polo

Zdecydowanie polecam zacząć od innej jego - homo deus (jeśli interesują Cię przede wszystkim przyszłe możliwe kierunki rozwoju ludzkości) lub sapiens - jego wcześniejsza książka, gdzie przedstawia historię ludzkości plus pisze nieco o predykcjach, które rozwija w homo deus

Te 9 lat temu po terapii i kuracji lekami postanowiłem sobie, żeby się podzielę wszędzie gdzie możliwe moją drogą wyjścia z tego (lęki plus natręctwa) no a potem, jak to zwykle bywa, 'wsiąkłem w życie' i zaprzestałem się udzielać. Ostatnio wszedłem na swoją starą skrzynkę mailową i sobie przypomniałem o nerwicy.com

Postanowiłem zajrzeć tu z powrotem po długim niebycie. Jest może ktoś jeszcze z tak długim stażem?

'21 lekcji na XXI wiek' Harari

[videoyoutube=SmVAWKfJ4Go&feature=related][/videoyoutube]

"Kocia Kołyska" Vonneguta

korppi- na pewno jest w pewnej części nerwica tym spowodowana, że jesteśmy trochę bardziej "delikatni" niż inni. Ale z drugiej strony nie jest to tożsame. Ja czuję coś takiego, że te wszystkie lata z nerwicą umocniły mnie bardzo jako człowiek, bo zmagałem się z rzeczami, które innym ludziom nawet do głowy nie przychodzą. Pozdrawiam

I właśnie takie myślenie sprawi,że faktycznie tak będzie...to tylko dowód na to,że nie jesteś gotowy na odstawienie leków ale same leki nic nie pomogą. Trzeba zmienić swój sposób myślenia, leki to tylko pomoc w przetrwaniu tego najtrudniejszego okresu kiedy powinno się chodzić na terapie i walczyć o siebie. Jak ktoś poprzestaje tylko na lekach to niech się potem nie dziwi ,że znowu to samo. Pomyśl jak to będzie kiedy pewnego razu lekarz odmówi Ci leków? chyba chcesz być na to przygotowany? terapia to jedyny sposób... Ja myślałam tak jak Ty ale doszłam do pewnego etapu kiedy powiedziałam lekarzowi,że nie chce leków,jestem dość silna żeby ich nie brać-to naprawde możliwe ale nie uwierzysz dopóki sam nie dojdziesz do tego etapu. nie biore leków od prawie 2 miesięcy i nie jest idealnie ale o niebo lepiej. Bez terapi tego bym nie osiągneła. Chodziłam na NFZ, do psychologa dojeżdzałam 30km bo jestem z b.małej miejscowości ale było warto! to w końcu walka o siebie! życzę dużo wytrwałości i trzymam kciuki! Ja jestem akurat gorącym zwolennikiem leków, czasem jak lek podpasuje, to nawet nie wskazane jest odstawiać go wcześniej niż po roku. Zgadzam się, że w większości przypadków lek nie załatwi sprawy do końca, ale mi, jak jeszcze nie byłem na terapii i polegałem tylko na lekach, dały możliwość studiowania, normalnego w miarę funkcjonowania, znaleznienia dziewczyny itp.

amalka-jaki lek i jaki rodzaj terapii? Pozdrawiam i gratuluję z całego serca

korppi-dla mnie też derealizacja była chyba najgorszym objawem. Z widocznych dla innych była to potliwość, z niewidocznych-właśnie derealizacja. Był czas, że miałem ją tylko w sytuacjach społecznych, ale czasem przeciągała się także na dłuższe okresy.

namiestnik-w niecały miesiąc doszedłem do 60mg, nie było to oczywiście dokładnie tak jak psychiatra zalecił, ale też nie bardzo inaczej, on miał bardzo luźny stosunek do tego leku, pewnie na depresję tak duża dakwa tak szybko osiądnięta nic by złego nie zrobiła, ale na lęki się inaczej stało

Onel-obawa przed schizofrenią i ogólnie umownym szaleństwem jest cechą charakterystyczną większości lękowców. Ten lęk to po prostu objaw nerwicy.

marta-gorąco zachęcam Cię mimo wszystko do brania leków, szczególnie jak na terapię nie chodzisz. Ale to, że akurat z seronilu zrezygnowałaś będąc lękowcem to chyba dobrze. Seronil, szczególnie na początku, pomimo tego że działa antydepresyjnie, to może wzmagać lęki. Ja za szybko przeszedłem z nim na maks dawkę i miałem tydzień derealizacji bez przerwy zaserwowany. No ale są inne ssri, które bardziej się w lękach specjalizuja,pozdrawiam i trzymam kciuki

Ja raz zmieniałem uczelnie i miasto, potem wziąłem jeszcze zdrowotny urlop na tej nowej uczelni, to wszystko było 4 lata temu, teraz kończę studia i jest git, po 10 latach zmagań z lękami i natręctwami czuję się w końcu zdrowy, ale trochę żałuję, że straciłem na nerwicę podobno najpiękniejsze lata zycia

Ja teraz kończę już studia i dopiero względnie niedawno sobie poradziłem ze swoimi lękami. W każdym razie w liceum szczególnie, jak były wystąpienia publiczne albo jak siedziałem w pierwszej ławce to był dla mnie horror