ostatni post z dwutysięcznego dziesiątego Czemu od dawna nic nowego? Czy proza życia zniszczyła rymy? W siłę poezji już nie wierzymy? Hej ludzie bierzcie klawiatury Wiosna nadeszła, znikają chmury Słońce od nowa nam zaświeciło Wokoło ciepło, lekko, miło Kobiety wierzchnie zdejmują łaszki Popatrzcie same dokoła laski Faceci dumnie prężą torsy Od dziewczyn nie chcą być wcale gorsi Kwiecień rozkwita kwieciem na drzewach Tam ptak w gałęziach miłośnie śpiewa Niesie się z wiatrem nuta radosna Może na forum rozkwitnie też wiosna ?

Tak Ka_Po Neurotop ma zapisany właśnie na padaczkę ogniskową. Chodziło mi głównie o ten cały Anafranil,który miał działać na natręctwa. Gdzieś czytałam, że dzieciom się go nie podaje zbyt często. Na razie pani psychiatra na urlopie więc skonsultuję to dopiero jak wróci.

Jasne ,że tak dziewczyny - Neurotop, dopiero się uczę tych nazw. Wybaczcie, ale przy moim rozkojarzeniu i pamięci ostatnimi czasy mogło się zdarzyć. A może Escitil tak na mnie działa. Można zgłupieć czasami z nadmiaru życiowych wrażeń

Dziewczyny kochane do lekarza! Wyżej opisałam też moją sytuację. Jeżeli nie mamy wpływu na nasze życie uczuciowe lub materialne, zróbmy coś przynajmniej dla zdrowia. Nie warto się tak męczyć. Ja się zmobilizowałam i zarejestrowałam do psychiatry, nie trzeba skierowania. Wystarczy zrobić to telefonicznie a potem jak już mamy ustalony termin nijako zmuszone jesteśmy tam pójść. Biorę lek niecałe dwa tygodnie i zaczynam czuć poprawę. W niektórych sytuacjach nie jesteśmy sobie w stanie pomóc same, zwłaszcza gdy brak nam jakiegokolwiek wsparcia. Samotność to wielki ból, kiedyś czułam się tak samotna, że oddałabym wszystko za moment przytulenia, zainteresowania. Samotność minęła, pozostały inne problemy, dzieci, zrujnowany dom na głowie, brak pracy i bezsilność wobec życia. Ale walczę i Wy walczcie też, bo nie wiadomo ile czasu jest nam dane. Spójrzcie - są ludzie wookoło, którzy są szczęśliwi albo przynajmniej zadowoleni z życia. Dlaczego nie mamy być to też my?

Allah ja bym już nie dokładała, to było w sobotę czyli dawno

Od pewnego czasu moja najmłodsza córka 10 lat leczy się psychiatrycznie. Ma lekkie upośledzenie,na ostatnich badaniach EEg wykazano padaczkę ogniskową na co bierze neurologiczny Nervotop. Przez psychiatrę leczona jest z powodu nadpobudliwości i natręctw np.wszystko musi być ułożone w określony sposób, sprawdza non stop czy ma zapięty zamek w tornistrze, miętosi ubranie albo co jakiś czas musi pobiegać po mieszkaniu. Anafranil w dawce 15 mg rano i 15 mg wieczorem bierze ok miesiąca. Zrobiła się.spokojniejsza, bieganie zdarza się epizodycznie ale całą tą energię skierowała jakby na siebie. To znaczy rozdrapuje sobie nogę i ta rana nie może się zagoić od jakiś dwóch tygodni, bo kiedy tylko nie patrze drąży ją głębiej np przy pomocy jakiegoś drucika. Kiedyś tak robiła z ręką. Czy Anafranil może pomóc na takie objawy jak samo okaleczanie się? Jak długo trzeba czekać na działanie tego leku?

A u mnie jakby lekka poprawa. Dwunasty dzień brania Esci. Po dwóch dniach załamania nastroju i kłopotów z zaśnięciem nawet sobie podśpiewuję od wczoraj . I nie myślę z przerażeniem o czekających mnie obowiązkach. Wprawdzie zapału do pracy nie za wiele ale... zaczynam cokolwiek planować. Ustąpiło to uczucie porażenia, niechciejstwa wstania z fotela albo łóżka, jakoś więcej energii. Świetnie mi się jeździ autkiem. Oby tak dalej

miko84 sorki za to wywnętrzanie, bo kobieta czasami musi się wygadać Obiecuję to był ostatni raz. Będę pisać wyłącznie w temacie leku i samopoczucia po nim Głębsze myśli przeniosę gdzieś na bloga, w końcu co kogo obchodzi życie innych ludzi, zwłaszcza tych których nie znamy osobiście. Tak więc dziewiąty dzień escitil 5mg, noc koszmarna, nie mogłam zasnąć, trzy godziny snu za mną...

Sama nie wiem jaka jest moja depresja,wiem tylko, że trwa wiele lat i starałam się z nią radzić. Tłumaczyłam sobie wiele zdarzeń w moim życiu, starając się je racjonalnie wyjaśnić. Mam poczucie humoru i potrafię z siebie żartować, myślę,że to mnie ratuje. Ale to są chwile, ostatnimi czasy większość dnia spędzałam bezczynnie nie mogąc się zebrać by posprzątać, ugotować dzieciom obiad, skupić się na czymkolwiek. Rozkojarzenie kompletne, czasami jąkanie, zapominanie słów. Wyłączanie się, tzn.dziecko do mnie mówi a ja nie odbieram znaczenia. Troszkę przeżyłam i powolny rozpad małżeństwa i katastrofę gdy wichura zniszczyła mój dom, a ja stałam na gruzowisku nie roniąc jednej nawet łzy. Coś wtedy we mnie umarło. Przez wiele czasu nie potrafiłam płakać. To straszne uczucie, pustka i obojętność. Ostatnimi czasy jednak łzy powróciły. Pomyślałam... to dobry znak, znowu rodzą się we mnie uczucia. Bo tak naprawdę człowiek, który nie ma uczuć jest trupem.

Allah rówieśniku prawie dawki tylko 5mg, może przez to ,ze kiedyś miałam epizod dość silnej nerwicy lękowej, nie mogłam się położyć bo myślałam, że umrę, jak zasnęłam budził mnie ból w piersi jakbym zawał miała. Wyczytałam,ze Escitil może powodować wzmożony lęk na początku, może lekarka nie chciała ryzykować, mam pod opieką dzieci, codziennie muszę jeździć autem i wozić córkę do szkoły wtedy skutki uboczne nie są zbyt wskazane. A awatarek... cóż to moje zdjątko sprzed trzech lat z okresu przemian życiowych kiedy czułam się przez jakiś czas bardzo dobrze odzyskując poczucie swojej wartości. Chciałabym zwyczajnie znów do tego wrócić, do szczerego śmiechu i niewymuszonej radości

Hmm... a ja nie zapłaciłam za Escitil nic, ponoć to drogi środek. Właściwie nie wiem czemu. Zgłosiłam się do lekarza do jednej z filii znanego krakowskiego psychiatryka. Pani doktor po wysłuchaniu moich problemów powiedziała niech pani poczeka przyniosę lekarstwo. I dostałam opakowanie kilkunastu tabletek 20 mg z przeprosinami,ze nie ma mniejszych dawek i żebym sobie to dzieliła na cztery części :) -- 07 kwi 2011, 20:53 --

Tak serio to chciałabym mieć tylko takie problemy jak kilka kilo na plusie. into the void to nie było do Ciebie konkretnie, ot taka myśl rzucona ogólna. Często spotykam się bowiem,ze dziewczyny myślą tylko o jednym jak najbardziej schudnąć i właściwie zastanawiam się po co? Żeby zmieścić się w najmniejszy rozmiar ciuchów? No bo mężczyźni to chyba nie lubią szkieletów. Pewien procent tłuszczu jest niezbędny by kobieta miała ustabilizowaną gospodarkę hormonalną no i wygląd. Niestety piersi to w dużej mierze tkanka tłuszczowa właśnie.Taki przykład z życia, moja koleżanka całe życie się odchudzała. Musiał być rozmiar 34. skóra i kości, brak biustu i oznak kobiecości. Do tej pory nie dane jej było zostać matką i już raczej nie zostanie. Leczyła się, lecz przez lata tak wyniszczyła organizm dietami i ćwiczeniami, że jej marzenia o macierzyństwie legły w gruzach.

Pinkii nie strasz jak ja jeszcze przytyję to w drzwi się nie zmieszczę . Tak serio to chciałabym mieć tylko takie problemy jak kilka kilo na plusie. Tak bywało, ale to było lata temu jak byłam młódką i nie miałam innych zmartwień. Teraz mam bardzo dużo na plusie, nawet nie napiszę ile i przeszkadza mi to owszem, bo ciężko coś fajnego znaleźć w dużym rozmiarze no i z pewnością wyglądałabym lepiej jakbym straciła ze 25 kilo minimum . Na razie korzystając z niewielkiego apetytu po escitilu zaaplikowałam sobie dietkę. Szczęśliwie nie dopadło mnie poczucie nieakceptowania swojej osoby. Jak mówią, jakby wszyscy byli tacy sami to na świecie by było nudno. into the void 1 kilogram może być spowodowany wahaniami hormonalnymi do jakich dochodzi u każdej kobiety w ciągu miesiąca, jak wiadomo w pewnym okresie czasu organizm zatrzymuje wodę. Potem znów wszystko wraca do normy. Więc myślę,ze nie ma się czym martwić i głowy zawracać, bo oprócz Ciebie i tak nikt tego nie zauważy.

No to pocieszające jest to co piszecie. Ja mam nawet taką cichą nadzieję,ze w końcu może uda mi się trochę schudnąć. Co do tego apetytu erotycznego, to jak na razie u mnie też nie spada, wręcz bym powiedziała, że w głowie mi głupotki :) No może dlatego,że z moim miłym widuję się w weekendy i mam dużo czasu by zatęsknić.

Nie da się ukryć, że właściwie chorego na depresje lub inne schorzenia psychiatryczne zrozumie tylko ten, kto to przeżywał lub przeżywa no i lekarz od głowy. Moi bliscy są zaskoczeni, że zaczęłam się leczyć. Przecież się im nie skarżyłam, no bo w sumie jak zaczęłam coś, że jest mi źle to było: sama sobie takie życie wybrałaś. Więc wzięłam tą odpowiedzialność za złe decyzje i walące się kłopoty na moje barki i przestałam komukolwiek o tym mówić. W końcu ludzie mają swoje problemy, a kiedy twierdzą, że ja ich doprowadzę do nerwicy albo zawału,to nie mam ochoty mieć nikogo na sumieniu. Tak więc wzięłam, ale niestety nie uniosłam. Zginałam się coraz bardziej, by wreszcie paść i poszukać pomocy tam gdzie ktokolwiek mnie rozumie. Takie forum pozwala się choćby wypisać i wyżalić bez obawy o wyśmianie i ocenianie. I nieważne w sumie czy ktoś tak naprawdę odpowie, zawsze ktoś przeczyta, a i ulga wewnętrzna jakby się nieśmiale pojawia.

Witam wszystkich. Mam na imię Małgorzata i od kilku dni jestem na forum. Z tego co się zorientowałam przebywa tutaj bardzo dużo młodzieży, zastanawiam się ilu jest ludzi w moim wieku 39 i starszych. Wiadomo bowiem ogólnie, ze problemy i przyczyny naszych dolegliwości różnią się znacznie od problemów ludzi młodszych. Inaczej tez możemy reagować na leki, możemy mieć inne sposoby na radzenie sobie z codziennością, bo mamy już rodziny, dzieci. Ja osobiście od wielu lat zmagałam się z depresją, tłumacząc sobie w chwilach załamania,ze są ludzie w jeszcze gorszych sytuacjach niż ja i nie leczyłam moich problemów popadając coraz bardziej w niechęć, znużenie aż do całkowitej prawie bezczynności i izolacji. Od tygodnia jestem na Escitilu, zdecydowałam się na leczenie wiedząc,ze sama sobie z tym już nie poradzę. Pozdrawiam starszą młodzież i liczę , że jest nas tutaj więcej.

Hejka. Escitil siódmy dzień, no i chyba jednak się za wcześnie pochwaliłam brakiem skutków ubocznych. Wczoraj padnięta chciałam zasnąć i cóż, dziwne uczucie w klatce piersiowej, przyspieszone bicie serca. Miewałam tak jak się objadłam na wieczór no ale nie wczoraj. Odwracałam się z boku na bok, kiedy już przysypiałam budziło mnie i tak kilka razy. W nocy obudziłam się dwukrotnie. Głupie uczucie, bo serce łopotało jak przestraszone, jednocześnie nie czułam lęku usiłując znaleźć dogodną pozycję do zaśnięcia.Ogólnie ostatnimi czasy najlepiej zasypia mi się na brzuchu. Jestem raczej niskociśnieniowcem, bez trzech kaw dziennie nie żyję, choć robię je bardzo słabe z łyżeczki kawy rozpuszczalnej i piję je z mlekiem. Czasami rano po obudzeniu miewam ciśnienie 90/45. Tętno utrzymywało się ostatnio na poziomie około 90. Za dużo, ale też stresu mi na co dzień nie brakuje. Mam wrażenie, że po Escitilu zwolniło. Mam do Was pytanie, czy zażywanie leków z tej grupy wpłynęło jakoś na waszą wagę i apetyt? Ja jestem dość puszystą osobą a w ostatnim okresie deprecha doprowadziła mnie do napadów obżarstwa i w krótkim czasie dobyło mi jeszcze parę kilo. Teraz jak łykam tabletki, te napady ustąpiły. Ale czy samo zażywanie lekarstwa nie powoduje np,większego odkładania się wody w organiźmie albo innych sensacji? Z kobietami jest pewnie inaczej niż z mężczyznami ale ciekawi mnie Wasza opinia.

Witam wszystkich. Od 6 dni biorę Escitil w dawce 5mg, lekarka kazała mi go łykać przez miesiąc a potem przyjść na konsultację. Zastanawiam się czy taka dawka wystarczy aby lekarstwo zadziałało. Zdiagnozowano u mnie depresję.Od wielu lat mój stan się pogarszał ale radziłam sobie z tym jakoś próbując wzbudzać w sobie optymizm, nakręcając się myślami, że są ludzie w jeszcze gorszych sytuacjach niż ja. Ostatnimi czasy doszło jednak do tego,że przestałam pawie cokolwiek robić w domu i zmuszałam się do wykonania najprostszych czynności. Nawet przymus załatwienia np.sprawy urzędowej nie był mnie w stanie postawić na nogi. Odkąd zaczęłam łykać tabletki nie mam żadnych skutków ubocznych, no może w pierwszy dzień po zażyciu leku kiedy zamknęłam oczy i przez chwilę miałam wrażenie szybkiego przesuwania się trójwymiarowych i bardzo kolorowych obrazków:). Ponoć lek zaczyna działać po co najmniej dwóch tygodniach. Ja mam wrażenie,ze już przybyło mi energii do pracy,w sobotę cały dzień sprzątałam naokoło domu, czym sama siebie strasznie zaskoczyłam, nie jestem śpiąca i nie padam ze zmęczenia popołudniu. Nie wiem czy to możliwe, żeby lekarstwo już działało czy to może jakieś chwilowe ożywienie spowodowane świadomością, ze nareszcie moje życie ma szansę się zmienić? Jak myślicie?