Bertha

Ja mam TSH 4,05. Jest na granicy niedoczynności. Lekarka med. pracy kazała mi dorobić jeszcze hormony tarczycy, bo być może one też są na granicy normy. Jeszcze nie zrobiłam sobie fT3 i fT4, ale myślę, że w końcu je zrobię. Sądzę, że u mnie przyczyną takiego TSH jest olanzapina, którą biorę od 5 lat, chociaż moja psychiatra uważa inaczej. No cóż, bez olanzapiny i tak nie przetrwam nawet 1 dnia. Więc chyba wole mieć niedzoczynność niż płakać codziennie z byle powodu.

Dobra, ja jestem za równouprawnieniem. Mogę się nie zgadzać ze wszystkim postulatami feministek, ale generalnie jestem za. A co na to mężczyźni? Boją się kobiet, które mają chociaż odrobinę "męskości" w sobie, boją się takich, które zajmują kierownicze stanowiska, są ambitne, dominują, zarządzają. Marzy im się kobieta uległa, nie żadna wojowniczka, ale ta która powita faceta obiadem po jego przyjściu z pracy. I która więcej czasu będzie spędzać w domu niż w pracy. I która będzie wszystko mu zawdzięczać - dom, pieniądze, dzieci i fantastyczny seks. Dlatego, wśród polskich mężczyzn jest taki popyt na kobiety ze wschodu. One nie są tak bardzo wyzwolone i niezależne jak Polki.

Spotkam się w "realu" z osobą z Bydgoszczy i okolic.

Czy nie macie tak, że z jednej strony nienawidzicie swojej samotności, a z drugiej strony nie robicie nic w tym kierunku, żeby coś zmienić i wyjść do ludzi, bo was lęk i nieśmiałość paraliżują?

Mnie dzisiaj samotność mniej doskwiera, bo jestem ciągle w ruchu. Jak człowiek przebywa przez cały dzień w domu, to samotność wydaje się być nie do zniesienia. Gdy załatwia sprawy, wymagające od niego ruszenia się z domu, poczucie, że jest się samym jak palec przestaje tak bardzo dokuczać.

Co w tym śmiesznego? Jak ja słabo znam świat, życie i mężczyzn. Nie zrozumiałam o co chodziło w zdaniu: " Nie mam brody". Śmiałam się widocznie tylko sama do siebie. Teraz już jarzę o co chodzi.

Nie masz brody, żeby zapuścić brodę? To się da leczyć.

Myślałeś o tym, żeby zapuścić brodę?

Dzisiaj sobie uświadomiłam, że jestem kompletnie samotna w liczącym ponad 350 tysięcy mieszkańców mieście. Tyle osób, a ja nie mam do kogo się odezwać.

Czuję się kompletnie samotna. Nie mam nikogo. Mieszkam sama w dużym mieście, w kawalerce. Jeśli wychodzę z domu, to wychodzę sama. Nie istnieję dla innych. Istnieję jedynie dla dwóch osób. Wszystko to moja wina. Nie umiem stworzyć z nikim głębszej relacji. Moje kontakty są powierzchowne, pozbawione poczucia bliskości. Ale wyjdę z tego piekiełka. Pojdę na terapię, będę chodzić na grupę wsparcia DDA. Nie poddam się bez walki, nawet jeśli miałaby ona trwać przez 50 lat, do śmierci.

Kurcze, w tym dziale ludzie się bardziej udzielają niż w temacie "jak się czujesz". Jako że jestem osobą poszukującą uwagi postanowiłam, że tutaj napisze, nawet jeśli moja potrzeba nie zostanie zaspokojona Ludzie w trakcie upałów mają spadki ciśnienia, bo są odwodnieni. Tak mi się wydaje.

Albo kodeina, żeby przyjemniej się zrobiło.

Jak Mały Książę. Tylko Róży by Ci brakowało. Jutro czeka mnie wyjazd grupowy. Strasznie się boję.

Na razie próbuje walczyć z tym w taki sposób, że więcej wychodzę z domu. Nie spotykam się ze znajomymi, tylko uskuteczniam samotne spacery. Pewnie to trochę mało. Doszłam do wniosku, że ruch jest mi potrzebny, nawet jeśli nikt mi w tym nie towarzyszy. Siły do walki? Mam ich obecnie więcej niż jakiś czas temu. W przyszłości najbliższej planuję pójść na terapię, bo samemu będzie ciężko z tym walczyć. Drugi człowiek jest niezbędny do walki z samotnością.

Ech, mam z tym problem i cholernie jest mi z tym źle.

Wypieprzył mnie i trzy inne osoby z zajęć. Za brak regulaminowego stroju. Genialnie, mam niezaliczone ćwiczenia! Jak ja to zaliczę, nie wiem.

Przyjaciel się ode mnie odwrócił jakiś czas temu. Ni z tego, ni z owego zmienił numer telefonu, zrywając ze mną kontakt. Czuję się sama jak palec.

Ciekawe jakiego zdania są holenderscy lekarze.

Dzisiaj sobie uświadomiłam, że nie jestem gotowa na związek, jakikolwiek związek, toksyczny, nietoksyczny, dojrzały, niedojrzały. W wątku jest mowa o samotności w ogóle, a ja wspominam tylko o pewnym wycinku z tej jakże bogatej tematyki. Jestem singlem od 2 lat, zaczynam czuć ciężar życia w pojedynkę. I tęsknotę za czymś pięknym, za prawdziwą miłością..

Ja to miałam wywiad obejmujący okres od okresu niemowlęctwa do 23 lat, bo wieku 23 lat trafiłam do szpitala w Bydgoszczy. Ale zgadzasz się z diagnozą, która wyszła z wywiadu i testów?

To dziwne. Jestem zdania, że aby zdiagnozować zaburzenia osobowość trzeba przeprowadzić skrupulatny wywiad dla prześledzenia rozwoju osobowości danego człowieka. Dzięki długiej rozmowie można postawić trafną diagnozę, o małym prawdopodobieństwie błędu. A zresztą ja byłam w szpitalu na diagnostyce, tam też jest inaczej.

Moim zdaniem podołałbyś. Ja jestem na medycynie a pamięć mi szwankuje, myślenie również, moje wysławianie też jest nie najlepsze. Mam problem z zapamiętaniem różnych nazw leków, a mam zamiar leczyć ludzi. Poza tym, nie wiem czy słyszałeś o giełdach i powtarzaniu się pytań rok w rok tych samych na egzaminach na studiach. Serio, skombinujesz sobie dobre materiały od starszych studentów, a zaliczenie poszczególnych lat studiów nie będzie stanowiło dla Ciebie problemu.

Jutro się zapowiada beznadziejny egzamin. Co to są gonitis i ankyloza - przykładowe pytania. Dopiero dzisiaj zaczęłam naukę do tego egzaminu.

Trudno jest rozpoznać zaburzenia osobowości. W moim przypadku było tak, że odbyłam długą rozmowę z psychologiem w dwóch a moze nawet trzech turach. W sumie ponad trzy godziny. Zebrała informacje z całego mojego życia i na tej podstawie postawiono diagnozę: osobowość zależna.

Ja też mam nadzieję, że prawdziwy z niego przyjaciel. Nie wiem jak to się stało, ale dobrze się ze sobą dogadujemy. Ja tylko trochę go niepotrzebnie atakowałam w przeszłości, czego żałuję. Odnoszę wrażenie, że on mi to wybaczył, a przynajmniej starał się to zrobić, dlatego pozwolił mi na odnowienie z nim kontaktu. BTW, poznałam go w szpitalu, oboje mamy problemy z psychiką, więc siebie nawzajem dobrze rozumiemy.