Konrad85

Dziękuję. Zmęczenie generuje u mnie lęki, widzę przyszłość w czarnych barwach. Wpadłem trochę w zaklęte koło, bo lęki powodują myśli depresyjne, przychodzi zmęczenie. Depresja trwa u mnie 2 miesiące. Leki trochę działają, ale takich chwil, kiedy czuje się dobrze jest bardzo mało. Byłem dzisiaj na dłuższym spacerze z dziećmi, pracowałem trochę na działce. Mógłbym myśleć, że powoli wracam do życia. Te niby proste czynności wyczerpały mnie psychicznie. Czasami czułem się dobrze, ale to jest dla mnie ciągła walka, na którą nie mam sił. Aż popłakałem się, bo tak bardzo byłem wyczerpany po. Dzisiaj mija 1,5 miesiąca brania leków i wiem, że muszę coś zmienić w leczeniu, bo się wykończę. Tak bardzo tęsknię za czasem, gdy wszystko było normalne. To były 2 miesiące ciągłej walki, by się nie poddać, ale czasami mam wrażenie, że doszedłem do kresu sił

Ja sam nie wiem, czy leki słabo działają. Wczoraj czułem się bardzo dobrze, a dzisiaj padam na twarz, bo czuje się bardzo niewyspany. Nie boję się już tak bardzo, ale tak bardzo chce mi się spać, ale jak się kładę to nie zasypiam

Od 3 dni czuję się trochę lepiej, choć bardzo ciężko jest mi się wyluzować. Jestem spięty i zmartwiony nawet jak czuje się lepiej. Staram się wbijać sobie do głowy, że jest poprawa, moje dni nie polegają już tylko na walce z lękiem, ale gdzieś z tyłu głowy są te złe myśli, których nie mogę się pozbyć. Próbuje się więcej ruszać, robię ćwiczenia oddechowe, czy są jeszcze jakieś inne sposoby na walkę z lękiem?

Ile godzin śpicie w nocy mając nerwice lękową? Ja biorąc na sen trittico 150 i pregabaline 75 śpię zwykle trochę ponad 6 godzin. W niektóre dni trochę więcej, ale często jest tak, że zasypiam około 23 i budzę się około 5:30. W dzień często czuje się niewyspany. Czasami zasnę w dzień, ale odczuwam od niedawna lęk przed tym, by kłaść się w dzień, bo jeśli nie zasnę, to czuje się jeszcze bardziej niewyspany

Zacząłem wczoraj brać maksymalna dawkę Mozarinu 20 mg. Biorę ten lek od 5 tygodni i poczułem wieczorem silne pobudzenie ruchowe. Chodziłem po domu i nie mogłem przestać ruszać nogami i rękoma. Czy ktoś z was tak miał przy powiększaniu dawki?

Wczoraj miałem dziwny dzień. Przez dużą część dnia czułem się dobrze, wychodziłem na dwór i czułem się bardzo bezpiecznie. Po południu zacząłem się czuć dziwnie, byłem strasznie pobudzony ruchowo, chodziłem po domu i musialem ruszać nogami i rękoma, bo czułem, że inaczej zwariuję. Wczoraj zacząłem brać większą dawkę mozarinu, więc może to przez to, ale bardzo się przestraszyłem. Staram się jak mogę uspokajać, ale różne bodźce sprawiają, że nagle czuje się bardzo źle. Nie mogę wtedy przestać analizować mojego stanu, choć wiem, że to mi szkodzi.

Naprawdę nie było w moim życiu czegoś, co mi brakuje. Często o tym myślałem w ostatnich latach i zawsze czułem takie wewnętrzne zadowolenie. W dzieciństwie żyłem w strachu przed dorosłym życiem i kiedy zacząłem chorować na depresję, jak zacząłem dorosłe życie to moje lęki zaczęły być rzeczywistością. Dlatego jak moje życie zaczęło się układać i wszystko było na swoim miejscu to zacząłem się czuć naprawdę szczęśliwy. Zawsze bałem się mieć dzieci, ale jak w końcu się pojawiły, a ja dobrze sobie radziłem, to poczułem się bardziej pewny siebie. Już nie byłem człowiekiem, który wszystkiego się boi. Byłem ojcem, mężem, założyłem własną firmę. Dlatego tak bardzo odczuwam teraz utratę tego szczęścia i dlatego tak panicznie boję się, że go nie odzyskam

Dzisiejszy dzień był znacznie lepszy niż wczorajszy. Złe myśli powracały i czasami było ciężko, ale ogólnie byłem bardziej aktywny. Zmiana myślenia dużo mi dała, choć jeszcze do normalnego życia jest daleko

Anafranil to chyba pierwszy lek, który brałem 20 lat temu. Nadal go przepisują?

Duloksetyne brałem w przeszłości. Przy obecnej depresji brałem wcześniej trazodon, a w szpitalu zmieniono mi go na mozarin

Miałem mieć początkowo snri - duloksetyne, ale miałem złe doświadczenia z tym lekiem i poprosiłem o zmianę na inny lek

Dopóki ustabilizuje się lekami muszę jednak zacząć myśleć w inny sposób, bo się zamęczę. Muszę mieć jakiś impuls dzięki któremu będę się czuć choć trochę lepiej. Zmiana myślenia pomogła mi w szpitalu, jak byłem w złym stanie. Po wyjściu do domu kompletnie o tym zapomniałem i zacząłem się bardzo silnie nakręcać

No bo co kobiety mogą wiedzieć o męskiej depresji W końcu kobiety chorują inaczej niż mężczyźni. Staram się podchodzić do tego co się ze mną dzieje inaczej.

Na razie czuje się stłamszony przez te myśli. Nawet jak chwilę czuje się dobrze, to spodziewam się pogorszenia. Czuje, że zabrnąłem w ślepy zaułek. Twoje ostatnie wpisy sprawiły, że zaczynam trochę inaczej na wszystko patrzeć. Może uda mi się posprzątać ten bałagan w głowie

Czuje bardzo silny niepokój. Do każdej czynności muszę się zmuszać. Te złe myśli przychodzą do mnie falami, bo jestem zmartwiony cały czas. Zwykle popołudniu piecze mnie całe ciało. W tym momencie czuje jakbym płonął w środku i miał wysoką gorączkę. Od powrotu ze szpitala byłem kilka razy z dziećmi na dworze. Czasami czułem się normalnie, ale raz byłem myślami gdzieś indziej. Skupiałem się nad tym, że nie odczuwam przyrody tak jak zawsze i momentalnie zamykałem się w depresyjnym świecie. Dałeś mi trochę do myślenia

Ale pisałeś, że pregabalina powodu depresję

Pisanie to jedyne, co pozwala mi odejść myślami od depresji. Pisząc nie chce epatować myślami samobójczymi lub rezygnacją. Nikt tego nie lubi i nie ma to sensu. Może tak być, jak piszesz, że to lekka depresja i więcej jest we mnie niepokoju i lęku. Sam nie wiem, co jest ze mną nie tak.

Skąd takie stwierdzenie, że powoduje depresję? Na tym forum ludzie chwalą sobie ten lek?

Lekarka zwiększyła mi dawkę Mozarinu 20 mg i Pregabaliny do 225. Nie wiem, czy to pomoże. Jeśli nie, to za 2 tygodnie ma być zmiana leku.

Ja się nigdy nie przyzwyczaiłem do szpitala. Gdyby nie jeden pacjent, który okazał mi duże wsparcie, to nie wiem jakbym wytrzymał. Minął już tydzień id wyjścia ze szpitala i jest ze mną bardzo źle. Chyba nigdy nie odczuwałem tak silnych objawów depresji. Próbuje codziennie to opanować, wychodzę z domu, bawię się z dziećmi. Nic nie pomaga. Czasami te czynności powoduje u mnie tak nagłe i silne zmęczenie, że zaczynam słaniać się na nogach

Mój stan się pogorszył dzień przed wypisem. Nie przyznałem się do tego, bo myślałem, że to przeziębienie. Poprawa w szpitalu to było kilka dni. W szpitalu czułem się obco i rozrywała mnie tęsknota za dziećmi i żoną. Po wyjściu wszyscy mówili, że czuje się źle, bo trzeba się przyzwyczaić. Wierzyłem w to, tak samo jak wierzyłem, że lekom trzeba dać czas. Chciałem, żeby to była prawda, ale już raz wychodziłem ze szpitala i nie było ze mną tak źle. Mój problem polega na tym, że ja nie mam życiowych problemów. Nie żyje w biedzie czy samotności. Mam udane życie rodzinne i zawodowe. A mimo to codziennie budzę się bez życia i później cały dzień walczę o przeżycie. Naprawdę chciałbym, żeby było tak jak mówisz.

Normalnie nie miałem takiego lęku przed wizytą, ale mój stan jest teraz tak zły, że pilnie potrzebuje pomocy. Jestem strasznie wyczerpany. Zostałem wyrwany że szczęśliwego życia, udanego małżeństwa, dwójki kochanych dzieci, pracy, którą lubiłem.

W mojej nerwicy nie ma akurat lęku przed chorobami. Jest raczej lęk przed trwaniem w beznadziei. Czuje, że nie powinienem się tak czuć po 5 tygodniach leczenia. Nie wiem, co i czy w ogóle lekarka jutro zmieni. To młoda osoba i trochę się obawiam, bo czasami mlodzi lekarze boją się podejmować jakiekolwiek decyzje

Moje objawy są teraz bardzo nasilone. Każdy dzień to walka o przetrwanie. Wcześniej odczuwałem działanie przeciwdepresyjne, ale w tym momencie jest u mnie koszmar. Nigdy nie miałem tak nasilonych objawów depresji po 5 tygodniach leczenia. Wcześniej były 2 tygodnie leczenia trazodonem, bez efektu. 7 tygodni leczenia, a ja czuje się bardzo źle. Nie jestem w stanie czekać na cud, nie wytrzymam

Niedługo minie 5 tygodni odkąd leczę się takim zestawem leków. Jest gorzej niż przed leczeniem i nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam tak nasilone objawy.