cookiemonster

ja sie boje zycia , boje sie zyc , kontroluje nawet mysli , to co mowie i mam mega mętlik w glowie zaczynam tracic powoli w wiare w siebie ,ze bedzie ok i ,ze wszystko sie jakos ulozy (((

Skoro masz napięcie to znaczy ,ze boisz sie ze zaraz sie cos stanie , musisz ,ze tak powiem zgodzic sie na to napiecie i wtedy zniknie , a co do emocji jezeli bedziesz posiadal jakas ceche charakteru w czasie trwania terapi to bedzie to TWOJA cecha i jezeli bedzie zla ( w co bardzo watpie) to dasz rade ja pokonac :) ja natomiast mimo wszystko ,ze to wiem to tlumie emocje boje sie jak je wyczuwam ,ze zaraz bede krzyczec czy cos i wszystko kontroluje , tlumie nawet emocje , ktore chca wyjsc

tak ja tez tak mam , dretwienie, wylwe krwi , uscisk i czuje ,ze moje cialo zyje sobie jakby tak bezplciowo :|

Kurcze u mnie ostatnio bardzo kiepsko , mam natrectwa wszystkiego , mysli , mysli o myslach , emocji (wszystko tlumie) boje sie nawet wyrazic emocje jak ogladam film jakis :| czesto sie na tym łapie, do tego pojawia sie nerwica lękowa , boje sie wyjsc z pokoju ,ze zaczne krzyczec , ze uderze kogos no masakra... i z tego wszystkiego czasami natrectwa ,ze zabijam mame wydaje mi sie realne :|||||| jakbym sie juz zgadzala na to , psychika zrobila swoje i robi mi na zlosc i ja juz nie rozrozniam co moje a co jest natrectwem pojawia sie nawet tlumienie lęku , mam dosc , poddaje sie

no a ja zaczynam doslownie tracic zmysly nie umiem odczuc mych emocji , pochlonal mnie totlny lęk przed mysleniem nawet:/ juz mam nawet natrectwa mysli o myslach ;( nie umiem sie w ogole w tym juz odnaleść , czuje jak moj mozg tworzy soba jakas nowa rzeczywistosc i przy czym czuje , ze staje sie zlym czlowiekiem ;( kiedys mnie nie interesowalo co mowilam , wylewalam wszystko , a teraz jakbym wmowila sobie pewne rzeczy i nie potrafie ich juz odkrecic ;( normlanie nienawidze siebie za to co zrobilam swojemu organizmowi... zmuszalam sie do rzeczy , ktorych nie chce ( chcialam przestac czuc) , a teraz dalabym sie pokroic ,zeby tylko moc do odwrocic... ;( jestem totalnie zalamana...

Najbardziej mnie martwi to , ze nie umiem rozpoznac tresci emocji... kiedy wyczuwam ,ze sie pojawija , momentalnie pojawia sie kontrola przez co one nie wychodza... i sie kumuluja i juz mam czarne wizje co do wlasnej osoby (((

Witam, Chciałabym poprosic o radę. Mam ostatnio problem , a może juz nawet obsesję na temat emocji... Tłumie wszystko co czuje... Mam wrażenie ,że potraciłam juz umiejętność ogólnie odczuwania emocji... Chciałam dobrze , chciałam byc mila dla wszystkich ,az czuje sie jak wrak czlowieka... ogarnia mnie jakas pustka... nie umiem zachowywac sie adekwatnie do swoich ,jakis ledwo namacalnych odczuc... czuje sie jakby byly uwiezione , z jednej strony jakby chciały wyjść , a z drugiej jakby cos im nie pozwalalo czy sa na to jakies leki? czy ktos z Was ma podobnie?? blagam odpiszcie cos...

Hej Zastanawia mnie co tak stale rozpamietujesz i jakie myśli nie dawają ci spokoju , i tak na pocieszenie , uwierz mi , te myśli to nie są twoje mysli na 100% jestem juz tak mocno uświadomiona o procesie tej choroby ,że moge Ci to zagwarantować. Musisz udać sie na psychoterpaie to jest pierwszy podstawowy krok , drugi jak narazie to zaakceptowanie natręctw , pomyśl sobie , że narazie taka jest twoja natura :) Jeżeli przypuszczalnie masz natręctwa ,że kogos zabijasz to siedzi w Tobie dużo gniewu , który rozładowywuje się w taki paskudny sposób , spokojnie nikogo nie zabijesz , zauważ , że w momencie pojawienia się natręctw , twój organizm momentalnie je hamuje :) więc głowa do góry i napisz coś nieco więcej o sobie :)

wydaje mi sie ,ze przebaczysz z czasem , narazie widocznie jest to zaswieze. Dopoki nie wybaczymy i dopoki nie zaakceptujemy tego , ze swiat nie jest naszym wrogiem to chyba nigdy nie bedziemy szczesliwi...

Tak szczerze to jedyna droga jest wybaczenie... pogodzenie sie z tym losem i zaakceptowanie siebie... wiem wiem łatwo sie mowi ale Ty przynajmniej zmierzyłas sie z tymi lękami , Ja nie potrafie nawet tego zrobic , na sama mysl o tym mnie mdli :| nie chce tego przezywac ;( nie chce znow sie czuc tak beznadziejnie , wtedy mam wrazenie ,ze wszyscy dookola sa ode mnie o 100 razy lepsi , bystrzejsi czy nawet ladniejsi , a ja to tylko takie dziecko z choroba sieroca , opuszczone i niekochane. Jedynym plusem tej choroby jest to ,ze wreszcie mozna zobaczyc świat w prawdziwych barwach , zupelnie inaczej , odnosze nawet wrazenie ,ze poznam kto jest tak naprawde moim prawdziwym przyjacielem , a kto nie , bo dopoki ja sie sie smieje , ciesze to wszyscy sa ze mna , ciekawe co bedzie jak wyzdrowije i kto ze mna zostanie...

jak tam moi drodzy minelo juz troche czasu. Udalo sie wam z tym zmierzyc??

ja tez miewam przerozne wcielenia raz kogos mega przebojowego , wiecznie usmiechnietego , ze sztuka tez mialam takie jazdy , z fotografia itp. i tez odczuwam ,ze to nie jest to i chyba na sile sie oszukuje ale kiedy na tej wycieczce poczulam to co Data czyli milosc do siebie , to wtedy czulam sie bosko jak w niebie... tylko teraz niestety mam za malo odwagi zeby wykonywac te cwiczenia...

hej , jak tam u was idzie? u mnie do tego stopnia zle ,ze moj mozg chyba zaczyna wierzyc w to kim nie jestem... ciagle uciekam , nie mam w ogole odwagi...

u mnie tez dominuje podzial na mnie dobra i na mnie zla , ciagle musze byc idealna "nie jola nie mozesz sie tak zachowywac" powiem ci ,ze tez doszlo do tego ,ze zaczelam sie zastanawiac nad swoja egzystencja ale ludzie jedynym sposobem jest zaakceptowanie tego wszystkiego , niech te mysli sobie plyna a wy skupiajcie sie na tu i teraz , my nie mamy wycwiczonego kontaktu z rzeczywistoscia , jak myjecie rece to patrzcie na to i niech wam plyna jakies tam mysli a nie skupiajcie sie ciagle nad soba , po pewnym czasie dojda do tego emocje , jak drugi raz pojdziecie myc rece to automatycznie przypomni sie wam ostatnie mycie i wtedy poczujecie juz jakby taki maly konatkt ze swoim ja i dalej go sluchajcie , tego co mowi wam... nie wiem czy mnie ktos tu zrozumial troche chaotycznie...

ja wlasnie czuje ze tej zlosci jest tak pelno we mnie , ze chce juz to wyrzucic ale ciagle krepuje sie bo co inny powiedza jak nagle zaczne krzyczec:/ ale zapisalam sie na 3 miesieczna terapie w gliwicach , mam nadzieje ,ze tam otworze sie na emocje , pokocham siebie taka jaka jestem i wszytsko sie jakos ulozy... wam tez tego zycze z calego serca... bedzie dobrze!! musi!!

no te negatywne uczucia tlumie narazie bo nie wiem o co mi dokladnie chodzi w tychy emocjach , nie wiem za co jestem zla... ale to przyjdzie z czasem , wyzalimy sie , caly gniew przejdzie , a potem rzeczywiscie bedziemy musieli stac sie samodzielni , tylko polegajac na swojej wlasnej osobie , to jest troszeczke jak dorastanie , wkraczamy w ten etap nie rozwiazujac problemow z dziecinstwa , czyli mamy jakby podwojny problem bo teraz musimy sobie juz radzic sami uczyc sie tej samodzielnosci , po tym strachu napewno jest ulga i uczucia szczescia , wiem bo mialam chwilowe przeblyski swojego prawdziwego ja i poczulam sie w glebi dobrym czlowiekiem , czlowiekiem ktory ma niezaspokojone poczucie milosci ale dobrym czlowiekiem , ktory ma w sobie duzo ciepla... ale sęk w tym żeby przezyc ten strach , te ciezkie emocje , zmierzyc sie z nimi , oczywiscie to jest realne ale bardzo ciezkie , przynajmniej dla mnie , ja ciagle uciekam do swojego ja nieprawdziwego mimo ze chce juz zyc soba i tam chce przezywac szczescie , radosc , zlosc ale w rzeczywisty sposob, Data ty tez nie wkrecaj sobie teraz jak ja ,ze jestemy zlymi ludzmi , to sa po prostu zwykle emocje , zwykly zal, z czasem wygasnie , wybaczymy rodzicom i pojdziemy swoimi sciezkami , oczywiscie jak tylko zmierzymy sie ze swoim ja prawdziwym i zrozumiemy jakie jest ono piekne

Data ja mam identycznie... taka mega agresja do mamy do taty a czasami juz do calego swiata:/ uczucie jakbym chciala kogos pobic:/ a zaraz po tym nastepuje uczucie totalnego smutku... u mnie chodzi akurat oto ,ze choroba sieroca to moj kompleks od dziecinstwa i uciekalam od tego caly czas a teraz musze zaakceptowac to kim jestem i pokochac sie taka jaka jestem ale jest mi ciezko, wiem ,ze musze wywalic te negatywne uczucia , oczyscic sie i isc do przodu ale nie chce z drugiej strony zeby ktos cierpial przeze mnie...

o ja tez z mila checia bym sie z wami zobaczyla :)))

to jak u mnie... dobija mnie to ze mam do przegrania cale zycie i dalej nie potrafie sie z tym zmierzyc...

Hej , co tam u Was? przezwyciezacie lęk czy boicie sie tak samo jak ja...

a ja sie chcialam dowiedziec jak to jest z tym naszym prawdziwym ja , czy my bedziemy pamietali cokolwiek , czy bedziemy lubieli dalej to co lubielismy czy to bedzie takie nasze calkowite odrodzenie ?? hmm...

kurcze z Katowic to ja nie znam nikogo , ewentualnie z chorzowa ale niestety prywatnie

witam , wszystkich , ja jestem z Chorzowa :) tez wlasnie chcialam poznac i poplotkowac z ludzmy co maja podobne problemy bo jak wiecie zapewne inni mimo ,ze staraja sie nas zrozumiec to i tak naprawde nigdy nie beda wiedzieli o co dokladnie chodzi

hyh no ja wlasnie odczuwam autodestrukcje , popadlam w obled , lekarz powiedzial ,ze mam odpoczywac teraz i nie pakowac sie w stresujace sytuacje... ej ludzie co wy na to ,zeby kiedys sie spotkac moze razem co? w sumie skoro mamy sie otworzyc na ludzi? co o tym myslicie? moze wtedy bedzie nam latwiej byc soba ze swiadomoscia ,ze wszyscy mamy taki sam problem :>?

konewka ja rok temu tez takj mialam a teraz mam jeszcze gorzej , mam natrety ze siebie zabijam i od tlumienia emocji wszytsko sie w glowie mi pomieszalo , czuje ze za jakis czas wybuchne i boije sie wszytskiego , wszystko mnie meczy , jestem taka slaba ze powoli chodzic nie umiem (((