Jimmy40+

monachopsis, od razu widac, że nigdy nikogo nie topiłaś. Po co wiązać oczy ofierze? I rezygnować z części przyjemności? ... Weż ty się, dziewczyno, ogarnij! :-) distorted_level68, zagrajmy "w pytania", ale nie taką wersje dla przedszkolaków, jaka tu znalazłem. Ja zaczynam: Czy zdarzyło Ci się wybuchnąć śmiechem w kościele, w bliskiej obecności księdza, podczas mszy? Tak/nie odpowiada tylko ta osoba, której odpowiedź wzbudza większy skandal, zdziwienie, zamieszanie na Forum, jest niepoprawna politycznie, burzy zastany porzadek, wkurza feministki, szowinistów, rasistów i lewaków itp :-). Czyli na moje pytanie odpowiada tylko ta osoba, która ma odwage odpowiedzieć "tak". I ta osoba zadaje kolejne pytanie. Liczę że kolejne pytania będą "soczystrze".

Uwielbiam Was :-) Dodam, że na sąsiedniej działce jest duży staw. Ewentualny topielec zostałby odnaleziony dopiero na wiosne :-) Podałbym koordynaty Google Maps, ale popsułbym zbyt wcześnie zabawe w "Psycho". Podpisano: Tajemniczy Zboczuch :-) PS. A tak swoją drogą, puścmy wodze fantazji i wymyslmy jakąs gre-zabawe, która można by wykorzystać do oswajania lęków. Na jednej z terapii miałem cos takiego, w parach, jedna osoba na związane oczy, a druga jest jej przewodnikiem, idzie z tyłu i trzyma ręke na jej ramieniu. Brzmi niby mało pociągająco. Ale gdy się tego sprobuje, okazuje się, że nawet tak proste zabawy dużo nas uczą.

Kalebx3 Gorliwy, bardzo miło przeczytać odzew od osoby o takiej forumowej renomie, jak Ty. Wiem, z Twoich budujących postów, że bardzo kochasz żonę i dajesz jej tego wyrazy zgodnie z własną, głeboko ludzką, wrazliwością. Mam podobną (ludzką wrazliwośc, nie żonę :-). Będzie okazja, to pogadamy, jak sie między Wami już pewniej poczuję. Moja powitalna inwokacja jest najprawdopodobniej efektem lekkiej manii po lekturze wczoraj do późna najprzerózniejszych wątków z tego Forum. Nie znam drugiego takiego forum, gdzie ludzie potrafiliby tak ze sobą rozmawiac, z kulturą, wyczuciem, szacunkiem, zrozumieniem. I humorem. O rzeczach niejednokrotnie trudnych, nie zawsze przyjemnych, czasem niemozliwych do pojęcia przez "normalnych". Ale z pewnością tematów głęboko ludzkich, dotyczących nas, nerwicowców i wrażliwców - wybrańców Fortuny. Tym wszystkim, ku własnej ogromnej uciesze, nasiąkam od kilku dni mojej obecności między Wami. Dziekuję Wam. Absolutnie nie chciałem nikogo urazić i przepraszam, jesli ktoś to tak odebrał. Kierując słowa powitania do Was, adresowałem je także do siebie. Jestem jednym z Was. A że się ostatnio naczytałem o tym, jak to bywacie pozytywnie zakręceni, inspirująco "odchyleni" i intrygująco zaplątani - stąd taki dobór słów. Odpowiadając na Twoje pytania - nie pisałem na razie nic o kosztach, bo trudno je oszacować nie znając preferencji uczestników. A nie chciałem się od razu wyrywac z jakimiś bardziej szczegółowym pomysłami, żeby nie tworzyć wrażenia "gotowego produktu". Mam tu głównie na myśli koszt jedzenia. Co do kosztu samego wykorzystania domku, to mysle, że nie byłby większy niż 20 zł za dzień od osoby, wliczając w to energie elektr, ale nie wliczając ewentualnego opału (myślę, że max 10-15 zł od osoby za dwa dni pobytu, gdyby okazało sie, że trzeba ostro palić w kominku kupionym drewnem. Mozna tez próbowac zgromadzić drewno z lasu). Zatem moja propozycja wygląda tak, że ja zapewniam miejscówkę, natomiast to, co miałoby się tam odbyć (na ile warsztaty, na ile rekreacja, na ile wyżerka), to już zależałoby ode mnie w takim samym stopniu, jak od kazdego pozostałego uczestnika. Nie jestem absolutnie zwolennikiem popijaw. Natomiast wspólne przyrządzanie i degustowanie mniej lub bardziej wykwintnych potraw - w tym upatruję duzy potencjał integracyjny i terapeutyczny. Uwielbiam poznawac kogos przez muzyke, jakiej słucha, i prezentowac własną. Dlatego z pewnościa byłaby dla każdego mozliwośc odtworzenia swojej muzy jako tła. To tylko jeden z wielu pomysłów. Nie jestem terapeutą i nie chciałbym być, wręcz uniemozliwiłaby to moja fobia, jedynym prelegentem, liderem (brrrr), organizatorem (uuuuh). Trochę liznąłem tematu przez koniecznośc dogadania się z nerwicą własną i mojego syna. Wszystko jest opisane w moich postach i sprawiłes mi niebywałą radośc tym, że czytasz :-) Dziękuję i czerpię z tego zachęte do dalszego opisywania ( a jest jeszcze tego trochę :-). Gdyby okazało sie, że tego typu spotkanie wzbudza zainteresowanie i aprobatę, to można by pomyślec o kolejnych. A z czasem przywieźć w Twoje okolice, Kalebie Gorliwy, przetestowaną formułę. Uważam, że sekty to wyzysk. Natomiast uczestnictwo w takiej grupie terapeutycznej, nawet jeśli zmienia ona przekonania (ale nie drogą prania mózgu i narzucania jedynego właściwego paradygmatu), uważam za terapeutycznie wskazane i pożyteczne. I mam własnie takie marzenie, aby takie lokalne grupy zaczęły powstawać. W grupie, dzieki synergii, dochodzi do pozytywnego efektu rozproszenia negatywnych myśli i zahamowania automatyzmów, które nas tak często dołują. Sami odczuwacie ten pozytywny wpływ poprzez uczestnictwo w Forum, także w tym wątku. Mozna ten dobroczynny wpływ jeszcze nasilić. Myślę, że przed warsztatami dobrze byłoby spotkac się, napić kawy, nabrac zaufania i obgadać dokładniej szczegóły. Zatem jestem otwarty na wszelkie propozycje.

A może coś takiego: post2451728.html#p2451728 Jest to propozycja kameralnego zlotu łączącego forumowe warsztaty terapeutyczne z wypoczynkiem w miłej miejscówce. Odpłatnośc po kosztach. Okolice Warszawy.

Witam Was, Zboczuchy i Pomyleńce Kochane Sorry za off-top, ukrzyżujecie mnie za chwilę :-) Jest pomysł zorganizowania dwudniowego wyjazdowego spotkania w formie warsztatów w postaci primo: pożytecznej, secundo: przyjemnej. Albo odwrotnie, jak kto woli. Dysponuję uroczą miejscówką w postaci ogrzewanego kominkiem domku letniskowego z wygodami (ciepła woda, wc, prysznic, wyposażona kuchnia), umożliwiającego nocleg dla 8 osób w trybie wygodnym. Tryb mniej wygodny nie był dotąd testowany, ale mozliwości są (domek dwupiętrowy o powierzchni każdej kondygnacji ok. 55m2 liczonej po podłodze pod skosami poddasza). Lokalizacja: Kania Polska koło Serocka, 60 km na pn-wsch od Warszawy. Widać na Google Maps. Działka bardzo duża, ogrodzona (można zaparkować), bez wścibskich sąsiadów. Wkoło lasy, rzeka, boisko sportowe. Można tez dojechać wygodnym minibusikiem spod Metra Ratusz. Program do ustalenia. Cos w rodzaju formuły rano-szkoła, po południu-przedszkole, a wieczorem – złobek. Czyli od skupienia i ciężkiej pracy do radosnego bałaganienia (bez podtekstów, Zboczuchy :-). Koszty: składkowe, nikt nie zarabia, kwota do ustalenia. Dojazd we własnym zakresie. Jedna zasada: efekt terapeutyczny polega na maksymalnym otworzeniu sie na Grupę. Kto jest gotów spróbwać?

Jeszcze taka uwaga: niedostatki mogły wystąpic na róznych "piętrach". Zazwyczaj rozwiązanie tych najwczesniejszych, pozwala ułozyc do dobrowolnego snu te późniejsze. Do tych najwczesniejszych najtrudniej dotrzeć. Szukam właśnie skutecznej metody, bo windą nie udało mi sie zjechac tak "nisko". A może odezwałby sie ktoś z inspirującą podpowiedzią?

„Skąd mam wiedzieć w którym okresie/na którym schodku moje potrzeby nie zostały zaspokojone (a może kilka okresów/etapów życia wchodzi w grę?)” Takie pytanie padło w sąsiednim wątku pod adresem opisywanej tu metody 3 Kroków. Tu przyda się szczypta ogólnie dostępnej wiedzy nt. rozwoju psychiki dziecięcej. W skrócie i uproszczeniu, bo chodzi , by Was jedynie naprowadzić (dalej poradzicie sobie sami): wiek 0-3 to „okres matki”, potem następuje „reset pamięci”, a cała reszta to okres, w którym więcej w życiu nas jako dziecka może nabałaganić ojciec (ale i matka też, choć jeśli spisała sie w okresie 0-3 r.ż., to wyposazyła nas w niezbędne bariery i filtry emocjonalne). Aż do mniej więcej wieku 12 lat, kiedy przestawiamy sie na grupe rówiesniczą. Jeśli już od naszych urodzin harmonie rodzinną zakłócał ojciec, to i tak kodowaliśmy to sobie „za pośrednictwem i na konto” matki do umownej granicy 2-3 roku zycia (np. bardziej odczuwaliśmy jej lęk niż faktyczną agresję ze strony ojca). Pomijam skrajności (typu molestowanie niemowlęcia), żeby na razie nie komplikować, Ja stosowałem u siebie metode prowokacji emocjonalnej. W warunkach pozwalających na skupienie sie na samym sobie i sygnałach płynących z ciała, zadawałem sobie w myślach pytania w rodzaju: - jakie jest moje najwczesniejsze wspomnienie dotyczące wydarzenia z udziałem matki/ojca? - jak reagowałem na powrót matki/ojca z pracy? Jak reagowała matka/ojciec? - czy wolałem, gdy do przedszkola odprowadzał mnie ojciec/matka? - jak dziś reaguję, gdy spotykam sie z matka/ojcem - czy lubię się spotykac z matką/ojcem, nimi dwojgiem - o czym lubie, a o czym nie lubie rozmawiac z matką/ojcem - o czym lubie, a o czym nie lubie, gdy rozmawiają matka z ojcem między sobą - czy lubie dziś kontakt fizyczny (przytulanie, obejmowania) matki/ojca. Jak to było w dzieciństwie? - czy , gdybym musiał zająć sie na starośc niedołęznym ojcem/matką, to które z nich bym wolał? - co czuję, gdy matka/ojciec łamią się ze mna opłatkiem? - co bym czuł na pogrzebie matki/ojca? Niewykluczone, ze funkcje duchowego i emocjonalnego rodzica może pełnić starsze rodzenstwo, wiec mozna wobec nich tez spróbowac powyższej prowokacji (nie mam doswiadczen). Podobnie ewentualnie dziadkowie, jeśli więzi były bliskie i zastepowali rodziców. Jak już zbudujecie sobie model psychologiczny Waszej rodziny w okresie Waszego wczesnego dzieciństwa i ustalicie, że np. ojciec alkoholik terroryzował rodzinę, warto „wejść” w psychike uciemięzonej matki, poczuć jak trudne decyzje musiała podejmować i jakie wyrzuty sumienia ją gryzły, że nie była w stanie ochronic własnego dziecka. Wczujcie się w nią. Ale i matce mogło sie zdarzyć nie wyposażyć Was w niezbędny ładunek emocjonalny na starcie zycia, bo np. była zimna emocjonalnie (od urodzenia) i nie potrafiła dac odczuć ojcu i Wam, że Was kocha. Wtedy wczujcie sie w ojca i poczujcie jego wiecznie nie spełnione poczucie odwzajemnienia miłości i zrozumiecie dlaczego np. mógł byc wycofany emocjonalnie, albo przeciwnie – nademocjonalny, chcąc Wam wynagrodzic. Co tylko dodatkowo mogło wkurzac matke, która stawała się głupio zazdrosna i rywalizowała np. z córką o męża. Kombinacji zaburzeń jest mnóstwo. Pamietajcie tez, że siła, z jaka na rozwoju Waszej wczesnodziecięcej psychiki odcisnęły się „błedy i wypaczenia” matki/ojca są pochodna także Waszej indywidualnej podatności (tu warto przyjrzec się rodzinom dziadków). Jednemu dziecku wystarczy przejazd głosniejszego motocykla za oknem, by się wybudzic z płaczem, a inne śpi smacznie, gdy za oknem noworoczne fajerwerki. Można spróbowac spisac odpowiedzi na piśmie, a potem próbowac je przeczytać przyjacielowi (ale nie matce, ani ojcu!) i wsłuchac sie, w którym momencie zaczyna nam drżec głos. To będzie wskazówka, czym warto zająć się w pierwszej kolejności. Bądźcie kreatywni! Tu nie ma złych pomysłów. Próbujcie niezmordowanie, aż wpadniecie na właściwy trop. Gdy to nastapi otrzymacie wyrazistą reakcję z głebi Waszego jestestwa. Będzie to coś w rodzaju potężnej ulgi i poczucia, że rozwiązuje się jakiś bolesny węzeł. Weźcie pod uwagę, że jesteście najprawdopodobniej dziećmi chociaz jednego zaburzonego rodzica. A najprawdopodobniej obojga, bo nerwice sie przyciagają – pisałem o tym. Warto sobie z tego zdawac sprawe, zanim zaczniecie ich obwiniać. Weżcie równiez pod uwagę, że za niedługo sami będziecie miec dzieci (lub juz je macie) – czy chcielibyście, by Wasze dzieci zaczęły Wam wystawiać rachunki za rzekome krzywdy? Czy uważacie, że bylibyście w stanie świadomie skrzywdzić Wasze dzieci? No własnie, Wasi rodzice też nie! Zanim sie za to zabierzecie, przeczytajcie w moich poprzednich postach, dlaczego kontr-produktywne (wręcz zabronione!) jest prowadzenie jakichkolwiek działan z udziałem własnych rodziców obecnie. Jedyne, co mozna zrobic, to poprzez sugestywna narrację „naprawic dzieciństwo” swojemu płaczącemu dziecku wewnętrznemu. A potem poczujecie, że jestescie gotowi wybaczyc rodzicowi. To najlepsze zakonczenie. Wszystko to zabiera kilka miesięcy czasu, wiec sie uzbrójcie w cierpliwośc. Można to przyspieszyć we współpracy z nieszablonowo myślacym terapeutą, któremu przedstawicie wyniki Kroku 1, a następnie namówicie na metode sugestywnej narracji (krok 2 i 3) w Waszej wersji.

Czytam wpisy młodych ludzi, często zagubionych i przerażonych. Głównie do nich kieruje mój post. Przedstawiam Wam to, co mnie NAJBARDZIEJ pomogło dogadać ze ze swoją nerwicą, a następnie przestawić ją na inne tory, tak aby pracowała na mój sukces życiowy. Tak pozbyłem się depresji. Generalnie chodzi o to, że nerwica (i depresja) jest zupełnie czym innym, niż się powszechnie sądzi: - nerwica nie jest chorobą – jest stanem umysłu, który można zmodyfikować (dokładniej: „zrównoleglić”). - można miec nerwicę i sobie nie zdawac z tego sprawy przez długie lata. Dopiero wybuch objawów depresyjnych świadczy o długoletnim (najczęsciej od urodzenia) występowaniu nerwicy. Potwierdzają to nawroty depresji. - nieuświadomiona nerwica jest strasznie upierdliwa i komplikuje nam całe życie i stosunki międzyludzkie. - nie ma depresji (czyli objawu) bez nerwicy (czyli przyczyny). Bez sensu jest leczenie samego tylko objawu. - nerwica, jako stan umysłu, kształtuje się nie w wyniku „błędu”, „dysfunkcji” czy „schorzenia”. Takie etykietki można spotkać w gabinecie psychiatry i się przerazić. - należy uświadomić sobie, co to są stany lękowe i dlaczego Matka Natura nas w nie wyposażyła (warto poczytać na ten temat, bo nie sposób zawrzeć wszystkiego w jednym poście). - stany lękowe (SL) są dobre i potrzebne, dzięki nim udawało się uniknąć śmierci, wręcz zdominować ewolucyjnie świat zwierząt, naszym praprzodkom („dinozaurom”). - stany przeciw-lękowe (przygodowo-eksplorujące :-) są mniej potrzebne z punktu widzenia ewolucyjnego (nie chronią przed śmiercią), dlatego występują rzadziej. - często wydaje sie nam, że mamy nastrój przygodowo-eksplorujący (w skrajnej postaci to mania), podczas gdy tak naprawdę chcemy zagłuszyć SL. W takich sytuacjach czesto potem żałujemy „działan przygodowych”. Trzeba na to uważać. - naturalna jest dysproporcja między jednymi i drugimi. Nasze problemy wynikają z HIPER-dysproporcji, czyli nadmiernie częstego występowania SL w stosunku do SPL. - można mówić WYŁĄCZNIE o problemach w funkcjonowaniu społecznym, a nie funkcjonowaniu mózgu. Gdy uda się Wam przeprowadzić na sobie zmianę poglądów, wszystkie problemy znikną. NIe wymagana jest "naprawa" mózgu, ona sam się dopasuje dzięki cudownej plastyczności. - wielu wielkich ludzi - naukowców, artystów, sportowców – było lękowcami, często z nasilonymi objawami. Zatem, skoro masz nerwicę, to znaczy to że przy okazji jesteś ponadprzeciętnie inteligentnym, wraźliwym, dociekliwym człowiekiem. Masz ogromny, niespożytkowany potencjał. - przyczyny nerwicy nie da się TRWALE usunąc farmakologicznie, bo nie jest zaburzeniem neurologicznym. Farmakoterapia pomaga jedynie stłumić objawy ciężkiej depresji. - trzeba dotrzeć do jądra nerwicy. NIE znajduje się ono tam, gdzie sięga większość dzisiejszych psychoterapii i świadomośc wiekszości psychoterapeutów, czyli na poziomie Waszego teraźniejszego ego. - trzeba sięgnąc znacznie „głębiej”, na poziom „wczesnodziecięcego-ego”, które posługuje się innym językiem, emocjonalnością, kojarzeniem. To TAM powinna odbywać się interwencja terapeutyczna przy zastosowaniu właściwych technik. - interwencja taka wymaga Waszego aktywnego udziału i codziennej pracy z własnym ego. Nie odbywa się wyłącznie w trakcie cotygodniowych, godzinnych spotkań na kozetce. Staje się częścią naszej codzienności (niemalże jak myślenie o seksie :-) - uświadomiona i trzymana pod kontrolą nerwica daje się wykorzystać na naszą korzyść. Niestety dla nas, świat ewoluuje społecznie, technologicznie, zawodowo, socjalnie, itp. w kierunku, w którym nasze problemy w funkcjonowaniu społecznym nasilają się. Dawniej było łatwiej nie znaleźć się w okolicznościach nasilających dysfunkcjonowanie i mniej osób miało świadomość swego nerwicowego stanu umysłu. Dziś takich okoliczności, a zatem i osób, jest więcej, dlatego wydaje się nam, że częstość nerwic wzrasta. W rzeczywistości przede wszystkim wzrasta świadomość, a w drugiej kolejności faktyczna częstość. Wiem, że w klasyfikacji chorób ICD-10 nie ma już nerwicy, są tylko stany lękowe. Ale my tu nie jesteśmy zdrowymi urzędnikami, a zaburzonymi pogubieńcami. :-) Czy uważacie, że warto kontynuowac ten wątek w proponowanym przez mnie kierunku, czy też czujecie się komfortowo ze swoimi nerwicami i nie czujecie, że warto byłoby cos zmienić? Podyskutujmy, bo widziałem na tym Forum bardzo, bardzo wiele wypowiedzi ludzi mądrych, doświadczonych i empatycznych. Natomiast niewiele dyskusji (poprawcie mnie, jesli się myle, nie znam jeszcze całego Forum) poszło w kierunku pozytywnego, produktywnego myślenia o swoich stanach lękowych.

Jakub, przyjacielu, z takimi odchyłami to Ty tu bracie nie przygwiazdorzysz, coś mi się wydaje :-) Czytałes ten wątek od początku? Jak nie, to przeczytaj, a zorientujesz się, że to nie Twoja liga. Moja też nie, żeby była jasność, jeśli pomyślałeś, że coś do Ciebie mam personalnie :-) Obaj jesteśmy małe miki przy tutejszych gigantach.

wkuuporr, doskonale to podsumowałeś: dziecięca zabawa. Takie rozwiązanie dialogu wewnętrznego przyszło mi do głowy, gdy mój syn był jeszcze mały, a już trzeba było łagodzic jego stany lękowe. To wtedy mnie oświeciło, że jego ego i moje ego nie potrafia sie porozumiewać tym samym językiem. Robiłem mu "teatrzyki" i opowiadałem bajki, które sam wymyślałem, bo musiały byc prościutkie (dla dwulatka, więc Bracia Grimm się jeszcze nie nadawali). I wtedy wpadłem na pomysł metafory wielopiętrowego gmachu ego. Szukałem w necie i literaturze i nie znalazłem takiego podejścia. A uważam je za kluczowe. Dopiero wtedy zrozumiałem, dlaczego moje wczesniejsze terapie nie działały - ponieważ dotyczyły mojego obecnego ego, a niedobory mam w łonie mojego ego-dziecięcego. I jak tak czytam Wasze wpisy na Forum, to mam silne wrażenie, że jest to bardzo czesta przyczyna, ale świadomośc tego faktu nie jest powszechna.

tosia_j, uśmiałem się z Twojego komentarza. Masz rację, niefortunne sformułowanie. A pomyślec, że miałem siebie za kogos posługującego sie precyzyjnie językiem pisanym. Ehh, moje samolubne ego - choć tyle o nim wiem, nadal potrafi mnie ugyżć w tyłek :-). Zatem poprawiam się: mam na karku 40+ lat i nerwicę :-) anemon, dzieki za miłe powitanie. Nalezy Ci sie medal za wytrwałośc, skoro przebrnęłaś przez opis mojej autoterapii :-)

Dziękuję za Wasze opinie. Na częśc pytan na razie, dla dobra wątku, jeszcze wolałbym nie odpowiadać (np. nie chce zarzucać wykazami lektur, bo to niepotrzebnie mogłoby nasza dyskusje zamknąć w pewnych ramach poglądów i szkół psychologii, a mnie bardziej zalezy na Waszych doświadczeniach i spontanicznych reakcjach) Nadal licze, że odezwie się ktoś, kto ma podobne próby za sobą i podzieli sie doświadczeniami. (Sprawdziłem w forumowej Wyszukiwarce i nie znalazłem takich wątków) Slide, co do znanych mi terapii - znam podstawowe polskie szkoły: psycho-dynamicz, behaw-poznaw, przeróżneTUS-y (ze względu na terapię syna), Gestalt , a także trochę teorii na temat hipnozy. I jeszcze kilka mniej naukowych szkół, których nie wymienię :-). NIe uważam się w żadnym razie za specjaliste. po prostu lubię sie dowiadywać, czytac, sciągac info z netu. I rozmawiać. Mam za soba troche dośw. z farmakoterapią (niewiele, głównie SSRI). Byłem kilkukrotnie uczestnikiem indywidualnych psychoterapii, ale szybko się zniechęcałem mizernymi postepami, brakiem planu, założonych miar sukcesu, itp. W Polsce nikt tak do tego ówcześnie nie podchodził, a ja to znałem z lektur na temat terapii na Zachodzie. Co do pytania, czy puściły moje mech. obronne - trafne pytanie, zasługuje na dłuższą odpowiedz, potrzebuje wiecej czasu. Krótka odpowiedź brzmi: nie. Chyba juz taka ich natura (musi to czemus słuzyć), wiec można jedynie próbować je wytłumiac. wkuuporr, dziekuję za ostrzeżenie. Moje doświadczenia z autohipnozą nigdy nawet nie otarły sie o to, co opisałeś. Dlatego czuję się z tym zupełnie bezpiecznie. kosmostrada, odpowiadam od końca: nie napisałem, że winna jest nerwica. Napisałem coś zupełnie innego, mianowicie, że nie ma sensu stosować jakiekolwiek kategorii winy. A także kładłem szczególny nacisk, że sprawczośc jest włąsnie po naszej stronie. Kwestia ta jest jedną z kluczowych dla Kroku 1, dlatego jeśli uważasz, że warto to lepiej zrozumieć, to ze swej strony zachecam do przeczytania o Kroku 1. Pytaj, jesli cos będzie niejasne :-) Odnośnie stylu motywacyjnego typowego dla kaznodziei - trafne spostrzezenie. Przyznam, że podczas pisania kompletnie nie zwrócilem uwagi, że od pewnego momentu pojawia się u mnie ten styl. Dostrzegłem dopiero podczas koncowej redakcji, ale zdecydowałem się tak zostawic, choc wtedy jeszcze sam nie wiedziałem, czemu miałoby to służyć. Uwierz, że nie było to lenistwo powstrzymujące przed dokonaniem poprawek stylu. Po prostu działałem podświadomie, żywiąc przekonanie, że czemus to ma służyc. Dzis mam pewne przypuszczenia, którymi podziele się z Wami za niedługo. Co do zbyt skomplikowanego języka i opisu pojęcia ego - ego to jedna z podstawowych idei, na których oparta jest dzisiejsza teoria psychologii. Chętnie moge napisac cos więcej na ten temat, jeśli pojawia się prośby od innych czytelników. Ale niezaleznie od tego, zachęcam do pogłebiania wiedzy we własnym zakresie. Samoświadomośc pozwala oswajac stany lekowe, wiec choćbyz tego powodu warto pogłebić wiedze teoretyczną. Poza tym, moja teoria ego nie pokrywa się z ta mainstreamową, jak pisałem. Mnie z tym dobrze. W końcu najwazniejsze, że to działa, prawda? :-) Pozdrawiam i pozostaje do usług.

Witam wszystkich. Jestem na Forum od niedawna, ale z nerwicą znamy sie od, hu, hu... trzydziestu lat w nieświadomości i blisko dziesięciu już ze świadomością, że to nerwica. Bardzo mądrze piszecie. Kolektywnie prześcigacie o lata świetlne najlepszych znanych mi terapeutów. Czytając Wasze posty odnajduje w nich swoje własne przezycia zarówno z okresu nieswiadomego jak i swiadomego życia z fobiami. A było ich kilka, w różnych odcieniach, wzorach i fasonach. Można by rzec: pełny Technicolor. Odnajduję je dziś w Waszych wpisach. W moim przypadku większośc z nich ustępowała samoistnie, ale niestety nie oznaczało to, że nerwica opuszczała przytulne gniazdko w mojej głowie. Po prostu jedne sytuacje lękowe zostawały zamienione na inne. Przy czym mogę z przekonaniem powiedziec, że najważniejszym chyba czynnikiem sprawczym ich znikania było, że tak to ujmę, „mienietegowdupie”. Czyli lęk wywoływany w danej sytuacji utrzymywał się w nasilonej postaci dotąd, dokąd owa sytuacja i moje w niej zachowanie były dla mnie ważne, np. w pracy – gdy chciałem pokazac sie z jak najlepszej strony. Gdy owe sytuacje i moje zachowanie przestawały być aż tak dla mnie ważne (czyli moja postawa przybierała formę "mamtowdupie"), lęki ustępowały i nigdy już w danej sytuacji nie powracały. Ale trudno nazwać to skuteczną metodą, prawda? Nie miałem nad tym żadnej kontroli, jedne lęki sie nasilały, inne słabły. Po prostu decydowało za mnie życie, a ja jedynie byłem obserwatorem własnych zmagań. Ale jest też i druga strona tego medalu. Mianowicie każdy przypadek mojego „tchórzostwa”, zastosowania strategii unikania sytuacji stresowej powodował, że lęk się wzmagał i przy następnej okazji atakował z większym nasileniem. Techniki opanowywania stanów lękowych poznane na terapiach, zmiana nastawienia, rozluźnienie i wyciszenie, medytacja – to wszystko przynosi poprawę, ale odnosze wrażenie, że efekt ten nie jest w stanie utrzymac sie zbyt długo. Po pewnym czasie wydaje się, jakby nerwica „uczyła się”, jak obejśc zastawiane przez nas na nią pułapki. Jest jak chytra łasica :-). Ale, oczywiście, nie chcę sugerować, że nie warto stosować tych doraźnych metod, wręcz przeciwnie. I wiem, że wielu osobom udaje się dzieki nim całkiem nieźle funkcjonować. Widac ich łasice są jeszcze nie tak chytre.-) Długo szukałem sposobu, którego dobroczynne działanie utrzymywałoby sie w dłuższym okresie. Myślałem o czymś opartym o mechanizm znany z NLP jako kotwiczenie. I po długich latach prób i błedów znalazłem rozwiązanie. Jest to metoda autosugestii, którą dosyc obszernie zdążyłem już opisać tu: https://www.nerwica.com/metoda-sugestywnej-narracji-3-kroki-t62601.html Trochę załuję, że umieściłem swój opis nie w tutejszym wątku, zbyt słabo znam jeszcze Forum. By Was zachęcic przedstawię metodę w skrócie: 1. zaakceptowanie własnej nerwicy i obnażenie samooszukańczych zagrywek ego (naszego sprzymierzeńca), 2. reprezentacja własnego ego nie jako jeden byt, który rozwija się płynnie przez całe nasze życie, lecz jako kolejne rozdzielne stadia ego (mnogie), które stopniowo przechodzą jedno w drugie, przy czym każde poprzednie wcielenie jest mniej lub bardziej gwałtownie uciszane przez swojego następcę. Porównuje to do zasiedlania coraz to wyższych pięter gmachu. Nerwica to te instancje ego, które nie chciały sie dac dobrowolnie uciszyć, ze względu na duchowe lub emocjonalne niedobory rozwojowe i dziś próbują się upomniec o swoje. Najczęsciej te wcielenia ego pochodza z wczesnodziecięcych etapów rozwoju ( lub wrecz z okresu płodowego) i nie potrafią sie porozumiec z dzisiejszym naszym dojrzałym ego, zamieszkującym kilkanascie pięter wyżej. 3. prowadzenie rozmowy z ego-dzieckiem w taki sposób (dokładnie to opisałem), aby wyrównać mu te wyżej wspomniane niedostatki, dzięki czemu powinno dac sie uciszyć (przestac podsycac nerwicę). Odbywa sie to poprzez specyficzna narrację. Dokładny opis jest znacznie dłuższy, ale nikt nie powinien miec problemu ze zrozumieniem. W razie co, służę wyjasnieniami w tamtym wątku, który staram się śledzić na bieżaco. Zwłaszcza punkt 2. wydaje mi się ciekawym podejściem. Nie spotkałem się z czyms takim w literaturze, a w nim własnie upatruję przyczyny niskiej skuteczności prowadzonych terapii, włącznie z bechawior-poznaw, która jest uważana za najskuteczniejszą. Przynajmniej w PL, bo np. w Stanach następuje triumfalny powrót hipnozy. Dzis za pomoca forumowej Wyszukiwarki sprawdziłem, że tak opisanej metody chyba nie ma na Forum. I nie wiem, czy sie cieszyć czy smucić :-) Tak czy siak, zapraszam do lektury.

Wszystkim doświadczającym silnej wiary w Boga i z Jego łaską łączącym nadzieję na wyzdrowienie, polecam uważną lekturę „Przypowieści o siewcy”. Jest tam między innymi powiedziane: „Bo kto ma, temu będzie dodane, i w nadmiarze mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą nawet to, co ma”. Moja osobista historia, którą opisałem na Forum, ukształtowała mój sposób myślenia tak, że zawsze traktowałem siebie, jako „tego, który nie ma i któremu odbiorą nawet i to”. Nauka udzielona przez Jezusa jasno mówi: gdy jesteś, tak jak ja, tym_który_nie_ma, NIE MOZESZ POZOSTAWAĆ BIERNY, gdyż sama tylko wiara, choćby i najsilniejsza i najgłębsza, nie wystarczy i odbiorą Ci nawet i to, co masz. Dalej Jezus mówi wprost, że tych, którzy „patrząc, nie widzą, i słuchając, nie słyszą ani nie rozumieją” (a więc pozostają biernymi wyznawcami) spotka smutny los z przepowiedni Izajasza. Odsyłam do tekstu źródłowego. Zatem nie pozostawajcie bierni i nie oczekujcie, że Wasze życie zmieni się któregoś pięknego dnia tylko dzięki najsilniejszej nawet wierze w Boskie miłosierdzie. Znam złudną siłę takich przekonań. Karmiłem sie nimi przez lata. Z głebokiej wiary nalezy czerpac energię do DZIAŁANIA, a nie do wegetowania. Przepraszam, nie jest moim celem, by kogoś urazić, ale czytam, co piszą młodzi ludzie w tym wątku. Chcę Wami wstrząsnąc, byście nie popełniali moich błędów, które kosztowały mnie wiele lat schrzanionego życia, gdy karmiłem się pustą, bierną wiarą, że Bóg się zlituje. Dopiero od niedawna wychodze na prostą. Można na Forum znależć mój wpis „Jak obłaskawic nerwice - 3 Kroki”. Znam i inną wersję przytoczonej przypowieści. Występuje w niej nie jeden siewca, a trzech gospodarzy, właścicieli winnic. Plantacja pierwszego gospodarza położona była w słonecznej dolinie, gdzie ziemia była żyzna i wilgotna dzięki spływającym z gór strumieniom. Najmniejsze nawet ziarenko rzucone w ten żyzny grunt, najmniejsza nawet sadzonka winnego krzewu – dawała obfity plon, nie wymagając przy tym od gospodarza dużego wysiłku. Winnica drugiego gospodarza zajmowała południowy stok góry. Żyznej ziemi była tam zaledwie cienka wierzchnia warstwa, bowiem silne górskie wiatry rozwiewały większość próchnicy i resztek organicznych. Było też dużo kamieni i często schodziły lawiny. Brakowało także wody, gdyż strumienie górskie omijały z daleka ten stok. Ale że był to stok nasłoneczniony, to umożliwiał uprawę krzewów winnych, choć wymagało to wiele nakładu cięzkiej pracy. Znacznie cięższej niż w przypadku pierwszego gospodarza, a plony często bywały marne z powodu lawin bądź suszy. Obszar należący do trzeciego gospodarza znajdował sie na stoku północnym. Środkiem przepływał strumień, który w porze wiosennej zalewał błotem otaczające rejony. Było też dużo wielkich górskich głazów spychanych ze szczytów górskich przez lodowiec. Gdyby chcieć tam uprawiać winorośl, plony byłyby mizerne z braku słońca i niskiej żyzności gleby, a nakład pracy ogromny, związany z koniecznością usunięcia głazów skalnych i niezbędną melioracją. Pierwszego roku, na wiosnę, pierwszy gospodarz nasadził nowe sadzonki, przyciął i wzmocnił stare krzewy, dosypał świeżej próchnicy i resztę pozostawił naturze, bedąc pewnym tradycyjnie dobrych zbiorów. Pod koniec roku sprzedał obfite plony, zbudował piękny dom, ożenił sie z najpiękniejszą (w wersji dla wojujących feministek: z najinteligentniejszą) kobietą w okolicy. Czas płynął mu w szczęsciu i harmonii. Drugi gospodarz słuchał rad swoich przyjaciół: - wyzbieraj kamienie z pola – mówili, - wykop głębszą studnię – radzili, - nawieź więcej próchnicy – przekrzykiwali sie podczas ucztowania w jego skromnym domu. Więc tyrał od rana do wieczora, uparcie i z determinacją. Powtarzał sobie, że „wiara czyni cuda” i że Bóg wyznaczył go do tego właśnie zajęcia. Z tego przekonania czerpał nieludzką siłę, dzieki której wyzbierał kamienie, wykopał głębszą studnię i resztkami sił nawiózł więcej żyznej próchnicy. Ale pod koniec lata, gdy krzewy zaczęly się już giąć pod ciężarem owoców, zeszła lawina kamieni i zniszczyła połowę jego uprawy. Pod koniec roku podupadł na zdrowiu z przemęczenia i poczucia zawodu, że plony ma znacznie mniej obfite niż inni gospodarze, a przecież kosztowało go to tyle wysiłku. Poróżnił się także z przyjaciółmi za to, że mu „źle doradzali”. Jedynie żona trwała przy nim i opiekowała się w trudnym czasie. A żeby zjednać sobie Bożą łaskę, wzniósł na stoku górskim kapliczkę i codzień modlił sie i zapalał świecę wotywną. Zaś trzeci gospodarz nie robił nic, mimo że wiele mądrych głów udzielało mu swoich rad, albo napominało, iż bezczynnością obraża Boga. Lecz on nie słuchał ich. Chodził tylko po własnym polu i rozmyślał. Tak minął rok pierwszy i nastała kolejna wiosna. Pierwszy gospodarz zrobił to samo, co w roku poprzednim i zebrał podobnie obfite. Nie przemęczał się i był zadowolony z życia. Mniej zadowolona była jego piękna i inteligentna żona, gdyż urodziły im się bliźnięta i piękny dom zaczynał być za ciasny. Drugi gospodarz odzyskał siły, zakasał rękawy i z silną wiarą w sercu ruszył w pole. Wyzbierał wszystkie skalne głazy po zeszłorocznej lawinie, nasadził nowe sadzonki innej, droższej ale mniej wymagającej, odmiany winorośli, rozprowadził kanały nawadniające. Każdy dzień upływał mu w trudzie i znoju. W połowie roku, jego żona widząc, że krzewy marnie owocują, zaczęła go namawiać na sprzedaż nieurodzajnego pola, lecz on powtarzał tylko , że „Bóg tak chce”. I dalej wychodził rano w pole i tyrał do zmroku. Latem winnicę nawiedziła plaga szkodników i zniszczyła połowę i tak lichych plonów. Żona gospodarza, nie mogąc już dłużej patrzec na jego daremny wysiłek i nie widząc dla nich wspólnej przyszłości, odeszła od niego, nie czekając nawet aż sprzeda marne plony. „Widocznie musze się jeszcze bardziej starać o łaske Bożą” – pomyślał. Zaczął sie jeszcze żarliwiej modlic i palił więcej świec wotywnych. A trzeci gospodarz nie zrobił nic. No prawie nic. Wystawił tylko ogrodzenie wokół niewielkiego spłachetka swojego pola, tuż nad brzegiem górskiego strumienia. Sąsiedzi pukali się w czoło z politowaniem, że chłop się marnuje, albo postradał zmysły, skoro ogrodził puste pole. I tak minął rok drugi. Kolejnej wiosny... piękna żona odeszła z dwójką dzieci od pierwszego gospodarza, który okazał się za mało przedsiębiorczy, nie potrafił pomnażac i gospodarowac majątkiem, a tylko z roku na rok robił to samo. Najwidoczniej rzeczywiście musiała, prócz urody, dysponowac także i inteligencją. Drugi gospodarz, dzięki – jak sądził – zjednaniu sobie łaski Boga, cieszył sie lepszymi plonami. Nie nawiedziła go zaraza, szkodniki, ani nie zeszła lawina - ot, wyłącznie czysty rachunek prawdopodobieństwa. I choć nakład pracy był równie wielki jak co roku, to czując że ma Boga za sprzymierzeńca, zaczął rozmyślać nad powiększeniem uprawy, czyli dokupieniem ziemi. A trzeci gospodarz... za uczciwą cenę sprzedał drugiemu ten kawałek swojego pola, który pozostawił nieogrodzony. A za otrzymane pieniądze, na skrawku ogrodzonym (tym przy strumieniu), przy użyciu kamieni wyzbieranych z pola przez nowego właściciela i przekazanych za darmo (byle by sie ich tylko pozbyć), wybudował fabryczkę wina. I ożenił się z piękną i inteligentną byłą żoną pierwszego gospodarza, tego mało przedsiębiorczego. Zbudował wystarczający dla całej rodziny dom i w krótkim czasie stał się najbogatszym człowiekiem w okolicy. Tu przypowieśc mogłaby się zakończyć, ale nie... Bogactwo i szczęscie kłuło w oczy. Już po kilku latach podburzeni przez dwóch pierwszych gospodarzy miejscowi plantatorzy winogron wypowiedzieli umowy i przestali dostarczać swoje owoce wytwórcy win. No bo przecież „to przez niego” pierwszy gospodarz stracił przyjaciół i żonę, a drugi na dodatek został przez niego „oszukany”, gdyż sprzedał mu nieurodzajne pole, gdzie w dodatku nie ma słońca, bo to pólnocny stok. Czyli dorobił się na „ich nieszczęsciu”. A jako producent, zbijał przeciez fortunę na owocach trudu i znoju wszystkich okolicznych plantatorów. Woleli oni wysyłać swój towar do innej fabryki wina, oddalonej o 50 kilometrów, gdzie wprawdzie otrzymywali niższą cenę, ale podbudowywali własne ego. Doprowadzony do bankructwa producent z rodziną musiał opuścić zajmowany dom i sprzedać fabryczkę za bezcen (została rozebrana przez nowych właścicieli). Przeniósł się do większego miasta. Został znanym w świecie producentem koniaku. Nazywał się Emmanuel Courvoisier. Gdy zaczynał, był jednym z tych „którzy nie mają”. Jak sądzicie, czy podzielał pogląd tych z Was, którzy swoją przyszłość opierają wyłącznie na nadziei, że „wiara czyni cuda, jeśli się mocno wierzy”? /Wiem, że założycielce wątku nie chodziło konkretnie o wiare w Boga. Jednakże wypowiedzi wielu z Was, młodych, wartościowych ludzi zwróciły sie w kierunku takiej interpretacji. Dlatego zdecydowałem się podzielić osobistymi doświadczeniami. Kiedyś myślałem tak samo jak Wy, młodzi, wartościowi ludzie i pochłonęło to masę lat bezproduktywnego trwania w oczekiwaniu a cud. Dziś żałuę tego zmarnowanego czasu. Dlatego namawiam Was do aktywności, co przecież nie kłóci się z głeboką religijnością. Gdybyście się zastanawiali, jak taka aktywnośc mogłaby wygladac, zerknijcie na moje wpisy./

Witam wszystkich i gratuluję stworzenia tak wartościowego i potrzebnego forum. Mam przekroczoną czterdziestkę na karku i nerwicę od urodzenia. Choć dopiero od kilku lat jestem w pełni świadom faktu, że to właśnie nerwica. Najbardziej dokuczliwymi manifestacjami nerwicy były agresja wobec bliskich i fobia społeczna uniemożliwiająca przez długi czas utrzymanie się na dłużej w pracy, a z czasem uniemożliwiająca nawet samo podjęcie pracy. Kilka razy lądowałem na kozetkach psychoterapeutów. Niestety z miernym skutkiem. Ale nie oznacza to, że jestem przeciwnikiem terapii. Przeciwnie, wiele wskazuje na to, że podejme kolejną. Ale tym razem bardzo świadomie dobiorę przewodnika i metodę. W wątkuhttps://www.nerwica.com/metoda-sugestywnej-narracji-3-kroki-t62601.html opisałem swoją metodę obłaskawiania nerwicy i drogę, którą przeszedłem. Sądzę, że osiągniete wyniki są na tyle zachęcające i trwałe, że mogę już przedstawić swoje przemyślenia i metodę autoterapii Waszemu zacnemu gronu. Nie gwarantuję, że metoda okaże sie skuteczna w każdym przypadku nerwicy (omawiam wyłącznie nerwice wczesnodziecięce, innych nie doswiadczyłem). Ale kilku osobom spośród moich znajomych udało się pójśc do przodu. Miłej lektury

KROK 3 - Narracja A zatem Twoim zadaniem jest znalezienie DLA SIEBIE skutecznej narracji, lub, jesli wolisz, autonarracji. Czyli opowieści, bajki, legendy, którą wymyslisz, uwierzysz w nią, stanie się częscią Twojego życia. Umieścisz w niej postaci ze snów, będziesz z nimi rozmawiał i poprzez sugestywnie opowiadaną sobie samemu, ale i im, opowieść (opowieści) doprowadzisz do sytuacji, w której będą one mogły poczuć, przezyć, nacieszyć się tym, CZEGO IM ZABRAKŁO w realnym życiu, gdy kształtowało się owo ego skrzywdzonego dziecka (bo. np. miałes ojca zbyt chłodnego emocjonalnie). Raz jeszcze przeczytaj uważnie ten akapit i zapamietaj, co jest Twoim zdaniem. Zacznij to sobie powtarzać w ciagu dnia, niech stanie się to czymś w rodzaju mantry. I będziesz to robił po wielokroć, mam na myśli snucie sugestywnej narracji. Z czasem poznasz, które elementy bajki (bajek) działają najlepiej w okreslonych sytuacjach zyciowych, na jawie. Pamietaj, że im młodsze dziecko, tym jezyk opowieści musi byc bardziej dziecinny, emocjonalny. Z drugiej strony w moim przypadku okazało się, że choć moje stany lękowe zostały mi przekazane przez matke już w trakcie ciązy, to owo lękliwe ego dziecka ma postać kilkuletniej dziewczynki (a nie płodu). Pamiętaj, że to Ty tworzysz tę opowieść, i że wszystko jest kwestią umowną. To Ty sie masz z tym dobrze czuć. Wszystko odbywa się w Twojej głowie, gdzie to Ty jestes narratorem, choć będziesz otrzymywał wskazówki od swoich „egów”. Jakie? Spokojnie, nie spinaj się. Gdy to nastąpi, sam będziesz wiedział. Raz utworzony kanał komunikacyjny będzie Ci służył bardzo sprawnie. Nie nastawiaj się na nic, bądź przygotowany raczej na ciekawą podróż niz na samo dotarcie do celu. Tak jak ja jestem przygotowany na to, że może okazac się, iż kilkulatka z mojej podświadomości nie jest ostatnią z osób, które poznam. Wygląda na to, że trudno jest przebrnąc przez barierę „resetu wspomnień”, jaki ma miejsce w 3-4 roku zycia. Byc może trzeba sugestywnie przesiąśc się do innej windy i dopiero nia zjechac na jeszcze niższe piętra. (Swoją drogą ciekawe, w jak wielu snach występuje motyw windy). Wszystko przyjdzie do mnie i do Ciebie w odpowiednim czasie. ------------------------------ Wskazówki końcowe Nie zastanawiaj się zbytnio dlaczego niektóre Twoje „odkrycia” (czyli rózne postaci Twoich bohaterów jako personifikacje różnych wcieleń "egów") wyglądają tak, a nie inaczej. Po prostu zaakceptuj je, a przez to sprawisz, że terapia metodą sugestywnej narracji zadziała. Poczujesz to. I tez nie staraj się rozkminić, a już Boże broń, kwestionowac, podważac swoich odkryć i elementów narracji, poddawac ich racjonalnym osądom. Czy doszukujesz się logiki i sensu w Alicji w krainie czarów? Niech Ci wystarczy świadomośc, że ta metoda DZIAŁA, jesli zadbasz o odpowiednio sugestywną narrację. A rozkminianie dlaczego i jak to działa, to już niepotrzebne dywagacje. Zamiast tego doskonal sie w coraz bardziej sugestywnej narracji, wsłuchuj w potrzeby swoich ego. I jeszcze jedna ważna uwaga, jedna z najważniejszych, więc dobrze ją zapamiętaj. Jeśli żywisz w sobie przekonanie, że, dajmy na to, matka skrzywdziła Cie w dzieciństwie, to wiedz, że dzisiejsza matka w żaden sposób nie jest w stanie tego „odkręcić”. Nawet gdyby bardzo chciała i staneła na głowie. Próby jakichkolwiek rozmów, czy działan z udziałem obecnej matki nie mają sensu, wprowadzają jedynie zamieszanie w życie rodzinne. Przyczyna jest ta sama, co w przypadku nieskuteczności afirmacji i innych mantr dla „olimpijczyków życia”: skrzywdzone ego to nie Twoje obecne dojrzałe ego tylko ego z parteru. Podobnie Twoja obecna matka, to nie tamta „krzywdzicielka dziecka”, mimo że fizycznie to ta sama osoba, tylko starsza o te wszystkie lata. Ale nie jest tą samą osobą w sensie sugestywnej narracji, bo takowej narracji nie byłoby w stanie zrozumiec i pojąć ego-dziecka. Dzieli ją zbyt wiele pięter gmachu ego i na dodatek winda jest zardzewiała. Nie uda Ci się dzisiejszej matki sugestywnie wpleśc w narrację, zapakować do windy i zjechac z nią na parter. Łatwiej będzie ową „krzywdzicielkę” wymyślić na nowo, jako fikcyjną postac z Twojej bajki. Złą czarownicę, która sprawia, że dziecku jest smutno lub sie boi i w dalszej narracji pokazać, jak owo „zagrożenie” zostaje usuniete. Ale tez moge z własnego doswiadczenia podpowiedziec, że jeszcze lepiej jest unikać wywoływania poczucia zagrożenia, nawet jedynie po to, by je następnie sugestywnie usuwać. Można znaleźć inne sposoby narracji, bazujące wyłącznie na przekazie pozytywnych emocji, sycących ich niedobory u ego. A gdy Twoje skrzywdzone dziecko, dzięki Twojej narracji, przezyje swoje życie duchowe i odbierze właściwa porcję emocji, spokojnie uda sie na spoczynek. A Ty bez żadnych dodatkowych działań pogodzisz sie z własna dzisiejsza matką, a przynajmniej jej wybaczysz i osiągniesz poczucie wiekszej harmnii wewnętrznej. A o to nam własnie chodzi, prawda? Nie bój się próbować. Metod prowadzących do celu jest wiele. W najgorszym przypadku wątek narracji okaże sie nieskuteczny, ale z cała pewnością nie narobisz żadnych szkód. Masz nieograniczoną liczbe prób. Nie poddawaj się, cierpliwie eksperymentuj. Jeśli osiągniesz ten etap, będziesz mógł uznać, że osiągnąłes spore zaawansowanie w KROKU 3, najprawdopodobniej ostatnim, ale kto wie – podróz jest wazniejsza niz dotarcie do celu, pamiętasz? Dotarłszy do tego etapu, już będziesz sam wiedział, dokąd i z kim chcesz dalej iść. Uff, to tyle na początek. Zapraszam do dyskusji, jednocześnie licząc na uszanowanie mojego wkładu pracy :-)

Dziecko stukające w sufit W następnej chwili „obudziłem się” w środku realistycznego snu. Treśc snu była bardzo osobista, zrozumiała dla mnie i dawała nieżle do myślenia. Zdradze jedynie, że moje ego przyszło tamtej nocy pod postacią dużego kota, a dokładniej mówiąc - kotki. Wcale nie było skrzywdzonym dzieckiem, przeciwnie - całkiem zadowolonym z życia kotem, znaczy kotką, o gęstej, zadbanej sierści koloru grafitowo-szarego i wielkich oczach, bardziej ludzkich niz kocich. Troche to wszystko było zaskakujące, gdy później analizowałem ten sen, gdyż w życiu na jawie nie jestem specjalnie miłośnikiem kotów, od dzieciństwa wolę psy, najlepiej rasy bokser. Był to pierwszy z ważnych snów, dzieki którym zacząłem robic postepy. Kolejne pojawiały i nadal pojawiają się dosyć himerycznie. Zaakceptowałem to, widocznie takie tempo jest odpowiednie, żebym zdążył przetrawić kolejną porcję „materiału”. Efekt na chwilę obecną jest taki, że znam kilka postaci moich „egów”, a przede wszystkim wiem, które z nich jest „rozwrzeszczanym dzieckiem stukającym w sufit” i dlaczego to robi, wiem że jest dziewczynką, podsuneła mi nawet odpowiednie dla siebie imię. Uczymy się rozmawiać, tak żeby mnie rozumiała. To bardziej przekaz emocjonalny niz rozmowa. Ciekawe i motywujące jest to, że dziewczynka o takim imieniu (prawie takim samym) była w naszej rodzinie, a jej prawdziwe losy bardzo sugestywnie wplatają się w losy tej „mojej”. Ale zejdźmy na ziemię, zanim zaczniesz myśleć o mnie jak o nieszkodliwym lunatyku. Dla Ciebie kompletnie nieistotne jest to, co śni sie mnie. Wspomniałem o tym tylko po to, by dac Ci motywację, przekonać, że warto stosowac autohipnozę, by dotrzec do jądra nerwicy. To co powinieneś zrozumieć do tej pory, jeśli chodzi o KROK 2, to dwa elementy: -zidentyfikowanie, które spośród Twoich „egów” odczuwają niedostatki – spersonifikuje je, nadaj imiona, umieśc w swojej opowieści, tchnij w ich życie sens, daj pocieszenie i nadzieję -postaraj się wszystko powyższe zakomunikować, przekazac emocjonalnie owym „egom”. Jeśli sie pogubiłeś, wróć do podtytułu „KROK 2”.

Jak dotrzeć do ego skrzywdzonego dziecka, czyli praprzyczyny większości nerwic? Trzeba to zrobic skutecznie, w sposób nie pozostawiający żadnych wątpliwości. Zadanie jest trudne, acz nie niewykonalne. Będziemy starali się pokonać wiele pięter gmachu ego przy pomocy windy, która na dodatek jest zardzewiała od nieużywania, gdyż nie nabyłeś jeszcze umiejętności komunikowania sie pomiedzy dzisiejszym a wcześniejszymi wcieleniami ego. Tu warto byłoby najpierw troche poczytac na ten temat (literatury bazującej wokół koncepcji dziecka wewnętrznego jest w bród) i wyrobić sobie własny pogląd. Próbowałem bezskutecznie wielu podejść. Przypadkiem pewnego wieczoru wprowadziłem się w stan autohipnozy. Ale żadne tam regresje czy inne fajerwerki – na to byłem za małe miki. Wystarczyło, że na chwile przed zaśnięciem wyciszyłem umysł, wsłuchałem się we własny oddech, powstrzymałem gonitwe myśli. I w takim stanie zasnąłem. Nie było moim celem komunikowanie się z ego-dziecka w stanie autohipnozy (wtedy nawet nie wiedziałem jeszcze, że będzie to dziecko). Raczej chodziło mi o wypróbowanie metody zapamietywania i analizy snów, do której wstępem jest autohipnoza właśnie. Wierzyłem, że trudności z zardzewiałą windą łatwiej pokonać w snach. Zwłaszcza, że prawie nigdy nie udawało mi sie zapamietać snu, choć byłem przekonany, że zawsze mi sie cos śni. Interpretowałem to w ten sposób, że moje ego szybko stara się wyprzeć sen z mojej swiadomości. A ta konstatacja karmiła moją ciekawość: skoro ego stara sie je wyprzec, to znaczy, że sny musza zawierać jakąś interesująca informację. Tej pierwszej nocy, jak i kolejnych nic interesującego mi się nie przyśniło, ani nie udało mi sie nic zapamiętać. Teraz rozumiesz, dlaczego kilkukrotnie pisałem, że niezwykle ważna jest motywacja i że nikt za Ciebie nie odrobi Twojej pracy domowej. Bez tego jesteś niemal pewnie skazany na porażkę, błądzenie i marnotrawienie cennego czasu i energii. Frustrację i zniechęcenie, podczas gdy szczęście czeka, byś odkrył do niego właściwą drogę. Nie poddawałem się i wprowadzałem się co wieczór w płytką autohipnozę. Z czasem nabrałem większej wprawy. Zmiana nastąpiła, gdy dodałem do tego jeszcze jeden element. Otóż, gdy nauczyłem się rozpoznawać moment na chwilę przed zaśnieciem (autohipnoza stała się do tego czasu nieco głebsza, ale nie sądź, że to trudny wyczyn. Zaręczam, że i Tobie się uda) – zatem chwile przed zasnięciem dawałem sobie prostą sugestię hipnotyczną: „moje ego przyjdzie do mnie we śnie, nie wiem w jakiej postaci, ale napewno bedę wiedział, kim jest i zrozumiem to, co mi powie”. I tylko tyle, bez dodatkowych doprecyzowujących stwierdzeń, ani zaklinań, próśb czy przekupstw.

/Zanim przejde dalej, raz jeszcze powtórze, byś postarał sie powściagnąc ciekawośc pchająca Cie ku dalszej lekturze „na szybko po łebkach” i przeczytał z uwagą poprzednie posty. A już byłoby naprawdę super, gdybyś zastanowił sie nad rozwiązaniem problemu opisanego w końcówce poprzedniego postu./ KROK 2 (ciąg dalszy) Opisze teraz w jaki sposób moje ego-czterdziestolatka znalazło rozwiązanie problemu porozumienia się z ego-dziecka. Było to trudne, bowiem nie dysponowałem żadnymi wskazówkami, ani nie miałem nikogo, kto mógłby służyc radą. Przeczytana liczna literatura także nie podsuwała skutecznych podpowiedzi. Wiedziałem, że znalezienie rozwiązania w istocie będzie równoznaczne ze wskazaniem skutecznego sposobu na to, co przez wielu wziętych autorów poradników samodoskonalenia formułowane jest w bardziej chwytliwe sprzedażowo hasło, a mianowicie: „Jak osiągnąc sukces w życiu”. Wiedziałem, że wszystkie te poradniki w zasadzie ograniczają się do dwu wskazówek: 1. uwierz w siebie, 2. stosuj afirmację. Wiedziałem także, że żadna z tych wskazówek nie okazała się produktywna, mimo naprawdę szczerego zaangażowania z mojej strony. Ale też cos mi podpowiadało, że nie nalezy tak zupełnie odrzucać tych metod. Nalezy je raczej zmodyfikować, pogłębić, dopasować do siebie, zachowując pierwotny zamysł. Pomyślałem wtedy, że te metody sa dobre, tylko że nie dla mnie. Że są przeznaczone dla ludzi normalnych, zdrowych na umyśle (wybaczcie określenie). Dla zyciowych sportowców, którzy mają już całkiem niezłe wyniki i chcą wznieśc się na poziom olimpijski. Natomiast ja jestem „życiowo niepełnosprawny”, więc gdzie mi tam stosowac metody dla olimpijczyków. Ale z drugiej strony to co dobre dla olimpijczyka, powinno także zadziałać w przypadku życiowego leszcza. Różnica może jedynie polegać na aplikacji, natomiast głowne założenie powinno pozostać takie samo. Jeśli pomyślałeś w tym momencie, że będę Ci zachwalał afirmacje, to pragnę Cie uspokoić. Wiem, że uważasz je za nieskuteczne. Całkiem słusznie. Są one bowiem skuteczne, dopiero gdy uda Ci się osiągnąc poziom zaawansowanego sportowca życiowego. Metaforycznie to ujmując, gdy z BMW będziesz chciał sie przesiąśc w Lamborgini. A skoro czytasz te słowa, to najprawdopodobniej szukasz sposobu na zgromadzenie sumy wystarczającej na załatanie przerdzewiałego tłumika w Twoim dwunastoletnim Golfie. Tak jak ja do niedawna. Metody z poradników „Jak osiągnąc sukces w życiu” nie uwzględniają faktu, że życiowi połamańce, jak Ty i ja, tym różnią się od olimpijczyków, że ich niedobory i limitujące przekonania nie znajdują sie na poziomie obecnego ego, jak u olimpijczyków, lecz na poziomie wczesniejszego-ego. Najprawdopodobniej ego-dziecka. Zatem afirmacja, choc ja wole określenie „S U G E S T Y W N A N A R R A C J A”, powinna byc skierowana i sformułowana w sposob zrozumiały dla docelowego ego. Czyli nie zmieniamy głównych założen metody, a jedynie sposób jej aplikacji. Nie piętro dwudzieste, gdzie przebywa obecne ego, lecz najprawdopodobniej parter w gmachu ego. I w zasadzie to jest moment przełomowy dla zrozumienia mojej metody: poszukujemy jądra nerwicy (może byc ich kilka, o czym za chwile), docieramy na własciwe piętro gmachu ego i stosujemy skuteczną narrację mającą na celu uzupełnienie niedostatków emocjonalnych, by zaspokojone ego udało sie na spoczynek i przestało stukac w sufit. To tak w skrócie. W wersji dłuższej nie brzmi to już tak prosto, ale tez i nie jest jakoś specjalnie skomplikowane. (Jeśli nie rozumiesz użytych metafor, przeczytaj wczesniejsze posty).

KROK 2: jądro nerwicy, wielopiętrowy gmach ego W poprzednich postach pisałem o ego, tak jak je rozumie dzisiejsza psychologia. Z większością tych tez się zgadzam, ale uważam, że bardziej produktywne jest przedstawienie ego nie jako jednego niezmiennego przez całe nasze zycie bytu, lecz jako kolejnych autonomicznych „wcieleń” coraz bardziej doskonałego ego. Nasze zycie przebiega etapami, począwszy od okresu płodowego, poprzez niemowlęctwo, małe dziecko, starsze dziecko, nastoletniość, pierwszą miłośc, drugą milośc, narzeczeństwo, małżenstwo, rodzicielstwo, itd., az do póżnej starości. Na wszystkich etapach zycia gromadzimy doswiadczenia, analizujemy, weryfikujemy i tworzymy na tej podstawie strategie. Gdy zegar biologiczny oraz czynniki zewnetrzne dają sygnał, następuje wejście ego na wyższy poziom. Odbywa się to metodą podziału, nowe ego zabiera ze soba częśc starego ego wraz z częscią jego wspomnień, doswiadczeń, strategii. Ale częśc z nich pozostaje przy starym ego, jako niepotrzebny już balast i zostaje zapomniane (mam tu na myśli mechanizm wyparcia, ale w pozytywnym znaczeniu, jako robienie prawdziwych porządków). Można to sobie wyobrazić w taki sposób, że nowe ego wchodzi na wyższe piętro wielopiętrowego gmachu i zabiera ze soba tylko te meble, które uznaje za przydatne. Gdy przeprowadzka dokona sie, nowe ego g a s i ś w i a t ł o na niższym pietrze (gdzie zostało stare ego z niepotrzebnymi juz meblami). Ale STARE EGO NIE PRZESTAJE ISTNIEĆ. Ono zostaje tylko uciszone, ułożone do snu przy zgaszonym świetle. I, jeśli nasze zycie na etapie starego ego przebiegało harmonijnie, otrzymaliśmy wystarczający i odpowiedni ładunek emocjonalny pozwalający na osiągnięcie przez ego stanu gotowości do przeprowadzki na wyższe piętro – to takie ego będzie zaspokojone i zapadnie w sen z poczuciem spełnienia. Ale czesto proces ten nie przebiega tak harmonijnie. Gdzieś na niższych pietrach gmachu kolejnych stadiów rozwoju naszego ego (naszych „egów”, traktujmy je jako mnogie, rozdzielne byty) pozostały stadia niezaspokojone, które przebywając w ciemności stukają w sufit domagając się uznania swoich praw, zaspokojenia braków, które w tamtym własciwym czasie pozostały niezaspokojone. Tylko że do naszego aktualnego ego dochodzi zaledwie dalekie echo tych stuków, których przyczyna pozostaje niezrozumiała. Niezrozumiały jest także język tych „roszczeń”, bowiem przykładowo ego-niemowlę z pierwszego piętra probuje sie „dostukać” przez dziesięć pięter do ego trzydziestolatka. Jedyne, na co nasze obecne ego jest w stanie sobie pozwolić, to wyparcie tych „stuków” (ale już w negatywnym znaczeniu, jako zamiatanie niewygodnych doświadczeń pod dywan, a nie robienie prawdziwych porządków). Zamiecione pod dywan "śmieci" stają się pożywka dla nerwicy. W psychologii nazywa się to syndromem skrzywdzonego wewnętrznego dziecka, choc nie spotkałem się, by było to przedstawiane poprzez metaforę wielopiętrowego gmachu zamieszkanego przez kolejne stadia „egów”. Ponadto, mimo trafnego ujęcia przez psychologię diagnozy tego zjawiska, nie udało mi sie nigdzie trafić na przekonującą dla mnie metodę terapii, która uwzględniałaby ten drobny szczegół, że pierwotna przyczyna nerwicy „noworodkowej” jest niedostępna w prosty sposób dla osoby dorosłej. Dlatego stworzyłem swoją własną, przekonująca i motywującą. Odpowiednio sugestywną. Podaje ją jako inspirację, ale miej swiadomośc, że to, co było wystarczająco sugestywne dla mnie, nie musi byc takim dla Ciebie. Zatem stosuj moje techniki ze świadomościa, że końcowy rezultat Twojej autoanalizy powinien byc inny, odpowiedni dla Ciebie. Podsumujmy to wszystko, co zostało do tej pory opisane: Musisz najpierw uczciwie i szczerze wykonać KROK 1 (opisany we wcześniejszych postach). Bez tego nie ma sensu, byś szedł dalej. Spotkałoby Cie tylko rozczarowanie i zniechecenie. Wiem, bo sam tak błądziłem. Zaufaj mi, że nie piszę niczego, czego bym nie sprawdził sam na sobie. Stwórz sobie metaforę kolejnych stadiów ego, obrazującą fakt, że ego się zmienia (doskonali) w trakcie naszego zycia i podlegając prawom natury traci kontakt z wczesniejszymi wcieleniami (gasi swiatło). Nastepnie zidentyfikuj niezaspokojone ego wczesnodziecięce – to KROK 2. Wymyśl sposób, w jaki Twoje ego dzisiejszego dojrzałego człowieka mogłoby skomunikowac się z ego skrzywdzonego dziecka i zaspokoic jego niedostatki emocjonalne. Stosowanie tego sposobu w sposób ciągły, regularnie – to KROK 3. W praktyce Kroki 2 i 3 przeplataja się i nawzajem na siebie odziałują. To normalne, tak ma być. W tym miejscu możesz udowodnić, jak silną masz samodyscypline. W tym celu przerwij czytanie. Przemyśl moje słowa i samodzielnie wymyśl sposób, rozwiązanie problemu komunikacji pomiedzy „egami” z różnych pięter. Sugeruję Ci to dlatego, że jest wielce prawdopodobne, ze wymyślisz lepszy, bardziej skuteczny sposób, niż ten, który wymyśliłem DLA MNIE. Kolejny raz wracam do fundamentalnej kwestii, że Twoj sukces w obłaskawieniu nerwicy jest uzalezniony od tego, na ile sam uwierzysz w skutecznośc SWOICH technik. Dlatego najlepiej będzie, jesli stworzysz je sam. Zainspiruj się moja drogą, ale nie naśladuj ślepo. Niech pewną wskazówka będzie to, że starasz się umożliwić kontakt osoby dorosłej z małym i najprawdopodobniej przestraszonym, osamotnionym dzieckiem. Zatem przerwij czytanie w tym miejscu. Daj sobie czas i wróć z własnymi przemyśleniami.

KROK 1 (ciąg dalszy) Gdy uświadomiłem sobie, zaakceptowałem i przyjąłem w poczet stosowanego paradygmatu wszystkie powyższe stwierdzenia, poczułem, jakby otwarło sie w mojej głowie „wszystkowidzące oko”, dzieki któremu byłem w stanie spojrzec, wręcz prześwietlić całe swoje dotychczasowe zycie, wszystkie upadki (było ich sporo) i wzloty (było ich znacznie mniej) i dojśc do wniosku, że: CAŁE ŻYCIE ŻYŁEM W KŁAMSTWIE NA TEMAT WŁASNEJ OSOBY!!! I, jeśli podzielasz moja motywację do podążania drogą zmiany, życzę Ci, bys dotarł do tego samego, niezbyt budującego, wniosku. Czasem trzeba zrobic kilka kroków w tył, żeby zacząc posuwac sie do przodu. A teraz warto postawic pytanie: co, jeśli nie? Co, jesli nie zdołasz skutecznie przekonac siebie, że jednosobowo ponosisz za to wszystko odpowiedzialność i że Twój dalszy los jest wyłącznie w Twoich rekach? Albo, inaczej to ujmując, dlaczego warto uwierzyć, że tylko TY jestes w stanie przejść drogę ku zmianie na lepsze? Tu sie powtórzę: warto, żeby każdy udzielił sam sobie odpowiedzi, bo tylko ona dostarczy wystarczająco silnej motywacji. Odpowiedzi, które Tobie podpowiem, mogą okazać się niewystarczająco przekonujące i motywujące. Ale, żebys z drugiej strony nie poczuł sie pozostawiony bez wsparcia, opiszę, co mnie pomogło. Traktuj to wyłacznie jako inspirację. Nikt za Ciebie nie odrobi tej pracy domowej. Otóz analizując alternatywę sugerującą, że nie warto nic zmieniac i że moge dalej trwać w poczuciu względnego komfortu, doszedłem do następujących wniosków: • skoro prawie przez całe zycie nie potrafiłem zorientowac się, że żyje w kłamstwie odnośnie własnej osoby, to oznacza, że moj „przeciwnik” jest bardzo sprytny. Zatem nie powinienem go lekceważyć. Lepiej dla mnie będzie, jeśli pójde o krok dalej, skoro już zrobiłem ten pierwszy krok i osiągnąlem samoświadomość. W przeciwnym razie, jeśli zaniedbam własny rozwój, nie wiadomo jaki los zechce zgotowac mi tak sprytny przeciwnik. • poza tym kompletnie nie ma sensu pozostawać na obecnym etapie, w którym jedynym efektem jest mało budujące stwierdzenie, że to nie zycie jest do kitu, lecz ja sam je takim stwarzam. • lepiej trzymać sie przekonania, że tylko ja moge okiełznac nerwicę, niż wierzyć, że jest ona zalezna od czynników, nad którymi nie mam kontroli. To pierwsze daje nadzieję, to drugie jedynie mami błyskotliwymi wymówkami pozwalającymi przetrwac kolejny dzień na drodze ku przepaści • stawka jest wysoka, bo już nie chodzi wyłącznie o moje zycie, ale i o mojego syna. Gdy wykonasz takie lub podobne wnioskowanie, wtedy prawdopodobnie uświadomisz sobie, że nie masz wyboru: albo poczujesz, że chcesz coś z tym zrobić, albo będziesz musiał przyznac, że dobrowolnie zgadzasz się na to, że Twój stan stopniowo będzie się pogarszał (prawdopodobnie już zdajesz sobie z tego sprawę). Mój przykład pokazuje, że gdy pozwolimy nerwicy zawładnąc naszym życiem, będzie ona opanowywac coraz to kolejne obszary naszego życia, aż do całkowitego wykluczenia nas z życia (głeboka depresja, autodestrukcja, leżenie w łóżku i patrzenie w sufit). Czemu towarzyszyć będzie dalsze samookłamywanie się ze strony ego, próbującego ratowac te resztki nas samych, które jeszcze w nas sie będa tlić. Natomiast gdy uda Ci sie osiągnąc ten stan samoświadomości, to zapewniam, że poczujesz wielką ulgę. Zaczniesz o sobie inaczej myśleć. Ale uwaga: ten, nazwijmy to: KROK 1, możesz uznac za zakończony DOPIERO WTEDY, gdy szczerze i w sposób przekonujący dla samego siebie uznasz i ZAAKCEPTUJESZ, że • nerwica jest częścią Ciebie, nie chorobą • jej powstanie jest efektem czynników, na które nie miałeś wpływu • jest najlepszym rozwiązaniem, które była w stanie zastosowac Natura • nikt nie jest winny Twojej nerwicy, nie ma sensu stosować kategorii „winy” • jestes kimś znacznie bardziej wartościowym, niż sądzisz pod wpływem nerwicy • tylko Ty sam masz wpływ na swoją nerwicę • nasze społeczeństwo jest skonstruowane na takich zasadach, które uniemozliwią Ci (jako osobie z nerwicą) odniesienie długofalowego znaczącego sukcesu życiowego. I tu sugeruję, żebys raz jeszcze przeczytał wszystko, co napisałem w tym poście.

KROK 1 Podstawą do rozpoczęcia skutecznej terapii jest szczere do bólu przyznanie przed samym sobą, że to ja we własnej osobie i jedynie ja (nie świat, nie partner, nie matka/ojciec, nie pech), a dokładniej moja nerwica jest przyczyną wszystkiego, co mnie w zyciu spotyka, ponieważ we wszystkich momentach życia (tych ważnych i tych mniej ważnych), w których dochodzi do interakcji z otoczeniem (innymi ludźmi) podłoże moich procesów behawioralno-poznawczych (system operacyjny) funkcjonuje non-stop w trybie AGRESJI BĄDŹ PANIKI. I tu dopiszmy, nieco wyprzedzając tok opowieści, że mogę sobie nie zdawać z tego faktu sprawy (że non-stop moimi poczynaniami steruje oddolnie nerwica), gdyż samooszukańcze Ego staje na głowie, by zapewnić mnie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. I to właśnie pod wpływem tego Ego jestem w stanie zerwac każdą przyjaźń, zniszczyć miłość i wyprzeć się samego siebie, byle tylko nie dopuścić do siebie myśli, że: PRZYCZYNA WSZYSTKIEGO LEŻY W MOJEJ I TYLKO MOJEJ PSYCHICE !!! Jak ułatwić sobie proces dotarcia, a jeszcze ważniejsze: zaakceptowania, tej bolesnej prawdy? Każdy powinien znaleźć odpowiedź we własnym zakresie, bo tylko tak dostarczy sam sobie odpowiednio silną motywację do zmiany. A będziesz potrzebować niezwykle silnej motywacji, bo zmiana nie jest procesem przyjemnym ani prostym. Jest drogą w nieznane, pierwszą wyprawą Columba bez dokładnej mapy ani kompasu. Jest zmaganiem z najsilniejszym przeciwnikiem – własną słabością, Jungowskim cieniem, pierwotnymi mechanizmami wyparcia i samooszukiwania się. Czymś, co zaburza dobre samopoczucie i wytrąca ze strefy komfortu. Tyle że w przypadku moim - a najpewniej i Twoim, skoro nadal czytasz ten przydługi opis - ów „komfort” i tak jest do bani. Więc co masz tak naprawdę do stracenia? Żeby Cię zainspirować napiszę, że mnie pomogło zastosowanie metody małych kroków: - uświadomienie sobie, że każda moja mysl, emocja, reakcja jest podszyta nerwicą, nawet gdy tego tak nie odczuwam (nauczyłem się rozpoznawac objawy myslenia i działania pod wpływem nerwicy, ale wiem tez, że nie zawsze mam jej swiadomośc, czasem to dociera do mnie post factum) - zaakceptowanie, że nikt, ani nic nie jest winne pojawieniu się u mnie nerwicy - docenienie że to, co osiągnąłem w zyciu i tak jest najlepszym wynikiem spośród wszystkich mozliwych do osiągniecia rezultatów (Tu możesz pomóc sobie odpowiadając na pytanie, czy chciałbys cofnąc czas? Czy uważasz, że Twoje zycie mogłoby potoczyć sie inaczej? Oczywiście, każdy chciałby raz jeszcze przezyc młodośc, ale wiesz, że nie o to chodzi w moim pytaniu, prawda?) - przyznanie, że choć wielokrotnie skrzywdziłem bliskie mi osoby, nie sam jeden ponoszę za to całkowitą odpowiedzialność. Nie chodzi tu o usprawiedliwienie się i odrzucenie wszelkiej odpowiedzialności, ale o realistyczne proporcje w odpowiedzialności, uwzględniające, że także i osoby spośród moich bliskich, pod wpływem zarówno moich niekontrolowanych zachowań, ale i swoich własnych niedoborów (pisałem o doborze partnerów w wykonaniu nerwicowców) niejednokrotnie przyczyniały sie do zaognienia sytuacji i utrudniały zapanowanie nad emocjami, po czym starały sie całą winą obarczyć mnie. A ja dawałem temu wiare i popadałem w otchłań wyrzutów. (Takie to atrakcje czekaja na wielbicieli toksycznych związków) - zmiana nastawienia: nie sposób wyleczyć sie z nerwicy, tak jak nie sposób zmienic kolor oczu, bo cecha nie jest chorobą. Nie nalezy z nia walczyc i próbowac się jej pozbyć, bo to prowadzi do efektów kontrproduktywnych – podsyca nerwicę i nakręca Ego, co jeszcze bardziej komplikuje zycie w społeczności. -zamiast walczyć, lepiej nerwicę poznać, oswoić, obłaskawić. Dotrzec do jej jądra i rozbroic je (temu poświęce kolejne wpisy). - wszystko zło, które wyrządziłem, moge naprawić, jeśli stanę się lepszym człowiekiem. I nie jest przy tym ważne, że musze sie jakośc bardzo z tym spieszyć. Ważniejsze jest, bym tam dotarł w sposób swiadomy, a zmiana okazała sie trwała. -moj sukces będzie budującym przykładem dla wielu osób z mojego otoczenia -moim celem jest przestawić nerwice na inne tory, tak żeby z właściwą jej siłą i determinacją zaczęła pracować na mój sukces życiowy (a nie tylko na moje przetrwanie w sensie biologicznym).

Przechodze do opisu mojej metody. Najpierw podstawy, czyli założenia lub, jak kto woli, aksjomaty (o aksjomatach się nie dyskutuje z definicji): 1. Nerwice, które nas interesują, mają swoje żródło w bardzo wczesnym okresie życia (czesto prenatalnym, układ nerwowy powstaje w trzecim tygodniu zycia płodu). Nie wypowiadam sie o nerwicach będacych efektem PTSD (bo ich nie doświadczyłem), choc przypuszczam, że można w ich wypadku zastosowac podobne podejście terapeutyczne. 2. Nerwica nie jest chorobą, jest trwałym elementem wbudowanym w nasz system nerwowy (albo wręcz samym systemem nerwowym, a nie jego elementem). Jest sposobem myślenia, reagowania, percepcji, analizowania i gromadzenia doświadczeń, tworzenia strategii i podejmowania decyzji i związanych z nimi działań np.: dobierania sobie partnerów; sposobu myslenia o nas samych i otaczającym swiecie. A także reguluje prace naszych organów wewnetrznych. Innymi słowy wszystko co osiągnelismy w zyciu, i to dobre i to złe, zawdzięczamy nerwicy jako sposobowi, w jaki nasza psyche odbiera i reaguje na bodźce z otoczenia. Nerwica nie jest „błedem natury”, wypaczeniem, schorzeniem. Nie ma żadnego pechowego losu, który wskazał kostropatym palcem na mnie i zadecydował: „Ty będziesz chory na nerwicę”. Jest mechanizmem natury, który sprawnie zadziałał w odpowiedzi na czynniki zewnętrzne, które miały na nas wpływ (np. w łonie matki), po to, żeby nas chronić, zapewnić przetrwanie, choc niekoniecznie uczynic nasze życie szczęsliwym (przyroda nie zna takiej kategorii). Innymi słowy nerwica to najlepszy (w ocenie natury, nie ludzi) wynik pozbierania do kupy wszystkich naszych zasobów, które były do dyspozycji, w celu zapewnienia przetrwania w zastanych warunkach. 3. Nerwica leży „głębiej” niz nasze myśli, skojarzenia, wyższe emocje. Jest jakby systemem operacyjnym (jak Windows), na powierzchni którego dopiero działaja nasze „programy”. Jest nastawieniem (stanem) pierwotnego umysłu. Zamieszkuje obszar mózgu zwany ciałem migdałowatym, które jest pozostałoscią mózgu gadów sprzed dziesiątków milionów lat. 4. Nie można wyleczyć sie z nerwicy (powtórzę, że skupiam sie wyłącznie na nerwicach „wczesnodziecięcych”), tak jak nie można wyciągnąć systemu operacyjnego spod działających aplikacji. Można za to uświadomić sobie jej przemożny wpływ na całe zycie i próbowac ją obejść, obłaskawić, zaspokoić. Uśpić. Czyli akceptując jej „ewolucyjną najlepszość” próbowac zminimalizować nie do końca korzystne z punktu widzenia funkcjonowania w społeczeństwie efekty jej wpływu na nasze zachowanie. Jeśli nie jesteś do konca przekonany do tego, co do tej pory napisałem, zastanów się głęboko, czy miałbyś nerwicę, gdybyś był jedynym człowiekiem na ziemi (albo bezludnej wyspie) i nie musiał funkcjonować w społeczności. Oczywiście, nie byłbys szczesliwy w takiej sytuacji, zapewne czułbyś strach (ale nie lęk) i inne RACJONALNE obawy o swój los. Ale przyznaj, że nerwicy bys nie miał, bowiem przestałyby istniec warunki do jej funkcjonowania. (Z własnego doswiadczenia wiem, że wielokrotnie wyobrażałem sobie taką sielankę na bezludnej wyspie i czułem irracjonalnie, że czułbym ulgę, mimo obiektywnej grozy takiej sytuacji). 5. Niepotrzebne jest dokładne dociekanie przyczyny nerwicy, choć dla przebiegu początkowego etapu terapii, w którym staramy sie zidentyfikowac jądro nerwicy i częstokroć poruszamy sie po omacku, może być pomocne rozróżnienie, a nastepnie ukierunkowanie emocjonalne inne w strone matki i inne w strone ojca. Nie ma to nic wspólnego z obwinianiem. W dalszej częsci wyjasnie, o co chodzi. 6. Opisane w psychologii stany lękowe są pozostałością po czasach pierwotnych, kiedy odgrywały pożyteczną rolę, chroniły naszych przodków instynktownie przed niebezpieczenstwami. W mgnieniu oka uruchamiały konieczną i adekwatną do okoliczności reakcję obronną agresji bądź paniki (ucieczki). Nerwica zaś jest stanem, w którym stany lękowe uruchamiane są bez wystarczającej przyczyny, niejako bez potrzeby. Fobie, uzaleznienia, toksyczne związki - to wszystko są efekty nerwicy. Usypiając nerwice, pozbędziemy się ich. Mały wtręt: trafiamy na „nieodpowiednich” partnerów zyciowych dlatego, ponieważ nasza nerwica przyciąga ich nerwicę, a dokładniej podświadomie wyczuwają, że będa w stanie nas sobie podporządkowac i uformować w sposób, dzieki któremu zmniejszą swoje własne stany lękowe. My zresztą postępujemy wobec nich dokładnie w taki sam sposób, dopatrujac się w ich „odmienności” zalet w rozumieniu naszego, wypaczonego przez nerwicę, systemu wartości . Jak wiemy z gorzkich własnych doświadczeń, efekty tych działań są dokładnie odwrotnie, dochodzi do toksycznych współuzależnień. Koniec wtrętu. 7. Nerwica powoduje wytworzenie sie bardzo silnego ego. Jest to stwierdzenie kluczowe dla zrozumienia całej przedstawionej tu konstrukcji myślowej. Owo ego na okrągło zasuwa na wysokich obrotach, żeby osobie z nerwicą zapewnić przebywanie w strefie (względnego) komfortu. Ego jest naszym sprzymierzeńcem (chroni), choć jego działania i metody są mocno wypaczone przez nerwicę. 8. Podstawowym narzędziem stosowanym przez ego jest SAMOOSZUKIWANIE SIĘ, czyli wypieranie mysli, że przyczyną wszystkich naszych życiowych problemów (ale i sukcesów – o czym w dalszej czesci) jest nerwica. Ego, chroniąc naszą sfere emocjonalną, sugestywnie podpowiada nam pociągająco proste wyjasnienia-wymówki: bo nikt mnie nie docenia, nikt mnie nie kocha, wszyscy się na mnie uwzięli, to jego/jej wina, mógł inaczej ze mna postąpic. Z czasem, gdy stajemy się dojrzalsi, ego uczy się stosowania bardziej wyrafinowanych chwytów samooszukańczych: przegrałem, ale racja moralna jest po mojej stronie; Ah, gdyby tylko on/ona chciał się leczyć ( a nie ja); cos mi od razu mówiło, że to praca nieodpowiednia dla mnie; jeszcze tylko ten jeden jedyny ostatni raz i zmieniam swoje zycie... Znacie to z własnego doświadczenia?

Witam, to mój pierwszy wpis. Przedstawiłem krótko swoją osobistą historię zmagania się z nerwicą lekową w wątku powitalnym. Chciałbym podzielić się swoimi metodami „obłaskawiania” nerwicy, co można uznac za całkiem skuteczną autoterapię. Może sie to komuś przyda. Z góry przepraszam wszystkie czytające to Panie za użycie trybu męskiego koniugacji. Nie chcę wszczynać dyskusji na poglądy. Bardziej zalezy mi, żeby odezwał sie ktoś, kto byc może poszedł tą lub podobną drogą. Będe wdzięczny zarówno za słowa poparcia jak i konstruktywną krytykę (puste krytykanctwo i naigrywanie się pozostawię bez odpowiedzi). Moje przemyślenia pochodza z okresu ponad 40-letniego borykania sie z własną nerwicą lękową. Przez większość tego czasu nie byłem świadom, że jest to nerwica! Dotarło to do mnie dopiero kilka lat temu, w okolicznościach powiązanych z wychowywaniem mojego syna (obecnie ma 10 lat i tez ma nerwicę). Nerwica w moim przypadku przybierała formę: stanów lękowych, agresji, drażliwości, zmiennosci nastrojów, fobii, paniki. Oraz schorzeń somatycznych. Oczywiście dopiero dziś jestem w stanie tak precyzyjnie to nazwać. Wczesniej, przez większośc zycia uważałem, że jestem pechowcem, ludzie sie nie potrafią na mnie poznac, miałem trudne dzieciństwo, moje partnerki są egoistkami...itd . I generalnie, że zycie jest do dupy. Dotarcie do przedstawionych wniosków i opanowanie technik zajeło mi kilka lat, w trakcie których wielokrotnie bliski byłem rezygnacji i zwątpienia. Ponadto uczciwie przyznaję sie, że nie czuję jakobym dotarł do kresu, pomyslnie zakończył proces dokonywania zmiany. Ba, nie wiem nawet, czy w ogóle kiedykolwiek tam dotrę, ani czy ten koniec w ogóle istnieje! Ale z przekonaniem mogę zaręczyć, że dokonałem wielkiego postępu, a ponieważ mimo całkiem sporego oczytania w literaturze fachowej (głównie anglojęzycznej), nie natrafiłem na tak kompletny poradnik, uznałem, że warto sie podzielić doświadczeniami. Zatem umówmy się, że nie daję Ci żadnej gwarancji i tylko od Ciebie będzie zależeć wybór właściwej drogi, którą podążysz na własną odpowiedzialność.