Hemolakria

Napisz do mnie na priv. Opowiedz coś o sobie, zobaczymy czy rozmowa będzie nam się kleić. Mogę Ci podać mój nr tel, sieć Heyah, bo z innych źródeł pisać nie mogę. Pozdrawiam.

Witaj na forum. Tu na pewno znajdziesz kogoś kto poświęci Ci trochę czasu. Pozdrawiam.

Wróciłam do przyjaciółek za 1.50. Szłam na korepetycje z matematyki, spojrzałam na zegarek,,jeszcze 10 minut, zdążę'' i ziu do drogerii. Kupiłam piękną świecę walentynkową dla siebie, dla mojej duszy, którą kocham. Jednak to mnie nie ucieszyło tak bardzo jak myślałam,że mnie cieszy. Ze świecą poszłam prosto do drugiej kasy, tam są żyletki. Cieszyłam się jak dziecko gdy zobaczyłam cały koszyk małych, żółtych pudełeczek. Wzięłam jedno do ręki i patrzę,a tu znak ostrzegawczy przed tym,że można pozbyć się palca. Uśmiałam się. Dla innych przestroga,dla mnie sposób użycia. Pocięłam się wcześniej, z braku żyletki użyłam nożyka do ziemniaków. Gdy potem obierałam ziemniaki uśmiechałam się jak wariat.,,Hej Obieraczko, mamy wspólny sekret''. Dobrze się czuję z ranami. Mam nawet takie satysfakcjonujące uczucie pt. Wiem o czymś o czym Wy nie macie pojęcia. Tylko jest jedno. Zdaję sobie sprawę,że to ponowny upadek, że to kolejny krok w stronę szpitala.

Cześć, witamy na forum.

Może i nie jestem infantylna,ale mam takie zachowania. Wciąż lubię oglądać niektóre kreskówki, bawić się z dziećmi. Nigdy nie miałam z tym problemu,bo zawsze mogłam się pobawić z przyjaciółką np. w,, jak to płonie'' brałyśmy stare przedmioty takie jak adidasy i podpalałyśmy. Teraz przyjaciółki nie ma, a potrzeba zabawy pozostała. Bujanie się na huśtawce w pojedynkę wykrzykując słowa piosenek rockowych nie jest zabawne, ognicha czy to prawdziwe czy tylko palenie listów też nie. Bieganie po lesie z dzidami z patyków stało się jakieś przygnębiające. Po prostu nie mam z kim się bawić. Nie mam jak poszaleć, bo samemu...wiecie,robi mi się przykro do tego stopnia,że w głowie zaczyna mi grać wyliczanka: Sznurek/tabletka/sznurek/tabletka. I co ja mam zrobić? Jak znaleźć towarzysza do szaleństw? Pozdrawiam.

Wiem co to znaczy bać się ludzi, jednakże w moim przypadku dotyczyło to urojeń. Podziel się swoimi obawami z dobrym psychologiem lub terapeutą. On powie Ci jak w małych krokach pokonać strach. Pozdrawiam i tulę.

Czy ktoś z was wie jak wygląda leczenie kompulsywnego objadania się na oddziałach szpitalnych psychiatrycznych lub w ośrodkach leczenia tego uzależnienia? Chodzi mi o leczenie stacjonarne, bo terapia na zasadzie oddziału dziennego lub godzinnej terapii dziennie mi nie pomoże. Oprócz tego w moim mieście nie ma czegoś takiego,a dojazdy kosztują dlatego interesuje mnie leczenie stacjonarne. Pozdrawiam.

Teraz już wiem,że moje anorektyczne psychozy były objawem kompulsywnego objadania się. Co schudłam to przytyłam. Wszystko szlag trafił.

Wczoraj albo przedwczoraj zdałam sobię sprawę,że jestem uzależniona od jedzenia. Czytałam o tym. Mam prawie wszystkie objawy. Tylko w nocy się nie budzę by jeść. Nie mam kontroli nad ilością konsumowanego jedzenia. Mam napady obżarstwa. Gdy jestem sama w domu poddaję się im całkowicie,nie mam siły walczyć. Gdy w domu jest mama staram się zjeść mało, o ile mało to dwa pełne talerze...Np.: makaronu z sosem. Za pół godziny i tak sięgam po coś jeszcze. Moim obowiązkiem jest robienie zakupów. Nigdy nie wyszłam że sklepu bez dodatkowej przekąski tylko dla mnie. Emocje? Jem jak jestem szczęśliwa, jem gdy jestem smutna, gdy jestem spokojna, gdy jestem zdenerwowana. Emocje nie mają wpływu na jedzenie. Odchudzanie. Próbowałam się odchudzać i to nie raz, niestety wpadłam że skrajności w skrajność. Z kompulsywnego objadania się w anoreksję. Potrafiłam nie jeść nic przez osiem dni, by móc zasnąć brałam tabletki uspokajające, żołądek i jelita bolały niemiłosiernie. Moja anoreksja nie była zwykłą anoreksją. Ona była na tle psychotycznym. Byłam tak zamroczona, że zakładałem głupie blogi na których promowałam anę, modliłam się do niej. Później, gdy dochodziłam do siebie, a raczej poddawałam się na nowo obżarstwu, było mi strasznie wstyd. Obiecywałam sobie,,no, schudłaś,dajmy na to, 5 kg teraz jedz normalnie i utrzymaj wagę''. Tylko w marzeniach. Kilka dni i napad. Raz udało mi się wytrwać miesiąc w zalecanej mi przez lekarza diecie,ale to było oszukiwanie się. Zamiast 1000 kcal jadłam góra 500. Myślę o jedzeniu, każdą godzinę. Teraz nie,bo myślę o ośrodku. Wiem,że potrzebuję pomocy. Sama sobie nie poradzę. Terapia taka na zasadzie spotkań godzinnych też nie pomoże, wiem,że i tak się nażrę,gdy wrócę do domu. Szukam ośrodka leczenia kompulsywnego objadania się lub szpitala psychiatrycznego w którym z tego leczą. Oczywiście na NFZ,bo prywatne leczenie jest dla mnie niebotycznie drogie. Muszę zostać zamknięta w miejscu, w którym będą kontrolować ile jem. Czy nie za dużo czy nie za mało. Muszą mnie nauczyć co to znaczy normalnie jeść. Pozdrawiam. PS.: znacie szpitale czy ośrodki, w których mają doświadczenie w leczeniu tego zaburzenia? Mam 20 lat.

Psychoza minęła zostało otyłe ciało.

Deseń pantera. Masz doświadczenia związane z narkotykami?

Znam ten ból. Ból samotności... To może porozmawiamy przez GG?

Lubisz konie?

Schizofrenii chyba,choroby nowotworowej i odstających uszu.

Całe szczęście to już przeszłość.

Najlepiej od początku. :)

Tak. Masz swoje ulubione zaburzenie/chorobę psychiczną?

Nigdy nie oglądam się za siebie. Lubisz spacery w deszczu?

Według mnie jestem warta wiele i jeszcze więcej. Co sądzisz o alkoholikach?

19. Oglądasz Wydarzenia?

Nie ma takiej drogi. Czy żałujesz, że powiedziałeś o czymś psychiatrze?

Nie mam, a szkoda. Masz duży nos?

Znam to uczucie Smutna Tęczo. Ja mam ochotę na spotkanie drugiego schizofrenika na oddziale dziennym do którego aktualnie uczęszczam, choć oczywiście nikomu nie życzę tej choroby.

Naturalna ludzka emocja, lepiej się nią nie kierować. Jaki jest twój ulubiony kosmetyk?

Mój pies, gdy się łasi jak kot, gdy się cieszy na mój widok i gdy śpi w najróżniejszych pozach. Kiedy ostatni raz się wywróciłeś?