Albica

Dziękuję za odzew, dobrze mieć świadomość, że nie jest się odosobnionym. Ostatnio jest lepiej, wychodzę z coraz mniejszym stresem. Największym stresem jest obarczona uczelnia

Znam tę chorobę niestety dość dobrze, jeśli chcesz napisz na priv. Nasz mózg działa w sposób wybiórczy. Jeśli zaczniesz doszukiwać się w życiu znaków np. tęczy - będziesz wszędzie ją widział, wszystko Ci o niej przypomni - kolorowe długopisy, kartki, czyjaś bluzka w autobusie. Tak samo działają wróżby, senniki, horoskopy - "czeka Cię coś miłego" - jeśli w to uwierzymy, nasz mózg będzie szukał potwierdzenia w rzeczywistości i będzie bardziej wyczulony nawet na małe przyjemności. Tak samo działa w przypadku czytania objawów choroby. Jeśli mocno w nie uwierzymy, to o raku jelita będzie świadczyć silny ścisk w brzuchu (spowodowany np przejedzeniem), o problemach neurologicznych ból głowy (wynikający np z przemęczenia), a o SLA fizjologiczne osłabienie mięśni albo np niedobór magnezu (skurcze). Mało tego - nasz mózg sam potrafi generować takie bodźce, byle tylko znaleźć potwierdzenie swojej teorii. W zależności od zdolności osobniczych, potrafimy działać autosugestywnie.

Dysfagia nie działa wybiórczo, jeśli było to jednorazowe to było zwykłe "zapchanie się" a nie objaw dysfunkcji.

Cześć, bardzo dobrze Cię rozumiem. U mnie też zaczynało się od lekarzy - bóle brzucha, trzęsące się ręce. Kilka lat wyszukiwałam jak Ty choroby, robiłam badania, panikowałam. Aż w końcu miarka się przebrała, doszły ataki paniki, schudłam prawie 8kg. Powiedziałam dość, zapisałam się do psychoterapeuty. Mija wlaśnie pewnie ok. 3 miesiąca terapii i tak - pomoże Ci to. Jeśli trafisz na dobrego specjalistę, który nie tylko będzie chciał Cię wyleczyć z lęków, a przede wszystkim postara się znaleźć źródło Twojej niskiej samooceny i innych problemów, o których nawet jeszcze nie wiesz - to efekt gwarantowany. Objawy, które rzekomo masz, jeśli schorzenia są już powykluczane, a Tobie wystarczy przeczytać artykuł i masz objawy - to czysta nerwica, własnie z objawami psycho-somatycznymi. Jesteś na dobrej drodze, trzymam kciuki!

Ja mam somatyczne objawy - najczęściej żołądkowo-jelitowe, miewam kołatanie serca, cała się trzęsę i łamie mi się głos. Wśród tłumu się duszę, nie mam czym oddychać. Mam zawroty głowy i ataki osłabienia.

Cześć, zbierałam się długo, żeby się tutaj odezwać. Nie będę pisać, że nie wiem czy to nerwica, bo wiem. Od 3 miesięcy chodzę do psychoterapeuty i widzę znaczną poprawę. Jednak brakuje mi kogoś, z kim mogłabym porozmawiać tak, żeby on zrozumiał o co chodzi, od podszewki. W skrócie opiszę swoje przejścia. Głównym problemem, z którym zgłosiłam się do psychoterapeuty był już tak naprawdę lęk przed wychodzeniem z domu, do ludzi. Zaczynając od początku, studiuję wymagający kierunek, na którym nerwów i stresu nie brakuje - prawdopodobnie to uruchomiło lawinę. Stres, brak czasu na rozładowanie, związek na odległość, mimo, że zawsze reagowałam na stres żołądkowo-jelitowo, dopiero teraz zaczęło mi to uprzykrzać życie. Zaczęłam większą uwagę przykładać do tego, czy boli mnie brzuch, przed egzaminem/kolokwium biegunka - łykałam garściami loperamid, potem przeniosło się to na gazy i espumisan. I tak zostało, to przez strach przed BĄKAMI przestałam wychodzić na imprezy, spotykać się ze znajomymi. Dwa razy miałam takie napady paniki, że myślałam, że umrę tu i teraz, siedząc w toalecie. Ostatni atak miałam w pażdzierniku, na spacerze. I to po nim zdecydowałam, że idę do specjalisty. Schudłam prawie 8kg, bo zaczęłam po kolei eliminować to co wg mnie powodowało wzdęcia. Obecnie staram się jeść wszystko co mogę, bo po paru latach biegania po lekarzach okazało się, w skrócie, że mam refluks. Jestem także na nutridrinkach. W czasie terapii okazało się też, że jestem DDD, przemoc psychiczna, poniekąd fizyczna, brak zrozumienia, myśli samobójcze. Nie umiem okazywać smutku, obracam to w złość.Niska samoocena, brak utożsamienia się z samą sobą. Dopiero teraz poznaję siebie, zaakceptowałam przeszłość i staram się budować swoje prawdziwe ja. Jeśli chodzi o lęki - do tej pory obawiam się wyjść z domu, kiedy poczuję śmierdziela. Ale jest coraz lepiej. Najgorzej wlaśnie jest wyjść z domu. Poza domem nie jest tak tragicznie. Ostatnio miałam taką sytuację, że w ogóle się tym nie przejęlam, wyszłam i w autobusie czułam się wspaniale. Ale dziś np jest już gorzej - sytuacja ta sama, a ja się zaczynam stresować, doszukiwać po czym tak, co zjadłam. I tu rodzi się pytanie - czy ktoś z Was tak miał? Że jednego dnia macie podejście zwycięzcy, że już od teraz będzie dobrze a następnego straszny zjazd i poczucie końca świata? Jak z tym walczycie? I pyt. nr 2 - czy też macie tak, że myśli o jakiejś sytuacji są straszniejsze, niż ona sama w sobie? W sensie, stresujecie się, że coś się stanie, będzie wtedy tragicznie, koniec świata, a jak już się to stanie, to odnajduje Was jakaś tajemnicza siła i wcale tak źle tego nie przeżywacie? Pozdrawiam!