Gods Top 10

detektywmonk, tak to napisałeś, jakby żadnej z tych trudności nie dało się pokonać. Nie wiem, jak ciężka jest Twoja choroba, jednak przypuszczam, że da się albo ją wyleczyć całkowicie, albo zminimalizować jej negatywny wpływ na Twoje życie! Dlaczego nie miałbyś starać się zmieniać swoje podejście do swojej choroby, by przekonać się, że wcale nie musi być dla Ciebie ograniczeniem czy wręcz więzieniem? Pozwól się 'zarazić' entuzjazmem, wiarą, siłą innych forumowiczów i walcz z tym, co Ci jest! 'Kopnij w du...' swoją chorobę i pokaż jej, że Ty rządzisz nią, a nie ona Tobą! Gdy ten problem pokonasz, będzie Ci znacznie łatwiej rozwiązać pozostałe.

kafka, z Twojego opisu sytuacji wnioskuję, że zarówno mama jak i siostra wyładowywały się na Tobie. Dzięki temu próbowały ustalić 'hierarchię ważności' członków rodziny, wg której Ty miałaś być na samym końcu. Dlatego nie zdziwi mnie, gdy będą walczyły z Tobą (w najróżniejszy sposób) o to, by ta 'hierarchia' się nie zmieniła. Z jednej strony to, że myślisz o podjęciu takiego wyzwania, świadczy o tym, że masz dość unikania ich 'toksyczności', że masz dość 'podwijania ogona'. Ale z drugiej strony, czy warto toczyć taką walkę? Co możesz 'wygrać', a co stracić, jaka może być cena tej walki? Czy ma to służyć jedynie obronie poczucia własnej godności i wartości, czy też mniej lub bardziej świadomie chcesz wpłynąć na zmianę ich zachowania? Poza tym nie napisałaś tego, co wg mnie najważniejsze - czy czujesz się na siłach, by skonfrontować się z toksycznymi relacjami w rodzinie!

dziewczyna basen (ale nie taki szpitalny! ) czy jezioro?

dysproporcje - wyjątkowość

urlop szybko czy wolno?

schabowy teraźniejszość, czy przyszłość?

człowieku nerwico, miłością bezwarunkową obdarzani jesteśmy jedynie przez matki w okresie dzieciństwa (przynajmniej w teorii). 'Kolejne rodzaje miłości' są już warunkowymi. Mimo wszystko 'warunkowość miłości' może przyczynić się do naszego rozwoju (i z tego punktu widzenia jest korzystna)... o ile stawiane warunki są realne i możliwe do spełnienia.

cudak, pieniądze nigdy nie były dla mnie jakąś wielką wartością. Pieniądze, zamożność postrzegam jako coś iluzorycznego: jeśli ma się 1 zł, pragnie się 2 zł, jeśli ma się 1 milion, pragnie się kolejnego... Podobnie wzrastają 'potrzeby finansowe' wraz z grubością portfela - to nigdy nie ma końca... Natomiast gdyby zastąpić w tym pytaniu pieniądze czymś, co dla mnie jest wartością, to sam ze sobą czułbym się źle mając poczucie, że zostałem 'kupiony'. Myślę, że wielu teologów (i nie tylko) nie zgodziłoby się z tym zdaniem. Prosty przykład: jeśli kochasz, to czy możesz być na tyle 'wolnym', by całować się czy iść do łóżka z kimś obcym?Odpowiedź jest chyba oczywista, tak więc nawet 'świeckie' pojęcie miłości nie jest pełne 'wolności', nie mówiąc o pojęciach miłości w religiach, które są bardziej wymagające pod tym względem.

Candy14, całkowicie się zgadzam. 'Haczyk' pojawia się jednak, gdy jest duża dysproporcja między wymaganiami wobec kogoś, a wymaganiami wobec siebie. A wg tego co widzę, coraz częściej tak niestety bywa.

GILAMAN, dzięki za ofertę, ale nie wiem czy dalej nie miałbym do Wrześni, niż na Zlot.

komedia kłamstwo w dobrej wierze, czy brutalna prawda?

Wg mnie tak jak uwłaczające dla godności kobiety jest traktowanie jej jak 'zabawki seksualnej', tak samo uwłaczające dla godności mężczyzny jest sprowadzanie go do roli 'chodzącego bankomatu'. Dlatego nie zgodziłbym się na małżeństwo z rozsądku.

Czy ktoś ze Zlotowiczów jedzie z Dolnego Śląska lub południowej Wlkp.?

Myślę, że tak jak to najczęściej w życiu bywa - prawda leży gdzieś po środku. Z jednej strony fajnie, gdy z partnerem/partnerką dzieli się znacznie więcej, niż tylko wspólne rachunki, mieszkanie, psa i (ewentualnie) dzieci. Jednak z drugiej strony myślę, że wszechobecny konsumpcjonizm spowodował wzajemne traktowanie się w sposób instrumentalny. Tak jesteśmy przyzwyczajeni do roli 'klient - nasz pan', gdy w sklepie możemy wybierać spośród przedmiotów/gadżetów z 'tysiącami funkcji', że podobnie traktujemy ludzi. Wystarczy zapytać kogokolwiek o to, jakie oczekiwania ma wobec partnera/ki, a w odpowiedzi pada lista wymagań... czasem dłuższa, niż rolki reklamowanego papieru toaletowego, a czasem krótka, ale za to mało realnych oczekiwań. A na efekty nie trzeba długo czekać - bardzo nietrwałe związki, porozbijane rodziny, coraz częstsza samotność (tak 'fizyczna' jak i emocjonalna)... w końcu 'łatwiej' wymienić partnera/kę na 'nowy model', niż realniej spojrzeć na siebie, na swój związek.

warszawka - przerost formy nad treścią

poprawa trawienia - mniej niezdrowego jedzenia

pies kąpiel w pojedynkę czy we dwoje?

strach - wielkie oczy

żylaki - pajęczyna

fotografia mocne wrażenia czy spokój?

truskawki tatuaż czy makijaż?

Nie wiem na ile trafnie, ale po Twoim opisie sytuacji w domu, przychodzi mi na myśl określenie - 'wyparcie'. Może rodzice wypierają ze świadomości fakty dotyczące zmian, jakie zaszły od lat 70-80-tych? A jeśli tak by było, to przyczyną mogło by być np. to, że w tamtych czasach żyło im się znacznie lepiej (nie tylko finansowo). Być może wtedy byli 'kimś' (np. cenionymi sąsiadami), a od tego czasu tak wiele się zmieniło, że stracili swój 'status'/pozycję społeczną? Owo zbieractwo mamy (o którym napisałeś), może się wpisywać w tę hipotezę jako symboliczna chęć zatrzymania 'tamtych czasów'. Tylko czy moja hipoteza może być trafna... ?

wiosna radość czy smutek?

roztwór - mieszanka

'opaleniznę' miewam bu-rakową umiesz zatracać się w miłości?