maturzystka

Zgadzam się z przedmówcą. Wyszłam z tego "syfu" tylko i wyłącznie dzięki ciężkiej i mozolnej pracy nad sobą. Zamknęłam trudny rozdział w życiu, który tak naprawdę skrzętnie i po cichutku mnie wykańczał. Teoretycznie to proste - co tam, wmówić sobie, że jestem już inna, lepsza, że się zmieniłam, że przeszłość nie ma znaczenia. W praktyce jest jednak trudniej. Wiele miesięcy minęło zanim zdałam sobie sprawę, że przede mną całe życie. Że za mną jest ogrom cudownych chwil, przy których te złe i rujnujące po prostu się chowają. Jednak wstałam, nie dałam się zniszczyć. Obróciłam swoje życie o 180 stopni. Nie boję się już samotności. Odważyłam się na wiele rzeczy, byłam zdeterminowana! Postanowiłam, że przezwyciężę to cholerstwo sama, bez pomocy psychologów, psychiatrów, psychotropów i innych psychocośtamów. Przecież jestem młoda, a przyszłość musi mieć piękne barwy Życzę wszystkim, aby mieli siłę, motywację i byli zdeterminowani do walki. Problem tkwi w Was, siedzi w Waszych głowach i to Wy musicie go ze swoich głów usunąć. Powodzenia Kochani! Wierzę w Was - dacie radę! Pozdrawiam serdecznie :)

Witaj na forum! :) Też się bałam pierwszej wizyty u specjalisty. Nie wiedziałam, czy będę umiała się przed kimś otworzyć. Czy ten ktoś będzie umiał mi pomóc. Odczuwałam momentami wstyd za to co mówię, a jednocześnie wstyd za moje czyny i za to, co siedzi mi w głowie - bo to o tym przecież rozmawiałyśmy... Jednak okazało się, że mój lekarz to mistrz, świetnie sobie ze mną poradził i zawdzięczam mu te niezwykłe efekty, jakie mogę zaobserwować u siebie od jakiegoś czasu ;D

2w3 - zgadza się w 95% Faktycznie bardzo trafny ten test

A ja też mam mały sukces Jako, że jestem hipochondrykiem wyszukiwanie chorób w Googlach było moją codziennością. Od około miesiąca jak mnie coś ukłuje czy zaboli - nie szukam. Myślę sobie: boli to boli - trudno. Przestanie. Hurrrrra! Oby ten stan potrwał jak najdłużej :)

Witam Cię bardzo serdecznie! Nadwrażliwa też jestem! (potwierdzone przez psychologa). Czasem nie warto przejmować się gadaniem i zaczepkami innych, mimo że wiem, iż nie jest to łatwe. Ale jak bardzo ułatwia życie! Mówiąc bezpruderyjnie: olej to! bo wpędzisz się w jeszcze gorsze bagno - to akurat wiem po swoim przykładzie. Pozdrawiam :)

Dzięki! Każdy mi to powtarza, a ja nie wierzę. Nie wiem, może to coś na podłożu alergicznym mi się zrobiło. Trochę się jeszcze martwię, ale jak słucham już od wszystkich, że zwariowałam, to zaczynam im wierzyć, że to jednak nie sepsa

Witajcie! Potrzebuję pomocy... Dzisiaj zobaczyłam na swoim kolanie czerwoną plamkę. Taką na ok. 1.5cm. Oczywiście zrobiłam test szklankowy i nie zbladła pod naciskiem. Nie mam gorączki, nie boli mnie głowa, nie zesztywniał mi kark. A ja się boję, że to sepsa. Plamka robi się brązowa. Jak myślicie, co to? Skąd to? Czy to na pewno nie sepsa!? Ratunkuuuu!

aalpine - naprawdę czujesz gorycz? Ja też, a nie miałam pojęcia z czego to może być!

bee84, - ja się pomodlę. Trzymaj się, wszystko będzie dobrze:) A mój dzisiejszy dzień? Pogoda - do bani. Samopoczucie - do bani Zwłaszcza, kiedy myślę, że po mojej długiej przerwie od nauki pora już wrócić do szkoły i przestać się migać. Już zaczynam mieć ataki Jednym słowem - wszystko jest do bani

Ja też miałam te czerwone punkciki Pisałam już chyba o nich. Też myślałam, że to sepsa, a się okazało, że to rozszerzone naczynka krwionośne i że mam brać wit. C Także teraz mi to już zwisa i powiewa (przepraszam, za dosadność)

Cieszę się, że chociaż ktoś przeczytał moje wypociny :) Myśl, że nie jestem sama sprawia, że czuję się o niebo lepiej W końcu każdy z nas kiedyś z tym wygra! :)

krolowamarysienka.i - masz na pewno trochę racji. Jestem jednak tak zaskoczona, że jest nas całkiem spora grupka z Cz-wy, że aż mi coś tam w środku podskoczyło na samą myśl, że mogłabym sobie wreszcie porozmawiać z ludźmi, którzy przechodzą niemalże to samo co ja i pewnie mnie jakoś zrozumieją. O.

Wybierz się. Myślę, że warto. Moja mama chodziła i wierz mi, że ze słabiutkiej i bezbronnej istotki stała się silną kobietą! Potrafi walczyć o swoje i w ogóle widzę w niej znaczną poprawę:) Więcej się uśmiecha, cieszy się życiem! Polecam Ci

to akurat znam świetnie. Jak tylko się dowiaduję, że zaraz zostanę sama uruchamia mi się mój system: kołotanie serca, silne nerwy i strach przed tym, co się stanie pod nieobecność członków rodziny

Cześć wszystkim! Może troszkę późno, ale sądzę, że już pora się przywitać. Od tygodnia obserwuję to forum, wczoraj jednak podjęłam się rejestracji i postanowiłam napisać to i owo. Od pewnego czasu cierpię na hipochondrię. Pisałam to już w jednym z wątków, ale myślę, że nie zaszkodzi się powtórzyć. Moja historia jest troszkę długa, więc postaram się ją jakoś skrócić o najmniej istotne szczegóły. Odkąd pamiętam byłam niszczona psychicznie przez moją siostrę. Cokolwiek bym nie zrobiła zawsze słyszałam z jej ust: "To beznadziejne!", "Jesteś nieinteligentna! Nie umiesz tego zrobić!", "Zostaw, nie potrafisz! Nieudaczniku!" - bywało nawet i ostrzej, ale nie chcę do tego wracać pamięcią. Głównie z tego powodu wylądowałam u psychologa. O tym jednak za chwilę. Będąc jeszcze w gimnazjum (aktualnie mam 17 lat) czułam takie delikatne kłucie w mostku zwykle o poranku i uczucie duszności. Miałam problem ze złapaniem głębszego wdechu. Wtedy jeszcze byłam inna i nie przejmowałam się tak każdą dolegliwością. Miałam to w nosie. Myślałam, że jestem niezniszczalna (Ach! To było piękne podejście!). W sierpniu zeszłego roku nie wiem co mnie napadło, ale wmówiłam sobie zatrucie jadem kiełbasianym - nie mając ku temu prawie żadnych podstaw! I od tego czasu zaczęłam pękać. Przestałam być niezniszczalna, przestałam robić jakiekolwiek plany na dalszą przyszłość. Zawsze krążyła mi w głowie myśl: "A co jeśli nie dożyję?". I się zaczęło... Październik - a dokładniej 2.10.2007r. - poczułam pierwsze zawroty głowy. Były strasznie silne i sprawiały, że traciłam grunt pod nogami. Czułam się jak pijana, jakbym za chwilę się miała przewrócić. Jak tylko się uspokoiłam, złapałam czegokolwiek - było OK. Kiedy ruszałam w drogę dalej - znów to wstrętne uczucie wracało. Zaczęłam budzić się w nocy z wrażeniem, że się duszę. Bo tak było! Spałam i tak jakbym nagle zatraciła oddech... Jakbym zapomniała, że podczas snu należy oddychać. Zaczęło się to zdarzać coraz częściej. Zmartwiło mnie to, ale wahałam się, czy aby na pewno odwiedzić lekarza. W sumie dlaczego miałabym iść - przecież jestem niezniszczalna! W listopadzie również się to powtarzało. W grudniu zaś zaczęło być głośno o sepsie. Pewnego razu po kąpieli przyjrzałam się swoim stopom i łydkom, na których zauważyłam drobne czerwone i podskórne plamki. To nie była wysypka. Wtedy wpadłam w panikę! Myślałam sobie: "No sepsa! No dlaczego ja!?". Cała roztrzęsiona (dosłownie!) jakoś zasnęłam. Rano pobiegłam do lekarza i czekałam na wyrok, a w międzyczasie poczułam znów te zawroty głowy. Tam, pani doktor poinformowała mnie, że te plamki to powiększone naczynia krwionośne, zaleciła łykanie wit. C i magnezu oraz na wszelki wypadek wysłała na badania krwi i EKG. Badania wyszły OK, poza jakimiś niewielkimi i niegroźnymi odchyleniami od normy, a EKG niemalże wspaniałe! Uspokoiłam się i z radością pożegnałam panią doktor. Zaczęło mi się drętwienie ciała. Myślałam, że być może to od braku witaminek i też się tym nie przejmowałam. Zawsze zwalałam winę na to, że np. źle sobie siadłam itp. Później miałam przeboje z na szczęście byłym już chłopakiem, który mi groził, że się zabije, łaził za mną, prześladował mnie... Myślę, że ten czas, w którym tak się z nim męczyłam również wpłynął na mnie negatywnie. Nagle, przyszła magia, euforia! Zakochałam się :) A nerwica odpuściła (nie zdawałam sobie sprawy, że to nerwica) - zapomniałam o wszelkich dolegliwościach... Czułam się jakoś tak niezwykle... Aktualnie euforia minęła, chłopca wciąż kocham, ale nerwica wróciła - silniejsza. W dodatku z połączeniem hipochondrii. Aktualnie mam prawie wszystkie objawy nerwicy: silne zawroty głowy; patrzę na wszystko tak, jakby się to działo poza mną - zza szyby; kołotania serca; mylenie słów, wyrazów zwłaszcza w stresowych sytuacjach; bezdechy w nocy, znacznie częściej chodzę do łazienki; mam problemy żołądkowo-jelitowe; drętwienie rąk i uczucie duszności. Klucha w gardle mi siedzi, ale tylko jak się zdenerwuję tak porządnie. A oczywiście wszystkie badania - OK! EKG - super, badania krwi - jeszcze lepsze, mocz - super, pasożytów brak, OB - 5/12. Można wymieniać i wymieniać! Bo ja wciąż chodzę po lekarzach i się doszukuję. I nadal sobie wkręcam różne inne (oczywiście śmiertelne i nieuleczalne!) choroby. To mnie już zadręcza... i niszczy. Chodzę do psychologa, ale zaczęłam terapię niedawno i bardziej skupiłam się na problemie z moją siostrą i tym, że przez nią nie radzę sobie w życiu. To jednak teraz chcę zepchnąć na dalszy plan i ostatecznie zająć się leczeniem moich fobii. Mam nadzieję, że na tym forum jakoś wspólnie zaradzimy naszym fobiom i każdy z nas z nich wyjdzie bez większego szwanku po ciężkiej pracy nad sobą :) Dziękuję, jakoś mi lżej. Pozdrawiam :*