carmen1988

Też bym się chętnie dowiedziała, chciałabym jak najszybciej wyjść z tego stanu nerwicowego.

aaaaaaa.....musze się czymś zająć, żeby nie myśleć i się nad sobą nie użalać.

Witam, na forum. Mam nadzieję,że uda nam się rozwiązać wspólne problemy, a przynajmniej możemy liczyć na zrozumienie.

Najważniejsze jest mieć dla kogo walczyć. Ja walczę dlatego, że mam rodziców, ponadto wierzę jeszcze w przyszłość i pomyślne rozwiązanie problemu ze sobą.

Ale mnie wszystko irytuje, mam nadzieję,że ten Citabax cały niedługo przestanie mieć takie niepożądane skutki. Mam ochotę tylko przeklinać.

Tak właśnie jest, ja mam ciągle wrażenie,że zapadnę na jakąś chorobę, nawet gdy nie mam symptomów. Potrafię o tym myśleć bardzo długo.

Jakbym siebie widziała, może nie dziś, ale bardzo często. Staram się uczyć do koła, ale oczywiście nie mogę się skupić.

Moi rodzice wyjechali na trzy tygodnie don sanatorium i jakbym na nich nie narzekała, tak czuje się bez nich sama jak palec.

Eh....jak zwykle muszę się do wszystkiego przymuszać od rana, nawet do zjedzenia śniadania czy wyjścia z psem na spacer.

Bez lekarza nie da rady. Ja też długo - kilka dobrych miesięcy się przełamywałam- nie chciałam się przyznać,że potrzebuję pomocy. Ale poszłam, pierwszy raz mogłam powiedzieć wszystko, nie bojąc się reakcji. Rodzicom nie musz mówić kompletnie wszystkiego, nakreśl tylko główny problem, to może wystarczy. Możemy cię wspierać, ale to specjalista pomoże ci z tego wyjść.

bliksa, Wiem,o czym mówisz. Moje upijanie zawsze kończy się całodniowym kacem więc dałam sobie spokój póki co. Ja sie przymuszam do jedzenia (zaczęłam kurację Citabaxem).

Oglądałam Family Guy a teraz idę zjeść śniadanko.

Mam ochotę na coś szalonego. Rzucić wszystko i wyjechać na egzotyczne wakacje. Czy masz dzisiaj w planach obejrzeć/ przeczytać coś interesującego?

Jak ja się cieszę,że takich ludzi jak ja jest więcej. Też doświadczyłam paru niemiłych kopów od tak zwanych przyjaciół, a ci których mam, teraz gdy jest problem jakiś pierwszy, nie do końca się sprawdzają. Pomijając oczywiście radę,żebym przestałą się nad sobą użalać. Zaczynam myśleć, czy potrzebne mi to wszystko do szczęścia.

To nie jest egoistycznej. To jest całkiem naturalne, wiesz,że nie jesteś sama i odosobniona ze swoimi problemami. Co jeden z nas to problem jakiś.

Ja np. wstydzę się nerwicy i faktu,że noszę okulary. Głupie to, ale z tych powodów też się wycofuje. Nie wiem jak to u Ciebie jest, ale ja po prostu czasem nie czuje się pewnie wśród ludzi, dlatego do nich nie lgnę.

Ja też nie potrafię nawiązać relacji damsko - męskich, za bardzo się boję. Mam jakichś znajomych, przyjaciółki, ale też ograniczam z nimi spotkania. Jak co chętnie pogadam. Napisz na priva do mnie, jeśli masz ochotę, może uda mi się jakoś ci pomóc, a jak nie to chociaż pogadamy.

Witaj, na forum nie ma się kogo bać. Wszyscy Cię zrozumiemy, uwierz.

Nie umiem ci doradzić, ale wiem przez co przechodzisz. Miałam, a może i mam tak samo. Potrafię ryczeć z byle przyczyny i już nieraz sobie wstydu przyniosłam przez to. Według mnie to jakaś chwiejność emocjonalna, może rodzaj nerwicy. Jeśli nie umiesz sobie sama z tym poradzić to radze ci- zmuś się i idz do psychologa. Jak się u niego popłaczesz to nic, są przyzwyczajeni. Na forum możemy ci doradzić, ale chyba nikomu nie uda się ciebie wyleczyć. Sama się leczę na nerwicę.

Mam. Można powiedzieć,że ostatnio moje leki na nerwicę są moim nałogiem. Czy masz naturę pesymisty?

Tak. Tequila. Czy masz czasem wrażenie, że jesteś samotny?

Pewnie Czy masz ochotę się dzisiaj napić?

Jedyny mój talent to działanie innym na nerwy. Miejsce, na świecie które chciał(a)byś odwiedzić w pierwszej kolejności?

Witam się ponownie, teraz to już pewne mam nerwicę, lekką depresję na tle somatycznym. Stwierdził tak psychiatra. Jestem na lekach pewnych. Czuje się samotna, czy ktoś o podobnych problemach miałby czas na rozmowę, chociaż na gadu?

Kurde, dalej mi mega źle. Czuje się taka samotna! Rodzice wyjechali na prawie miesiąc, a ja sama jak palec się zadręczam sobą i pierdołami.