Zebrec

Trauma.

Dom! Lęk czy niepokój?

Jasne, że praca w banku ma swoje plusy, jak każda praca, ale czasami nie jest lekko. Swoją drogą myślę, że właśnie o to chodzi - o pokonywanie swoich słabości, im częściej to robisz - szybciej się przyzwyczaisz i z czasem staje się to normalne (a przecież do tego dążymy, do "szeroko pojętej normalności", cokolwiek to znaczy). W każdym razie dzięki za zrozumienie i życzę powodzenia.

Odetchnąć z ulgą, może się zakochać.

Liczę ile godzin snu mi zostało.

Moje ulubione seriale tak na szybko: - Twin Peaks - Dexter - Six Feet Under - Głęboka woda - Pitbull - Skins (szczególnie druga generacja)

Mam ochotę porządnie się wyspać.

Dzisiaj mało optymistycznie, w głośnikach leci: Happysad - "Lęki i fobie".

Dlaczego czas się pogodzić z samotnością? Myślisz, że tak będzie lepiej?

Moje ulubione pierogi z mięsem od babci.

Z ostatnio przeczytanych książek śmiało mogę polecić autobiografię Davida Lyncha pt. "Widzę siebie" - bardzo wciągająca lektura.

Nowy film DVD w kolekcji, najlepiej w wersji kolekcjonerskiej. Za czym tęsknisz?

Wkurza mnie bezpodstawne ocenianie innych i narzucenie im swoich poglądów, jak mają żyć!

To fakt, ale od czasu do czasu trzeba się porządnie napić.

Aktualnie słucham soundtracku z "Gran Torino", a dokładniej głównego motywu, który śpiewa m.in. Clint Eastwood. Jest fenomenalny, magiczny.

Depresja - zrozumienie.

Tak pozytywnie - nadzieja!

Noc ma moc, uwielbiam ten niesamowity klimat i spokój. Jak dla mnie to idealna pora na myślenie i planowanie.

Leżę, piję herbatkę z pokrzywy i trawy cytrynowej, delikatnie przeżywam jutrzejszą pracę (wmawiam sobie, że musi być dobrze!) i przymierzam się do obejrzenia filmu - "Moje życie beze mnie".

Hej. Lubię piwo, działa na mnie odprężająco i daje chwilę ukojenia, ale niestety tylko chwilowo - dlatego staram się pić sporadycznie.

Hej, jestem Łukasz i również mam 23 lata. Ja też w podobnym celu zarejestrowałem się na forum. Napisz coś więcej o sobie i swoich odczuciach.

Witaj. Przyznam szczerze, że ciężko powiedzieć co spowodowało narodziny tych odczuć. Dzieciństwo wspominam bardzo pozytywnie, mam świetnych rodziców, wielu znajomych i kilku fantastycznych przyjaciół. Jednak czuję się nieszczęśliwy, odczuwam coś jakby smutek wewnętrzny. Nie mam pojęcie skąd to się bierze. Posiadam wiele objawów nerwicowych tj. drżenie mięśni i rąk (przede wszystkim podczas kontaktu z innymi ludźmi), mam problem ze skupieniem wzroku podczas rozmowy z ludźmi. Nie mówiąc już o obawie przed przyszłością. Staram się normalnie żyć z nadzieją, że moje objawy kiedyś ustąpią. Dodam jeszcze, że pracuję w banku i codziennie mam kontakt z ludźmi. Pozdrawiam, Zebrec

Dobry wieczór wszystkim! Przyznam szczerze, że nie sądziłem, że aby się przywitać, trzeba założyć osobny temat, ale jak tak, to zakładam. A więc, co tu na wstępnie napisać, niech będzie standardowo - jestem Łukasz, mam 23 lata i mimo wszystkich wewnętrznych trudności staram cieszyć się życiem i iść do przodu. Myślę, że nawet nieźle mi to wychodzi (wrodzona skromność), chociaż czasami nie jest lekko. Na wstępie pasowałby zacząć skąd się tu wziąłem - a więc, forum przeglądam od dłuższego czasu (niedawno się zarejestrowałem) i dzięki Wam otrzymałem wiele ciekawych wskazówek, jak sobie radzić w trudnych sytuacjach. Dzięki wielkie! W skrócie - nerwica i fobia społeczna towarzyszą mi od dobrych kilku lat. Staram się robić wszystko aby żyć normalnie. Myślę, że pozytywne myślenie to podstawa, ale często nie jest łatwo. To tak na szybko o mnie, mało konkretów, ale wszystko wyjdzie w tzw. praniu. Postaram się na bieżąco udzielać na forum, dzięki któremu (a raczej dzięki Wam) w życiu jest jakoś lżej. Jeszcze raz dzięki za wsparcie i włączam się w dyskusję!