mangiferaindica

A jak pofikam, to co?

Bywa.

Oj.

Ale tylko tyci tyci kici kici.

Mężczyzn macam, uwielbiam, wszędzie i zawsze. Tylko żeby trafić na jakiegoś sensowniejszego, na poziomie tj. nie z dzieciakiem, żonką, koło czterdziestki lub wyżej czy sierotkę życiową, z wielkim bębenem zamiast brzucha. Och, jakby jakiś ładny i milusi był, to bym przemacała na umór

Chętnie na pewno by się znaleźli, ale na takim poziomie, że to aż żał się robi.

Aleź ja nie powiedziałam, że to co piszesz jest nieprawdą! :) To był taki generalny koment.

apetyczny to słowo kluczowe, ja się lubuję prędzej w macaniu niż pokazywaniu krągłości, ten teges

Taaa, jakby relacje damsko-męskie były tak proste, że wystarczyłoby odhakować pewne podpunkty, to życie byłoby maślanką. (...mówi to baba bez faceta na stałe od 4 lat)

Jakże znajome uczucie.

Z taką fazą ja miałam przez pierwszy jakiś rok brania Citalopramu. Później się to jakoś ustabilizowało, że przestałam mieć uczucie, że jest sztucznie wywołane. Aczkolwiek moja lekarka mówiła, że w takich sytuacjach lek lepiej zmienić, bo to znaczy, że nie służy. Ja się uparłam i nie chciałam zmieniać (cóż, troszkę jej nakłamałam, ale gorsze grzeszki się zdarzały).

Mozna do panstwa dolaczyc czy przeganiacie? Fru fru

Dla.zasady zamelduje sie w.watku.

Nie, nie nabrałem się ja to wiem, ludzie po prostu odwrócili się ode mnie bo jestem niewygodny. Po za tym mój wygląd robi też swoje. A mi sie jeszcze zdarzy nabrać i nie potrafie tego wyrugować, latwiej by bylo.

Nabranie się na piękną iluzję, że nie jest się wiecznie samemu. O to mi chodziło ;-)

Skąd ta złość? Że, wybacz, że tak to ujmę, "dałeś się nabrać"? Bo jeśli tak, to to ja przeżywam to systematycznie, i naprawdę, gorzki smak rozczarowania (kolejnego!) jest paskudny.

Jeżeli czujesz, ze "że czas to wyprostować", to znaczy, ze masz w sobie ogromna sile pomimo wszystko. Pielegnuj ja w sobie. Bo w kazdym szalenstwie jest metoda. PS. Bylam na blogu. Pisz dalej.

Witam w klubie. Nie prawda mangiferaindica Nikt sobie na taki los nie zasłużył. Ja wierzę jednak, że w końcu znajdzie się jakiś porządny i doświadczony terapeuta dla ciebie. Może takie słowa to niewielka pociecha ale mimo to trzymam kciuki żeby ci się ten cholerny los odmienił. I tu mamy paradoks, bo sama studiuję psychologię, chociaż terapeutę nie zamierzam być. Wolę mózgi. Ale to fakt, hasło dla wszystkich: Nikt sobie na taki los nie zasłużył. i żeby ci się ten cholerny los odmienił.

Dziękuje za piękne wysłowienie się za mnie, naprawdę. Kwintesensja tego, czego sama boję się sobie przyznać.

Nie wiem, czy słyszeliście, ale Zimbardo niedawno w czasie wizyty w Polsce powiedział, że czuje się tutaj, jakby wpadł do szpitala psychiatrycznego. Więc uczucie szaleństwa jest jak najbardziej na miejscu

No nie alienujcie innych no!

Ja biore Citabax od niemal pięciu lat. Poczatkowo 40 mgr, od 1,5 roku 20 mg. W czasie stalej dawki nie zauwazylam, aby dzialanie odkuć zmniejszalo się czasem. Zejscie z 40 na 20 nie wiazalo się ZADNA roznica przeze mnie odczuwająna, ale już z 20 na 30 bylo koszmarne i musialam wrócić. Takiego nieco dziwne

Doskonale powedziane. To nie jest takie proste, latwe w obsludze. Sam fakt istnienia multum postow tutaj o samotnosci już o czymś swiadczy. Ja nie jestem tak skonstruowana, nie umiem "od tak" wbijc się w nieznane towarzystwo samodzelnie. Jestem raczej introwertykiem z bagażem dośc typowym dla depresji i lekow, obcuje z ludzmi normalnie, ale z nikom bliżej i jakos istotniej. Czy to, ze nie wyjde do tego pubu, nie uchleje się (niestety...), nikt mnie nigdy tego nie nauczyl, jak i wielu innych zachowan spolecznych (a tego uczymy sie wlasnie przez inteakcje z innymi) czyni mnie gorszą? Bo mam czasem takiego odczucie, ze spoleczenstwo narzuca taki wymóg jakby.

Nie wydaje mi się, czy spieranie się o źródło znajomości ma sens, bo wkóncu ważny jest ich wynik podobno, a nie sam początek.

Zdarza mi się Ja nie pogardziłabym jakokolwiek znajomością, pal licho czy z neta czy nie.