Arvena

Naturalna henna, może być z kolorem albo bezbarwna. Powoduje pogrubienie włosów i odżywienie :)

Niedawno zaczęłam się modlić. Czułam się głupio strasznie. Mówiłam na głos swoje myśli, te najgorsze i najgłębsze. Płakałam. Nawet o nic nie prosiłam bo w sumie nie wiem już o co miałabym prosić. Zaspokoiło to moją chęć rozmowy na chwilę. Dla mnie to było trudniejsze niż medytacja w ciszy.

Pełnoletniość nie oznacza dojrzałości, każdy dojrzewa w trochę innym tempie. Cząstka dziecka zawsze w nas pozostanie, zwłaszcza jeśli byliśmy dziećmi niekochanymi, nie zaspokajano naszych podstawowych potrzeb, jeśli doświadczyliśmy czegoś destruktywnego, do końca nie mogliśmy być dziećmi więc zawsze to dziecko w nas będzie się domagało "zaspokojenia". Może po prostu pozwól sobie być małą dziewczynką, może tego potrzebujesz, zajmij się nią :)

A czyż nie od tego jest to forum, żeby człowiek chory, zaburzony, z problemami, samotny mógł swobodnie wypowiedzieć się na tematy które go trapią, powiedzieć co naprawdę czuje i myśli bez tych wszystkich masek przybieranych w normalnym życiu? Przeglądam forum od dawna i wydawało mi się, że właśnie tu nie trzeba bać się oceny, że nie przyklejamy z góry wszystkim metek tak jak to bywa w codziennym życiu. A jednak

Motocyklista, może nie zasługują na miłość prawdziwych samców alfa

Gratuluję :) A czy związek oznacza koniec poczucia samotności?

sztuczny wymień swoją jedną zaletę

To chyba dość częsty objaw, też taki mam (biorę Asentrę), znajoma (bierze Lexapro) też, niekiedy próbuję się nawet zmusić do płaczu ale nawet jedna łezka polecieć nie chce. Z jednej strony to przytłumienie emocji jest dosyć pomocne w codziennym życiu, zwłaszcza gdy miewałam okresy gdy płakałam ciągle i ciągle, w domu, w sklepie, w pracy, ze znajomymi, taka dobijająca pustka i strach. Teraz czuję się czasami jak jakiś robot. Rozumiem, że chciałabyś czasem się "wypłakać" bo to bywa oczyszczające ale chyba lepszy brak płaczu niż ciągłe wpadanie w mega doły. A długo już bierzesz te leki?

dostajemy dokładnie to co w tej chwili jest nam potrzebne, nie więcej, nie mniej, a prosić możemy wszechświat lub cokolwiek innego o wszystko, jeśli dostaniemy - znaczy że naprawdę potrzebowaliśmy... jeśli nie... to trzeba zweryfikować swoje wymagania, dotrzeć do prawdziwych potrzeb. Ale prosząc o coś drugiego człowieka mamy większe szanse, ludzie chcą dawać tylko czasami nikt nie chce brać. dlaczego nie śpisz?

moim zdaniem skutkiem co byłoby czymś szczególnym?

bo "chcenie" nigdy nie wystarczy, to jak się zachowujemy, jakie podejmujemy decyzje jest w nas głębiej niż zwykła myśl "chcę", często decyzje zostały podjęte zanim w ogóle pomyślimy że jakąś trzeba podjąć, a że zwykle chcemy być inni niż jesteśmy, zachowywać się inaczej niż dyktuje to nam nasza natura to wychodzi odwrotnie niż "chcemy" co naprawdę teraz pomyślałeś?

bo jedyną oczywistością jest to że wszyscy umrzemy, reszta zależy od tego kto patrzy i jak pierwsza rzecz która leży po twojej lewej stronie?

nigdy, zawsze pozostajemy płaczącymi niekochanymi dziećmi próbującymi zachowywać się jak dorośli bo świat tego od nas wymaga czym jesteśmy? umysłem, duszą, ciałem?

Samotność jest częścią życia. Zawsze czułam się samotna, może chodziło o pewnego rodzaju zrozumienie? Boję się "zagadać". W internecie również. Boję się niezrozumienia, odrzucenia, czasami czując się zbyt swobodnie palnę coś głupiego i już wiem, że się skończyło, wycofuję się. Czasami chciałabym żeby ktoś mnie tak brutalnie "otworzył" i wygrzebał najgorsze rzeczy, stłumione i przykryte. Pogadać z kimś tak brutalnie szczerze, wyspowiadać się, eksperyment. Ale ja nawet nie wiem czy ktoś poza mną istnieje, czy to może jakieś chore piekło, ponury żart, ktoś mnie tu wrzucił i obserwuje i świetnie się bawi widząc jak bardzo sobie nie radzę na tym placu zabaw.

Nie ale jest mnóstwo ludzi którzy mnie inspirują. Jaką nadnaturalną zdolność chciałbyś posiadać?

Mleczna z całymi orzechami :) Słowa których nadużywasz?

Witam! Nie pytam o pomoc profesjonalną, chciałabym wiedzieć, tak po ludzku, od osób które zmagają się ze swoją depresją, nerwicą, wrażliwością... Jak pomóc? Jak być dobrym przyjacielem takiej osoby? Jak ją wesprzeć? Czego unikać? Czy na siłę wyciągać z jego "bezpiecznego" miejsca, czy może dać spokój i czekać. Wydaje mi się, że jestem empatyczna ale czasami jest trudno, sama przeżywam różne stany ale aktualnie jest lepiej. Czy mogę coś dać drugiej osobie? Czy można dać jakieś wsparcie? Czytam książki, przeglądam fora, rozmawiam i czuję bezradność. Jak jest z Wami? Pomogła Wam kiedyś jakaś relacja z drugim człowiekiem?

Zaczynałam swoją przygodę lekową od Fevarinu właśnie. Po 2 miesiącach brania i ciągłego myślenia o samobójstwie w końcu trafiłam do psychiatryka. Lęki się nasiliły, ciągły niepokój. Ech, wtedy jeszcze cokolwiek dawało jakikolwiek efekt 'pobudzający'.

Hej! Chętna do pogadania z kimkolwiek o czymkolwiek. Najchętniej skorzystałabym z porady osobnika płci męskiej w pewnej sprawie